Morgunblaðið - 30.04.1965, Qupperneq 28

28
MORGU N BLAÐIÐ
Föstudagur 30. apríl 1965
ANN PETRY:
STRÆTIÐ
1 Honura datt í hug, að ef til vill
yrði hún ekki svo mjög vond yfir
þessu, ef hann gæti fundið upp
á einhverju til að létta undir
með henni við ljósareikninginn.
Hann hleypti brúnum. Henni
hafði ek*i líkað skóburstarakass-
inn forðum. En hann gæti ef til
vill fundið upp á einhverju öðru,
sem henni líkaði betur. Loksins
sofnaði hann og var þá enn að
hugsa eitthvað út, sem hann gæti
grætt aura á.
Um sama leyti, sem Bub var
að sofna gekk Lutie inn í for-
salinn í Casino, þar sem allt ilm
aði af gólfvaxi og ryki, áfengi og
ilmefnum, sem blandaðist sam-
an og gerði loftið þarna þykkt.
Á þessum tíma var stóri dans
salurinn tómur og líflaus. Frekju
legu stelpurnar í fatageymslunni
skröfuðu saman letilega. í>ær
gutu í sífellu augunum til hvítu
postulínsdiskanna sem lágu á
hillunum- fyrir framan þær, rétt
eins og þær væru farnar að
hlakka til smáauranna, sem
kynnu að bætast við þá fáu sem
þarna voru fyrir. Raðir af snög-
um og’ herðatrjám uku á þessa
bið, sem þarna ríkti yfir öllu.
Þegar Lutie ýtti kápunni sinni
til einnar stúlkunnar, datt henni
í hug, hvort Bub mundi nú ekki
verða hræddur að vera einn
heima og skammaðist sín fyr
ir að viðurkenna það, því að hún
mundi hræðslusvipinn á honum
þegar hún vakti hann með því
að opna dyrnar í gærkvöldi.
Hún tók eins og ósjálfrátt við
hvítu plötunni hjá stúlkunni og
stakk henni í veskið sitt. Það var
ósegjanlega daufur blær yfir Cas
ino,- þegar það var manntómt,
fannst henni. Þá var nefnilega
hægt að sjá það eins og það var
í raun og veru, og það var ekki
heppilegt. Rauða ábreiðan á gólf
inu í forsalnum var slitin. Á
henni voru svartir blettir, þar
sem stigið hafði verið ofan á
vindlirlga. Gervipálmarnir, sem
voru í stórum pottum við inngang
inn, voru gráir af ryki. Jafnvel
breiði stiginn, sem lá upp í dans-
salinn, hefði haft gott af svolítilli
málningu.
SHHMHD
27
Síða svarta pilsið flaksaðist um
fætur henni, þegar hún gekk upp
stigann. Hún varð hissa er hún
fann, að hún var ekkert tauga-
óstyrk eða spennt og eiga að fara
syngja með hljómsveitinni hans
Boots Smith. Nú þegar að því var
komið, hafði hún öðlazt þetta
sjálfstraust, sem hún hafði áður
haft, og hún gekk hratt og háleit
og raulaði um leið.
Gljáfægða dansgólfð sýndist
geysistórt. Enda þótt enn væri
klukkustund þangað til gestir
kæmu þarna til að dansa, beind-
ust öll ljósin þegar að því — ljós
blá, daufrauð og gul . . . regn-
bogalitir, sem kviknuðu og breytt
ust þangað til allt gólfið var bað
að mjúkum kvikum ljósrákum.
Þegar Lutie gekk yfir gólfið og
að hljómsveitarpallinum, þar sem
hljómsveitin lék veikt, sá hún að
Casino-útkastararnir voru þegar
til taks og stóðu í hóp öðrum meg
in í salnum. Smókingjakkarnir
gátu ekki hulið langa handlegg-
ina og hrottalegar axlirnar. Þeir
voru greinilega uppgjafa-hnefa-
leikamenn, með skemmd andlit
og hræðileg eyru og svo settu
NYJAR BÆKUR
Ólafur Jóh. Sigurðsson:
LEYNT OG LJÓST
Tvær sögur eftir höfund, sem bókmennta-
vinir veita óskipta athygli.
Jón Helgason:
UR LANDSUÐRI
Þriðja útgáfa klassískrar bókar.
NÝ FELAGSBOK MALS OG MENNINGAR:
Alphonse Daudet:
BRÉF ÚR MYLLUNNI MINNI
í frábærri þýðingu Helga Jónssonar.
m
MÁL O G MENNING
Laugavegi 18.
þeir undir sig hausinn, rétt eins
og þeir væru að verjast höggi.
