Morgunblaðið - 05.05.1966, Síða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ
Fimmtudagur 3.. maí 1966
SUZANNE EBEL:
ELTINGALEIKUR
Allt í einu heyrðum við sterka
og skýra rödd kalla eitthvað
upp. 'Við hrukkum við og litum
á dyrnar með brotnu horðinni í.
Þar stóð engin önnur en Pru-
dence Caxton, sveipuð í ræfil-
inn af rauðri kápu, hárið úfið,
en brosið náði yfir allt andliíið.
Það var ekki um að viilast, hver
þarna var komin.
Það mundi nú alveg nægja að
enda söguna á því að segja bara
ferðasöguna okkar í kafbátnum,
sem nú var ennþá Mkari ein-
hverju vatna=>rímsli en nokkru
sinni áður iarna rétt und-
an sjávar. ,um. En nú gat
hann ekki tekið okkur öll. Sex
skipsmenn, svo og fangarnir og
Steve til að gæta þeirra, kom-
ust samt einhvernveginn fyrir í
hinu þrönga rými, sem þar var,
en við hin urðum að bíða eftir
flugvél. Steve hafði ákveðið að
hætta að vera vondur út í mig,
og sagði mér um leið og hann
klappaði mér á bakið, eins og áð
ur, að þegar við kæmum heim,
skyldi hann gefa okkur almenm
lega að éta á Ritz. í*ú hefur
staðið þig vel, Ginny.
Eftir orustuna vorum við tím
unum saman þarna enn, ásamt
Prudence, og brugguðum okkur
kaffi í stóra eldhúsinu. Henni
hafði einhvernveginn tekizt að
snúa skipsmanninum, sem hafði
fengið það hlutverk að kála
henni, og hann hafði falið hana
í einhverri kompu í skipinu og
i svo smyglað henni f land á eyna,
með hjálp einhvers félaga hans.
— Ég skulda þeim dálaglega
upphæð, sagði Prudence, hugsi.
— Ég lofaði þeim því. og verð
að gera svo vel að borga. Þeir
eru Spánverjar báðir. Hver veit
nema auramir mínir geti orðið
þeim að liði við réttarhöldin.
— En hvernig gaztu talið
svona menn á að forða lífi
þínu? sagði ég. Mér fannst þetta
með mestu ólíkindum, og Pru-
dence dularfyllri en nokkru
sinni áður.
— Það eru engir „svona
menn“ til, barnið gott, heldur
bara menn. Og flestir menn
elska og virða börn. Ég talaði
við þá um starf mitt á Spáni.
Ég þunfti ekki einu ginni að
tala lengi. Þeir skildu hvað ég
var að fara.
Hún talaði í ofurlitlum vernd-
artóni þótt röddin væri mjúk
eins og rjómi. Hún var marin
og meidd og klædd í tötra. Ljós
hærða stúlkan hafði pyntað
hana, en það vildi hún ekki tala
neitt um við okkur og sneri okk
ur snöggt út af laginu, þegar
við vöktum máls á því. Hún var
annars jafnróleg og þó hún hefði
bara verið að opna einhvem
góðgerðabasar. Hann át stykki af
kjötköku, sem við fundum í eld-
húsinu.
Rod sagði stuttaralega: — Ég
vildi bara, að þessi djöfuls
Philippe og stelpan hefðu ekki
sloppið.
— Þeir ná í þau, úr því sem
komið er. Eða minnsta kosti
verða þau elt svo, að þau geta
ekkert aðhafzt, sagði Prudence.
Við ílugum til Glasgow í jan-
úarkuldanum og þungbúnu
veðrL Prudence var ekki með
ökkur. Skozku yfirvöldin þurftu
á framiburði hennar að halda.
Við Rod sömdum vandlega
skýrslu okkar og undirrituðum
hana hátíðlega, vorum látin
þekkja fangana og fengum svo
að fara. Við fórum upp í flug-
vélina saman.
