Morgunblaðið - 03.09.1965, Qupperneq 28

28
MORCUNBLAÐIÐ
I
Fostudagur 3. sept. 1965
PATRICK QUENTIN:
GRUNSAMLEG ATVIK
— Ég er sannfærð um að þér hafið sökkt skipinu viljandi til þess |i
að verða einn með mér.
í>að var framorðið þegar ég
kom heim til min, en ég var
bara alls ekki þreyttur. Enda
þótt ég færi í rúmið, sofnaði ég
alls ekki, og hinn lævísi, kalí-
forniski hugsanagangur tók að
ásækja mig aftur. En hann var
neikvæður, vissi ég, og skyldi
kæfður niður. En gallinn á
þessari ást minni á mömmu var
sá, að fyrir mörgum árum hafði
ég komizt að þeirri niðurstöðu,
að hún væri fær í allan sjó.
Mamma, hugsaði ég með mér
.... Ronnie ..... Norma að
detta.....Ninon de Lenclos.
Svefninn, sem ég féll í, var
órólegur.
Monika kom næsta morgun til
að útbúa morgunverð handa okk
ur. Það var enn einn kosturinn,
sem hún hafði til að bera. Hvaða
amerísk stúlka, jafnvel öndveg-
is, kalifornísk rauðkolla, mundi
láta sér detta í hug að fara yf-
ir þvera Parísarborg í dögun,
til að útíbúa hálfmána með hun-
angi og kaffi, jafnvel þótt kaff-
ið væri stundum kalt og egg
hefði verið soðið í því?
Meðan ég var að fara í volgt
steypibað og anda að mér ind-
ælum ilminum af eggjakaffinu,
var barið harkalega að dyrum.
Ég heyrði Moniku vera að karpa
við einhvern, en svo kom hún
inn aftur um leið og ég var kom
inn í baðsloppinn, og rétti mér
símskeyti.
Ég opnaði það. Það hljóðaði
þannig:
KOMDU STRAX HEIM
mamMa.
Ég leit á skeytið og Moniku á
víxl. Ég var gripinn allskonar til
finningum, en þó fyrst og fremst
reiði. Að fara að yfirgefa Mon-
iku? Strax! Einmitt þegar ég
var að byrja að lifa. Ég fleygði
skeytinu til Moniku, hljóp fram
að dyrum og öskraði niður stig-
ann, og náði þannig í símasend-
ilinn. Hann var með eyðublað
á sér. Ég krotaði á það í bræði
minni:
ÓMÖGULEGT AÐ KOMA
HEIM SAGAN Á HÁMARKI
Svo hljóp ég aftur til Mon-
iku.
— Vertu róleg. Ég læt hana
ekki komast upp með þetta.
Við köstuðum okkur hvort í
annars fang. Öll kæti var horf-
in, en eftir var ekki annað en
eitthvað sætt, súrt og róman-
tískt — og sorglegt. Við stein-
gleymdum kaffinu. Það gufaði
upp og hálfmánamir, sem Mon-
ika hafði verið að hita upp í ofn-
inum, brunnu til ösku, og fylltu
allt með reyk.
Við hölluðum okkur hóstandi
út um gluggann, nokkrum
klukkustundum síðar, þegar aft-
ur var barið að dyrum og annað
skeyti kom. Það hljóðaði þann-
ig:
ÞVÍ MIÐUR ELSKAN OF
FLÓKIÐ AÐ ÚTSKÝRA EN
ÁRÍÐANDI AÐ ÞÚ KOMIR
HEIM. KVEÐJA MAMMA.
Ég sendi aftur auðmjúkt
ALLT í LAGI og tók flugvél
heim sama kvöld. Við Mon-
ika föðmuðumst í óvistlega bið-
salnum á Les Invalides.
— Elskan!
— Elskan min!
— Monika!
— Nikki!
— Ó, Monika, ég skal koma
aftur. Ég sver það. Eg skal ein-
hvernveginn koma því í kring.
