Morgunblaðið - 15.02.1966, Side 19

ÞriSjuðagur 15. febrúar 1966
MORGU NBLAÐIÐ
19
Katrín Einarsdóttir
Minningarorð
Kristján Hafliðason skrif-
stofustjóri — Minning
FRÚ Katrín Einarsdóttir, Snorra-
braut 35 hér í borg, lézt að sjúkra
húsinu Sólvangi hinn 5. þ.m. á
89. aldursári. Hún verður jarð-
sungin frá Dómkirkjunni í dag.
Katrín fæddist 26. júní 1877 í
Reykjadal í Hrunamannahreppi,
þar sem foreldrar hennar bjuggu
þá, þau Einar bóndi Einarsson
og kona hans Sigríður Einars-
dóttir. Einar í Reykjadal var son
ur Einars bónda á Kotlaugum,
Grímssonar bónda og stúdents í
Skipholti, Jónssonar, og konu
hans Guðrúnar dóttur Jóns Ein-
arsson dbrm. á Kópavatni.
Sigríður móðir Katrínar, var
dóttir Einars bónda í Miðfelli
Magnússonar, bónda í Miðfelli
Einarssonar, og konu hans Mar-
grétar dóttur Magnúsar Andrés-
sonar bónda og alþm. í Syðra-
Langholti. Eru ættir þessar
þekktar og fjölmennar, einkum
um Suðurland.
Katrín ólst upp hjá foreldrum
sínum, og síðar með móður sinni
og seinni manni hennar, Guð-
muni Guðmundssyni frá Gamla
Hrauni á Eyrarbakka. í æsku
naut hún góðrar skólagöngu á
Eyrarbakka og bjó að því alla
tið síðan og nokkur ár var
hún á stórbýlinu að Laugardæl-
um í Flóa. Hún var þá ung að
árum og frjálsmannleg og minnt-
ist hún þessara ára ætíð síðan
me|S hrifningu og þakklæti.
Árið 1907 giftist hún Kristjáni
M. Magnússyni, bónda í Fögru-
hlíð í Neshreppi innan Ennis
(nú Fróðárhreppi). Kristján í
Fögruhlíð bjó þar á eignárjörð
sinni. Hann var ættaður úr Stað
arsveit á Snæfellsnesi, sonur
hjónanna Magnúsar Einarssonar
og Guðrúnar Björnsdóttur, sem
tojuggu á Ölkeldu í 33 ár.
Þau Katrín og Kristján bjuggu
myndarbúi í Fögruhlíð, voru for
eldrar hans þar hjá þeim meðan
þau lifðu, en þau dóu bæði í
hárri elli. Kristján var búinn
miklum mannkostum og góðri
greind, enda voru honum falin
mörg trúnaðarstörf þar vestra.
Voru þau hjónin í Fögruhlíð
orðlögð fyrir gestrisni og hjálp-
fýsi við sveitunga og hvern ,.ann
sem að garði bar. Kristján var
mikill bókamaður og byrjaði
hann ungur að verja skildingum
sínum til bókakaupa. í Fögruhlíð
iríkti mikil reglusemi, bæði utan
húss og innan, og átti húsfreyjan
sinn ríka þátt í því að gera garð-
inn aðlaðandi.
aÞu Katrín og Kristján voru
i Fögruhlíð til ársins 1920, er þau
seldu jörðina og fluttu til Stykkis
hólms, þar sem þau voru í eitt
ár, en fluttu svo þaðan til Hafn-
arfjarðar. Árið 1923 fluttu þau
svo búferlum til Reykjavíkur,
þar sem þau bjuggu síðan. Mörg
síðustu æviár Kristjáns var hann
tolindur, og hefur það verið þung
raun fyrir hann, en Katrín gerði
það sem hún gat til að létta
honum þá byrði, því að hún las
fyrir hann árum saman og leiddi
hann og studdi sem bezt hún
kunni. Kristján lézt árið 1951.
