Morgunblaðið - 08.04.1967, Qupperneq 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 8. APRÍL 1967.
UNDIR
VERND
eftir Maysie
Greig:
— Ég get nú ekki ihugsað mér
Mavis í neinni atvinnu, og það
gætuð þér heldur ekki, eí þér
þekktuð hana. Hún er ekki þann
ig gerð, ekki óháð eins og þér.
Hún er ein þessara, sem þarfn-
ast manns til að gæta hennar.
Mér þykir oft fyrir þvi, að hún
skuli ekki hafa gifzt.
— Kannski gerir hún það,
sagði Paula.
— Ég býst nú vi ðþvi, en hún
virðist ekki haaf mikinn áhuga
á karlmönnum, að minnsta kosti
segir hún það við mig. Hún seg-
ir, að flestir karlmenn, sem hún
hittir, séu afskaplega vitlausir.
— Finnst 'henni það? sagði
Paula. Hún varð næstum fegin
er þjónninn kom með næsta rétt
og gerði enda á þessum viðræð-
um. Hún gat ekki útskýrt það
nánar, en meðan talið snerist
um Mavis Freeman, var eins og
henni yrði kalt um hjartað.
Etftir þennan hádegisverð tók
hann að líta inn í búðina oft-
ar en áður, jafnvel þótt hann
ætti þangað ekkert erindi að
kaupa leikfong. K Marjorie var
1 búðinni stóð hann ekki lengi
við, en hvenser sem hann hitti
þar á Paulu eina, stóð hann
stundum við stundarfjórðung,
stundum heilan klukkutíma, en
afsakaði alftaf, að hann skyldi
vera að iefja fyrir henni.
— Hver er þessi kunningi
þinn? spurði Marjorie einu
sinni. — Hann er alltaf að rek-
ast hér inn, rétt eins og hér
sé hans andlega heimili. Ég
vildi nú vitanlega halda það, en
samt grunar mig, að hann sé
ekki fyrst og fremst að sækjast
eftir mér.
— Vertu ekki með þessa vit-
xeysu, Marjorie, sagði Paula. —
Ég held bara, að hann sé em-
mana og hafi gaman af að skrafa
En hún roðnði nú smt sem að-
ur.
Skömmu eftir hádegisverðinn
góða, spurði hann hana, hvoit
hún vildi ekki boma heim .il
sín og drekka te, síðdegis á laug
ardaginn.
— Það væri mér ánægja,
sagði Paula. Bláu augun ljóm-
uðu. Hún reyndi að leyna pví
fyrir sjálfri sér, að hjartað í
henni sló hraðar. •
— Ég vil láta yður kynnast
Faith og Midhael, sagði hann
brosandi. — Ég hef sagt þeim
frá yður.
— Ég hefði ánægju af að hr.ta
þau sagði aPula innilega.
— Ég tek yður þá með mér
um hádegið, sagði hann. — Við
gætum fengið okkur hádegis-
verð einihversstaðar og ekið svo
heim.
— Eigið þér heima langt í
burtu?
— f Weybridge. Ég held, að
það sé betra fyrir börnin. Þau
eru þar ekki eins innilokuð og
í borginni
Paula vissi v.el, að það var
heimskulegt af henni að vera
svona spennt fyrir að fara heim
til Davíðs í te, en spennt var
'hún, svo hún svaf ekki nema ?.ít-
ið nóttina á undan, og svo
keypti hún sér bláan og hvítan
kjól, og það bláa í honum var
með nákvæmlega sama bláa ’itn
um og augun í henni.
Laugardagurinn var heitur
vordagur, þegar allt loftið virt-
ist gljáa og ljóma. Marjorie
hafði ekki komið í dag. Paula
|var ein í búðinni og henni
fannst morguninn aldrei ætla að
líða.
Davíð kom fimm mínútum of
seint og henni fannst það óiþol-
andi.
En svo kom hann klúkkan átta
mínútur yfir eitt og var eintóm-
ar afsakanir, að einhver þreyt-
andi skjólstæðingur hefði tafið
svona fyrir sér. Paula hló og
spurði hann, hvort hann væri of
seint á ferð. Væri svo, gerði það
að minnsta kosti ekkert til.