Einhvernveginn!
— Ó, elskan!
— Ó, elskan mín!
“ Þá var kallað á lestina. Alla
leiðina til Orly var ég eltur af
hinu innblástursrika andliti Mon
iku, sem ég sá gegn um ó-
hreina gluggann á vagninum.
En þegar ég var uppi yfir
miðju Atlanzhafi, eða því sem
næst, fór hún að gerast fjarlæg
en mamma hræðilega nálæg.
Mamma hefði aldrei farið að
senda þessi skeyti nema eitt-
hvað mikið væri á seyði. Norma
og hrapið hennar!
Snögglega var allt, sem tengdi
mig mömmu, orðið efst í huga
mínum. Mamma var í vandræð-
um. Hún þarfnaðist min.
Og hugsanir mínar urðu æ
meir og meir „þreytandi“.
2. kafli.
Enginn kom að taka móti mér
á flugvellinum í L.A. — engin
mamma engin Pam, ekki einu
sinni Gino, sem þó hét að vera
bílstjórinn hjá okkur. Ég beið
órólegur nokkra stund en tók
síðan leigubíl til Beverley Hills,
>ar sem við áttum þá heima í
húsi í ítölskum stíl, með þjón-
um, sem mamhia hafði fengið
lánað hjá einhverjum kvik-
myndaframleiðanda, sem var að
taka mynd af ævisögu Nehru
eða Marco Polo eða einhvers
Austurlandaskarfs austur i
Burma. Árum saman hafði
mamma verið að hugsa um að
kaupa sér hús sjálf, en aldrei
komirt í framkvæmd, af því að
hvert sem við fórum, voru ein-
hverjir elsku vinir að neyða
upp á hana höllum og villum og
strandhúsum, og henni fannst
alltaf hún mundi móðga þá ef
hún þægi þetta ekki.
3
Á leiðinni í bílnum gleypti ég
í mig dagblaðið, sem ég hafði
keypt á flugvellinum, en þar
virtist ekkert að hafa, annað en
það, að jarðarför Normu færi
fram þá síðdegis með allri við-
höfn, klukkan fimm og svo var
klausa eftir Lettie Leroy, svo-
hljóðandi: „Hvaða hneyksli gæti
komizt upp um hvaða heims-
fræga persónu?“, og það gæti
verið ískyggilegt, en það gæti
líka eins vel bara verið dálka-
fylli.
Þegar ég kom „heim“, fann
ég, að ég hafði ekki nóg fyrir
bílnum, af því að ég hafði
gleymt að selja ferðamannaávís-
un á flugvellinum. Ég sagði bíl-
stjóranum að bíða og þaut inn.
í marmaraforsalnum, sem
hafði sennilega verið fluttur frá
Evrópu í mörgum kössum, sat
stúlka, sem ég hafði ekki séð
áður, upp við styttu af ein-
hverjum nöktum herramanni,
með alskegg, en hjá honum var
líka gullfiskatjörn. Hún var að
tala í sima, sem var á langri
framlengingarsnúru.
„Nei“, var hún að segja, „ég
er hrædd um, að ungfrú Rood
sé ekki viðlátin eins og er ....
Já, já, auðvitað ætlar hún að
fara. Norma Delaney var bezta
vinkona hennar. Já, auðvitað er
hún alveg úrvinda,
Ég gekk til hennar. Hún var
mjög ung og mjúk og með mjög
græn augu og skjannarautt hár,
sem féll niður um axlir hennar
á Carole Lombard-vísu, sem ein
hver hafði vakið upp að nýju.
Ég tók eftir öllum þessum ein-
kennum hennar með kaldri gagn
rýni kunnáttumannsins því að
hvað voru mjúkar, kalíforniskr-
ar rauðkollur í mínum augum
nú orðið? Ef nokkuð var, þá var
ég reiðubúinn til að hafa óbeit
á henni fyrir að vera að drasl-
ast með tízku, sem var löngu
dauð og grafin.