Þarna voru engin fyrsta
D--------------------------q
38
□-------------------------□
flokks sæti til og matar var ekki
borinn fram á öðru farrými. Eft-
ir að við höfðum étið nokkrar
brauðsneiðar sem okkur var út-
hlutað, og drukkið sérrý, sofn-
aði Rod í þrönga sætinu sínu.
Nú flugum við uppi yfir vegin-
um, sem við höfðum ekið, svo
áköf og markviss, fyrir örfáum
dögum.
Rod svaf en það gat ég ekki.
Ég starði bara á mína eigin speg
ilmynd í gluggarúðunni, með
skýjaðan himinin,. úti fyrir.
Þú ert þreytt, sagði ég við
sjálfa mig. Svona ei það eftir
alla spennuna. Þú mátt þakka
guði fyrir að vera enn í lifenda
töiu.
En hversu mjög sem ég
reyndi til þess, vildi þakklátsem
in ekki verða efst í mér. Ég
vissi ekki af öðru en Rod, sem
svaf þarna við hliðina á mér og
laglega froskandlitið á honum
var eins og ofurlítið tekið, augna
hárin eins og tveir blævængir
á kinnunum, en hendurnar
héngu máttlausar, sín hvorum
megin við sætið. Þetta var mað-
urinn, sem ég hafði hóað til út
á sjóinn við Itchenor, rætt við,
ekið með og barizt við, kysst og
þfáð, elskað, misst og fundið aft
ur. Ævintýrinu okkar var lokið,
byssurnar ekki lengur hlaðnar,
og nálægðarkenndin ekki leng-
ur til staðar. Ég fór næstum hjá
mér. Hversu mikið af þessum
tilfinningum okkar hafði stafað
beinlínis af hættunni? Var ekki
sagt, að á stríðstímum elskuðu
menn heitar en elia, af því að
þeir væru feigir? En nú vorum
við að hverfa aftur til daglegs
lífs okkar, fyrir fullt og allt. Al-
menn skynsemi og löngunin tii
að komast í jafnvægi og raun-
veruleika, var að koma aftur.
Virginia. „Stílistinn“ 1 fínni aug
lýsingaskrifstofu. Kærastan
hans Maurice. Ég varð að horfast
í augu við þá staðreynd, að ég
hlyti óhjákvæmilega að missa
Rod. Að minnsta kosti varð ég
að haga mér vel og vera skikk-
anleg.
Hann vaknaði rétt áður en við
lentum í London og svo fórum
við inn í borgina í skuggalegum
almenningsvagni. Han var þög-
ull og ég tímdi ekki almennilega
að vekja hann af ^ þessum dag-
draumum hans. Ég vildi það
ekki. Mér leið fjandalega.
— Eigum við að fá okkur
kvöldmat, Ginny? sagði hann og
sendi mér það, sem hefur áreið-
anlega verið vingjarnlegt bros,
þegar við komum inn í Cromwell
götu. — Farðu heim og fáðu þér
Borðstofuhúsgögn
Norsku
Borðstofurnar
komnar
einnig
stök borð
og
stakir stólar
Glæsileg vara
Komið og skoðið

Einkaumboðsmenn fyrir:
V
M0BELFA&RIKK'á-S'
'NESTTUN - NÖkWAY
heitt bað, og svo skal ég koma
og sækja þig.
— Viltu hafa mig afsakaða,
Rod? Ég er svo þreytt.
— Vitanlega. Svona gat ég
verið eigingjarn. Ég hef verið
sofandi alla leiðina og ég hélt,
að þú hefðir líka sofið. Þú ert
nú sýnilega dauðuppgefin. Ég
skal skjóta þér heim og svo kem
ég til þín í fyrramálið. í skrif-
stofuna, bætti hann við og leit
til mín saknaðaraugum.
