Morgunblaðið - 05.08.1966, Blaðsíða 17

FöstuÆagirr 5. Igfist 1966
MORCU NBLAÐIÐ
17
Framlhald aí bls. 15
ntikill a.m.k. heldur Cyril Scott
því fram að ekkert geri mönn-
lun eins gott og hjálpi þeim eins
vel áfram, bæði í þessum Iheimi
og öðrum, og það að miðla öðr-
um umihyggju og hlýju. — Sem
dæmi tekur hann vændiskonuna
og telur hana geta verið oft
„nær himnaríki, en hinn kær-
leikssnauði farisei“. Hann álít-
ur, sem rétt er, að mat Guðs al-
máttugs á mönnunum og gerð-
um þeirra, fari ekki eftir sömu
ieiðum og mannanna dómar, —
sem betur fer, vil ég segja. Þess
vegna sé kærleikurinní í hvaða
mynd sem hann birtist og að
hverjum sem hann beinist — sé
hann óeigingjarn — sú náðargjöf
sem hver og einn á að vera
þakklátur fyrir að verða aðnjót
andi eða geta gefið öðrum.
Kærleikurinn til alls sem lifir
er það eina sem hefur gildi, því
sé hann nógur kemur allt annað
Igott af sjálfu sér. En þeir sem
eru hræddir við að sýna öðrum
vinsemd og hlýju og virðast ekki
elska neinn nema sjálfan sig,
J>eim hættir manna mest til að
sjá ekkert nema kynvillu og
hverskonar óeðli í orðum og
og atihöfnum annarra, sem lúta
að vinsamlegum viðskiptum
manna á meðal — hvers kyns,
sem þeir eru.
Sú staðreynd að Ester er ógift
og eltist ekki við alla karlmenn
sem hún sér, sannar ekki það að
hún sé kynvillt. Það væri nokk-
uð hart aðgöngu fyrir ógift fólk,
jafnt karla sem konur, ef það
væri stimplað sem kynvilling-
ar aðeins fyrir þá sök að það hef
ur ekki fundið sér maka sem
það getur hugsað sér að búa með.
Þetta raunalega samband
milli systranna gæti átt við
hverskonar fólk sem er sem ekki
ber gæfu til þess að finna gagn-
kvæma vináttu eða kærleíka
hvert til annars.
Þetta er ekkert nýtt í sam-
skiptum fólks og myndin sýnir
ekki annað en það sem maigur
verður að reyna, en engum þyk-
ir það gott sem í því lendir.
'Harðneskja og miskunnarleysi
er það sem margur stærir sig
af og heldur að hann sýni með
því yfirburði, en því er öfugt
farið, það er alltaf auðveldara
að láta hið illa stjórna gerðum
sínum og þð er einmitt það sem
Anna gerir í þessari mynd —
hún virðist ekki hafa hjarta í
Ibrjóstinu eins og alflest fólk,
heldur grjóthnullung — því hún
yfirgefur systur sína þegar hún
er í andarslitrunum, án þess að
kveðja hana. Og að lokum vil
ég minnast á þau ósmekklegu
atriði sem sýna nokkuð ná-
kvæmlega á hve rómantískan
hátt karl og kona tjá hvort öðru
ást sína, nú á dögum. Það þarf
enginn að kvarta um óþarfa
tepruskap eða ti'.finningasemi
þar og það hlýtur að vera fág-
aður smekkur sem ræður því að
settar eru á svið einkaathafnir
fólks og það á þann faátt sem
jnyndin sýnir.
Skyldi það vera nauðsyn til
þess að myndin fái fullkomið
listrænt gildi? — Mun ekki flestu
fólki hvort, heldur það er full-
vita eða ekki vera kunnugt um
tilburði í þessu sambandi og því
óþarfi að gefa svo samvizku-
samlega forskrift að þessum at-
höfnum, hvort heldur eru um
karl eða konu að ræða eða ein-
stakiing, sem sér fáar leiðir aðr-
ar en þær sem hann sjálfur get-
ur ráðið fram úr.
Þessi mynd gaf nákvæma
fræðslu um allt sem viðkemur
eðli og óeðli kynlífs að tvennu
frátöldu og það eru atriðið varð
andi kynvillu karlmanna og
hvaða brgða þeir neyta í vöniun
á kvenfólki. Væri ekki réttlátt
að slíkar sýningar gengju janft
yfir bæðin kynin og hversvegna
ekki að sýna nokkur stykki af
karlverum hlaupandi um nakna
í kvikmyndum eins og kvenfólk-
ið? Hvers vegna gengur allt
þess koiiar út yfir kvenfólkið?
