Morgunblaðið - 02.12.1964, Blaðsíða 21

Morgunblaðið - 02.12.1964, Blaðsíða 21
I Miðvikudagur 2. <Jes. 1964 21 MORGUNBLAÐID Sigurður Jónasson, úrsmíðameist. Minnmg r f. 16.9. 1914 d. 23.11. 1964. MIÐVIKUDAGINN hinn 2. des. 1964, kl. 10.30 verður til moldar iborinn í Fossvogskirkjugarði, Sig urður Jónasson, úrsm. Skipasundi 6 hér í bæ. Hann lézt á Lands- spítalanum hinn 23. nóv. sl., eftir mjöig langvarandi og erfiða sjúk- dómslegu. Sigurður var fæddur að Borg í Reykhólasveit hinn 16.9. 1914. Foreldrar hans voru Jónas Helgi Sveinsson, bóndi þar, ætaður úr Húinavatnssýslu og kona hans Kristín, dóttir Guðmundar Guð- mundssonar, fyrri manns Arn- disar Bjarnadóttur, í>órðarsonar á Reykhólum." Guðmundur faðir Kristínar drukknaði á leið út undir Jökul, hinn 20.2 1685. Hann var ættaður áf Snæfells- inesi. Sigurður ólst upp hjá for- eldrum sínum að Borg, unz Kristín móðir hans dó í febr. 1926. Var hann heima nokkur ér efjir það, en fór svo til Reykja víkur. Var hann um árabil að Nesi við Seltjörn og hjá Hákoni bróður sínum að Skarphéðins- götu 12, þar til hann fór í Sam- vinnuskólann veturna 1936 ag 1937. Að loknu námi þar, vann hann hjá Sigurþóri Jónssyni úr- smið iim 14 ára bil. Mun Sigur- þór hafa reynzt honum vel, enda líkað vel við hann. Árið 1949 réðst Sigurður f það sjaldgæfa, en tápmikla afrek, að læra úrsmíði, þá heimilisfaðir með 4 ung börn á framfæri. Læri meistari hans var Magnús Ás- mundsson úrsm., frændi hans í föðurætt. Námi og prófi lauk Sigurður 1953 og rak síðan sjálf- etætt eigin verkstæði með skart- gripasölu til æviloka, en nú hefur sonur þeirra hjóna, Stefán, lok- ið námi í sömu grein og heldur áfram rekstri föður síns í félagi við móður sína. Er mikil gæfa þeirra heimilis, að svo skyldi vilja til að Stefán var orðinn verklærður í atvinnugrein föður síns, einmitt þegar hans missti við. Sigurður kvæntist eftirlifandi konu sinni, Matthildi Stefánsdótt ur, skálds frá Hvítadal og konu hans Sigríðar Jónsdóttur hinn 14.5. 1944. Börn þeirra á lífi eru: Stefán, Róbert, Kristinn, Auður, Jón og Rakel Guðbjöng, >rjú þeirra eru fyrir innan fermingu og það yngsta af þeim tæplega 4 ára. Það er því mikið starf eftir hjá eftirlifandi konu Sigurðar og sonum hennar í uppeldi og fyrir- sjá hinna ungu barna. — En guð hjálpar þeim sem hjálpa sér sjálf ir, — og ég sem þetta rita trúi því öruggt, að samstarf og ein- lægur vilji, muni koma þessu til hins bezta viðhorfs. Og það er huggun harmi gegn að börnin eru öll efnileig. Sigurður var meðalmaður á vöxt, vel á sig kominn myndar- maður að öllu leyti. Hann var ötull við hverskonar störf og sýslan, reglusamur, heimilsætt og félagsrækinn, átthagaelskur, timhyggjusamur heimilsfaðir oig góður eiginmaður. Hann var glaðvær maður og hinn bezti sam þegn bæði í félagsmálum og þjóð félagsmálum. Hann vildi hvers manns vandræði leysa, svo sem geta hans framast náði. Hann var maður sem allt fólk honum kunn ugt saknar og virðir í senn: Mað- urinn sem gerði skyldu sína. Guð blessi