Þegar hún skellti niður sím-
anum, sagði ég: — Láttu mig
hafa fimm dali!
Hún beindi grænu augunum
að mér, lengi og rólega. — Hvað
á þetta að þýða? Er það ráns-
árás?
— Ég er með bíl, sem bíður.
Hún benti á styttuna. Fyrst þú
hefur eigið farartæki, hvers-
vegna rænirðu ekki honum
Jósep gamla þama? Þú gætir
prakkað honum upp á MGM
| fyrir tólf og fimmtíu
Ég vissi þá, að ég hafði óbeit
á henni. — Það er ekkert meira
þreytandi en kjaftfor stelpa,
sagði ég. — Þurfum við að halda
þessum skemmtilegu viðræðum
áfram? Ég er sonur hennar
Anny Rood.
— Nú? Ef svo er, þá get ég
fært þig undir vasapeninga.
Hún tók svo fimmdalaseðil úr
veskinu sínu Síminn hringdi aft
ur. Ég gerði upp bílinn og kom
inn með töskuna mína. Stúlk-
an var búin með símtalið og var
nú að fóðra fiskana á einhverj-
um fiskmat. Hún leit upp aftur
og mældi mig með sýnilegri
gagnrýni og * tortryggni, sem
hefði getað verið ögrandi, en
svo var Moniku fyrir að þakka,
þá var mér alveg sama um
hana.
— Svo að þú ert þessi guð-
dómlegi sonur, sem er að skrifa
guðdómlegu bókina í París?
— Ég leiddi þetta hjá mér. —
Hvar er allt fólkið? sagði ég.
— Ef allt fólkið er sama sem
hún mamma þín, eins og hlýtur
að vera, þá er hún uppi. Hún
brosti glaðlega. — Og fyrst þú
ert svona yfir þig forvitinn,
verðurðu sjálfsagt hrifinn að
heyra, að ég er nýjasta viðbót-
in við hópinn. Ég heiti Lukka
Sohmidt og er ritari ritaranna
og vinur gullfiskanna.
— Lukka?
— Árið sem ég fæddist var
Lukkunafnið afskaplega móðins
hjá lægri stéttunum í San Bem-
ardino, þar sem við áttum
heima. Finnst þér það ekki full-
gott?
Þegar ég fór að heiman hafði
stúlkan, sem hjálpaði Pam, ver-
ið gigtveik og átt rúmliggjandi
föður og heitið Bernice.
— Hvað varð af Bernice?
sagði ég.
— Bernice fékk spark fyrir
hálfum mánuði. Ég er nýjasti
vöndurinn til að sópa með.
Síminn hringdi.
— Góðan daginn, sagði hún,
— þetta er heima hjá ungfrú
Rood .... Nei, ég er hrædd um,
að hún sé ekki ....... Nei, ég
veit ekkert. Alls ekkert. Hún
lagði símann og horfði á mig
aftur: — Ég dáist að þessu heim
ili. Mig hefur alltaf langað til
að segja, að ég vissi ekki neitt
í síma.
Ég vissi auðvitað, að allar
þessar hringingar snerust um
Normu, en ég ætlaði ekki að
fara að bera hugsanir mínar á
torg fyrir kvenpersónu, sem kem
ur í dag og er farin á morgun,
en þannig voru flestar stúlkurn-
ar í okkar þjónustu. Og sízt af
öllu við þennan stelpugopa, sem
var „er ég ekki sæt“ yfir allt
andlitið.
Það -var tilsvarandi gullfiska-
ker hinumegin í forsalnum.
Lukka stóð upp, en hélt enn á
símanum og framlengingasnúran
dróst á eftir henni, og gekk á-
leiðis að hinu kerinu.
— Æ, fæturnir á mér! sagði
hún og andvarpaði. — Alveg
ganga þessir fiskar af mér
dauðri!
Mér er fjandans sama, kelli
mín, hugsaði ég. Ég greip tösk-
una mína og hlóp upp stigann.
