Morgunblaðið - 06.03.1965, Blaðsíða 24

24
MORGUNBLAÐIÐ
r
Laugar’dagur 6. marz 1965
Victoria Holt
Höfðingjasetrið
s. KAFLI.
Nokkrum vikum eftir hið dul
arfulla hvarf Johnny, kom lög-
fræðingur fjölskyldunnar í heim-
sókn til mín.
Hann sagði mér, að nokkur síð
ustu árin hefði efnahagnum farið
hrakandi. Judith Derrise hafði
bætt nokkuð úr skák um skeið,
með heimamundi sínum, en hann
var nú uppgenginn. Johnny hafði
veðsett ýmsar eignir eins og hægt
var, til þess að greiða spilaskuld
ir sínar og innan fárra mánaða
yrði að útvega fé. En í millitíð-
inni yrði að grípa til einhverra
ráða.
Hvaða ráða? langaði mig til að
spyrja. Lögfræðingurinn vor-
kenndi mér. Maðurinn minn var
horfinn. Miklar upphæðir af tekj
unum af eigninni komu hvergi
fram, en þær höfðu farið um
hendur Johnnys og þá sennilega
tapazt í spilum. Justin var í þann
veginn að sleppa öliu tilkalli til
eignarinnar og ganga í klaustur í
Ítalíu, fyrir fullt og allt. Svo
kom til minna kasta að bjarga
því, sem bjargað yrði handa syni
mínum.
— Ég held, frú Lamston, að
þér ættuð að flytja- úr Klaustr-
inu og í Ekkjuhúsið, sagði lög-
fræðingurinn. — Ef þér byggj-
uð þar, gætuð þér stórum dregið
úr útgjöldum yðar.
— En Klaustrið þá?
— Þér kynnuð að finna ein-
hvern leigjanda. En ég efast um,
að það mundi nægja til þess að
koma yður ú.r klípunni. Það gæti
orðið nauðsynlegt að selja
Klaustrið . . .
— Selja Klaustrið?- Það sem
hefur verið í ættinni kynslóð eft
ir kynslóð!
Hann yppti öxlum. Margar
eignir á borð við þessa ganga nú
kaupum og sölum.
— En hann sonur minn þá . . ?
— Nú, hann er nú barn og það
er ekki eins og hann hafi lifað
hér langa ævi . . . En þegar
hann sá, hvað mér leið illa, linað
ist hann nokkuð. — Það fer nú
kannski ekki svo illa . . . sagði
hann.
— En náman? sagði ég. — Tin-
ið úr þeirri námu hefur einu
sinni bjargað Klaustrinu og það
gæti það enn gert.
Næsta morgun gerði ég Saul
Cundy boð og bað hann að finna
mig. Það sem fyrst var og mest
áríðandi var að komast að því,
hvort nokkurgt gagn mundi vera
í námunni.
— Þér vitið, hr. Cundy, sagði
ég, — að það hefur ekkert frétzt
til mannsins míns og að Sir Just
in er langt í burtu og getur
engu stjórnað hér. Þér voruð
nýlega fyrir nefnd, sem fór fram
á, að náman yrði opnuð aftur og
ég gerði það, sem ég gat til að
telja manninn minn á það. Nú
vil ég gefa leyfi til þess, að rann
sókn verði gerð. Ef tin reynist
vera í Larnstonnámunni, verður
næg atvinna handa þeim, sem
hennar þurfa.
33
Saul Cundy hringsneri hattin
um sínum og starði niður á tærn
ar á sér. — Það verður ekki
hægt, frú, sagði hann loksins.
Ég varð skelfingu lostin. Þessi
málstirði risi var að eyðileggja
allar fyrirætlanir mínar um að
bjarga Klaustrinu.
— Af því, frú, að við höfum
þegar rannsakað þetta. Við gerð-
um það áður en hr. Johnny . . .
áður en hr. Larnston hvarf.
— Gerðuð þér þessa rannsókn
— Já, frú. Við urðum að hugsa
um lifibrauðið okkar. Við fórum
því nokkrir að fást við þetta á
nóttunni og ég fór sjálfur niður
og sannfærðist um, að það er ekk
ert tin í Larnstonnámunni.
— Fóruð þér einn niður?
— Já, mér fannst það réttast,
enda þótt hætta væri á, að nám
an hryndi saman. Því að þetta
var fyrst og fremst mín eigin
hugmynd.
— Já . . . en . . . ég ætla að
fá sérfræðinga til að rannsaka
þetta?
— Það kostar nú drjúgan skild
ing, frú, og við tinkallarnir
þekkjum nú tinið í sjón, sem höf
um unnið við þetta alla okkar
ævi, og það er ekki hægt að
plata okur.
— Nú, það er þessvegna sem
engin hreyfing hefur verið um
að opna námuna,
— Rétt er það. Og tinkallarnir
eru að flytjast til St. Agnes. Þar
er hægt að fá vinnu.

