Morgunblaðið - 15.01.1967, Side 28

AÐTÐ, SUNNUDAGUR J6. JANÚAR »67.

Lydia
■ M.M •M »»MM
v::- - ?
Ettir |
I. V. Cunningham i
ifcvöldboðið, gestimir og menið
Mggjandi eins og það var á
glámbekk — allt undirbúið
handa þér til að fremja hinn
fullikomna glæp.
Nú starði hún á mig o.g and-
litið á henni hrukkaðist.
— Gott og vel. Hægan, hæg-
an! Og nú eru þau búin að ná í
menið.
— Nei, sagði hún og tárin
komu fram í augun. — Það eru
þau ekkL
— Hvað áttu við með þvi, að
þau séu ekki búin að ná í það?
Reyndu nú að stilla þig og hugsa
vandlega. Þá kemur all-t heim
og saman. Þú stalst meninu. Ég
veit ósköp vel, að þú taldir það,
siðferðilega séð, vera þína eign,
af því að þú ert dóttir hans
Richards Cotter, og hafðir þess
vegna fullan rétt til að fara í
vist til Sarbine og stela því, og
svo faldirðu það innan í klumpi
af svínafeiti, og þau fundu það
þar. Punktur.
— Nei.
— Hvað áttu við með nei?
— Æ, Harvey, ég er alltaf að
reyna að segja þér það, en þú
ert svo heimskur, að þú skilux
það ekki.
— HVað ertu að reyna að
segja mér?
— Að ég stal ekki meninu.
— Hverju stalstu þá?
— Billegri og vesældarlegri
eftirlíkingu!
— Hvað? Ég hristi höfuðið,
lokaði augunum og opnaði þau
aftur til að horfa á Lydiu, sem
sat þarna í þessu þrönga, hálf-
dimma veitingaherbergi, með
afmyndað andlitið og augun tár-
vot — og eftir því sem ég horfði
á hana, féllu æ fleiri stykki af
myndagátunni saman.
— Þú virðist vera ánægður,
sagði hún. — Þú ert einhver
mesti heimsins aumingi, Harvey
Krím.
— Ég gæti verið ánægður. En
ertu viss um, að það hafi verið
eétirlíking?
— Heldurðu kannsltí, að ég
viti það ekki? Ég átti sjálf men-
ið.
— Þér gæti nú skjátlazt.
— Nei, mér hefði aldrei getað
skjátlazt.
— Gott og vel, sagði ég. — Ég
ætlaði nú ekki að fara að móðga
þig, Lydia. Ég vildi bara vera
viss í minni sök. Segðu mér nú
— og reyndu að svara mér ró-
lega en ekki af eintómri tilfinn-
ingasemL
— Ég er alltaf raunsæ, sagði
hún.
— Vitanlega ertu það. Var
þetta góð eftirlíking eða léleg?
— Þetta bölvað klamtbur.... ?
— Láttu nú tilfínningarnar
hvíla sig, Lydia.
— Það hefur sjálfsagt verið
góð eftirlíking, sagði hún með
hrollL — Það má fá beztu eftir-
líkingar fyrir þúsund dalL —
Ég finn ekkert á mér iengur,
Harvey. Má ég ekki fá einn til?
— Nei, sagði ég.
— Og væri það eins, ef við
værum gift? Væri það þá alltaf
nei?
— Kann að vera. En við erum
nú bara ekki gift.
— Nei, guði sé lof.
— Kann að vera. En hafðirðu
nokkurn tíma séð menið áður?
— Vitanlega hafði ég það. Ég
átti það sjálf. Ég man eftir, að
ég sá það þegar ég var þriggja
ára.
— Ég á ekki við það, heldur
heima hjá Saúbine.
Hún varð að hugsa sig um.
— Jæja, heldurðu, að þú
þekktir það strax?
— Þetta er ekki svona einfalt,
Harvey. Ég man eftir, að ég sá
öskjuna og einu sinni sá ég frú
LIDO-kjör
HÚSMÆDUR
munið
matarkynninguna
á morgun, mánudag. M.a. verða kynntar
margar tegundir af sósum, sem fara sér-
lega vel með lcöldum réttum.
Kyrrnið ybur úrvals mafvörur
Skaftahlíð 24 — Sími 36374.
Sarbine f svefnherberginu, en ég
stóð fyrir utan og hún var að
fara höndum ini það — ég á við
menið en ég sá það ekki nema
rétt í svip, og gekk wt frá því
sem gefnu, að þetta væri menið
sjáilft.
— Þerraðu augun, sagði ég og
rétti Lydhi vasaklútinn minn.
Hefði það getað h-afa verið eftir
iákingin í það skipti?
— Ég veit ekki, Harvey. Ég
sá það ekki nema réfct lem
snöggvast.
— En á sunnudagskvöldið lá
það þarna útbreitt á rúmku, og
beið eftir þvi, að einhver snilti-
þjófur eins og þú stæli því?
— Þarftu að vera svona and-
styggilegur út af þessu, Harvey?
— Nei, líklega ekki. Afsak-
aðu.
Hún hristi höfuðið og sagðist
blátt áfram ekki trúa þessu. Þú
sem ert svo góður við mig, Har-
vey.
— Jæja, þú veizt það þá. Þú
vilt fá eitt glas til að verða full?
— Já, þakka þér fyrir, Har-
vey!
