Morgunblaðið - 28.01.1966, Blaðsíða 24

24
MORGUNBLAÐIÐ
Fostudagur 28. janúar 196«
Kringum
hálfan
hnöttinn
— Kunningjarnir þínir hafa
kannski ekki efni á að borða
hérna? Ég hef nú ekki oft efni
á því heldur. En þú varst svo
falleg þama í skrifstofunni í
þessum nýju fötum, sem þú ert
í. Eða eru þau ekki ný? Svo ég
sagði við sjálfan mig, að annað-
hvort skyldi það vera Savoy eða
ekkert.
— Hvernig vissirðu, að þetta
voru ný föt? spurði hún hissa.
Hann glotti. hetta var breitt,
vingjamlegt glott, sem kom
henni til að brosa á móti. —
f>etta eru fyrstu dagamir á haust
inu, er það ekki? Og mér sýn-
ast þessi föt vera ný. Og þau
em falleg og fara vel við litar-
háttinn þinn. f>að er sagt, að
haustið sé dásamlegur tími í
Japan, og veðrið þar gott, enda
þótt þá séu engin kirsiberja-
blóm, þá em krysantemur í
staðinn. Ég hef aldrei til Japan
komið, svo að það er heppilegt
að þú skulir eiga skyldmenni
þar. Fabbi þinn er þar, er ekki
svo? Og hann vinnur hjá Kudo
& Jasui, leikfangaútflytjendum?
Verðurðu hjá honum?
Hún hikaði. — Ég veit ekki,
hvort hann hefur húsrúm fyrir
mig. Ég veit, að hann hefur á
leigu smáhús í einni útborginni.
Heather býr hjá honum og svo
hef ég heyrt nefnda eina stúlku,
sem heitir Eiko. En þá er upp-
talið það, sem ég veit. Ég ætla
að síma til hans í dag.
I>au fengu villiönd að borða,
en það var einmitt sérréttur
Savoy, sagði hann, og auk þess
uppáhaldsmatur hans.
— Ég kann vel að meta góð-
an mat, játaði hann. Hvenær
sem ég hef efni á því, fæ ég
mér verulega góðan kvöldverð.
Ég er farinn að hlakka til að
prófa japanska matinn. Ég heyri
að hann sé alveg fyrsta flokks,
það er að segja, þegar maður er
kominn uppá það að éta hráan
fisk, steikt krysantemublöð, bras
aðar hunangsflugur, söltuð þrast
ahjörtu og allt þessháttar. Þeir
éta líka höggorma, bætti hann
við og horfði á hneyklslunar-
svipinn á henni með sýnilegri
ánægju.a
— Ég vona bara, að við þurf-
um ekki að éta höggorma, sagði
hún og ofurlítill hrollur fór um
hana.
— Það neyðir þig enginn til að
éta það, sem þú vilt ekki. En
séu menn í Rómaborg, eiga þeir
að éta eins og Rómverjar. Að
mínu viti er helmingurinn af á-
nægjunni af að ferðast það að
smakka það, sem hvert einstakt
land hefur upp á að bjóða af
mat.
— Ég þekki nú svo lítið fram-
andi lönd, játaði hún og bætti
svo við og roðnaði þá ofurlítið:
— Ég hef aldrei út fyrir England
komið. Ekki einu sinni farið
yfir sundið til Frakklands.
Ja, hjálpi mér allir heilagir!
Þetta verður þá heldur betur
ævintýri fyrir þig! Hvemig eru
taugarnar í þér?
— Ég vona, að þær séu sæmi-
legar. Ég hvorki þýt upp né æpi
upp fyrir gott orð.
— Við getum nú vel komizt í
hættu — talsverða hættu, áður
□----*-----.---------------—□
6
□-----------------------------D
en þessu erindi mínu er lokið,
sagði hann alvarlega. — Þú verð
ur að gæta þess að fara ekki út
úr jafnvæginu. Sjálfur hef ég
gaman af hættunum, og finnst
þær spennandi. En þér?
Hún hikaði. — Ég veit ekki.
Ég hef aldrei komizt í neina
hættu.
— Það má vera hamingjusöm
ævi! sagði hann og lyfti annarri
rauðu augabrúninni.
— Já, ég hef verið hamingju-
söm öðru hverju og oftast á-
nægð.
Er hún leit um öxl yfir ævi
sína, fannst henni hún ekki hafa
haft yfir neinu að kvarta. Marg-
ar stúlkur hlutu að hafa orðið
fyrir sama mótlæti í æsku og
hún sjálf hafði af að segja. Þarna
hafði mamma hennar verið sí-
nöldrandi og svo höfðu foreldrar
hennar rifizt, þegar hún var
yngri. Svo hafði verið skilnaður
þeirra að borði og sæng og síðar
fullur lögskilnaður, og heimilið
hafði sundrazt, Þau höfðu gert
einkasamning um, að hvort
þeirra skyldi hafa sína dóttur-
ina, svo að á unglingsárum henn
ar hafði hún verið skilin frá
systur sinni, sem henni þótti svo
vænt um. Meðan Heather hafði
verið í fatasýningarstarfsemi í
London og búið hjá föðurnum
hafði hún hitt hana alloft, og
það var talsverð bót í máli. En
þetta hálfa annað éir, sem þau
höfðu verið í Japan, hafði verið
dauflur tími hjá henni.
