Morgunblaðið - 01.05.1965, Blaðsíða 24

24
MORGUNBLAÐIÐ
Laugardagur 1. maí 1965
ANN PETRY:
STRÆTID
1 Boots fyllti glas sitt úr flösku
sem hann tók upp úr vasa sín-
um. Svo ýtti hann glasinu fram
og aftur á borðinu, og hélt því ná
kvæmlega milli tveggja fingra.
Hann leit á hana og brosti. Langa
mjóa örið á kinninni náði alveg
upp að auga, þegar hann brosti.
— Sérðu til, elskan, ég gæti
hæglega orðið bálskotinn í þér,
sagði hann og hugsaði um leið.
Þetta er ekki nema satt. Og ef
hann kæmist ekki yfir hana öðru
vísi, gæti hann alveg giftzt henni
og hann hló, af því að þessi
giftingar tilhugsun skemmti hon
um. Hann ýtti glasinu sínu enn
fram og aftur og brosti til henn-
ar.
— Virkilega? sagði hún. Þetta
byrjaði full fljótt. En það gerði
ekkert til úr því að hún átti at-
vinnuna vísa, og það var fyrir
mestu. Hún leitaði í huga sínum
að svari, sem gerði hann ekki al
veg afhuga, en héldi honum hins
vegar í stilli. — Ég hef einu sinni
elskað og ef maður elskar af öllu
hjarta einu sinni, verður ekki
mikið eftir handa fleirum, sagði
hún varkárlega.
— Áttu við manninn þinn,
— Já, það var ekki honum að
kenna, að það fór út um þúfur.
Og líklega heldur ekki mér að
kenna . . , Við vorum bara of
fátæk. Og við vorum of ung til
þess að þola að vera fátæk.
Þær eru allar eins, hugsaði
hann. Peningarnir eru það, sem
dugar við þær, jafnvel þessa, sem
er svo ung og sakleysisleg, Og
hann var næstum farinn að mala
og hugsaði sem svo, að líklega
væri ekki þörf á neinu hjóna-
bandi. Þetta tæki bara tíma, dá-
lítinn tíma, það væri allt og sumt.
Hann laut yfir borðið og sagði:
Þú þarft ekki að vera fátæk leng
ur. Ekki eftir kvöldið í kvöld.
Borgarnes
UMBOÐSMAÐUR Morgun-
blaðsins í Borgarnesi er Hörð-
ur Jóhannsson, Borgarbraut
19. — Blaðið er í lausasölu á
þessum stöðum í bænum:
Hótel Borgarnesi, Benzínsölu
Huld við Brákarbraut og
Benzínsölu Esso við Borgar-
braut.
Stykkishólmur
Umboðsmaður Morgun-
blaðsins í Stykkishólmi er
Víkingur Jóhannsson, Tanga
götu 13. Ferðafólki skal á
það bent að í lausasölu er
blaðið selt í benzínsölunni
við Aðalgötu.
Afgreiðslur blaðsins hafa
með höndum alla þjónustu
við kaupendur blaðsins og
til þeirra skulu þeir snúa
sér, er óska að gerast fastir
kaupendur Morgunblaðs-
ins.
I Það skal ég sjá um. Þú þarft
I ekki annað en vera dálítið góð
við mig.
Hann hafði vonazt eftir, að hún
mundi sýna þess einhver merki,
að hún ætlaði að verða góð við
hann. En þess í stað stóð hú,n
upp frá borðinu. Hún hnyklaði
ofurlítið brýrnnar. Þykka krúsin
á borðinu var meira en hálffull
af bjór enn.
28
— Hæ, þú ert ekki búin með
bjórinn þinn, kallaði hann.
— Ég veit það, sagði hún og
benti á hljóðfæraleikarana. —
Strákarnir eru tilbúnir að byrja
aftur, sagði hún.
Klukkan vat orðin þrjú þegar
regnbogalitu ljósin hættu að
leika um gólfið. Þá var blásið
hvellt í alla lúðra og mennirn
ir tóku að koma fyrir hljóðfær
um sínum. Fólkið tíndist út úx
salnum, hægt og treglega. Skraut
legi stiginn var fullur af fólki,
og það þrengdi sér saman, rétt
eins og endurminningin um dans
ínn og tónlistina, héldi því enn
í faðmlögum.
Fatageymslustúlkurnar brostu
meðan þær tóku yfirhafnir af
snögum og teygðu sig upp á hill
ur eftir höfuðfötum. Skildingarn
ir glumdu í hvítu diskunum. Karl
mennirnir þyrptust að speglun
um og settu á sig sterklita háls
trefla, hnepptu að sér frökkum,
löguðu hattana sína til og settu
Boots sneri sér að Lutie. — Á
ég að skutla þér heim, elskan?
— Það væri ágætt, flýtti hún
sér að svara. Kannski mundi
hann segja henni, hversu hátt
kaupið yrði. Og kannski mundi
hann líka gerast nærgöngull til
að undirbúa næsta skrefið, og
það væri ekki eins gleðileg til-
hugsun. En nú fann hún sig svo
sterka og örugga, að hún mundi
geta staðizt hvað sem væri og
snúið hann af sér með lagi, að
minnsta kosti þangað til samning
urinn væri undirritaður.