•>•>•>•>•>❖•>•>.:-:
❖❖❖•:••>•:••:••:••>•:• U ❖•>•>❖•:••>•:••:•❖•:
Hún læsti búðinni og hann
hjálpaði henni upp í framsæt-
ið í bílnum.
— Mér datt ! hug, að við
skyldum borða hádegisverð í við
kunnanlegu litlu hóteli, sem ég
þekki, á árbakkanum, sagði
hann. — Veðrið er svo dásam-
legt.
Paula samsinnti því, að veðr-
ið væri indælt og sjálfri fannst
henni hún aldrei hafa verið úti
í jafndásamlegu veðri.
Hugmyndir þeirra um lítið
hótel virtust ekki fara saman.
Þetta var að vísu ekkert sérlega
stórt. en Davíð sagði henni, að
NESCAFÉ er stórkostlegt
- kvölds og morgna,
- og hvenær dags sem er.
í>að er hressandi að byrja daginn með þvi að fá sér bolla af ilmandi Nes-
café, og þegar hlé verður i önnum dagsins er Nescafé auðvelt, þægilegt og
fljótlegt i notkun, og bragðið er dásamlegt.
Nescafé er einungis framleitt úr völdum kaffibaunum - ioo°/o hreint kafíi.
Hvenær sem er, og hvar sem er, þá er Nescafé hið fullkomna kaffi.
IMescafé
„Bókmenntaáhuginn kom upp um hann!!!“.
ýfirmatsveinninn væri Frakki,
og Paula sá strax, að þetta var
ekki staður, sem stúlka mundi
koma á með hálfblönkum kunn-
ingja sínum.
Þau skemmtu sér vel undir
borðum.
— Vitið þér það, sagði Davíð
og smakkaði á rauðvininu, —
að þér gerið mig ungan aftur,
ungfrú Redmond. Árum saman
hefur mér fundizt ég vera orð-
inn hálfgerður forngripur.
Hún hló. — Það finnst mér hú
hálf ótrúlegt.
— Hvort sem það er ótrúlegt
eða ekki, þá fannst mér nú
þetta. En nú......Hann hallaði
sér fram yfir borðið. — Yður
finnst ég ekki vera forngripur,
er það? Yður ieiðist ég ekki?
— Leiðist? Hún greip andann
á lofti. — Hvort mér leiðist
éndurtók hún, en þagnaði er hún
varð þess vör, að tónninn gæti
ef til vill komið upp um tilfinn-
ingar 'hennar.
Allt í einu fann hún, að hann
hafði gripið um hönd hennar.
Hann þrýsti hana fast.
— Þakka yður fyrir, sagði
'hann. — Vitið þér það, ungfrú
Redmond, að skoðun mín á líf-
inu er farin að breytast? Mér
fannst ég vera fjölskyldumaður
með allskonar skyldur á herðun-
um, þangað til ég 'hitti yður.
Har.n leit á úrið sitt. — En við
megum ekki tefja hér of lengi,
hversu feginn, sem ég vildi.
Börnin fer að lengja eftir yður.
Paula vissi, jafnvel áður en
nún kom á staðinn, að hún
mundi verða hrifin af húsi
Davíðs Hankins. Fyrst sá hún
það gegnum laufið á silfurgrá-
um beykitrjám, og sannfærðist
þá enn betur. Þetta var nýtízku-
legt hús, Sallegt og vel útlítandi,
en þó án alls skrauts eða prjáls.
Það virti'st rúmgott og þægilegt,
svalt á sumrum en hlýtt á vetr-
um. Brautin upp að því var með
rauðri möl en blómabeð til
beggja 'handa.
— Jæja hvað finnst yður um
það? Hann sneri sér að henni,
og það lá eftirvænting í rödd-
inni.
— Mér lízt vel á það. Það er
heimilislegt, finnst yður ekki?
— Það gleður mig að heyra
það. Röddin var lágvær og hlý.
— Það er 'höfuðkosturinn, sem
hvert hús ætti að hafa — að
vera heimilislegt.
Hann ók bílnum upp að for-
dyrunum, en áður en Davíð fékk
svigrúm til að hjálpa Paulu út
úr bílnum, komu tvö börn og
köstuðu sér bókstaflega yfir föð
ur sinn.
