Morgunblaðið - 01.09.1966, Blaðsíða 24

24
MORGUNBLAÐ/Ð
FimmTucIaf'ur 1. sept. 1966
FÁLKAFLUG
•••••••••••••
EFTIR DAPHNE DU MAURIER
— Gott! Þvi fleiri, sem taka
þátt 1 henni, því betra. Hann
kemur hingað rétt bráðum. Þá
fæ ég að vita nánar um betta.
Mér kom nú þetta efnisval hans
í ár dálítið á óvart, en hann er
vís til að komast vel frá því.
Það gerir hann alltaf. Hvaðan
eruð þér?
— Hvaðan ég er? át ég eftir.
— Hvar er heimili yðar eða
háskóli. Mér skilst, að þér séuð
hérna rétt til bráðabirgða.
— Já, svaraði ég og það var
eins og tekið vaeri fyrir kverk-
arnar á mér. — Ég kem frá Tor-
ino. Ég þurfti að fá eitthvað að
gera, rétt í bili. Ég hef próf í
nýju málunum.
— Gott. Og hvernig lízt yður
á bókasafnið okkar?
— Ég varð mjög hrifinn af
því.
— Og hve lengi hafði þér unn-
ið hérna?
— Eina viku.
— Ekki nema viku? Hann tók
út úr sér vindilinn og starði á
mig. Með undrunarsvip. — Af-
sakið, sagði hann. Ég heyrði af
tilviljun stúlkuna segja við kon-
una mína, að herrann, sem var
hérna á sunnudaginn í kvöld-
verði, vildi finna hana. Ég vissi
ekki,^_ að hún hefði haft neitt
gestáaoð fyrir starfsmenn há-
skólans.
Ég kingdi munnvatni. — Það
var nú ekki stórt boð. Ég var
svo heppinn, að koma með
nokkrar bækur úr safninu til
frúarinnar, bg þá var hún svo
vinsamleg að spila fyrir mig. Og
upp ur því kom svo þetta kvöld-
verðarboð.
— Ég skil, sagði hann.
Harin leit á mig aftur. Tillitið
var nú öðruvísi. Eins og hann
væri að mæla mig. Svipur eig-
insmahns, sem fer snögglega að
velta því fyrir sér, hversvegna
fallega konan hans hefði fengið
þá hugdettu að fara að spila
fyrir ókunnugan mann, og síðan
bjóða honum til kvöldverðar.
Það lagði hún sýnilega ekki í
vana sinn að gera.
— Þér hafið gaman af tón-
list? sagði hann.
— Já, ég elska tónlist, svar-
aði ég og vonaði, að hann léti
sér það nægja.
— Gott! sagði hann aftur. Og
svo skaut hann að mér annarri
spurningu til að koma mér í
vandræði. — Hvað voru margir
í þessu boði?
Nú sat ég laglega í gildrunni.
Ef ég segði svo sem sex, þá væri
það lygi, sem kæmist hæglega
upp, þegar hann færi að spyrja
hana og þá lenti hún í sams-
konar gildru.
— Þér misskiljið þetta, pró-
fessor, sagði ég. — Samkvæmið
var á sunnudagsmorguninn.
— Svo að þér komuð þá ekki
í kvöldverð?
— Jú, ég kom líka £ kvöld-
verð. Donati prófessor tók mig
með sér.
— Nú, sagði hann. _
Ég fór að svitna. Ég gat ekki
annað sagt en þetta. Hann gat
alltaf farið að spyrja stúlkuna,
ef ekki konuna sína.
— Það var tónlistarsamkoma,
sagði ég. Tilgangurinn með
komu minni var að fá að heyra
frú Butali spila. Hún spilaði
fyrir okkur þangað til við fór-
um. Það var eftirminnilegt
kvöld.
— Það er ég viss um, að það
hefur verið, sagði hann.
Einhvernveginn hlaut ég að
hafa hlaupið á mig. Það var eins
til, að frú Butali hefði sagt hon-
um eitthvað allt annað, þegar
hún kom til Rómar, daginn eft-
ir. Hún gat vel hafa sagzt hafa
borðað ein á sunnudagskvöldið,
en hefði þá verið gripin kvíða
um eiginmann sinn og flýtt sér
til Rómar morguninn eftir, til
þess að vera hjá honum. Hvað
vissi ég?
Hann hélt áfram og sagði. —
í Róm komst ég út úr öllu sam-
bandi við Ruffano.
