Morgunblaðið - 03.10.1965, Blaðsíða 3

Sunnudagur 3. oktíber 1965
MORGU N BLAÐIÐ
3

Útlitsteikning að safnaðarbeimili Crensássóknar.
Grensássöfnuður byggir
safnaðarheimili
Rætt við Felix Ölafsson, sóknarprest
MIKILL stórhugur ríkir nú
meðal safnaðarfólks innan
Grensássóknar, þvi að það
hefur nú lagt í það stórvirki
að reisa mikið og glæsilegt
safnaðarheimili.
Til þess að fræðast nánar
um þessar væntanlegu fram-
kvæmdir náðum við tali af
sóknarprestinum í Grensás-
sókn, sr. Felix Ólafssyni.
Hann skýrðí okkur frá því, að
Grensássókn væri eina sókn-
in í Reykjavík er ekkert safn-
aðarhús hefði. Hún hefði frá
byrjun haft inni með starf-
semi sína í Breiðagerðisskóla
og hefðu forráðamenn safn-
aðarins sýnt þessum heimilis-
lausa söfnuði ætíð mikla lip-
urð. En það hlyti þó öllum að
vera ljóst að óæskilegt og ó-
hentugt væri, að öll starfsemi
safnaðarins færi fram utan
sóknarinnar. f*ví hefði sóknar-
nefndin haft einlægan áhuga
á að leysa þetta vandamál eins
skjótt og vel og frekast
væri auðið. .
Felix sagði, að í fyrstu hefði
hugmyndin verið að reisa að-
eins bráðabirgðahúsnæði, en
við nánari athugun hefði þótt
skynsamlegra að láta safnað-
arheimilið vera fyrsta skrefið
í byggingarframkvæmdum. —
Væri nú lokið við að teikna
heimilið, það væri teiknað á
teiknistofu Gísla Halldórsson-
ar en það starf hefði Jósep
Revnis haft með höndum.
Væri undirbúningur verksins
vel á veg kominn og væri
byggingin að sínum dómi,
mjög hentug og snotur, sem
leysa myndi vel úr brýnustu
þörf safnaðarins, því safnaðar
heimilið myndi fyrst um sinn ,
vera um leið notað sem kirkja
en síðar einungis félagsheim-
ili.
Felix sagði ennfremur, að í
húsinu yrðu tveir salir, sá
stærri taki 200 manns í sæti
en hin minni 40—50 manns.
Á milli þeirra yrði svo renni-
hurð, þannig að sameina
mætti þá, þegar þess gerðist
þörf. Inn af litla salnum yrði
eldhús og einnig yrði í bygg-
ingunni rúmgóð skrifstofa
fyrir sóknarprestinn.
Hann kvað það vera von
safnaðarnefndarinnar, að verk
þetta gæti hafizt þegar í haust
og að því yrði lokið helzt á
næsta ári, en til þess að svo
mætti verða, þyrfti að vera
fyrir hendi góður vilji og á-
hugi safnaðarfólksins og að
takast mætti að útvega nauð-
synlegt fjármagn. En það
mætti líka gæta þess, að mikil
bjartsýni væri innan sóknar-
innar og væru þegar starfandi
tvær nefndir, fjármálanefnd
og bygginganefnd, sem hvor
hafi tekið á sig sinn hluta
ábyrgðarinnar.
Felix kvaðst að lokum vilja
minna á það, að í kvöld kl.
20.30 væri aðalsafnaðarfundur
Grensárssóknar og væri á-
stæða til að vekja athygli
sóknarfólks og annarra vel-
unnarra safnaðarins á fundi
þessum, það að þar yrði þetta
þýðingarmikla mál til um-
ræðu. Myndi formaður sókn-
arnefndar gera grein fyrir
gangi málsins til þessa og
fyrirhuguðum framkvæmdum,
en útlitsteikningar og upp-
drættir myndu liggja frammi
á fundinum.