Hann kysti mig á kinnina og
sagði: — Ég sé þig á morgun,
og svo opnaði ég dyrnar að íbúð
inni minni. Ég heyrði lyftuna
fara niður og smellina í hennL
og ég vissL að hann var að ganga
út á torgið og í leiguibílinn, sem
beið fyrir utan. Ég lét hurðina
aftur, hallaði mér upp að henni
og lokaði augunum.
Ég var gripin ákafri einmana-
kennd. Nú var þessu ^lokið.
Hann vissi það ekki enn. Ég var
viss um, að honum þætti vænt
um mig, en ástin hafði dáið aft-
ur á þessari einmanalegu eyju
í sjónum. Og hvemig gat öðru-
vísi farið? Hún hafði vaxið upp
í ófriði og hættum. Og hún gat
ekki lifað án hvors tveggja. Ég
leit niður á dyramottuna og auð
vitað lá 'þar orðsending með
hendi Maurice, sem hann hafði
smeygt gegn um bréfarifuna.
— Dásamlegt að frétta hjá
Steve, að þú ert komin aftur,
elskan! Ég ætla að hringja til
þín um tíuleytið. Sagði ekki Rod
þér frá skemmtiferðinni okkar
til Goldenhurst? Segi þér frétt-
irnar þegar við hittumst.
Maurice.
Ég fleygði kortinu og gekk inn
í stofuna. Þar var allt í röð og
reglu, en rykugt og kalt.
Ég gat ekki farið að taka
þarna til, kveikja eld og fleygja
burt blómunum, sem Maurice
hafði fært mér fyrir ævalöngu
og nú voru orðin visin og þurr,
eins og blóm í einhverri
egypskri gröf, í óhreinu glasi.
Ég fór í bað.
Ég fór svo í náttföt, burstaði
á mér hárið og fór í rúmið með
hitaflösku í fanginu.
Þegar ég lagðist á koddann
og reyndi »ð horfa fram á morg
undaginn sem yrði alvanalegur
og hversdagslegur, tilgangslaus
og án Rods. Hvað var orðið af
hugrekki mínu? Hafði ekki
Steve alltaf verið að hrósa mér
fyrir það? Jafnvel Rod hafði
sagt, að ég væri hugrökk. En
líklega þurfti einhverja sérstaka
tegund hugrekki til að koma
niður á jörðina aftur.
Nú var dyrabjöllunni hringt.
Ég sagði upphátt: — Þetta er
Maurice og ég þoli það ekki!
Ég brölti fram úr rúminu,
flýtti mér í gamlan innislopp og
gekk fram að dyrum — og aug-
un voru enn vot.
Rod stóð úti fyrir.
Hann sagði ekki orð, en gekk
inn, skellti hurðinni á eftir sér
og ^breiddi út faðminn.
Ég fann, að ég hvíldi 1 örmum
hans og að Rod var að kyssa
mig. Eftir stundarkorn leit ég
upp og Rod sagði:
— Elsku Ginny! Um hvað
varstu að hugsa núna rétt áðan?
.....mér datt allt í einu i hug
.....Ginny........ æ, guð minn
góður......þér þykir ennþá
vænt um mig, er það ekki?
— Já, en ég hélt, að þú....
— Ég hélt, að vegna þess, sem
gerzt hafði.......
— Og að það væri bara við,
sem........
— Æ, elskan mín........
Hann kyssti mig aftur og v;ð
gengum í faðmlögum inn 1
köldu stofuna.
Hann settist á legubekkinn og
dró mig til sín.
— Mikill bjáni geturðu verið.
Eins og ég hefði nokkurn tima
getað hætt að elska þig! Vel á
minnzt: Viltu eiga mig?
— Já, en, Rod.......
— Jú, þú verður að giftast
mér, sagði hann, og nú varð and
litið aftur þessi gamla gríma
með glettnissvipnum, og sjálfs-
örygginu. — Ekki getur hjmn
Maurice fengið þig. Og svo er
annað: Næst þegar við förum i
svona leiðangur, er miklu þægi-
legra að vera gift! (Sögulok).