— Það er skiljalegt, sagði ég.
— Enda þótt velviljaðir vinir
gerðu sitt bezta til að lofa mér
að fylgjast með því, sem hér
gerðist, hélt hann áfram. Og
sumir þeirra kannski ekki fram
úr hófi velviljaðir.
Ég brosti. En það var upp-
gerðarbros. Hvöss augun voru
aftur farin að rannsaka mig.
— Þér segizt bara hafa verið
hérna í viku? sagði hann aftur.
— Já, það er vika í dag, sagði
ég. Það er rétt. Ég kom á fimmtu
daginn var.
— Frá Torino?
— Nei, frá Róm. Ég fann, að
svitanum var farið að slá út
um enhið á mér.
□----------------n
56
□----------------D
— Höfðuð þér verið að vinna
í einhverju bókasafni í Róm?
— Nei, prófessor, ég var þar
bara á ferð. Mér datt það bara
snögglega í hug, að fara hingað
til Ruffano. Ég þurfti að fá mér
svolítið frí.
Þessi frásögn mín hljómaði
eitthvað svo falskt, jafnvel í
mínum eigin eyrum. Og helm-
ingi falskari hlaut hún að láta
í hans eyrum. Taugaóstyrkur-
inn hjá mér var alltof áberandi.
Um stund sagði hann ekkert, því
að hann var að leggja eyrun við
samtali frúarinnar í símanum
uppi, — alveg eins og við höf-
um reynt að hlusta á hann tala
í símann, nokkrum mínútum áð-
ur.
— Ég bið yður afsökunar, hr.
Fabbio, sagði hann eftir nokkra
þögn, — fyrir að láta spurning-
arnar dynja svona á yður. En
það er bara vegna þess, að með-
an ég var í Róm, var alltaf ver-
ið að hrella mig með nafnlaus-
ZANUSSI
Hver einasta húsmóðir, sem sér
ZANUSSI kæliskáp hrífst af hinni
rómuðu ítölsku stílfegurð. Þær
sem hafa reynt ZANUSSI kæli-
skápa þekkja kostina. Komið og
kynnið yður hina sérstáklega
hagkvæmu greiðsluskilmála.
— Það er ekki til nein matarmenning nú á dögum —
veitingahúsið er fullt af gestum.
um símahringingum, þar sem
vikið var að Donati prófessor.
Ég reyndi að láta rekja þessar
hringingar til upphafs þeirra, en
komst ekki að öðru en því, að
þær komu þaðan úr borginni.
En það skrítna var, að sá sem
hringdi var kona, talaði ekki
beint við mig, heldur var hún
að hvísla fyrirmæli sín til
þriðja aðila, sem var karlmaður.
Mér rétt datt í hug — og þér
fyrirgefið mér ef mér skjátlast
— að þér hefðuð getað verið
karlmaðurinn og gætuð sagt
mér eitthvað meira um þessar
hringingar.
En í þetta sinn hlýtur undr-
unarsvipurinn á mér að hafa
getað sannfært hann.
— Ég hef enga hugmynd um
neinar hringingar, prófessor,
sagði ég. — Líklega er bezt að
segja yður það strax, að ég er
ferðamannatúlkur. Ég vinn hjá
fyrirtæki í Genúa, og var með
hóp á leið til Napólí, um Róm.
Og vissulega hef ég aldrei hringt
til yðar. Hafði ekki heyrt nafn
yðar nefnt fyrr en ég kom hing-
að.
Hann rétti mér höndina. —
Þá skulum við láta þetta vera
úr sögunni, sagði hann. — Hugs-
ið þér ekki um það meir. Og
nefnið þér ekki þetta við nokk-
urn mann, sízt af öllu við kon-
una mína. Þessar hringingar
voru heldur hvimleiðar, engu
síður en nafnlaus bréf, en nú
hafa cmgar verið í meira en
viku. /
Dyrabjallan hringdi og mér
varð illt við. — Þetta er sjálf-
sagt lögreglustjórinn eða þá
læknarinn, sagði hann. Ég bið
yður enn að afsaka þetta hr.
Fabbio.
— Það var ekkert, sagði ég.
