Morgunblaðið - 05.01.1967, Blaðsíða 24

24
MORGVNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 5. JANÚAR 1967.
Lydia
— Farðu í eitthvað utan yfir
þig, sagði Rotschild við Lydiu.
Hún sneri aftur inn í herberg-
ið og kom svo fram í grárri kápu
og með veskið sitt.
— Komdu þá, sagði Rotschild.
Sarbine stóð enn í ganginum,
þar sem við höfðum skilið við
hann.
— A stöðina, svaraði Rots-
child. — Hafið þér nokuð á móti
því?
Sarbine svaraði engu. Hann
stóð þarna og konan hans líka,
og maðurinn í stofunni sat kyrr
þar sem hann hafði setið, og
var að reykja vindling. Við geng
um út úr ítíúðinni, hringdum á
lyftuna og fórum niður og svo
út á götuna, þegjandi.
-— Þetta er ekki nema nokkrar
húsaiengdir héðan, sagði Rots-
child. — Við skulum bara ganga.
— Já, víst skulum við ganga,
samþykkti ég.
Eftir
E. V. Cunningham
Rotschild tók upp vindil á
ganginum og stakk honum upp
í sig, en kveikti ekki í. Hann
skaut sér í kryppu og gangur-
inn hjá honum varð letilegur.
Reiðin og leiðindin skinu út úr
honum öllum, en kannski þagði
hann, vegna þess, að hann vissi
ekki, hvað hann átti að segja.
Hvorugt okkar Lydiu sagði orð,
og við gengum alla leið til stöðv
arinnar þegjandi, og þegjandi
eltum við Rotschild upp í skrif-
stofuna hans. Hann benti okkur
að setjast, settist svo sjálfur við
skrifborðið, kveikti í vindlinum
og horfði á mig, skuggalegur á
svip.
— Jæja, Harvey, sagði hann
loksins. — Út með það!
— Út með hvað?
— Nú alla söguna.
— Öll sagan er ekki annað
: en það, að ég vildi ekki láta
| myrða þessa stúlkukind.
— Þvæla! sagði Rotsehild. —
Ekkert annað en bölvuð þvæla.
— Jseja, svona er það nú
samt, hvort sem það er þvæla
eða ekki.
— En ef þú nú vildir segja
mér, hvernig þú vissir, að þau
ætluðu að myrða hana?
— Það get ég ekki sagt þér.
— Nú, það geturðu ekki? Þú
hringdir mig upp með einhverja
bölvaða reyfarasögu og dregur
18
mig alla leið í þetta hús, þeg-
ar ég ætti að vera að éta heima
hjá mér eins og kristinn borg-
ari, og þú lætur mig sækja þessa
dömu, og þegar ég bið þig um
nánari greinargerð, þá þegirðu
eins og þorskur. Nú stóð hann
upp við skrifborðið og potaði í
áttina til mín með vindlinum.
Svo öskraði hann upp: — Nei,
þú skalt, fjandinn hirði mig, fá
að verða úti með alla söguna,
Harvey eða ég skal flæma þig
fcsS'ir®
««* "’k
S. tssfr*
og 9'Í»ond‘
all
SET;
[professionaT
KRIS7JÁNSSON h.f. Ingólfsstrcsti 12 Símar: 12800 — 14878
Vanti yður skrifstofuvélar þá munið að vér höf-
um á boðstólum hinar viðurkenndu sænsku
FACIT OG ODHNER
skrifstofuvélar, svo sem:
KALKÚLATORA
SAMLAGNINGARVÉLAR
BÓKHALDSVÉLAR
RITVÉLAR
FJÖLRITARA
BÚÐARKASSA
Einnig F A C I T SKRIFSTOFUSTÓLA
Eigin viðgerðarþjónusta.
Góðfúslega leitið upplýsinga hjá oss.
Sisli c7. dofínsett u
Vesturgötu 45. — Símar 12747 og 16647.
Maður minn! Verðið skiptir hreint engu'máli.
úr atvinnunni þinni, að mér
heilum og lifandi.
— Þá gerirðu það bara, sagði
ég og yppti öxlum.
— Og hvað svo um þig?
hvæsti hann að Lydiu. — Hvað
geturðu sagt þér til málsbóta?
Lydia hristi bara höfuðið.
— Ætluðu þau að drepa þig?
— Það veit ég ekki, sagði
Lydia.
Hann hallaði sér aftur á bak
í stólinn og starði á hana, með
hálf opnum augum. — Segðu
þetta aftur, sagði hann lágt.
— Hvað?
— Ég spurði, hvort þau hefðu
ætlað að myrða þig.
— Ég veit það ekki.