Við skiptum svo oft um hús,
að mér hætti til að villast í
þeim. En ég rataði samt ein-
hvernveginn á herbergi mömmu,
af því að þar var hurðin í hálfa
gátt, og ég sá í ljósrauðan vegg.
Það var sama í hvers húsi við
vorum og hve skamman tíma,
þá lét mamma það alltaf verða
sitt fyrsta verk að mála allt
herbergið sitt ljósrautt. í stuttu
máli sagt varði hún alltaf þús-
undum daga, af þessu örlæti, er
hún var fræg fyrir, til þess að
lappa upp á húsin, sem hún var
að fá lánuð, og líklega hefur
það verið þessvegna, sem vinir
hennar voru svo æstir í að lána
henni húsin sín.
Ég stanzaði andartak við dyrn
ar, og eins og jafnan, er ég
hafði verið fjarlægur mömmu,
sem nokkrum tíma nam, þá
hafði ég þessa tilfinningu æs-
ings og órór, rétt eins og ég
væri níu ára og hefði gert ein-
hverja skömmina af mér.
Þegar ég kom inn, lá mamma
á rúminu. Að minnsta kosti hét
það vera rúm. Það var að flat-
armáli á stærð við badminton-
völl, og allt þakið dagblöðum,
bréfum, símatólum, blómvönd-
um og svo morgunverðarbakka.
En svo mitt í öllu þessu drasli,
lá mamma. Hún var alklædd í
svartar síðbuxur, með gleraugu
í rauðum umgerðum, sem voru
alsettar steinum, og var að lesa
kvikmyndahandrit. Hún leit
upp, eins og dálítið önug, þegar
hún heyrði til mannaferða, en
svo þegar hún sá, að það vár ég,
tók hún af sér gleraugun og
sendi mér blíðubros.
— Nikki .... elskan!
Hún teygði út báða handleggi
til mín. Rúmið var svo breitt
milli okkar, að ég varð að teygja
mig eftir föngum, til þess að
komast svolítið nærri henni. Ég
skellti mér uppá rúmið og hún
greip mig og faðmaði mig að
sér, en ýtti mér síðan frá sér
með sterklegu taki í axlirnar á
mér, og athugaði mig með þess-
um dreymandi arnaraugum.
— Æ, auminginn minn! Þú
gazt ekki til þess hugsað að
koma heim! Þú sagðir, að sagan
þín væri á hámarki. Hvað var
það? Einhver lagleg stelpa?
Ég hefði nú mátt vita, að
mamma hefði getað þefað annað
eins uppi, en svo frá mér sem
ég var, hafði ég þó nægilegt vit
til að sjá, að það gæti verið stór-
hættulegt, ef hún næði í Moniku
á þessu stigi málsins. Því bjóst
ég til gagnárásar.
— En hversvegna sagðirðu
mér ekki, hvað um væri að
vera? Hvað er eiginlega á seyði?
— Já, en, Nikki! Mamma
glennti upp augun, svo að hvít-
an sást allt kring um sjáaldrið.
— Vita þeir ekki um veslinginn
hana Normu í Frakklandi? Hún
verður jörðuð í eftirmiddag. Og
ekki máttu missa af jarðarför-
inni!
Ég horfði á hana og reyndi
að finna út, hvað það væri, sem
byggi í huga hennar. Ég veit
nú ekki til hvers ég var að því,
af því að slíkar tilraunir höfðu
jafnan verið árangurslausar.
Hafði ég verið dreginn úr örm-
um Moniku, bara vegna þess,
að mamma vildi hafa mig til að
puntá upp á jarðarförina?
„Anny Rood, úrvinda af sorg,
styðst við arm sonar síns við
gröf vinkonu sinnar“.
—Var það allt og sumt?
spurði ég og mér létti, en ég
reiddist nú samt samtímis.