Þau Katrín og Kristján voru
barnlaus, en þau tóku sér í dótt-
ur stað Guðrúnu Tómasdóttur,
ættaða úr Fróðárhreppi. Hún er
gift Sigmundi Ólafssyni, banka-
manni, ættuðum úr Hvammssveit
í Dalasýslu. Sonur þeirra er
Kristján Karl.
Á heimili fósturdóttur og
tengdasonar var Katrín öll hin
síðustu æviár sín, og í skjóli
þeirra naut hún ævikvöldsins.
Þau bæði reyndust henni eins og
toezt verður á kosið, og léttu
henni byrði síðustu lífstíma, svo
sem auðið var.
Katrín átti 6 systkini og er ein
systir hennar á lífi, Guðrún á
Laugum í Hrunamannahreppi.
Katrín var mótuð af dyggðum
fornra tíma, þó var hún ung í
anda og fylgdist vel með því sem
fram fór í kringum hana. Hún
var sjálfstæð í hugsun og skoð-
anir hennar voru fastmótaðar,
enda var hún hrein og bein að
eðlisfari. Hún var trygg vinum
sínum og óskipt, dómgreind henn
ar var réttlát og þroskuð, að svo
miklu leyti sem mannleg dóm-
greind getur verið það. Katrín
var greind kona og bókelsk, hún
hafði yndi af góðum bókum og
kunni vel að meta gildi þeirra,
enda hafði hún vel vit á þeim
og höfundum þeirra. Hún var
mjög ættfróð svo sem ýmsir ætt
menna hennar, og henni var vel
ljóst hvers virði ættvísin er fyrir
þjóðmenningu okkar, að menn-
ingararfur þessi sé í heiðri hafð-
ur. Hún kunni ekki einungis
glögg skil á ættum sínum og
frænda sinna, heldur var hún og
margfróð um ættir annarra. Hún
var sannur íslendingur, fulltrúi
þeirra kynslóðar, sem barðist
fyrir efnalegu sjálfstæði okkar
og menningarlegu. Það var þessi
kynslóð, sem stundum hafði eng
in vopn önnur en þrautseigjuna
og stolt frjálsborins manns.
Katrín var ættuð úr Árnes-
iþngi og þar og annarsstaðar um,
Suðurland voru frændur hennar
flestir. Það var því eðlilegt, að
hugur hennar og hjarta væru
mjög bundin við þessar slóðir og
það, sem þar gerðist, einkum hin
síðari árin. Þess vegna fylgdist
hún af áhuga með öllu því, sem
til framfara horfði, bæði á þeim
slóðum og annars staðar. Hún
var líka svo hamingjusöm, að
mega lifa alla þá framfaratíma,
sem yfir okkur hafa gengið, og
hún gladdist innilega yfir vel-
gengninni. Af alhug fylgdist hún
með búskap frænda sinna og
naut sérhvers fréttabréfs sem frá
þeim kom til- hennar.
Á hinum síðari árum var þrek
hennar nokkuð farið að láta und
an síga, þótt áhuginn væri æ hinn
sami, og gat hún með sanni til-
einkað sér þessi orð hins merka
sveitunga síns:
Held ég enn í Austurveg,
æsku minnar gestur,
þó að ellin þreytuleg
þokist öll í vestur.
Katrínar er sárt saknað af
heimili fósturdóttur hennar og
tengdasonar og af hinum mörgu
frændum, sem hún unni svo
mjög.
Er við bræður misstum ungir
móður okakr, varð hún okkur
þegar sem önnur móðir, og veitti
okkur þá handleiðslu, sem hún
vissi bezta.
Svo kveð ég mína elskulegu
móðursystur og þakka henni allt
það, sem hún var mér og mínu
heimili, þakka henni fyrir hina
órjúfanlegu tryggð og vináttu
al'la ævi. Minningin um frænku
mína mun ylja mér og mínu fólki
um hjartarætur margar stundir.