— Hvað er orðið af málhreimn
um þínum? Og hvar er fábjána-
svipurinn.
Lydia yppti öxlum.
— Ég vil fá svar. Ertu frá
Texas eða ekki?
— Nei, ég er ekki frá Texas,
svaraði Lydia.
— Viltu þá ekki gera nánari
grein fyrir þér.
— Ég hef ekkert að gera grein
fyrir, sagði Lydia. — Ef ég vil
tala með suðrænum hreim, hef
ég fullan rétt á því. Og ef ég
vil segja, að ég sé frá Texas, þá
á ég líka rétt á því. Ég er engin
lög að brjóta.
Hann leit af henni og á mig
og síðan aftur á hana. — Þú
getur sjálfsagt platað marga,
Harvey, en bara ekki mig.
— Ég er ekki með neinar til-
raunir í þá átt, lautinant. Því er
þér óhætt að trúa. Og heldur
ekki er ég vitlaus. Ég borðaði
í kvöld með honum Jack Finney,
leikstjóranum. Hann sagði mér,
að Gorman hefði verið vinur
sinn og Gorman hefði sagt sér,
að hann væri í lífshættu af völd
um Sarbines.
— Hvenær sagði Gorman hon
um það?
— 1 gær .... eða á mánudag-
inn.
— Svo að af því hefur þú
ályktað, að Sarbine mundi
myrða hana. Þú er lygari, Har-
vey!
— Nei, það máttu ekki kalla
mig, Hreintekki.
Hann sneri sér snöggt að
Lydiu og spurði hana, hvernig
hún hefði getað orðið við málið
riðin. — Stalstu kannski men-
inu? hreytti hann út úr sér.
Nei, það gerði ég ekki.
— Ég spyr enn: Hvað höfðu
Sarbinehjónin við þig að at-
huga?
— Það veit ég ekki.
— Hversvegna læstirðu að
þér?
— Af því að hann hr. Krim
hérna hringdi til mín og sagði
mér að fara inn til mín og af-
læsa að mér.
— Til hvers ættirðu að fara
eftir öllu, sem Krim segir þér?,
spurði Rotschild, fullur tor-
tryggni.
Af því að ég treysti honum.
— Hvað segirðu?
— Ég treysti honum.
— Þú treystir Harvey Krim.
Rotchild kinkaði kolli. — Já,
aldeilis. Jæja, einhver verður
víst að gera það. Líklega þarf
einhversstaðar í heiminum að
vera til einhver fábjáni, sem
treystir Harvey Krim!
— Nú er nóg komið, lautinantl
sagði ég.
— Jæja? Finnst þér nóg kom-
ið? Og hvað ætlarðu að gera,
til þess að það verði nóg, Har-
vey? Ætlarðu að gefa mér einn
á hann: Það þætti mér gaman.
Ekkert meira gaman! Gerðu svo
vel, Harvey! Reyndu.
— Æ, hættu nú þessu, iautin-
ant.
— Jæja, segðu mér nú eitt!
hreytti hann úr sér við Lydiu. —
Reyndu þau að brjótast inn til
þín, eftir að þú varst búin að
aflæsa að þér?
— Þau reyndu að opna hurð-
ina. En ekki að brjóta hana.
— Ætlaxðu þangað aftur £
kvöld?
— Nei, ekki býst ég við því,
sagði Lydia.
— Hvar get ég fundið þig, ef
á þarf að halda?
— Það geturðu fengið að vita
hjá mér, sagði ég.
— Hjá þér?? Gott og vel,
Harvey — þú ert búinn að plata
mig og hafa gaman af. Næst
kemur að mér. Snáfið þið nú
burt, bæði tvö!
Þegar við komum út á götuna,
sagði ég við Lydiu: — Ef þér er
sama þó að ég nefni það, þá
ert þú vægast sagt einkennileg-
ur krakki.
— Af því að ég treysti þér?
Gerir það kannski enginn annar?
— Það er eftir því, sem það
er tekið. Treystirðu mér raun-
verulega.
— Já, ætli ekki það. En hver*
vegna er þessum lögreglumanni
svona illa við þig?
— Þetta liggur sumpart í upp-
laginu, og sumpart e'r það vegna
þess, að ég er ekkert sérlega
elskuleg persóna.
— Nei, það ertu víst ekki,
svaraði hún. — En ætluðu þau
virkilega að myrða mig?
— Það er náttúrlega getgáta
mín. Þú sást ferðakistuna, sem
þau sóttu niður í kjallara. Það
er tilgáta mín, að þau hafi ætlað
að setja líkið af þér í hana. Þér
finnst það sjálfsagt bjánaleg til-
gáta.