Morgunblaðið - 02.11.1965, Blaðsíða 23

Morgunblaðið - 02.11.1965, Blaðsíða 23
Þriffjuíagur 2. nóvember 1965 MORGUNBLAÐID 23 Hallfríður Jónsdóftir frv. yfirhjúkrunar kona Minning F. 20. maí 1893. D. 24. okt. 1965. ER nokkur svo níðbundinn hvers dagvafstri að hann ekki hrökkvi ónotalega við ef hann heyrir að nákominn ættingi eða þraut- reyndur vinur hans sé látinn. Ég leiði hjá mér að leita hinztu raka við þeirri spurningu. En hitt veit ég að mér hnykkti við er mér voru sögð þau tíðindi að Hallfríður Jónsdóttir, fyrrver- *ndi yfirhjúkrunarkona við ejúkrahúsið á Sauðárkróki hefði lokið göngu sinni hér á jörðinni. Að vísu var mér kunnugt um vanheilsu hennar hina síðustu mánuði og að brugðið gæti til beggja vona um þær endalyktir. Og það var hér sem oftar að við vinir hennar og venzlamenn héldum í það haldreipið að henni yrði lengri lífdaga auðið. En nú etöndum við ráðþrota við þrösk- uldinn sem aðskilur líf og dauða og skynjum ekki rök þeirrar tilveru er við hrærumst í. Við vinir hennar ólum í brjósti þá einlægu von að hún mætti öðlast endurbata enn um nokkurt skeið, en sú von brást fyrir nokkrum vikum er sýnt þótti að hverju fór með heilsu- far hennar. Hún andaðist að cjúkrahúsinu á Sauðárkróki að éliðnum legi þann 24. þ. m. þar sem hún í sjúkdómslegu sinni hafði notið hinnar beztu hjúkr- unar sem mannlegur máttur ræð ur yfir. Áttu þar hlut að máli 6tjórn sjúkrahússins á Sauðár- króki ásamt hjúkrunarliði öllu, ennfremur naut hún mikils ást- rikis og umönnunar barna sinna ©g skylduliðs, sem reyndi á all- «n hátt að varpa ljósi og yl yfir gíðustu sporin hennar. 1 þessum fátæklegu línum verður að sjálfsögðu stiklað á stóru, aðeins gétið nokkurra á- fanga á langri ævibraut, en að baki þessara stóru drátta ligg- ur löng og afdrifarík ævisaga, sem ekki gefst tóm til að rekja i stuttri minningargrein. Hall- fríður Sigríður, en svo hét hún fullu nafni, var fædd að Auðn- um í Staðarhreppi í Skagafirði 20. maí 1893. Foreldrar hennar voru Jón Pálmason bóndi þar og kona hans, Guðbjörg Sölvadóttir. Hallfríður ólst upp með for- eldrum sinum til fermingarald- urs en þá missti hún föður sinn. Eftir það dvaldist hún enn um *inn með móður sinni og systkin- um. Tvítug að aldri giftist hún Þórarni Sigurjónssyni og eign- uðust þau sex börn, en skildu samvistir. Börn þeirra urðu öll mannvænleg og vel gefin og eru öll á lífi að undantekinni elztu dótturinni, Sigríði, sem látin er fyrir þremur árum. Þegar Hall- fríður var þrítug að aldri og hafði gegnt umfangsmiklum hús- móðurstörfum í áratug, leitaði hún, við aðskilnað þeirra hjóna, 6ér að atvinnu og réðist hún þá «em þvottakona við sjúkrahúsið á Sauðárkróki. En er fram liðu stundir kom svo, að gripið var til hennar vegna forfalla annarra að takast á hendur næturvörzlu vegna þeirra er dauðvona lágu á sjúkrabeði. Kom það þá fljót- lega í ljós hvert afburða efni í hjúkrunarkonu Hallfríður var. Það varð því að ráði að sjúkra- húsnefnd réði hana sem aðstoð- ar hjúkrunarkonu, hún var þó algjörlega ósérmenntuð í hjúkr- unarfræði. Þetta traust sjúkra- húsnefndar til Hallfríðar bar þann árangur vegna mikillar kostgæfni hennar í starfi sínu að hún eftir nokkurn reynslutíma var ráðin sem hjúkrunarkona að sjúkrahúsinu. Þrem árum siðar var hún svo eftir ábendingu hins þjóðkunna læknis, -Jónasar Kristjánssonar, er þá var hér- aðslæknir í Skagafirði, ráðin yfir hjúkrunarkona við sjúkrahúsið við brottför þeirrar er þá sagði starfi sínu lausu og því starfi gegndi hún óslitið til ársloka 1962, er hið nýja sjúkrahús Skag- firðinga tók til starfa, en frá þeim tíma veitti hún ellideild sjúkra- hússins