Ingólfur Þorsteinsson.
í DAG er borinn til hinstu
hvíldar frá Fossvogskirkju Krist
jár. Hafliðason, skrifstofustjóri,
en hann lézt í Landspítalanum
8. þ.m.
Kristján var fæddur 4. nóvem
ber 1Ú40 í Reykjavík, sonur
hjónanna Kristínar Kristjánsdótt
ur og Hafliða Gíslasonar, bif-
reiðastjóra, Stórholti 20. Hann
Hann ólst upp í foreldrahúsum
að undanteknum sjö sumrum er
hann dvaldi að Berserkseyri í
Eyrarsveit, hjá hjónunum Ást-
rósu Elíasdóttur og Bjarna Sig-
urðssyni, hreppstjóra. Minntist
Kristján ávalt með miklu þakfc-
læti veru sinnar á Berserkseyri
og þeirrar umönnunar og upp-
fræðslu, er hann naut á heim-
ili þeirra Ástrósar og Bjarna.
Kristján lauk námi frá Núps-
skóla árið 1957, fór síðan til
áframhaldandi náms í Samvinnu
skólanum að Bifröst og lauk
þaðan námi árið 1959. Sama
ár fór hann í sumardvöl til Dan-
merkur og vann þar að verzl-
unarstörfum.
1. september 1962 giftist
Kristján eftirlifandi konu sinni
og skólasystur frá Bifröst Ingi-
björgu Bjarnadóttur og eign-
uðust þau tvo syni jafnaldra.
Eftir að heim var komið frá
störfum í Kaupmannahöfn vann
Kristján að ýmsum verzlunar-
störfum hér í Reykjavík, en árið
1961 hóf hann störf hjá heild-
verzlun Kristjáns Gíslasonar og
vann þar svo lengi er þrek og
kraftar entust. Hjá því fyrir-
tæki má með sanni segja, að
hann hafi unnið sitt æfistarf í
anda þeirra starfskrafta, er
hann hafði eignast með námi
og meðfæddum hæfileikum.
Hann ávann sér þar traust og
virðingu eiganda, samstarfsfólks,
sem og viðsfciptavina fyrirtækis-
ins og hugur hans til hinstu
stundar var bundinn því ábyrgð-
arstarfi.
í fáum orðum hef ég sagt frá
lífi; uppvaxtarárum og æsku-
þroska ungs manns, slíkar um-
sagnir eru í sjálfu sér áfcaflega
algengar um unga menn, er
eiga þrótt, djörfung og dug til
að skilja og gjöra sér ljóst að
undirtoúningur og menntun er
það nauðsynlega til að byggja á
trausta og örugga framtíð sjálf-
um sér og ástvinum til farsæld-
ar.
En bver verða svo viðtorögð
slíkrar persónu, er sú framtíð,
er hugsuð var með gaumgæfni
og öryggi í ljósi langra lífdaga
er með óskeikulum dómi dæmd
til að bíða lægri hlut fyrir dauð-
anum, hvert verður ástand huga
og sálar er hlustað er á sdíkan
dóm.
Öll vitum við og sá lærdóm-
ur hefur búið um sig í vitund
okkar, meðal annars með lestri
úr lífi þjóðanna að dauðanum,
er tekið af misjafnlega traust-
um sálarþrosfca, og svo lengi
sem við mannanna börn munum
tilveruna hefur gildi manmþrosk
ans verið metið að mestu að
hve ærðulaust dauðanum er tek-
ið. Og svo sannarlega er mér
það ljúft í þessum fátæklegu
kveðjuorðum um Kristján Haf-
liðason að geta sagt, að hann
tók sínum þrmga örlagadómi og
hann yfirgaf þetta lff, þetta til-
verustig, sem sönn hetja og ég
tel það viðeigandi, þó nú í hug-
ans dimmu skuggum búi sökn-
uður í brjóstum ykkar kæru
ástvinir að færa ykkur ham-
ingjuóskir í tilefni þess fordæm-
is, er þessi vinur okkar gaf okk-
ur öllum, úrslit í þolraun hinn-
ar sdðustu prófraunar hans á
jörðu hér, lauk hann með þeirri
reisn og fullkomnun að fá munu
dærni.