Blaðburðarffólk
óskast til blaðburðar í eftirtalin hverfi
— Ég skil. Þá er ekki meira
um þetta að ræða.
Hann leit á mig og mér fund-
ust augun í honum vera eins og
í hundi. Það var eins og hann
væri að biðja mig fyrirgefningar.
Auðvitað mundi hann vita, að ég
hefði fulla þörf á tininu, því að
vafalaust mundu allir vita, hvern
ig ástatt væri í Klaustrinu.
— Mér þykir þetta leitt, frú,
sagði Saul.
Það var ekki fyrr en hann
var farinn, sem mér datt í hug
þessi tvöfalda merking þess, sem
hann hafði sagt mér.
Ég vissi, að mennirnir, sem ég
hafði séð um nóttina út um glugg
ann minn, voru námumenn. Þeir
höfðu farið niður í námuna, ein-
mitt þá nótt og vissu, að hún
var tóm. En þá datt mér 1 hug:
Þetta var áður en Johnny dó.
Svo að þeir vissu þá þegar, að
ekkert varð fyrir þá gert. Til
hvers fóru þeir þá að myrða
Johnny? Hver gat tilgangurinn
verið?
Með öðrum orðum voru það
ekki þessir menn, sem höfðu ráð
ið Johnny bana. Hver þá? Eða gat
það verið, að Johnny væri alls
ekki dauður?
Ég ráðgaðist við Mellyoru um,
hvað gera skyldi. Við ákváðum,
að við yrðum að flytjast í Ekkju
húsið. Haggety og Salt fengu sér
vist annarsstaðar. Tom Pengaster
hafði loksins gifzt Doll, en Daisy
flutti með okkur í Ekkjuhúsið.
Lögfræðingarnir tóku að sér
stjórnina á eigninni og frú Rolt
varð kyrr í Klaustrinu, sem hús
vörður.
Það átti að leigja Klaustrið
með húsgögnum og væri öll var
kárni viðhöfð, var það hugsan-
legt, að Carlyon gæti flutt þang
að þegar hann yrði myndugur,
og jafnvel haft efni á að búa þar.
Þetta var eins gott og hægt var
við að búast, eftir atvikum.
En við sáum fljótt, að svona
hús var ekki auðvelt að leigja
út. Við höfðum ekki von í nema
tveim tilvonandi leigjendum.
Öðrum þeirra fannst Klaustrið
alltof stórt, hinum fannst það
draugalegt. Mér datt í hug, að lík
lega mundi húsið alltaf standa
tómt og bíða eftir, að við kæmum
aftur í það.
Það hafði oft verið mér undr-
unarefni, hve mikilvægir viðburð
ir koma stundum alls óvænt. Mér
finnst það ætti að vara mann
við, en slíkt skeður sjaldan.
Einn daginn fékk ég bréf frá
umboðsmönnunum, þar sem
sagði, að þeir væru að senda okk
ur hugsanlegan leigjanda, sem
mundi koma sama dag að líta á
húsið, og hvort hann mætti koma
klukkan þrjú, okkar vegna. Ég
WÍMfllif i .M. r
Skúlagata
Sími 22-4-80
— Er þér kalt mamma? Það
situr á ísnum mínum.
er áreiðanlega vegna þess að þú
sagði Mellyoru þetta við morg
unverðinn.
— Mér þætti gaman að vita,
hvað verður að húsinu 1 þetta
skiptið? sagði hún. — Stundum
finnst mér eins og Larnston fái
aldrei neinn leigjanda.
Ég gekk yfir í Klaustrið klukk
an þrjú og hugsaði til þess, hve
aum ég mundi verða í skapinu,
þegar ég gæti ekki lengur gengið
þar út og inn að vild. En kannski
yrðum við kunningjar leigjand-
ans. Kannski yrði okkur boðið
þangað til kvöldverðar? Það yrði
skrítið — að borða í Klaustrinu,
sem gestur! Það yrði bara næst-
um eins og þegar ég fór á dans-
leikinn forðum!
Skömmu eftir þrjú var barið
hart að dyrum. Ég beið í bóka-
stofunni, en frú Rolt fór að taka
á móti gestinum. Þegar hún kom
inn aftur, var hún steinhissa á
svipinn.
Eg heyrði rödd. Frú Rolt veik
til hliðar til að hleypa gestinum
inn. Mér fannst þetta vera eins
og draumur — draumur, sem ég
hafði alltaf þráð, að rættist. Kim
gekki til mín!
Ég á bágt með að muna, hvað
næst gerðist. Ég man bara, að
Kim tók mig í fangið og andlit
okkar komu næstum saman, og
það var hlátur í augnaráðinu.
— Ég vildi ekki láta hana segja
nafnið mitt, sagði hann. — Ég
vildi koma ykkur að óvörum.