Boots hljóp niður af pallinum
þegar hann sá hana, og hitti hana
á miðju gólfi. — Svei mér ef ég
var ekki farinn að halda að þú
ætlaðir ekki að koma. Ekki veit
ég hversvegna. Augun horfðu á
hana, allt frá hrokknu hárinu
uppi á höfðinu, niður í rauðu
skóna á fótunum á henni. — Þú
lítur svei mér vel út, krakki,
sagði hann lágt.
Hann tók hana undir arminn
og dró hana til mannanna á pall
inum. — Hérna er Lutie Johnson,
piltar. Hún ætlar að syngja með
okkur í kvöld. — Á hverju viltu
byrja? spurði hann hana.
— Ég veit ekki. Hún hikaði og
reyndi að hugsa sig um. — Ég
held ég vilji byrja á „Darling".
Það var einmitt lagið, sem hann
hafði heyrt hana syngja í Junto
og orðið hrifinn af.
Hún forðaðist að líta á menn-
ina í hljómsveitinni, því að það
var óþarflega greinilegt, hvað
þeir voru að hugsa. Feiti slag-
hörpuleikarinn glotti. Einn lúður
blásarinn sendi trumbumannin-
um augnagotur, en hinir gáfu
hverir öðrum olnbogaskot, í-
byggnir á svipinn. Einn saxofón
leikarinn lyfti hljóðfæri sínu, eins
og til viðhafnakveðju til hljóm-
sveitarstjórans. Það var alveg
greinilegt, hvað þeir voru að
segja við sjálfa sig og sín í milli:
„Þarna hefur Boots náð sér í eina
nýja og lætur eins og hún eigi að
syngja“.
En Boots lét eins og hann sæi
þetta ekki. Hann sló taktinn méð
fætinum og hljómlistin hófst.
Húrt gekk að hljóðnemanum og
beið þess að lagið væri éndurtek
ið. Hún snerti hljðnemann og
greip hann síðan báðum höndum,
því að silfurgljáandi málmurinn
var kaldur, en hendurnar á henni
snögglega heitar. Þegar hún hélt
á hljóðnemanum, fannst henni
rétt eins og öll röddin í henni
hyrfi niður í þessa mjóu málm
stöng og hún varð hrædd.
Hljómlistin færðist í aukana að
baki henni og hún tók að syngja
fyrst véikt, en svo færðist rödd
in í aukana og varð skærari, því
að smám saman gleymdi hún al-
Borgarnes
UMBOÐSMAÐUR Morgun-
blaðsins í Borgarnesi er Hörð-
ur Jóhannsson, Borgarbraut
19. — Blaðið er í lausasölu á
þessum stöðum í bænum:
Hótel Borgarnesi, Benzínsölu
Huld við Brákarbraut og
Benzínsölu Esso við Borgar-
braut.
Stykkishólmur
Umboðsmaður Morgun-
blaðsins í Stykkishólmi er
Víkingur Jóhannsson, Tanga
götu 13. Ferðafólki skal á
það bent að í lausasölu er
blaðið selt í benzínsölunni
við Aðalgötu.
' Afgreiðslur blaðsins hafa
með höndum alla þjónustu
við kaupendur blaðsins og
til þeirra skulu þeir snúa
sér, er óska að gerast fastir
kaupendur Morgunblaðs-
ins.
veg mönnunum og jafnvel því, að
hún var í Casino og í hvaða er-
indum.
Enda þótt hún færi rétt með
textann, var hún að hugsa um
allt annað og túlka það í söng —
hún var að yfirgefa leiðinlegu í
búðina með dimmu göngunum,
ruslaralegu herberginu þar; hún
var að fara með Bub á annan
stað, þar sem engin frú Hedges
var, engar vonsviknar og uppgefn
ar sútlkur, engar hálfmennskar
skepnur eins og húsvörðuriiin.
Hún og Bub voru að sleppa burt
og skyldu aldrei koma þangað
aftur.
Síðustu tónarnir af laginu dóu
út, og hún stóð þarna kyrr, og
hélt á hljóðnemanum, hreyfingar
laus. Að baki henni var fullkom
in þögn, og hún sneri sér að
hljómsveitinni, snögglega efa-
blandin og óskaði þess, að hún
hefði heldur hugsað um það sem
hún var að gera, um textann í
söngnum, í stað þess að sleppa
sér út í dagdrauma.