Hann horfði nú á hana með
einlægri samúð. — Stúlka, sem
TÓNLISTARFÉLAG GARÐAHREPPS
HLJÓMLEIKAR
Hin heimsfræga ítalska strengja-
hljómsveit
I SOLISTI VEIMETI
Stjórnandi:
CLAUDIO SCIMONE
heldur hljómleika laugardaginn
29. janúar 1966 kl. 5 e.h. í sam-
komusal barnaskóla Garða-
hrepps.
Aðgöngumiðasala er í Pósthúsinu
Ásgarði (Biðskýlinu), og við inn-
ganginn.
Miðapantanir í síma 50050.
er eins falleg og þú, ætti að vera
hamingjusöm. Og áður en hann
vissi af, hafði hann hallazt að
henni, og bætti við af mikilli
einlægni: — Ég er feginn, að þú
skulir eiga að fara þetta með
mér. Ég er viss um, að okkur
kemur ágætlega saman. Hvað
heitirðu að skirnarnafni? Fjand-
inn hafi það ef ég fer að halda
áfram að kalla þig ungfrú Ev-
erett.
— Ég heiti Clothilde.
— Ertu kölluð Cloe?
Hún hristi höfuðið. — Nei.
— Þá kalla ég þig Cloe og þú
kallar mig Ken. Nú skulum við
drekka kaffið okkar, úr því að
við erum búin að ákveða þetta
og svo völsum við aftur á skrif-
stofuna.
En svo fór, að hún kom nokkr
um mínútum of seint í vinnuna
og Gary var þegar seztur við
skrifborðið sitt, þegar hún kom.
— Jæja, var gaman í hádegis-
verðinum, ungfrú Everett?
Röddin var köld og ópersónuleg.
Kannski hefur það stafað af
þessu óvenjulega víni, sem hún
hafði drukkið, en að minnsta
kosti fór þetta í taugarnar á
henni. — Já, við fengum fyrir-
taks hádegisverð, svaraði hún
hressilega. — Við borðuðum í
Savoy.
— Hann brosti ofurlítið. —
Savoy, ha? Það gæti líkzt hon-
um Ken! Hann hefur alltaf haft
ánægju af að láta taka eftir sér.
Og tókst þú vel eftir honum,
Clothilde? En þá tók hann sig á,
rétt eins og nafnið hefði dottið
út úr honum óviljandi. Allan
morgiuninn hafði hann vandlega
kallað hana ungfrú Everett.
— Ég kunni ágætlega við
hann. Hann er hressilegur og
skemmtilegur félagi.
Aftur brosti hann ofurlítið. —
Farðu nú ekki að verða skotin
í honum. Þú yrðir þá ekki fyrsta
stúlkan, sem hefur farið í sendi-
ferð með Ken og komið aftur
með hjartasár. Eins og ég sagði
í gærkvöldi þá gengur hann i
augun á stúlkunum, og það get-
ur oft komið að góðu gagni í
þessum ferðum, sem við send-
um hann í.
— Verið þér alveg óhræddur,
hr. 0‘Brien, ég verð ekki skotin
fyrir gott orð.
Aftur setti hann upp þetta
rólega bros og augun hvíldu um
stund á laglegu andliti hennar.
— Nei, það er ég ekkert
hræddur um, ungfrú Everett. Ef
ég væri hræddur um það, hefði
ég aldrei farið að senda yður í
þetta ferðalag.
Hann sneri sér aftur að bréf-
unum sínum, en þessi síðustu
orð hans urðu henni nægilegt
umhugsunarefni, fram eftir deg-
inum.
5. kafli.
Skeytið frá föður hennar bar
vott um hrifningu hans:
„Gleður okkur Heather, að þú
kemur. Þú verður hjá okkur.“
Pabbi.
Það snuggaði eitthvað í móður
hennar, þegar hún sýndi henni
skeytið. „Þau virðast ánægð með
sjálf sig þarna austurfrá. En
Jack hefði átt að fara í sálgrein-
ingu, ef hann ætlar að láta
hana Heather fara að giftast Jap
ana.
— Heather er nú myndug,
mámma, minnti Clothilde hana
á.
— Heather var alltaf ógætin
og heimsk, tautaði móðir henn-
ar. — Ég treysti því bara, að þú
getir fengið hana ofan af þess-
ari vitleysu. Þú getur sagt henni,
að ef hún fer að giftast Japana,
muni ég aldrei tala orð við hana
ævilangt.
— Ég skal gera mitt bezta,
lofaði Olothilde.
ÞAÐ
ER
AÐ
VERÐA
Miðasala daglega frá kl. 4 í Háskólabíói.
TRYGGÐL
ÞÉR IUIÐA
STRAX
í DAG!