minningu hans. Bjarni Hákonarson. í HVERT SI'NN, er við sjáum að baki einhverjum samferðamanna okkar hér á lífsleiðinni, rifjar það upp fyrir okkur á áþreifan- legan hátt, hvað dauðinn er alltaf Uálægur og lífið fallvalt. Hversu ótal margar góðar minningar eigum við ekki öll um vini okkar. Um ánægjuleg- er samverustundir oig góða kynn ingu. sem við gleymum aldrei. Þessar minningar getur dauðinn aldrei tekið frá okkur og mað- urinn, sem skilur eftir sig slíkar minningar mun lifa á meðal okk- ar, þó að leiðir skiljist um stund. Þetta finn ég nú bezt, þegar ég kveð vin minn og nágranna Sigurð Jónasson, úrsmíðameist- ara. Sigurður var fæddur að Borg í Reykhólasveit, 16. sept. 1914, og var hann því nýorðinn fimmtugur er hann andaðist. Foreldrar hans voru hjónin Kristín Guðmundsdóttir og Jónas Sveinsson, sem lengi bjuggu á Borg. Þau eignuðust níu börn og eru nú fimm á lífi. Öllum þeim er kynnzt hafa þessum systkin- um ber saman um, að þau hafi verið sérstaklega heiðarleg til orða Qg verka og bera þannig æskuheimili sínu og uppeldi góð- an vitnisburð. Sigurður fluttist ungur til Reykjavíkur. Efnin voru lítil, en þeim mun meiri var vilji unga mannsins til að koma sér áfram Og standa sig í lífsins skóla. Hann stundaði nám í Samvinnu- skólanum 1936 og 1937, en upp úr því hóf hann nám í úrsmíði hjá Magnúsi Árnasyni, úrsmíða- meistara. Að námi loknu vann hann við iðn sína í samfleytt 12 ár hjá Sigurþóri Jónssyni, úr- smíðameistara, unz hann stofn- setti sitt eigið fyrirtæki árið 1952 og rak það síðan með mik- illi prýði meðan heilsa og lif entist. Árið 1944 kvæntist Sigurður eftirlifandi eiginkonu sinni Matt- hildi Stefánsdóttur, skálds frá Hvítadal, og eignuðust þau 5 börn, sem nú eru á aldrinum 3 til 20 ára. Hjónin voru sérstak- leiga samhent og bjuggu börnum sínum einstaklega gott heimili ekki eingöngu hið ytra heldur ekki síður hið innra, því að allt heimilislífið einkenndist af ást- úð hjónanna til barna sinna, enda bera börnin þess fagurt vitni. Ég átti því láni að fagna að kynnast Sigurði á síðari árum og reynsla mín af þeim kynnum voru þau, að ég mat hann þeim mun meira, sem ég kynntist hon um betur. Ég man ekki eftir að hafa þekkt orðvarari mann en hann. Allt vildi hann færa til betri vegar og milda hvert mál. Hann var léttur í lund og öll- um þótti gott með honum að vera, hvort heldur var í blíðu eða stríðu. Að hugðarefnum sín- um vann hann af kostgæfni og áhuga, sem sennilega kom einna bezt fram í starfi hans fyrir átt- haigafélag sitt, Barðstrendingafé- lagið. Það starf þekkja aðrir bet- ur en ég, en starf hans í því sýndi þá tryggð, sem Sigurður bar til heimabyggðar sinnar og fólksins, sem þar býr. í samtök- um stéttar sinnar lét hann mikið til sín taka og átti m.a. sæti í stjórn Úrsmiðafélagsins um lanigt skeið. Eitt af því, sem einkenndi Sig- urð vel, var ást hans til landsins og alls þess sem lifir, hversu smátt sem það var. Aldrei sá ég hann glaðari en þegar hann vann að því að hlynna að blómum