forstöðu, þar til hún fyr- ir einu ári lét af þeim störfum sökum vanheilsu. Sýnir það bezt með hve miklum ágæt- um hún hefur gegnt störfum sín- um, að henni hefur verið marg- víslegur sómi sýndur bæði af sjúkrdhússnefnd og samsýslung- um.Og íslenzk hjúkrunarstétt má vera stolt af störfum hennar, því hún miðaði ávallt og allt sem mest við heill og heiðbrigði með- borgara sinna og tókst það svo vel að lengi verður rómað um gjörvallan Skagafjörð, enda lagði hún drjúgan skerf til fram- tíðarþróunar hjúkrunarmála í héraði sníu. Hallfríður var sérlega fríð kona og fönguleg að vallarsýn, prúð og hlédræg í allri fram- komu, en þó djörf og skoðana- föst ef á það reyndi og hélt fast fram skoðunum sínum, skýrt og fálmlaust, en var þó aldrei ósann gjörn og undirréttaði ávallt það er sannara reyndist. Hún var táp mikil og kunni sig vel og tígin- mannleg í samkvæmum og var krókur alls fagnaðar í vina hópi. Ekki gaf Hallfríður sig neitt að opinberum málum og kom það þó sízt til af því að hún bæri ekki heilbrigt skyn á hvert mál, heldur kom hlédrægni hennar til af því að hún lagði allt kapp á að leggja hjúkrunarmálunum alla sína lífs og starfsorku og kom þar fram skyldurækni henn ar og metnaðarþrá að liggja aldrei á liði sínu, hvarvetna þar sem veikindi og sorg bar að höndum, að því undanskildu, að hún bar mjög fyrir brjósti bygg- ingu nýs sjúkrahúss í héraði sínu og vann hún því málefni mikið og fórnfúst starf, þar til yfir lauk í tryggri höfn. Löng voru orðin kynni okkar Hallfríðar og öll á einn og sama veg, með ágætum. Engum ætti því að vera hugljúfara enn mér að minnast þessarar ágætu merkiskonu, enda gerðu kynni mín við hana mig auðugri að trú á hið góða í mann inum. Þess vegna geymi ég minn inguna um hana meðal þeirra er ég á beztar í gullastokki minn- inganna, því þótt okkur Hall- fríði auðnaðist ekki að vera á sömu skoðun um framhaldslífið, þá flökrar ekki að mér andar- tak að henni bæri ekki virðu- legur sess ásamt þeim ástvinum hennar sem á undan henni eru farnir innan við hlið guðdóms- ins, færi allt að vonum henn- ar og trú. Meir þótti vért að eiga hana að vini en aðra menn, því að hún var heilsteypt kona, rétt- sýn og tilfinningarik innst inni, þótt ekki bæri hún tilfinpingar sínar á torg. All viðlesin var Hallfríður og minnug svo að sjaldgæft mátti telja um konu svo önnum kafna sem hún var allan starfsaldur sinn í þágu sjúkrahússins. Hallfríður var ævinlega glaðleg og hýr í við- móti og engu síður þótt í móti blési og segja mátti að hún væri hýrust á brá er henni gekk sjálfri mest á móti, en ef að hún komst að því að eitthvað þjakaði vini hennar eða aðra, einkum þá er ekki fetuðu alfaraleið, þá leitað- ist hún við á allan hátt bæði í orði og verki að bæta og græða. Sjálf var hún sterk þegar á móti blés, því hjartað var gott sem undir sló. Æviþráður frú Hall- fríðar var ofinn gleði og ham- ingju, baráttu og sárra von- brigða og þungra harma, þótt hún ynni bug á sorg og harmi, vegna hins óvenjulega persónu- leika síns, jafnvel hin þyngstu örlög gátu ekki bugað hana, hvað þá brotið, utan hinn þungi sjúkleiki og þau ófrávíkjanlegu leikslok sem engin fær undan vikizt. Ekkert annað fékk bug- að kjark og þrek og hina vak- andi athafnaþrá hinnar stórlund- uðu konu. Hallfríður var með afbrigðum trygglynd, vinaföst og vinamörg og áttu vinir hennar ávallt trausts að leita þar sem hún var. Þeir sem umgengust Hallfríði síðustu sjúkdómslegu hennar gátu ekki annað en dáðst að stillingu hennar og æðru- leysi og þannig endaði hún hina síðustu göngu sína hin umburð- arlynda og hugprúða hetja. Hennar er að vonum sárt