Kristján minn, ástvinir og
aðrir aðstandendur, að ógleymdu
lækna- og sjúkraliði Landsspít-
alans, er ber heiður og þökk
fyrir frábæra framkomu. Ég
leyfi mér að tjá hug okkar allra að
í einu sameiginlegu orði —
þalkklæti —.
Lífi þessa unga manns er lok-
ið, himininn hvílir yfir okkur
heiður og blár, slíkur var morg-
uninn, er ég kom út eftir að
mér barst tilkynningin um lát
hans.
Megi heiðríkja himinsins
minna okkur' öll á, að heiðríkja
á einnig að búa í sálum okkar,
að hún má efcki hverfa þaðan
þó skuggar sorgar og dauða um-
vefji okkur.
Þrátt fyrir allt og allt er líf-
ið fagurt, dauðinn fagur, guð
hefur engan fært til starfsins á
þessari jörðu til að lifa í myrkri,
en enginn þroski verður til án
erfiðleika og það er nú svo að
erfiðleikarnir veita okkur öli-
um víðara útsýni, er nær út
yfir gröf og dauða.
Yið hjónin þökkum þér Diddi
minn fyrir hugljúf kynni og
biðjum þér allrar blessunar á
hinni nýju þrosfcabraut.
Kæra frú Ingibjörg og litlu
drengir, kæru foreldrar Kristín
og Hafliði, systkinin Guðrún og
Gísli og þið öll, er nú fella sakn-
aðartár, megi þessi sannleiksorð
búa í hugum ykkar í dag og
alla daga.
Þeim eitthvað til líknar legst,
sem ljúfur guð vilil bjarga.
Guðbj. Egilsson.
+
F. 4. 11. 1940 — D. 8. 2. 1966
Um aldaraðjr hefur mannkyn-
ið leitazt við að trúa því, að
öllu sé stjórnað með alviturri
hendi einhvers allsvaldanda. Að
sérhvert atvik eigi sína forsendu
í algóðu tafli hans og ekki hið
minnsta strá vaxi eða visni án
vitundar hans og vilja.
Víst er þetta fjigur t:|ú, en
hlýtur hún ekki að verða fyrir
áfalli, þegar 25 ára gamall mað-
ur, góður eiginmaður og heim-
ilisfaðir, vinsæll og vinmargur,
er kallaður burt, eftir stutta
en þunga sjúkdómslegu?
Ef til vill á fráfall Kristjáns
Hafliðasonar samt sinn tilgang
Þetta er allt svo óskiljanlegt og
ótrúlegt, og kannski er ekki von,
að við vinir hans getum skilið
torottkall hans, þar sem við get-
um tæpast trúað því, 'að hann
sé ekki lengur á meðal okkar.
Það var fremur fámennur, en
samrýmdur hópur, sem útskrif-
aðist úr Samvinnuskólanum í
Bifröst fyrir tæpum sjö árum,
Og árin hafa dreift hópnum út
um landið, jafnvel til annarra
landa. En þegar átti að ná hópn-
um saman, var það ævinlega
Diddi, sem gekkst fyrir því, og
þegar félagarnir utan af landi
komu til bæjarins, varð annrík-
ið að vera mifcið, svo ekki væri
leitað fundar við Didda. Og
heima hjá honum komum við
síðast næstum öll saman á ein-
um stað. Þá datt okkur sízt í
hug, að næst myndum við fjöl-
menna að kistu hans.