Það væri tilbreyting i því að
sjá eitthvert karlkyn trítlandi
um fáklætt á kvikmyndatjald-
inu annað slagið! Það er því
greinilegt að enn vantar nokkuð
á að sýnikennslan i listum beggja
kynja, sé fullkomin og að kvik-
myndahúsgestir séu ánægðir með
tilbreytinguna! Ef til vill fjall-
ar næsta klámmynd um „sterka
kynið“ og þess margbreytileik?
Það væri sanngjarnt þegar litið
er á það sem búið er að sýna
af þessu tagi.
Annars vil ég endurtaka það
að mynd eins og „Þögnin“ á
ekkert erindi til fólks, hún er
ógeðfeld frá upphafi til enda og
hefur aðeins neikvæð áhrif.
Slíkar myndir á ekki að sý4na,
það er nóg til af þjáningu, misk-
unnarleysi, lauslæti, drykkju-
skap og óhugnaði hvers konar,
þó ekki sé verið að hampa hon-
um að nauðsynjalausu. Það er
ólíkt heilsusamlegra og þrifa-
legra fyrir sál og líkama að
ösla alla forarpolla sem fyrir-
finnast í nágrenninu,- en að sitja
og horfa á myndir eins og þessa.
Og til forráðamanna kvik-
myndahúsa yfirleitt vil ég beina
þeim tilmælum að þeir kapp-
kosti að sýna góðar myndir og
láti ritdæma þær áður en þær
hverfa af tjaldinu. Það hefur
alltof oft verið gert að góður
dómur um góða mynd hefur ekki
birst fyrr en hætt er að sýna
hana.
Og ennfremur á ekki að aug-
lýsa óiþverramyndir, sem afbragð
annarra mynda, það eru nógu
margir sem sjá þær, þó ekki sé
verið að villa á þeim heimildir
og margir láta glepjast til að
sjá þær af þeim ástæðum.
Ef kvikmyndaframleiðendur
vilja skapa listaverk, þá eru til
ótal leiðir aðrar en þær að
draga fram Ijótustu og ómann-
úðlegustu hliðar mannlegs lífs
og geti þeir ekki skapað listaverk
án þess að það sé samofið klámi
og klúrum senum, þá er betra
að það sjái aldrei dagsins ljós.
Og mætti ekki minnast sögu-
unnar um nýju fötin keisarans
í sambandi við sum verk, sem
nefnd eru listavérk — það þótt-
ust allir sjá nýju fötin keisarans
af einskærri hræðslu við að
segja sannleikann. — Hve marg
ir eru ekki það sem látast sjá
og skilia það sem ekkert er.
Dagrún Kristjánsdóttir
Gunnar Gunaiarsson
Kveðja
„Vér sjáum hvar sumar rennur
með sól yfir dauðans haf,
og lyftir í eilífan aldingarð
því öllu, sem Drottinn gaf“.
Sjaldan eigum við eins erfitt
með að sætta okkur við dauðann,
eins og 'legar æskufólk er hrifið
brott á morgni lífsins, því að
æskan og framtíðin er eitt og
hið sama.
Hér kveðjum við glæsilegan
og hugljúfan svein, yndi for-
eldra sinna, vin og félaga syst-
kina sinna.
Gunnar var aðeins 15 ára, fædd
ur 3. maí 1951. Foreldrar hans
eru: Kirsten og Gunnar Ingi-
marsson. Blönduhlíð 35, hér í
borg. Það er djúpur og sár harm
ur, er hvílir yfir heimili þeirra,
en það er huggun harmi gegn,
að þau syrgja ástríkan, góðan
son, og systkinin gráta kæran
bróður.
Á slíkri stund finnum við til
vanmáttar okkar. Þessi fátæk-
legu orð vil ég enda með bæn til
Drottins um, að styrkja foreldra
hans og aðra ástvini, og mýkja
þeirra sáru sorg með smyrslum
kærleikans og vonarinnar. Guð
geymi þig, Gunnar.
„Flýt þér, vinur, I fegra heim,
krjúptu að fótum friðarboðans
og fljúgðu á vængjum morgun-
roðans
meira að starfa Guðs um geim“.
vbi.

JAMES BOND ->f- -x—
Maffnea þóra Ein-
arsdóttir - Minning
F. 22/6 1912 D. 28/7 1966.
f dag er kvödd hinztu kveðju
húsfreyjan að Sólbakka I Mos-
fellssveit Magnea Einarsdóttir.