og öðrum gróðri kringum húsið sitt á fögrum sumarkvöldum. Þá kom ræktunarmaðurinn í Ijós, maðurinn sem vinnur að því að igræða sár vetrar og kulda og hjálpa nýgræðingum upp til ljóss og lífs. Þannig var allt hans starf í umgengni við mennina, hvort heldur hittist á hann á steinlögðu stræti eða þar sem mýkra var undir fæti. Hann bar alltaf innræti sínu og upplagi ljóst vitni. Sigurður var trúmaður mikill oig tók virkan þátt í safnaðarlífi kirkju sinnar. Fyrir rúmu ári veiktist Sigurður af sjúkdómi þeim, sem nú hefur dregið hann til dauða í blóma lífsins frá konu og ung- um börnum. Þjáningar háns í hinni ójöfnu baráttu við sjúk- dóm og dauða veit enginn til hlítar. En meðan hann mátti, sá honum enginn bregða. Hann bognaði ekki heldur brotnaði. Umhyiggja ástvinanna og trúin á eilífan guð hefur veitt honum hjálp í sárustu nauð. Minningarnar um ástríkan eig- inmann og föður, sem aldrei brást meðan hann mátti mun verða ástvinum hans leiðarljós á ókomnum ævibrautum ásamt trú á endurfundi ástvinanna handan lífs og dauða í heimi eilífs ljóss. Margs er að minnast, margs er að sakna, Guð þerri trega-tárin stríð. Ég og fjölskylda mín þökkum náigranna okkar samverustund- irnar og vottum konu hans og börnum innilega samúð um leið og við biðjum þeim velfarnaðar á ókomnum árum. G.H. f DAG 2. desember verður bor- inn til hinztu hvílu Sigurður Jónasson. Hann var fæddur að Borg í Reykhólasveit 16. sept. 1914, sonur hjónanna Kristínar Guðmundsdóttur og Jónasar Sveinssonar. Sigurður fór ungur að heiman til að vinna fyrir sér sjálfur, ákveða hvað gera skyldi. Hann fór fyrst í héraðsskól- ann að Laugarvatni og lauk það- an prófi árið 1937, einnig lærði hann úrsmíði hjá frænda sínum, Magnúsi Ásmundssyni, sem varð svo hans ævistarf. Hann brauzt áfram á náms- braut sinni af óbælandi áhuga og kappi, enda gekk hann í skóla af löngun eftir þekkingu og menntun. Þann 17. maí 1944 kvæntist hann Matthildi Stefánsdóttur (skálds frá Hvítadal) ágætis konu, og eiga þau fimm börn á lífi: Stefán, Robert, Auði, Jón og Guðbjörgu. í þessum fátæklegu orðum ætla ég ekki að fara að rekja æfisögu Sigurðar Jónassonar, til þess velst áreiðanlega einhver mér hæfari. örlögin hafa kvatt sér hljóðs, þeir eru báðir bræð- urnir Guðmundur og Sigurður horfnir úr vinahópnum með að- eins nokkurra mánaða millibili. Ég varðveiti í minningunni hnittin tilsvör þeirra, broshýrt yfirbragð og glaða hlátra, mér finnst sem sterkir strengir hafi slitnað, ’mér finnst ég ekki geta trúað því að þessar raddir séu hljóðnaðar meðal okkar, nema i minningunni, en þar hljóðna þær aldrei. Þegar hugur minn reikar um liðin ár staðnæmist hann svo víða, og í svo mörgum myndum, góði frændi minn og vinur. Ég minnist þess er við sátum í stofunni minni fyrir meira en tólf árum, ég man hvað vinarhönd þín var þá styrk og hlý. Ég man er þú fékkst þér morgungöngu á sunnudagsmorgn ana, með litlu börnin þín, komst við hjá mér, brosandi og glaður, rabbaðir við okkur smá stund. Börnin mín gleyma