Því í návist hans var sízt hugs
um dauðann og það sem
drungalegt var. Þvert á móti.
Honum fylgdi alls staðar lif og
fjör, hlátur og kátína. Hann var
barmafullur af þessum hlýja
húmor, sem sér skopið í öllu en
gerir engum miska. Sút þreifst
ekki í návist hans.
Jafn vinmargur maður og
Diddi deyr ekki einn. Með hon-
um deyr brot af hverjum þeim,
sem þótti vænt um hann. Það
er tómarúm í sálum okkar, rúm,
sem aðrir geta ekkj skjpað og
alltaf mun standa autt, þótt tím
inn sefi söknuðinn. En þótt sökn
uðurinn sé efst í hugum okkar
nú, er gleði yfir minningunum
um Didda, og það verður þakk-
lætið fyrir samverustundirnar
með honum, sem verður minnis-
varði hans hjá hverjum og ein--
um.
í dag fylgjum við honum til
igrafar, og hugur okkar dvelur
hjá honum. Við tökum þátt í
sorginni með systkinum hans,
foreldrum hans og skólasystur
okkar, sem var hans bjarti lífs-
fönmautur. Og varla getum við
óskað drengjunum hans tveimur
betra veganesti en þess, að þeir
erfi góða skapið hans pabba síns
og verði jafn lagið að gera öðr-
um létt í lund með návist sinni.
Diddi minn! Nú þegar þú
hverfur til heima, sém enn eru
framandi okkur,fylgja þér þakk-
ir okkar og kveðjur, og undir
það taka árejðanlega öll bekkjar
systkinin.
Álfheiður Guðlaugsdóttir.
Sigurður Hreiðar.
+
Hvað er langlífi?
lífsnautnin frjóa,
alefling andans
og athöfn þörf.
Þessar ljóðlínur leita fram í
hugann þegar Kristján Hafliða-
son er kvaddur hinztu kveðju
aðeins 25 ára gamall á morgni
lífsins.
Þegar glæsilegur, góður dreng-
ur, afbragð annarra manna,
hnígur í valinn í upphafi veg-
ferðar, stöndum við agndofa
andspænis ofurefli ,örlaganna og
spyrjum: Hvers vegna hann?
Hvers vegna sá okkar, sem
unni lífinu heitast? Sá ofckar,
sem var fæddur til þess að berj-
ast bezt unna mest og flesta
sigrana vinna?
Svarið við þessum spurning-
um finnum við ekki, smáir og
ófullfcomnir menn. Hitt vitum
við, að áður en æskufélagi okk-
ar, Kristján Hafliðason, beygði
sig fyrir þeim ofurmætti dauð-
ans, sem enginn stenzt, hafði
hann barizt við hann af þeim
fræknleik, sem honum einum
var laginn, sýnt það þrek, er
ofckur er ósfciljanlegt, sigrað
dauðann oftar en yið getum gert
okkur í hugarlund og haldið á
lofti kyndli lífsins á þann hátt
sem engum, er á horfði, mun úr
minni líða.
Um leið og ég fyrir hönd for-
eldna minna og okkar systkin-
anna flyt konu hans, sonum,
foreldrum hans, systkinum og
ættingjum samúðarkveðjtu-,
þakka ég fyrir ógleymanleg
kynni af dáðadreng; ljósi, sem
lýsti svo stutt en svo skært.
ég veit að minningin um hann
mun verða öllum, sem honum
kynntust, hvatning og áflvaki
fegurra mannlífs og sonunum
hans ungu betra veganesti út
í lífið en mörgum sem eldri
verða auðnast að veita.
Ómar Þ. Ragnarsson.
+
Fæddur 4. nóv. 1940
Dáinn 8. febr. 1966.
Háa skilur hnetti
himingeimur
Blað skilur bakka og egg
En anda sem unnast
fær aldregi eilífð aðskilið
Framhald á bls. 21