Þegar þau komu fram í forsal
inn, voru þar ekki nema fáar eft
irlegukindur enn. Og jafnvel þær
voru með fararsniði; karlmenn
irnir að troða sér að speglunum
til að laga sig til, en konurnar
sitjandi á bekkjunum í miðjum
salnum. Þær tróðu fótunum á sér
niður í ábreiðuna, til þess að
finna, hve mjúk hún væri, og dáð
ust að því, sem þær sáu af sjálf
um sér í speglunum.
Fyrir neðan stigann var einn
af stórkarlalegustu útkösturun-
um og lagði hönd eins og kálfs-
krof á öxlina á Boots. Lutie starði
á hann, því að afmyndað andht
ið, aflöguðu eyrun og sterklegar
axlirnar undir sléttu efninu i
smokingjakkanum, gerðu hann
svo ægilegan ásýndum.
— Hæ, Boots. Komdu við hjá
Junto. Hann vill tala við þig.
Orðin komu út úr munnvikinu,
án þess að varirnar virtust hreyf
ast.
— Hringdi hann?
— Já, fyrir um það bil klukku
tíma. Sagði, að þú yrðir að koma
við hjá sér.
— Allt í lagi.
Boots náði í kápu Lutie í fata
geymslunni, færði hana í og ýtti
svo upp stóru hurðinni og hjálp
aði henni loks upp í bílinn, en
var samt ekki að hugsa um hana,
heldur urh Junto gamla, og hvað
það gæti verið svona áríðandi,
sem þyldi ekki að bíða til morg-
uns.
Hann ók þegjandi eftir Sjö-
undu tröð og velti þessu fyrir
sér. Þegar hann loksins mundi
að Lutie var þarna með honum
var hann kominn að 125. götu.
— Hvar á ég að láta þig út?
spurði hann.
— Við hornið á 116. og Sjö-
undu.
Hann stöðvaði bílinn þarna á
horninu og seildist yfir hana til
að opná dyrnar. — Við sjáumst
annað kvöld, elskan? sagði hann.
Æfum á sama tíma?
— Sjálfsagt, sagði hún, og varð
hálfhissa, að höndin á honum
skyldi vera komin aftur á stýrið
og vera þar kyrr. Hann horfði
upp eftir götunni og var sýnilega
annars hugar, og allt annarsstað
ar en hjá henni.
Hún horfði á bílinn þangað til
hann hvarf fyrir horn, og reyndi
að hugsa sér, hvað það væri, sem
hefði gert hann svona utan við
sig og annars hugar, að hann
hafði gjörsamlega gleymt henni
þá upp vel og vandlega.
Vindurinn stóð í víða pilsið
hennar og ætlaði að blása stuttu
kápunni af henni. Hún yppti
öxlum. Það var tilgangslítið að
standa hér úti í kuldanum og
velta fyrir sér hugrenningum
Boots Smith.
Á leiðinni heim, hitti hún ekki
nema örfátt fólk. Það var allt að
flýta sér. Að öðru leyti var allt
með kyrrð í götunni. í fæstum
húsanna sást ljós.
Mú. gæti kuldinn ekki náð
henni, enda þótt hún væri þunnt
klædd, hugsaði hún. Af því að
nú þyrfti hún ekki lengur að
búa í þessu ömurlega stræti og
sú hugsun var sterkari en þykk-
ustu föt til að halda frá henni
kuldanum. Hún tók að leika sér
að tölum. Kannski mundi hún fá
fjörutíu . . . fimmtíu jafnvel allt
upp í sjötíu dali á viku. Allt var
þetta svimhátt. Að minnsta kosti
hvert sem kaupið yrði, var það
ríkidæmi móti núverandi kaupi
hennar.
Maður kom allt í einu út úr
húsdyrum, nokkru fyrir fram-
an hana og hvarf á spretti út í
myrkrið á götunni. Þegar hún
kom að þessum húsdyrum, kom
kona slagandi út úr þeim og öskr
aði: Hann stal veskinu mínu,
helvízkur fanturinn.
Gluggar þutu upp á gátt víðs-
vegar í götunni. Hausar komu út
úr gluggunum — þögul, hvim-
andi höfuð, sem voru eins og of
urlitlir dílar í gluggunum. Kon
an stóð enn á miðri götunni og
öskraði af öllum lífs og sálar
kröftum.
Lutie leit gaumgæfilega á hana
um leið og hún fór framhjá. Hún
var með karlmannshatt, sem var
dreginn næstum niður fyrir augu
og karlmannsskó á fótum. Kápan
var fest aftur með lásnælum.
Hún steytti hnefa og æpti .blóts
yrði á eftir manninum, sem var
löngu horfinn sjónum.
Ruddaleg köll bárust úr glugg
unum:
— O, haltu þér saman. Fólkið
þarf að sofa.
— Hvern fjandann þóttist þú
hafa haft í veskinu? Var það
húsaleigan?
— Farðu heim, kelling, áður
en ég skvetti nokkru í hausinn
á þér.