Um dagskrá fundarins væri
það að segja að öðru leyti,
að þar myndu verða sýndar
myndir frá Bandaríkjunum,
kirkjukórinn syngi nokkur
lög, og að sóknarpresturinn
fyndi að lokum segja fáein
orð um starfsáætlun vetrarins.
Felix sagðist vilja hvetja alla
Grensársbúa til þess að fjöl-
menna á þennan fund, því að
all-t væri undir því komið að
safnaðarfólk léði máli þessu
lið.
-
Örin visar á staðinn þar sem safnaðarheimilið á að stanða.
8r. Jón Auðuns, dómprófastur:
SORG
GUÐSPJALUE) sýnir oss ekkj-
una í Nain, — sorgina, tárin.
Hver er dauðinn? Sú spurn
verður oft á vegi mínum og þín-
um. Hvert fölnað laufblað, sem
fýkur um jörðina þessa haust-
daga, vekur þér i .ssa spurn.
1 bamalærdómskverinu var
mér kennt, að dauðinn væri refs-
ing fyrir syndina. í sköpunarsög-
unni er kennt, að vorir fyrstu
foreldrar hafi verið syndlausir en
síðan brotið bann Drottins og
etið af skilningstrénu þvert ofan
í ætlun hans. Þá hafi hann látið
dauðann koma sem refsingu fyr-
ir þá synd.
Hvers eiga þá laufin að gjalda,
blöðin, blómin, sem þessa dagana
eru að deyja? Ekki hafa þau
syndgað.
Líklega trúa því fæstir lengur,
að Guð hafi ekki í upphafi ætlað
dauðanum stað en gxipið til hans
til að refsa börnum sínum fyrir
það, að þau vildu eignast eitt-
hvað af skilningi hans. Moxn upp
hafleg ætlun Guðs hafa verið sú,
að maðurinn lifði endalaust sem
alsæl vera í Eden óvitans? Ætl-
aði hann börnum sínum aldrei
annað hlutskipti en það?
Ég held að engin gömul trúar-
hugmynd stangist eins á við nú-
tímaþekkingu og hugsun og
syndafallssagan, — og þá um
leið sú kenning, að dauðinn hafi
komið inn í mannlífið sem refs-
ing fyrir syndafall Adams og
Evu.
ferjustað. Hann sá nýjar ferjw,
ný líkamsskipti sálaririnar, ný og
ný tilveruform hennar í nýjum
og nýjum heimum. Á þeirri svim
andi háu og löngu leið er dauð-
inn hlið, og þeim mim dýrðlegra
hlið, sem sálin er oftar búin að
„deyja.“
Sú er frumstæð hugmynd, «6
telja dauðann kominn innn í
mannlífið sem refsingu. Gömul
trúfræði, sem enn er verið að
burðast með, kennir að hann aé
refsing fyrir synd vorra fyiatu
foreldra. En það væri jafnrangt,
þótt stæði í hundrað helgum
bókum.
Lítum til Krists.
Guðspjall þessa sunnudags sýn
ir oss hann við likbörur ungs
manns.
Hann var sjálfur í fegursta
blóma manndómsáranna, þegar
honum var með blóðugu ofbeldi
hrundið úr jarðneskum heimi.
Dauði hans var ekki refsing fyr-
ir neitt, en hann var glæpsamlegt
ofbeldisverk vondra manna.
En Kristur kom aftur, kom
upprisinn frá þeirri veröld, þar
sem hið unga líf, er jörðina kveð
ur, heldur áfram í nýju heim-
kynni, unz það deyr þaðan til að
fæðast inn í enmþá annan heim,
til ennþá annarra lærdóma, ann-
arrar reynslu.
Hann
neitt.
er ekki refsing fyrir
begar Guð sá fyrstu mannssál-
ina í réifum, sá hann fyrir sér
allt hennar ráð, í syndum, sorg-
um og þraut. Og hann horfði út
fyrir jarðlíf hennar á vegferð
hennar um aðra heima o» himna.
