Morgunblaðið - 21.03.1965, Blaðsíða 23

Sunnudagur 21. marz 1965
MORGUNBLAÐIÐ
23
Mamma má ekki hafa hann
- en Marlon ekki heldur
ustustúlknanna hennar hefur
sagt frá gestkomum til hennar
fáklæddrar og rú.mliggjandi.
Að sjálfsögðu- er fyrrverandi
eiginkonu minni frjálst að taka
heimsóknum hverra sem henni
sýnist, og klæðast hverju sem
hún vill, en ég get ekki þolað
að sonur minn sé vitni að slíku.
— Anna er fram úr hófi tauga-
veikluð og um tíma hafði hún
alltaf skammbyssu undir ködd-
anum og átti það til að fara í
eftirlitsferðir um húsið um
miðjar nætur með byssuna á
lofti.
FYRIR nokkru átti litil stúlka
í Hollywood fimm ára afmæli,
sem varla er í f rásögur færandi,
og fékk þá að bjóða heim nokkr
um leikfélögum sínum, sem
ekki er heldur beinlínis til ný-
lundu, hvorki þar um slóðir né
annars staðar. En það bar við
í gleðskap þessum, að móðir
stúlkunnar kom að dóttur sinni
í hörkuáflogum við einn gest-
anna, ljóshærðan, svipfríðan
snáða, ári eldri env hún var
sjálf. Sú stutta beit og klóraði,
«n strákur hafði betur. Atyrt-
ur fy'rir ókurteisi anzaði gest-
urinn ungi og var ekki svo l,tið
undrandi á uppistandinu, „Nú,
við vorum bara að þykjast vera
hjón“.
Af munni annars barns hefði
þetta kannske þótt fyndið en
þessum dreng var fyllsta alvara
] •— svona lét fólk þegar það var
( gift, að því er hann bezt vissi.
Annað eins hafði hann séð til
foreldra sinna oft og mörgum
sinnum. Því snáðinn sá arna,
j sem svo illa kunni sig í afmæl-
í isboði vinkonu sinnar, var
Christan Devi, sex ára gamall
sonur kvikmyndaleikarans Marl
on Brando og hinnar ensk-ind-
versku (að sögn) eiginkonu
hans, Önnu Kashfi. Þau Marlon
og Anna giftust haustið árið
1957 en leituðu skilnaðar þegar
næsta ár, fjórum mánuðum
eftir að Christian Devi fæddist
og byrjuðu þá þegar að deiia
um það hvoru þeirra barnið
skyldi fylgja.
I í>að ber ekki oft við, jafnvel
í Hollywood, að báðum foreldr-
um barns sé finnanlegt svo
mikið til foráttu, að hvorugt
þeirra sé talið fært um að ala
barnið. En eftir nær sex ára
þóf um son þeirra Marlons og
Önnu, komust dómarar að
í þeirri niðurstöðu, að lengi gæti
ur að hafa barnið í þeirra
vörzlu til frambúðar. Það varð
því úr, að senda skyldi Christ-
ian Devi til föðursystur sinnar
í Iowa, ef það mætti verða til
þess að barnið fengi nokkurn
veginn eðlilegt uppeldi. Brando
er sagður kunna þeim mála-
lokum ekki illa en Anna Kashfi
telur sig misrétti beitta og seg-
ist ekki munu gefast upp — hún
eigi skilyrðislausan rétt á að
hafa son sinn hjá sér, hún hafi
ein' séð um hann alla tíð og
Brando hafi ekkert *um hann
hirt annað en reyna að taka
hann frá sér.
Ásakanir önnu.
Réttarhöldin í máli þeirra
Marlons og Önnu hafa verið
söguleg á stundum og ákærur
þær, sem þau hafa borið hvort
á annað verið blaðamatur um
víða veröld. Anna segir um
Marlon:
Hann elskaði mig ekki leng-
ur, þegar hann giftist mér,
gerði það bara vegna þess að
ég átti von á barni. Við höfð-
um kynnzt tveimur árum áður,
þegar ég var alvarlega veik og
þá var Marlon mér mjög góður,
hlýr og indæll. En við giftum
okkur bara vegna Christians,
skildum að borði og sæng næsta
ár og fullum lögskilnaði tveim-
ur árum síðar, 1960.
Marlon hefur alltaf verið
undarlegur í háttum. í brúð-
kaupsferðinni spilaði hann á
bogótrommur á nóttunni og tal-
aði ósköpin öll við köttinn sinn,
Russell, sem hann tók langt
fram yfir mig. Þegar' við svo
komum heim til Beverly Hills,
keypti hann sér gúmmíbát, sem
hann hafði í sundlauginni og
tók fjlótlega upp á því að láta
þar fyrirberast flestar nætur.