— Pabbi, elsku pabbi, æpti
litla stúlkan, Faith. — Þú kem-
ur svo seint. Hvað tafði þig
svona?
Hún var undurfagurt barn
með dökki, hrokkið 'hár og mjög
stór, grá augu. Paulu fannst hún
of mögur, og hún var áköf á
svipinn. En litli drengurinn var
hins vegar hnöttóttur og feitur
og glaðlegur á svip.
Davið losaði sig úr taki dótt-
ur sinnar með nokkrum erfið-
ieikum.
— Faith, sagði hann. — Ég
vil kynna ykkur ungfrú Red-
mond. Þú hefur heyrt mig
minnast á hana, er það ekki?
Barnið sneri sér að Paulu.
— Svo að þér eruð þessi ung-
frú Redmond, sem pabbi hefur
verið að segja okkur frá? sagði
hún.
Paula brosti og rétti fram
höndina.
— Já, og ég er líka búin að
heyra margt um þig.
En Faith tók ekki i útréttu
höndina. Þess í stað greip hún
báðum höndum aftur fyrir bak.
— Ég vil ekki taka í hönd-
ina á þér, sagði hún. — Mér lízt
ekki á þig. Og síðan gekk hún
burt.
Paula horfði S eftir barninu
og þetta kom illa við hana, en
á meðan hún var að 'horfa, fann
hún á sér, að einhver 'hafði kom-
ið aftan að henni. Það var lítil,
sviplaus stúlka rúmlega tvítug,
sem stanzaði skammt frá þeim.
Ekki var Paula nú viss um
það, en þó fannst henni hún geta
séð sigurglampan í augum stúlk-
unnar.
5. kafli.
Davíð klóraði sér 1 hárinu,
vandræðalegur. — Nú er ég
hissa! Ekki veit ég, hvað hefur
hlaupið í hana Faith. Mér þyk-
ir þetta leitt. Ég skil ekki....
Og röddir dó út og hann varð
vandræðalegur á svipinn.
— O, þér skuluð ekki fást um
þetta, hr. Hankin. Það gerir ekki
nokkurn skapaðan hlut til, sagði
Paula, en hún hafði roðnað. ■—
Það gerir ekki nokkurn skapað-
an hlut til, sagði Paula, en hún
'hafði roðnað. — Það er ekki
hægt að ætlazt til. að börn verði
hrifin af fólki, sem þau sjá 1
fyrsta sinn. Og í rauninni engin
von á því.
— Já, en að vera svona ókurt
eis, sagði hann. — Guð minn góð
ur! Ég skal....... En þá virtist
hann fyrst taka eftir því, að
Mavis stóð þarna rétt hjá þeim.
— Halló Mavis, sagði hann.
— Ég vil kynna þig ungfrú
Redmond Verið þið ekki með
neina óþarfa kurteisi. Ég veit,
að þið komið til með að kunna
vel hvor við aðra.
Mavis kom nú fram og þær
Paula heilsuðust. Jafnvel þótt
Mavis brosti og segði: „Komið
þér sælar. Það var gaman að
fá loksins að sjá yður“, þá gat
Paula ekki varizt þeirri hugsun,
að stúlkan væri ánægð með hið
leiðinlega atvik, sem var nýlega
búið að gerast. Hversvegna hafði
litla stúlkan verið svona afund-
in við hana? Hver hafði gefið
henni þá hugmynd? Vissulega
ekki Davíð. Og hver gat það þá
venð annar en Mavis Freeman?
Davíð sagði reiðilega: —. Hún
Faith er orðinn fullfri af sér.
Hún var dónaleg við ungifrú Red
mond, rétt áðan og vildi ekki
heiisa henni.
•— Virkilega? sagði Mavis, og
það var álhyggja í röddinni, —
Það þykir mér leiðinlegt, Davið,
eftir að við vorusn bæði svo
oft búin að segja henni, hvað
henni mundi lítast vel á ungtfrú
Redmond.
Hún lagði áherzlu á „bæði“
og brosti kvíðin framan í Davið
en leið og hún sagði það.