því heldur aldrei, hve oft þú gladdir þau. — Ég man syngjandi glaðar stundir heima á heimilunum okkar, og í góðum vinahópum. Ég man líka margar stundir alvöru, hvað þú varst einlægur og traustur vinur þar. Ég veit, góði frændi minn, að þú ætlast ekki til neins þakklætis fyrir allt" sem þú og þið hjónin hafið gert fyrir mitt heimili, það var svo sannarlega þitt hjartans mál og iþín hugsjón að gera öllum gott, gera gott úr erfiðleikunum og græða sárin. Það lýsti hugprýði þinni glöggt, með hvað undraverðu þreki og karlmennsku, þú tókst þínu langa og hörmulega veikindastríði, þetta langa þjáningaár. Hvað hugsanir þínar voru skýrar og einbeittar til síðustu stundar. Við söknum þíri svo sárt, en getum ekkert gert, nema hneigja höfuð okkar í bæn til guðs, að gefa konunni þinni, börnunum, ættingjum og vinum styrk til að bera þessa þungu sorg. Blessaðu í hugum okkar allra minningu þessa góða vinar. Sigríður Magnúsdóttir. ÞAÐ var þungbúið loft og skammdegismyrkrið umvafði allt og alla, er mér barst frétt- in um lát Sigurðar Jónassonar og þó að þessi frétt kæmi fáum á óvart, að þá læddust hinir myrku skuggar inn í hugskot manns. Já, dauðinn kemur ávallt að ó- vörum, jafnvel þó við honum sé búizt Kynni okkar Sigurðar hófust í samstarfi okkar fyrir Barðstrend ingafélagið í Reykjavík, og ég minnist með sérstakri ánægju þess samstarfs, á það sló aldrei neinum skugga. Hann hafði til að bera þá hæfileika er einmitt þurfa að vera, til þess að skapa heilbrigt sámstarf. Hann var ein lætgur, glaðvær, athugull og orð- var. f stjórn Barðstrendingafé- lagsins var hann kjörinn árið 1950 og gegndi því starfi til dauðadags. Fáum mönnum hef ég kynnzt, sem voru mildari í dómum um menn og málefni, og málfar sitt vandaði hann til sam- ræmis fegurð íslenzkrar tunigu. Sigurður var ágætur söngmaður og í því sambandi minnist ég þess, að á síðastliðnum vetri var hann einn af dugmestu félags- mönnum í því að stofna til söng- kórs innan Barðstrendingafélaigs ins á 26 ára afmæli þess, duldist þó engum að hann var sjúkur maður. Þetta ásamt svo ótal mörgu öðru, sýndi ávallt glögg- lega, hve mjög honum var annt um allt er mætti verða Barð- strendingafélaginu til vagsauka. Sigurður Jónasson var fæddur að Borg í Reykhólasveit 16. sept- ember 1914, og var því fimmtug- ur að aldri er hann lézt í Lands- spítalanum 23. þ.m. Hann ólst upp í foreldrahúsum í fjölmenn- um systkinahópi. Hann fluttist frá Borg til Reykjavíkur árið 1929 og átti hér heima ávallt síðan. Um árabil vann hann við úra- og skartgripaverzlun Siigur- þórs Jónssonar & Co. Lauk námi frá Samvinnuskólanum 1937. Nam úrsmíði hjá Magnúsi Ás- mundssyni úrsmíðam,. og hafði nú um mörg ár rekið Sjálfstæða úrsmíðavinnustofu og verzlun, og um undanfarin ár að Lauga- vegi 10. Árið 1944 giftist Sigurður eftir lifandi konu sinni, Matthildi Ste- fánsdóttur frá Hvítadal, og varð þeim sex barna auðið og eru fimm þeirra á lífi. Stefán úrsmið ur, er nú fetar í fótspor föður síns og hefur í veikindum hans