sakn- að af systkinum sínum, börnum og barnabörnum og héraðsmönn- um öllum. Ég vil að lokum þakka henni persónulega hin löngu og marg- víslegu samskipti okkar og votta henni virðingu mína og fjöl- skyldu hinnar og bið alls vald- andi guð að stýra fari hennar heilu heim að ókunnu ströndinni. Kristján Þorsteinsson. - Reykjav'ikurmótið Framhald af bls. 30 sem féll í 2. deild. Að vísu er ÍR-liðið næstum algerlega nýtt. Kom geta Vals ekki á óvart held ur hversu ÍR-strákunum ótkst í baráttunni við þá, í hálfleik stóð 6:3. Sýndu sóknarmenn lítil til- þrif en hinn stórvaxni Finnur í marki ÍR bjarga&i mörgum skot um Valsmanna. f síðari hálfleik komust Vals- menn í 9:5 en ÍR minnkaði bilið í 9:7 og það var eiris og liðið þyldi ekki að eygja jafnan leik. Fram að þessu hafði liðið spila'ð vel, hægan leik og ekki skotið nema í færum ef undan eru skil in skot Þórarins í tíma og ótíma með stórum sveiflum og vel út- reiknanlegum. Hætti nú liðið að leika, en skaut og sótti og vörn- in opnaðist. Valsmenn sóttu fast og oft fallega í þessar opnu eyður og breyttu stöðunni úr 9:7 í 16:7 á nokkrum mínútum. Fram — Þróttur 21:5. Þetta var ekki barátta heldur leikur Fram og nánast æfing. Margt var vel útfært á þeirri æfingu en ekki allt eins vel. Er leikmönnum kannski nokkur vorkunn að einbeita sér þegar yfirburðirnir eru svo miklir. Eini maðurinn, sem lagSi sig fram um að „æfa“ skemmtilegar leikfléttur var Gunnlaugur og gerði það líka vel. Hann stjórn- ar nú Framliðinu á velli. Þor- steinn í markinu, sem áður lék með Ármanni, er liðinu mikill styrkur. Hann varði allt í síðari hálfleik nema eitt vítakast. Þor- geir missti fjögur skot í netið í í fyrri hálfleik. — Valur vann Framhald af bls. 30 um ver en Valsmönnum, hvort sem það var vegna þess að Akur- nesingar æfa að vetrarlagi í fjörusandi en Valsmenn á hörð- um malarvelli. * ÓEÐLILEG ÚRSLIT Það þarf enginn að segja undirrituðum, aðjafnvel þó Vals- liðið sé mjög gott lið, geti það við eðlilegar aðstæður náð, 5-1 for- ystu gegn Akranesliðinu, eins og það hefur verið síðari hluti sum- ars. Að vísu réttu Skagamenn hlut sinn með 2 mörkum á 5 síð- ustu mínútunum. Annað var skor að úr vítaspyrnu, hitt af stuttu færi eftir upphlaup á kanti og fyrirsendingu. En hvort tveggja — þótt fallegt væri eins og flest mörk Vals — var uppskorið meir fyrir heppni en getu við eðlileg- ar aðstæður, eins og svo margt annað í þessum leik. Úrslit Bikarkeppninnar út- kljá ekki aðeins úrslit milli tveggja félaga, sem áður hafa ekki tapað leik. Þau skera úr um hvort félaganna fer í Evr- ópukeppni að sumri. Að keppt sé við gerólíkar aðstæður þvi sem félög æfa við mánuðum saman (annað fél. í þessu til- viki allt árið) er afleitt. Þar ofan á bætist að kappleiksdag- urinn er einn af fáum dögum haustsins er héla hylur Mela- völlinn og ekkert virðist hafa London, 1. nóvember — AP, NTB. HAROLD Wilson, forsætisráð- herra Breta, skýrði frá því í neðri deild brezka þingsins í dag, að hann hafi ekki trú á því, að stjórn Rhódesíu muni ganga svo langt. að lýsa yfir einhliða sjálfstæði landsins. Wilson, sem er nýkominn úr heimsókn til Rhódesíu sagði, að enn ríkti mikill ágreiningur í landinu, en unnið sé nú að því að finna grundvöll samkomulags, sem hindrað geti, að hvítir menn, sem eru í miklum minnihluta, geti framkvæmt fyrirætlanir sinar. Sagði Wilson, að tillaga Ian Smith, forsætisráð'herra Rhód-es- íu, um að tryggt verði að stjórn- arskrá landsins, frá 1961, gildi eftir sjálfstæðisyfirlýsinguna, komi ekki til greina. Wilson lagði tvær tillögur fyr- ir Smith: • í fyrsta lagi um þjóðarat kvæðagreiðslu, sem öll þjóðin