Ég man, að frú Rolt stóð úti
við dyrnar og tautaði: — Æ, guð
minn góður! og að mig langaði
til að herma eftir henni og segja:
Æ, Kim minn góður! því að allt
í einu fann ég hve dýrmætur
hann var mér.
Ég sagði honum, að hann hefði
ekki breytzt mikið. Hann leit_ á
mig. — En það hefur þú. Ég
sagði hér áður fyrr, að þú værir
að verða töfrandi kona. En nú
ertu orðin það.
Hvernig get ég lýst Kim? Hann
var kátur og fullur lífsgleði,
stríðinn og hæðinn, en um leið
viðkvæmur. Hann fékk mig til að
halda, að ég væri sér mikilvæg
. . . alveg eins og hann var mér.
Ef til vill hef ég séð hann í
þessum rósrauða ljóma, af því að
KALLI KÚREKI

•-*-
-K-

Teiknari: J. MORA
„Kalli, ég veit ekki hvers konar
sjónarspil það er, sem þú ætlar að
setja á svið, en eitt get ég sagt þér,
að það verður ekki hleypt af skoti“.
„Ég ætla mér að hengja upp þenn-
an dúk hérna og setja flöskuna þar
þak við, þannig að strákurinn getur
ekki séð hvað fer fram þar bak við.
Síðan mun Skröggur sýna eina af sín-
um snöggu hreyfingum með byssuna
og hitta flöskuna af fimmtíu metra
færi“.
„Kalli. Þú ert orðinn vitlaus. Ég get
ekki.... “ „Ég hlóð byssu þína aðeins
með púðri en ekki kúlu. Ég mun
standa bak við dúkinn í felum. Þegar
þú hleypir af mun ég brjóta flöskuna
með byssuskeftinu“.
ég var ástfangin af honum. Ég
vissi undir eins og hann kom
aftur, að ég elskaði hann og hafði
gert það alla stund síðan hann
bjargaði Jóa úr gildrunni.
Hann sagði mér, að faðir sinn
væri dáinn. Þegar hann hafði
hætt við sjóinn höfðu þeir tekið
sér bólfestu í Ástralíu, keypt þar
jörð og þeim hafði græðzt fé
á nautgriparækt. En nú hafði
hann selt búið fyrir hátt verð og
komið heim með allar eigurnar.
Fyndist mér ekki honum hafa
gengið sæmilega?
Mér fannst þetta dásamlegt.
Mér fannst allt dásamlegt, aí
því að hann var kominn heim.
Við töluðum svo mikið, að tím
inr. flaug frá okkur. Ég sagði
honum frá öllu, sem gerzt hafði
síðan hann fór — hvernig við
Mellyora höfðum vistazt í
Klaustrinu og ég svo gifzt
Johnny. Hann tók í hendurnar á
mér og leit á mig með athygli.
— Svo að þú giftist þá, Kerensa?
Ég sagði honum af hvarfi
Johnnys, hvernig Justin hefði
farið að heiman þegar Judith dó,
hvemig við hefðum lent í erfið-
leikum, og þessvegna væri
Klaustrið til leigu.
Hugsa sér, hvað margt hefur
gerzt hér heima án þess að ég
hefði hugmynd um það, sagði
hann.
— En þú hlýtur að hafa hugsað
til okkar. Annars hefði þig ekki
langað að koma heim.
— Ég hef alltaf hugsað til ykk
ar. Ég hef oft sagt við sjálfan
mig, að gaman væri nú að vita,
hvernig gengur heima, og ein-
hverntíma skyldi ég athuga það
sjálfur . . . Og Kerensa giftist
Johnny . . . og Mellyora . . .
hún er ógift eins og ég. Ég verð
að fá að sjá hana. Og soninn
þinn, hann verð ég að sjá. Ker-
ensa með son! Og þú kallaðir
hann Carlyon! Jú, ætli ég muni
ekki ungfrú Carlyon á dansleikn
um? Jæja, Kerensa . . . ef þetta
er ekki þér líkt . . .
Garðahreppur
Afgreiðsla Morgunblaðsins
fyrir Garðahrepp er að Hof-
túni við Vífilsstaðaveg, sími
51247.
AKUREYRI
Afgreiðsla Morgunblaðs-
ins er að Hafnarstræti 92,
sími 1905.
Auk þess að annast þjón-
ustu blaðsins við kaupend-
ur þess í bænum, er Akur-
eyrar-afgreiðslan mikilvæg-
ur hlekkur í dreifingarkerfi
Morgunblaðsins fyrir Norð-
urland allt. Þaðan er blaðið
sent með fyrstu beinu ferð-
um til nokkurra helztu kaup
staða og kauptúna á Norður-
landi, svo og til fjölda ein-
staklinga um allan Eyjaf jörð
og víðar.