Svo hneigði ég mig og sneri
til dyra. Ég gat heyrt stúlkuna
fara til að opna og samtímis
heyrði ég frúna koma niður
stigann. Ég gekk fram og lét lít-
ið á mér bera, þegar útidyrnar
voru opnaðar. Og þegar ég sá
lögreglustjórann í einkennis-
búningi, dró ég mig enn betur
í hlé, inn í eldhúsið. Frú But-
ali skyggði á mig um leið g
hún vísaði honum inn í bóka-
stofuna. Síðan sneri hún sér við
og kvaddi mig. Stúlkan, sem
opnaði, var enn innan heyrnar-
máls, svo að ég gat ekki aðvarað
frúna um samtalið, sem ég hafði
átt við mann hennar.
— Ég vona, að þér lítið inn
aftur, sagði hún og varð nú aft-
ur formleg, eins og góð húsmóð-
ir, sem er að kveðja gest sinn.
— Það vona ég líka, frú, sagði
ég, en þá kallaði maður hennar
hana inn í stofuna og hún veif-
aði til min hendi og hvarf.
Ég gekk eftir hellulögðu
brautinni og út á götu, þar sem
bíll lögreglustjórans beið, og
lögreglumaður í einkennisbún-
ingi sat við stýrið. Ég sneri til
vinstri, til þess að fara ekki
framhjá honum, og gekk hratt
niður eftir brekkunni. Það var
sama, hvert ég færi, ef ég væri
bara nógu langt frá lögreglu-
bílnum. Ég ákvað að fara heim,
doka þar við nokkra stund og
fara svo heim til bróður míns.
Ég hafði orðið fyrir miklu áfalli
af fréttinni um dauða Stefano
Marelli en mér var engu betur
við þetta, sem rektorinn hafði
sagt mér um nafnlausu síma-
hringingarnar.
Þegar ég kom í Mikjálsgötu
og gekk áleiðis heim til Silvani,
sá ég mann standa þar við dyrn
ar og tala við frúna. Maðurinn,
sem var berhöfðaður og sneri
vanganum að mér, var auðveld-
lega þekkjanlegur. Það var lög-
reglumaðurinn frá Róm, í borg-
arafötum, sem ég hafði séð við
kirkjuna á þriðjudaginn var.
Ég var kominn móts við nr.
5 og skaut méf ósjálfrátt inn i
dyrnar þar, og fór beint upp á
fyrstu hæð. Ég barði að dyrum
á herberginu þar sem Carla
Raspa bjó. Ekkert svar. Ég
gekk inn og lokaði á eftir mér.
18. kafli.
Ég hélt, að þarna væri enginn
í stofunni, en hurðarskellurinn
hjá mér hefur ónáðað einhvern,
sem var í baðherberginu. Kona
kom inn um dyrnar, með hlífðar
svuntu og gólftusku í hendi.
Hún glápti á mig toftryggni-
augum.
— Hvað viljið þér? spurði
hún.
— Ég hafði mælt mér mót við
ungfrú Raspa, laug ég. — Hún
sagðist kunna að vera seint á
ferð og bað mig að bíða sín.
— Gott og vel, sagði konan. —
Ég er nú búin með þessa stofu,
en á eftir baðið og eldhúsið. Lát
ið þér fara vel um yður.
Hún sneri aftur inn í baðher-
bergið og svo heyrði ég vatn
renna. Ég gekk út að gluggan-
um og leit út á götuna og yfir
að nr. 24. Maðurinn var þarna
enn. Frú Silvani var nú kom-
in vel í gang og talaði mest af
því sem talað var og ég gat séð
að hún pataði út í loftið. Hún
hlaut að vera að tala um mig.
Hún hlaut að vera að segja
manninum, að ég ynni allan dag
inn í bókasafninu og mundi lík-
lega vera þar núna, að ég hefði
verið leigjandi hennar í eina
viku, en væri aðkomumaður I
Ruffano. Ef hann hefði gert
grein fyrir sér, mundi hann
áreiðanlega vilja leita í her-
berginu mínu. Hann mundi
áreiðanlega fara upp og opna
allar skúffur og gá í skápana og
ferðatöskuna mína. En hann
mundi ekki finna neitt, sem
gagn væri í. Ég gekk með öll
skjöl mín á mér. En enn hafði
frú Silvani enga tilburði haft til
að bjóða honum inn. Þau voru
enn að tala. En svo kom hrein-
gerningakonan inn aftur, svo að
ég fór frá glugganum.
— Vilduð þér fá kaffi? spurðl
hún.
— Nei, verið ekki að gera yð-
ur neitt ómak, sagði ég.
— Það er ekkert ómak og ég
veit, að ungfrúin mundi ætlast
til þess.