tæki þátt í, um það, hvort landið skuli lýst sjálfstætt, á grundvelli stjórnarskrárinnar frá 1961. • í öðru lagi, að sérstök nefnd, undir forystu forseta hæstarétt- ar, Sir Hugh Beadle, endurskoði stjórnarskrána, svo að hægt verði að leggja hana til grundvallar sjálfstæði svo skjótt, sem unnt er. Stjórn Smith vildi hvoruga til- löguna samþykkja en lagði í þess stað til, að sett yrði á laggirnar önnur nefnd þar sem sætu tveir fulltrúar, einn frá brezku stjórn- inni, og annar frá stjórn Rhódes- íu. Oddamaður yrði Sir. Hugh Beadle. Skyldi nefndin síðan gefa skýrslu um sjálfstæðismál- ið. verið gert til að lagfæra að- stæðurnar. ♦ YFIRBURÐIR VALS En nóg um það. — Valsmenn reyndust „miklu sterkari á svell- inu“, eins og Björgvin Schram orðaði það er hann afhenti bik- arinn. Oft brá fyrir fallegum til- þrifum í leik þeirra og knatt- meðferð einstaklinga var oft á tíðum glæsileg. Á þ^ð ekki sízt við Hermann Gunnarsson, sem sýndi svo oft með skrokkvindu, snöggum spretti, fallegri knatt- meðferð (misjafnri að vísu) eða hnitmiðaðri sendingu, að hann.er þegar einn okkar leiknustu knatt spyrnumanna. Þeir Bergsteinn Magnússon og Ingvar Elísson áttu og prýðisgóðan leik og Berg- steinn Olafsson einnig, en hann er nú kominn í raðir okkar beztu innherja. Á vörn Vals reyndi aldrei en þeir og þá ekki sízt Sig- urður Dagsson í marki, skiluðu sínu hlutverki vel. Akranesliðið lék alltaf undir venjulegri getu og því varð leik- urinn allur til hins betra fyrir Val. Eini maðurinn sem stóð sig sæmilega var Kristinn miðvörð- ur. Hann gaf sig aldrei fyrir á- sókn hins slynga Hermanns á miðjunni, en gat ekki stöðu sinn- ar vegna elt hann látlaust um kantana. En í heild séð verður hvorugt liðið dæmt eftir getunni á svell- inu á Melavellinum þennan úr- slitaleikdag. — A. St. Taldi Wilson þessa tillðgu sanngjarna, og þess virði að henni yrði fylgt eftir. Séu því báðir aðilar sammála um, að kveðið sé á um almenn borgara- réttindi í stjórnarskrá en ekki með sérstöku samkomulagi. Sömuleiðis verði haldið áfram viðræðum, á grundvelli nauðsyn legra breytinga á stjórnarskrá landsins. — Ingstad Framhald af bls. 2 — Flestir fræðimenn höfðu enga trú á því, en ég hefi alltaf litið það hýru auga. í því er að finna ákveðin ein- kenni, sem ekki er hægt að rekja beint til lýsinganna á Vínlandi, en þetta getur bent til þess að gömul hefð standi að baki. — Við höfum að auki fund ið áður óþekkt kort, sem er nánast af sömu gerð og Skál- holtskortið. Það er fróðlegt að það skyldi hafa fundizt I Ungverjalandi. Á spássíuna eru ritaðar ungverskar rúnir. Frú Anne Stine Ingstad, sem er fornleifafræðingur að mennt, ræddi einnig sérstak- lega um sjálfan uppgröftinn. — Hann var erfiður viður- eignar, því húsin hafa aðeins verið gerð úr timbri og torfi. Það er öllu einfaldara að grafa upp hús, sem gerð eru úr steini, eða hafa a.m.k. undir- stöðu úr steini. — Já, bætir Helge Ingstad við. — Þetta var raunar þannig að fyrsta gruninn um að tóftir byggju undir fengum við er sólin féll á ákveðinn hátt á grasið. Þá sáum við eitthvað, sem önnu Stíne fannst líkjast horni, og svo reyndist einnig vera. — Er hugsanlegt að fleiri fundir verði gerðir? — Við hyggjumst fara aft- ur á þessar slóðir næsta sum- ar, en það verður fámennur leiðangur. Kannske förum við aðeins tvö, kannske önnur hjón með okkur. — Er ekki efnið tæmandi? — Ónei, segir Ingstad. — Ég mun a.m.k. aldrei sieppa af því hendinnL fy I HRIN6VER VEFNAÐARVÖRUVERZLUN NYKOMIÐ broderuð ATLASK-SILKIEFNI AUSTURSTRÆTI S í MI 179 0 Wilson skýrir frá Rhódesíuferö sinni

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.