Hún lézt í Landakotsspítalan-
um þann 28. þessa mánaðar eft-
ir meira en 20 ára baráttu við
erfiðan sjúkdóm. Magnea dóttu
hjónanna Þóru Magnúsdóttur og
Einars Matthíasar Jónssonar múr
ara fæddist í Reykjavík þann
22/6 1912 og dvaldist þar unz
hún þann 9. marz 1935 giftist
eftirlifandi manni sínum Einari
Leo Jónssyni. Þau hjón hófu
þá búskap hér í Mosfellssveit
og bjuggu hér æ síðan eða yfir
30 ár. Einn son eignuðust þau,
er dó skömmu eftir fæðingu. en
fóstursonur, Erlingur flugmaður
syrgir nú ástkæra móður. Við
upphaf búskapar síns, höfðu þau
hjón fulla ástæðu til þess að
líta framtíðina björtum augum,
samhent hjón, er áttu glæsilegt
heimili, þar sem heimilisfaðir-
inn vann að merkustu fram-
kvæmd þjóðarinnar á þeim tíma,
hitaveitu Reykjavíkur, húsmóðir
er að glæsileik bar af öðrum og
þar sem reisn og fáguð fram-
koma var sjálfsagður eiginleiki.
En brátt bar á skugga, skugga
sjúkdóms er olli 14 holskurðum
og ótal ferðum í sjúkrahús.
Magnea hvorki bognaði þó né
brotnaði, þótt hún mætti á þriðja
tug ára berjast við þann sjúk-
dóm er nú náði undirtökunum.
Hvenær sem af bráði var hún
hin gestrisnasta húsfreyja mynd
arheimilisins er nágrönnunum
þótti svo gott að sækja heim og
njóta friðsællar stundar í vina-
hópL
Ótímabært fráfall hennar er
sveitinni, vinum hennar og ná-
grönnum hryggðarefni. Sárastur
er harmur feðganna tengdadótt-
ur og sonarbarna við vottum
þeim innilega samúð, en geym-
um í huga okkar minninguna
um góðan vin, er gott var að
leita til fyrir þá er hjálpar voru
þurfi eða þurftu á hollráðum
að halda.
Oddur Ólafsson.
Kveffja frá vinkonu.
Blíð og góð við menn og má!-
leysingja,
mild og göfug þú í skapi varst.
Núna þegar harmaklukkur
hringja,
hingað rödd frá eilífðinni
barst,
að þú munir uppskeruna
hljóta
æfistarfsins góða og hvíldar
njóta.
Ei þú heyrðist kveina eða
kvarta,
kvalir þó að að þér sæktu títt.
Gleðja vildi æ þitt heita
hjarta
og hugga þá, er liðu bölið
strítt.
Hetja varstu, holl í öllum ráð-
um,
hversdagsins í orðum jafnt
sem dáðum.
Minning lifir, maðurinn þótt
deyi,
minningin um fórnir kærlelk-
ans.
Eilíft ijós á endanleikans vegi
eru von og trú í hjarta manns.
Lifðu heil í ljóssins dýrðar-
heimum.
Ljúfa minning þína æ við
geymum.
Jakob Jóh. Smárl.
-X—• Eftii IAN FLEMING
Svo þetta var þá allt skipulagt af
SMERSH.
Stúlkan og saga liennar um að hún
væri ástfangin af mér.
Dulmálsvélin var notuð sem beita. Dulmálsvélin finnst með líkum ykk,-
Það var sem hann Iæsi hugsanir ar — og það er falin í henni sprengja,
íuar. einungis til að gera vinum þínum lífið
leitt.
JÚMBÖ —X—« X—. —M — —-X— —■
Teiknari: J. M O R A
-- uvut pcu spyi JUIIIDO SKI
stjórann, sem hefur faliff sig bak v
stólpa. — Ég veit þaff ekki, er svariff
ég er lafhræddur! Til allrar hamingju se
ur Spori, hann væri orðinn viti sínu fjs
af hræffslu . ..
Júmbó hallast upp að stólpanum og
reynir aff hugsa. Þaff er ekki svo auðvelt
— hann skelfur enn, en . . . eitthvað er
bogiff viff þetta. Þaff getur ekki veriff aff
ófreskjurnar séu á ferli í sjálfum dalnum.
— En viff höfum þó sjálfir séff þær! styn-
ur skipstjórinn.
— Nei, skipstjóri, þaff höfum viff alls
ekki. Viff sáum affeins skugga þeirra á
klettaveggnum, og því geta þær ekki veriff
hérna í grenndinni, segir Júmbó sigri
hrósandi. Skipstjóranum verffur örlítið
rórra.