Eftir því sem röddin í kon-
unni lækkaði og varð að tauti
og umli, • hættu köllin og glugg-
arnir lokuðust og strætið varð
aftur þögult. Og Lutie hugsaði
með sér: Enginn gæti átt heima í
svona götu og haldið áfram að
vera álmennileg manneskja. •—
Strætið mundi grípa fólkið fyrr
en siðar, því að að sogaði allt
manneðli út úr fólki — hægt, ör
uggt, óumflýjanlega.
Hún horfði upp í skuggalegu
gluggana, þar sem hausarnir
höfðu verið. Þarna voru raðirn
ar af mjóum gluggum — hæð eft
ir hæð, troðfullt af fólki. Hún
leit á strætið sjálft. Fram með
því voru ruslatunnur. Hálfsveltir
ket.tir voru þar á ferli — sk^jáf
uðu í pappír og nöguðu bein. Og
aftur varð henni hugsað til þess,
að það væri ekki eins og þetta
stræti væri neitt einstakt í sinni
röð. Svona var allsstaðar í Harl-
em, þar sem leigan var lág.
En hún og Bub skyldu yfirgefa
svona götur.' Og hugsunin um
það, að hún hefði getað afrekað
þetta hjálparlaust, án þess að
neins annars aðstoð kæmi til,
kom henni til að ýta upp hurð
inni á íbúðinni harkalega. Það
kom henni til að stanza innan
hurðarinnar, andartak, þar sem
hún sá ekki dimma ganginn, held
ur sá hún fyrir sér Bub og sjálfa
sig, búandi í stórri, rúmgóðri í-
búð þar sem Bub óx upp og
dafnaði og varð fallegur og sterk
ur.
Loftstrokan utan af götunni
feykti pilsunum hennar upi löngu
fótleggina, þar sem hún stóð
þarna brosandi, og andlit hennar
og líkami allur glóandi af sigur-
hrósi, svo að það var næstum
eins og hún væri að dansa.
10. KAFLI
Eftir að Min hafði hengt kross
inn yfir rúmið, hafði Jones farið
að sofa í stofunni. Þar gat hann
ekki lengur séð krossinn, en hann
gerði hann samt órólegan.
Loksins fannst honum hann allt
af sjá krossinn, hvert sem hann
sneri sér. Augu hans bættu lá-
réttri línu við strenginn, sem
hékk úr loftlampanum og jafn-
skjótt dinglaði þar kross fyrir
augunum á honum. Hann leit-
aði að krossi og fann hann í glugg
anum, í. stólunum og teinunum
í búri kanarífuglsins. Þegar hann
horfði á Min, gat hann séð móta
fyrir honum, rétt eins og hann
hefði verið lagður á sköpulags-
lausan, feitan líkama hennar.
Hann dró hugsað strik eftir
henni endilangri og bætti svo
öðru þvers, svo að hvenær sem
hann leit á hana, sá hann enn
krossinn. Þegar hún talaði við
hann leit hann ekki lengur á
hana, af hræðslu við að sjá ekki
hana sjálfa heldur stóran, gyllt-
an kross, sem hékk yfir rúminu.
Hann vatt sig allan til og frá
á legubekknum og hugsaði um
þetta. Loksins stóð hann upp. Min •
hraut í svefnherberginu. Hann
gat næstum séð neðrivörina á
henni blása sig úit við andardrátt
inn gegn um opinn munninn.
Stofan fylltist öll af þessu hljóði
Og þungur andardráttur hunds
ins var einskonar undirleikur.
,Honum gramdist það, að Min
og hundurinn skyldu sofa svona
þægilega meðvitundarlaus, en
hann vaka — vaka og kveljast.
Honum varð hugsað um íbúð
Lutie uppi á efstu hæð. Hún var
rétt eins og segull, sem verkaði
alla leið niður til hans sjálfs og
dró hann stöðugt að sér og ómót
stæðilega. Hann flýtti sér að
klæða sig í myrkrinu. Hann yrði
að fara upp og sjá hvort hún
væri heima. Hún mundi bjóða
honum inn og þau mundu kynn
ast almennilega. Það brakaði í
tröppunum undir honum, þegar
hann gekk upp stigann.
Það sást ekkert ljós undir hurð
inni að íbúð hennar. Hann hik-
aði og vissi ekki, hvað gera
skyldi. Honum hafði ekki dottið
það í hug, að hún kynni að vera
úti. Hann starði hugsunarlaust
á hurðina og gekk síðan fram
hjá henni, eftir ganginum og síð
an upp lága stigann út á þakið.
Þar stóð hann svo og horfði á
dimmt strætið og skuggamyndirn
ar af húsunum, sem bar við him
inn.
Smám saman tók hann að
greina heila röð af krossum á
húsunum. Og þá læddist hann
hægt niður alla stigana og til í-
búðar sinnar. Hann fór úr skón-
um og settist niður og hlustaði á
hroturnar í Min og andardrátt
hundsins og hann hataði hvort
tveggja.
HDSGAGNAVERZLUN
KRISTJANS SIGGEIRSSONAR HF
LAUGAVEGI 13 SÍMI 13879
Dagstofuhúsgögn