— Allt og sumt? Mamma var
stórhneyksluð. — Svo að það
heitir það á þínu máli? Hvem-
ig geturðu verið svona kaldr-
analegur? Þið unga fólkið, eruð
ekki betri en dýrin í fenjaskóg-
unum. Norma var vinkona okk-
ar. Gömul og góð vinkona. Og
þegar hún dettur niður stigann
og hálsbrýtur sig, þá er það
ekkert „allt og sumt“. Það er
sorglegt. Mundu það, þinn til-
finningalausi unglingur!
— Ég hélt bara .... reyndi ég
að segja.
— Hélzt .... hvað....?
— Að þetta gæti orðið regin-
hneyksli. Ég á við, að ef slúð-
urdálkahöfundarnir og saurblöð-
in færu að setja þetta í sam-
band við hitt að Ronnie er alveg
vitlaus í þér og ....
Ég hafði búizt við annarrl
sprengingu, en eins og vant var,
misskildi ég mömmu alveg. Hún
brosti bara, hugsandi.
— Vitlaus! En það orð! Þú
hefur auðvitað lært það í þess-
um enska skóla, sem var svo
þreytandi! Kannski hefur það
verið vitlaust að vera að senda
þig þangað. Þessar hræðilegu
svartrauðu húfur! Brosið var
viðkvæmt. — Góði minn, hann
Ronnie er alls ekkert vitlaus í
mér. Ef þú værir eldri mund-
irðu skilja, að samband karls og
konu þarf ekki alltaf að vera
saurugt og leiðinlegt. Það sem
Ronnie ber til mín, er ekkert
annað en eðlileg og vingjarnleg
velvild.
— Heldur þú, að slúðurdálk-
arnir líti þannig á það? sagði
ég.
— Og þakklæti, bætti mamma
við með hæverskusvip.
— Fyrir að spilla milli hans
og þessarar Sylviu eða hvað hún
heitir?
— Fyrir að bjarga honum,
væni minn. Sannast að segja,
var veslings Ronnie alveg hætt-
ur að vita sitt rjúkandi ráð. Við
vitum öll, að sjálfur heldur
hann sig vera einhvern meiri-
háttar Casanova, bara vegna
þess, að hann hefur stundum
komizt yfir einhverja smá-
stjörnu, sem er nægilega heimsk
og þegar Norma var nú eins og
allir vissu, þá er varla hægt aS
lá honum það. En þarna var
hann eins og lamb í klónum á
tígrisdýri. Þessi Sylvia La Mann
— hún er hættulegasta kven-
persóna í Hollywood, einkum þó
nú, þegar allir samningarnir
hennar eru útrunnir og engir
milljónarar frá Texas að hoppa
í kring um hana, þá lepur hún
bókstaflega dauðann úr skel. Ef
ónefnd kona hefði ekki hafzt
neitt að, hefði Sylvia þveitt hon-
um gegn um skilnaðarréttinn og
upp að altarinu, eða til næsta
umboðsmann upp á tíu ára
samning, sem hún hafði haft í
brúðarvendinum sínum, tilbúinn
til undirskriftar. Nei, vænl
minn. Þú veizt hvað mér er
meinilla við að vera að skipta
mér af fólki, en einhver varð
eitthvað að gera.
Það ótrúlegasta við allar þess
ar göfugu hugsanir var það, að
þær voru állar fullkomlega ó-
sviknar. Mamma — eða að
minnstakosti meirihlutinn af
henni, var óeigingjarnasta
manneskja, sem nokkurntíma
gekk á þessari jörðu. Hún gat
gengið furðulega langt, til að
hjálpá beztu vinum sinum. Ef
þeir voru veikir, ætlaði hún al-
veg að drekkja þeim í kjötseyði
sem hún hafði bruggað með eig-
in lagtæku hendi, ef þeir áttu
í peningavandræðum, rigndi á-
visunum yfir ef þeim kom illa
saman við konuna sína, dundi
yfir þá samúðin og heppilegar
ráðleggingar.