Þá setti hann dauðann í þjónustu
lífsins, eins og ferjustað, þar sem
þreyttur vegfarandi kemur að
kveldi til að fá flutning og fylgd
til næsta áfangastaðar.
Og Guð horfði út yfir þann
Fegurð þeirra fögru haustdaga,
sem vér höfum nú lifað, með
allri þessari þúsundlitu déyj-
andi dýrð, knýr oss til að spyrja
um dauðann. Hver er hann?
Ekki ömurleg, sorgleg endalok,
heldur hlið að nýjum heimi, eða
ferjustaður, þar sem þreyttur
maður kemur á kveldi til að fá
flutning og fylgd. Ekki refsing,
heldur heilög þjónusta. Ekki
grimmlyndur, þungfoúinn gestur,
heldur heilög þjónusta. Ekki
og náðar.
_ Hann fylgdi vini þínum héðan.
Á sínum tíma kemur hann, tekur
hlýtt og þétt í þína hönd og leiðir
þig hinn sama veg.
Raddir vorsins þagna
— Ný bók írd Almenna bókafélaginu
ÚT er komin hjá Almennta bóka
félaginu bók, sem nefnist „Radd-
ir vorsins þagna“ eftir Rachel
Carson. Nefnist hiún á • frummál-
inu „Silent Spring“ og fjallar um
hættuna, sem öllu lífi á jörðu
stafar af notkun ýmisskonar eit-
urefna. Prófessor Niels Dungal
ritar inngangsorð að bókinni fyr-
ii íslenzka lesendur, en formála
hefur Julian Huxley skrifað.
Höfundur bókarinnar tileinkaði
hana Al'bert Srhweitzer.
Bókin fjallar um annars vegar
hið mikla ósamræmi, sem er á
milli framfara þeirra, sem hafa
orðið á svo mörgum sviðum, t.d.
í viðureigninni við skordýr, sem
eyðileggja akra, aldintré og
stundum jafnvel húsdýr eða ali-
fugla í stórum stíl, og sýnir hins
vegar hve lítið hefur verið sinrit
hættunni, sem mönnum getur
stafað af eyðingu þeirra með
eiturefnum. Hér á landi eru einn
ig mörg slík eiturefni notuð, eins
og t.d. DDT við lús á skepnum,
parathion og malathion gegn
skordýrum í gróðurhúsum og
ennfremur bladan, sem notað er
í svipuðum tilgangi.
í formála segir Niels Dungal:
„Þessi bók á erindi til allra
þeirra, sem gera sér ljóst, að
mennjngarframfarir 20. aldarinn
ar hafa ekki aðeins gert okkur
lífið hagkvæmara og heilsufoetra,
heldur einnig skapað nýjar hætt-
ur, sem hingað til hafa verið
óþekktar. Og hún ætti að láta
okkur skiljast hve nauðsynlegt
er að fylgjast vel með öllu, sem
maðurinn fer að neyta eða vera
í snertingu við, og kunna að
forðast það, ef 'nauðsyn krefur.“
Raöhel Carson lagði stund é
dýrafræði og erfðafræði, en þær
greinar ásamt ritstörfum voru
helztu áhugamál hennar, sem
hún síðan sameinaði með því 'að
rita fyrir almenning um náttúru
fræðileg efni. „Raddir vorsins
þagna“ var síðasta bók hennar
og vakti mikla athygli, og kom
víða af stað öflugum samtökum
þeirra, sem vinna að náttúru-
vernd. Hún lézt á sl. ári 57 ára
að aldri. Bókina, sem er 220 bls.,
hefur Gísli Ólafsson þýtt.
Bókin er prentuð í Prent-
smiðju Jóns Helgasonar h.f., en
bókband hefur Sveinabókbanaið
h-f. annazt. Kápu og titilsíðu
hefur Kristín Þorkelsdóttir teikn
að.