haldið starfinu áfram með mikl- um dugnaði. Hin eru Róbert verzlunarmaður, og á barnsaldri Auður Sólborg, Jón og Guðbjörg Rakel. Þetta eru í fáum orðum ævi- ágrip Siigurðar, aðrir sen. eftir hann skrifa munu gera því ná- kvæmari skil. Þessar línur á kveðjustund áttu fyrst og fremst að vera í anda þakklætis og virðingar. Sumarið 1963 kenndi Sigurður sjúkdóms þess er nú hefur unn- ið sigur á lífi hans, lífi er átti svo margt eftir ógert fyrir sam- tíðina, ástvini og vandamenn. Baráttan var erfið oig ósigurinn var fall hetjunnar er aldrei æðr- aðist og vissulega mun sá leið- togi er við öll lútum á þroska- braut þessa heims og annars, veita þau hetjulaun er hans al- vizka veit blessunarríkasta fyrir hverja sál. Og hugurinn leitar til heimilis- ins, þar sem nú ríkir sorg og söknuður. Með þakklæti minn- umst við hjónin ánægjuleigra stunda á heimili Sigurðar, þai sem ávallt ríkti skilningur og einlægni. Gæfa Sigurðar og sú gæfa er hann ávallt taldi að for- sjónin hefði gefið sér mesta, vai ástrík eiiginkona og mannvænleg börn, og í hinni ströngu sjúk- dómslegu mun hann hafa reynt að fullu þann manndóm. Og í dag kveðjum við Sigurð Jónasson hinztu kveðju frá Foss vogskirkju. Yfir helgasta stað kirkjunnar er málvérk gjört ai mikilli snilld. Sá boðskapur ei þessi altaristafla flytur oig sá texti er undir henni er skráður, er sterkasta huggun þeirra, ei harmi eru lostnir við ástvina- missir, því boðskapurinn sem hún færir öllum mannanna börnum er hinn eilífi sannleikur meistar- ans: „Ég lifi og þér munið lifa.** G. Egilsson. Guðmundur Jónasson bifreiðastj. — Minning Fæddur 10. ágúst 1908. Dáinn 3. ágúst 1964. ÞÓ’TT liðnir séu nærfellt 4 mánuðir síðan Guðmundur Jón- asson bílstjóri, Efstasundi 81 í Reykjavik lézt, verður hið skyndi lega fráfa.11 hans nærgöngul á- minning, nú, þegar Sigurður bróðir hans er líka horfinn. Ég vil því, um leið og ég minnist Sigurðar með örfáum línum, einnig gera það um Guðmund. Enda eru þessir bræður báðir mér jafnskyldir og jafnkærir. Gúðmundur Jónasson var fædd- ur að Borg í Reykhólasveit 10. 8. 1908. Hann var albróðir Sig- urðar, svo ég þarf ekki að geta um ætt hans frekar. Hann var heima fram yfir fermingu, en vann á ýmsum stöðum og að ýmsum störfum fram yfir tví- tugt. Skömmu eftir ferminguna fór hann að Stað á Reykjanesi til séra Jóns Þorvaldssonar og konu hans Ólínu Snæbjarnardótt ur, sem voru mjög góðir vinir föður hans, Jónasar. Þar mun hann hafa dvalið 3—4 ár. Svo vann hann á Patreksfirði eitt- hvað fá vor, en var fylgdarmað- ur hins velþekkta og ötula vest- urlandapósts, Sumarliða Guð- mundssonar í Borg, en hann hafði, svo sem kunnugt er, póst- ferðir á hendi, fyrst frá Bæ í Króksfirði, en síðar frá Króks- fjarðarnesi til Bíldudals. Á þeim árum varð oft að bera póstflutn- inginn mest, ef ekki alla leiðina. Var það erfitt, ekki sízt fyrir unglinga. En það kom seiglunni í þá, eins og kallað var. Um, eða Framhald á bls. 16

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.