—Vertu þá gestur minn, sagði
ég og kallaði á þjóninn og skip-
aði honum fyrir. Síðan spurði
ég Lydiu: — En hversvegna
fórstu að stela því, þegar þú
vissir, að það var svifcið.
— Því get ég ekki svarað,
Harvey, ég veit það ekki. Ég
hafði séð það inn um djrrnar, og
25
svo sá ég einhverjar konurnar
vera að máta það og þá þóttist
óg viss um, að þetta væri það
rétta men, og þetta væri tæki-
færi af himnum sent og nú
skyldi ég stela því. En svo þeg-
ar ég sá það vel og gerði mér
ljóst, að það var svikið — ja. þá
hélt ég bara áfram og stal því
samt. Það vaf nú allt og sumt.
— Og þú faldir það í svinafeit
inni?
— Já. Enginn snerti nokkru
sinni svínafeitina. Eldaibuskan
sagði að fyrr skyldi hún dauð
liggja en láta hana koma inn
fyrir sínar varir, og þá var ekki
hætta á, að hjónin færu að
snerta við henni.
— Nema til þess að finna men
ið.
— Þessa bölvuðu eftirlíkingu?
— Þú verður að athuga, að
þessi bölvuð eftirlíking er þeim
milljónafjórðungs dala virði.
— Nei, það er hún ekki.
— Nei, ekki sjálf. En hjónun-
um og félaginu mínu er hún
svona mikils virði.
— En hversvegna það?
— Skilurðu það ekki, Lydia?
Þetta var eftirlíking af meninu
og henni var stolið. Þangað til
við sönnum, að hún hafi verið
svikin og sviikameninu stolið,
höngum við á króknum. Þá er
ekki annað fyrir okkur að gera
en brosa og borga.
— Já, en ég get sannað það!
æpti Lydia. — Og þú þarft eng-
an túskilding að borga.
— Hvað heldurðu, að þú getir
sannað, krakki? Þú segir mér, a§
það sé eftirlíking. En heil hús-
fylli af gestum mun votta, að
það hafi verið raunverulega
menið — gegn einum, Lydiu.
Ég hvæsti að henni: — Ef þú
hefðir komið til eins lands frá
öðru landi með ekkert annað en
fötin, sem þú stóðst í, hvað hefð
irðu þá tekið með þér? Ég á
við, ef þú hefðir átt peninga,
hvað hefðirðu þá keypt fyrir þá?
— Demanta.
— Rétt hjá þér, einmitt dem-
anta. og Davíð veslingurinn Gor
man þekkti nóg á demanta, til
þess að vita, að menið var fals
að. Og hann var svo vitlaus að
segja frá þvi. En hvernig? Hvað
sagði hann? Hugsaðu þig nú vel
um, hvað sagði Gorman þarna
um kvöldið?
— Það er nú ekki hægt að
hlusta eftir öllu, sem sagt er
þegar maður er að ganga um
beina við borð og hugsa út þjófn
að samtímis. Sannast að segja
get ég sama sem ekkert munað
af því sem þau sögðu við borð-
ið þetta kvöld.
— Reyndu að hugsa þig vand
lega um.
— Ég er svo þreytt, Harvey,
sagði hún lágt. Nú var drykkur-
inn kominn, en Lydia starði bara
á hann mæðulega. án þess að
snerta við honum. — Það er
erfitt, vegna ’þess að aðra stund
ina er maður krakki, en hina
er maður í erfiðleikum......
— Af hverju?
— Peningum. f h*vert sinn
sem ég heyri: „Hærra minn guð,
til þín“ sungið, hugsa ég um
peninga. Pabbi eyðilagði líf sitt
fyrir peninga og hann fargaði
sér vegna þess, að hann hafði
ekki nóga peninga til að standa
sig og gat ekki fengið sér pen-
ingagjöf eins og aðrir fá blóð-
MVJLNG
hoi
RIJIUIFATAEFNI
þarfnast ekki strauingar.
HÖIE KREPP er úr 100% bómull, litekta, þolir
suðu og er mjög endingargott.
ATHUIGÐ!
Úr stórum fullkomnum þeytivindum verður
HÖIE KREPP nægilega þurrt. Það strekkist
og er þá tilbúið til notkunar.
ÚTSÖI.U ST AÐIR í REYKJAVÍK: Fatabúðin
Vefnaðarvörubúð V.B.K., Verzlunin Helma og
Verzlunin Kristín, — annars fáanlegt um land allt.
hoieCS^
og KREEP-O-LETT
eru viðurkenndar gæðavörur.
LIDO
MEÐAL VINNINGA:
12 m kaffistelL
Ferðaútvarp.
Mokkastedl.
Brauðristar.
Potfcasett.
o. m. fleira.
IUANLDAGI6. D|k|fA| MANIJDAG 16.
KL. 8.30 DmUU! KL. 8.30
Glæsilegasta kjörbingó ársins Vinningar af 3. borðum
BORÐAPANTANIR
á morgun í »íma 3*5036
eftir kl 4.
Endumýið borða-
pantanir.
AÐALVINNINGAR EFTIR VALI:
Sextán daga páskaferð með Sunnu tiil M atiorca, Kanaríeyja og London. Búið á
luxiusihótelum með fuliu uppihaílidi.
Eða
Stokvis-isskápur, 9,5 Gupifet
F. F.