Mennirnir í hljómsveitinni,
stóðu upp. Þeir hneigðu sig fyrir
henni. Þetta var dálítið ýkt hreyf
ing, því að þeir hneigðu sig svo
djúpt, að sem snöggvast sá hún
ekki nema bökin á þeim, keng-
bogin. Hún varð hreykin við
þessa sjón, því að hún vissi, að
þessi hlægilega aðferð til að láta
í ljós hrifningu var þeirra að-
ferð til að segja henni, að þeir
tækju hana gilda sem söngkonu,
en ekki bara sem nýjustu vinkon
una hans Boots.
— Ég . . . Hún sneri sér að
Boots.
— Allt í lagi, barnið gott. At-
vinnan er þín og eins lengi og
þú, sjálf vilt.
Eftir að hann hafði sagt þetta,
gat hún ekki munað neitt. Hún
mundi bara, að hún söng eitt-
hvað fleira — nýja og gamla
söngva, og að við hvert lagið, sem
hún söng, breikkaði ánægjubros-
ið á Boots. En allt þetta sá hún
í einhverjum hillingum, ánægju
og feginleika, af því að nú hafði
hún fengið möguleika á að losna
úr strætinu.
Þegar vísarnir á stóru klukk-
unni tóku að nálgast hálftólf, fór
stóra gólfið að fyllast af danspör
um. Það kom í átta til tíu manna
hópum. Stúlkurnar við hliðina á
dansgólfinu yfirfylltust af fólki
— ungum stúlkum, hermönnum,
sjóliðum og miðaldra körlum og
konum. Smókingklæddu útkastar
arnir voru á ferli innan um fólk
ið, en höfðu hægt um sig og eins
og liðu kring um hópinn og inn í
hann. Skenkiborðið við vegginn
var næstum horfið í manngrúann
sem kring um það var. Barþjón-
arnir voru allir á hjólum og af-
hentu full glös í stað tómra.
Mjúk, regnbogalituð ljósin
léku um dansfólkið. Þarna voru
konur í kvöidkjólum, stúlkur í
þröngum pilsum og peysum, sem
féllu þétt að ungum brjóstunum.
Piltar í þröngum buxum og mjó
um um öklánn, dönsuðu eins og
vitfirrtir við ungu stúlkurnar.
Sumt dansaði alla hugsanlega
dansa eða bjó til nýja. Fólkið í
stúkunum drakk úr litlum pappa
bikurum og át steikta kjúklinga
og þykkar samlokur með fleski.
Lutie söng með þéttum hléum.
í hvert skipti var ákaft klappað,
en jafnvél meðan hún var að
syngja, mátti heyra sóninn í fólk
inu, sem tók undir með henni.
Þjónar í hvítum jökkum þutu
fram og aftur inn í stúkurnar,
berandi bakka, klyfjaða ísfötum,
stórum sódavatnsflöskum og stór
um bjórkrúsum. Og alltaf vagg
aði mannfjöldinn fyrir augum
hennar, og sumir sungu með
henni.
Loftið var þungt af hitanum
frá líkömum fólksins, af lyktinni
af bjórnum og viskíinu, sem ver
ið var að drekka og vindlinga-
reyknum, sem lá yfir öllu eins og
þokubakki. Og hún hugsaoi með
sjálfri sér: Það skiptir minn. u
máli, hver syngur, eða hvort vel
eða illa er sungið, því að engi.in
hlustar á það, hvort sem er. Fólk
ið hugsar um ástaratlotin, drykkj
una og dansinn.
í hléinu sagði Boots við hana:
— Hvernig væri að fá sér einn
gráan
— Ágætt, sagði hún. Nú fyrst
fann hún raunverulega, hve
þreytt hún var. Hún hafði komið
heim úr vinnunni og síðan verið
að verzla í yfirfullum búðum,
eldað mat handa sjálfi sér og
Bub, þvegið og strokið skyrtur
handa honum og blússu handa
sjálfri sér. Svo var spenningin
við að koma hingað og syngja og
svo vissan um að fá hér atvinnu
— allt þetta fyllti svo hug henn
ar, að hún gleymdi allri þreytu.
.En nú er hún settist niður, var
hún uppgefin og mátlaus.
— Já, ég hefði gott af að fá
eitthvað að drekka, sagði hún, og
var þakklát fyrir boðið.
. Hann gaf barmanninum bend-
ingu og þau settust við eitt litla
borðið utan við dansgólfið. Hvít
klæddur þjónn setti lítið glas fyr
ir framan Boots. Síðan opnaði
hann bjórflöskú á bakkanum hjá
sér, hellti í þykka krús og setti
hana svo nákvæmlega fyrir fram
an hana á borðið, að hún tók að
geta sér til um, hvort hann hefði
mælt vegalengdina.
LEVER