— Einu sinni, skömmu áður en
BrúAhjónia v«ru ekkert sérlega hamingjsom i svipinn . .
— Að minnsta kosti þriðja
hvern dag fór sonur minn ekki
í skóla, ekki af því að hann
væri veikur, heidur af því að
móðir hans hirti ekki um að
senda hann þangað. Anna hefur
alltaf notað mikið af svefnlyfj-
um, einkum þegar hún var sem
verst á taugum og hún hefur
líka stundum gefið barninu
svefntöflur, þegar hún vildi
vera viss um að hann svæfi og
truflaði hana ekki.
— Anna kom eitt sinn heim
til mín að næturlagi og að
óvörum. Ég var ekki einn 1
rúminu og Anna réðist að stúlk-
unni með þvílíku offorsi að
hú,n hljóp á dyr dauðskelkuð,
fáklædd og illa til reika. Þá
gekk Anna berserksgang í íbúð-
inni, braut allt og bramlaði sem
hönd á festi. Ég lét hana
óáreitta, ég hafði íbúðina á
leigu og mér var ósárt um hús-
gögnin, þetta var allt saman
tryggt — ég hélt hún fengi þá
einhverja útrás. En þegar hún
svo vildi leika sama leikinn við
sjálfan mig var mér nóg boðið
og þá hringdi ég á lögregluna.
— í desember í fyrra tók
Anna of stóran skammt af svefn
lyfjum og var í dauðamóki
þegar Chritian kom að henni.
Hann hafði vit til þess að
hringja á lögregluna og bjarg-
aði þar með því lífi hennar, en
hún var ekki fyrr komin heim
af spítalanum en hún rauk af
stað heim til mín — því auð-
vitað hafði ég tekið drenginn
í mína vörzlu — og heimti hann
aftur með valdi. Einkaritari
minn skarst í leikinn og vildi
varna henni þess, en Anna
brást reið við og réðist á hana
með óbótaskömmum og bar-
„Anna er ekki hótinu betri“.
Marlön Brando segir aftur á
móti: Anna fór á bak við mig
allt frá því er við kynntumst
fyrst. Hún þóttist vera ind-
versk, en var svo bara fædd í
Indlandi af írskum foreldrum.
og nu virSa þau hvort annað ekki viðtals.
Christian Devi, sonur Marl ons Brando og Önnu Kahfi,
sem hvorugt foreldranna fær að hafa hjá sér og á nú
að alast upp hjá föðursystur sinni í Illinois.
miðja nótt við einhvern ókenni-
legan hávaða af neðri hæðinni,
eins og hófaskelli. Ég fór að gá
að því hvað þetta væri, laf-
hrædd og illa á mig komin, og
viti menn — inn um forstofu-
dyrnar hélt Marlon innreið
sína á glæstum reiðskjóta með
mynd af Cary Cooper í fang-
inu.
Þegar ég svo ól barnið vildi
Marlon að við skírðum hann
Russell, í höfuðið á kettinum.
— Ég er einfær um að sjá um
Christian, ég hef gert það síðan
hann var fjögurra mánaða.
Marlon hefur haft öðrum hnöpp
um að hneppa. Skömmu eftir
að hann hafði fengið lögskilnað
frá mér gekk hann að eiga (að
því er hann segir — ég á nú
reyndar bágt með að trúa því
að það sé satt) mexikanskri
kvikmyndaleikkonu, fimm ár-
um eldri, sem heitir Movita.
Með henni átti hann son, sem
heitir Miko og er nú orðinn
fimm ára og Marlon vill að
Christian leiki sér við eins og
„elskulegan bróður“ sinn.
— Marlon hefur oft lagt á
mig hendur, hann er skapbráð-
ur, harðlyndur og siðlaus. Ef
einhver á bágt með að trúa því,
er meðferð hans á Movitu nær-
tækt dæmi. Það var ekki nóg
með að hann skildi við hana
nokkrum vikum eftir að hún
átti barni.ð (og hafi ekki hitt
hana síðan, að því er mér er
sagt) heldur tók hann sér um
hæl ástkonu unga stúlku frá
Tahiti, Taritu, sem lék með hon
um í kvikmynd. Tarita ól hon-
um innan tíðar þriðja soninn,
Tehotu, sem nú er tveggja ára,
annan „elskulegan bróður“
handa Christian — jú þetta er
þokkaleg fjölskylda, ekki satt?
Það er dagsatt, að þegar við
giftumst var það ekki til fram-
búðar, en það vissum við líka
mætavel bæði tvö.
Sérlyndi Önnu í háttum er
hálfu verra en mitt. Ein þjón-