Morgunblaðið - 12.08.1967, Síða 18

18
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 12. ÁGÚST 1967
- ÉG DANSAÐI
Framhald af bls. 12.
— Ég fór lítið að heiman
og aldrei nema á næstu bæi.
En ég hef alltaf sungið.
Maðurinn minn var heilsu-
veill. Hann fór suður og var
skorinn upp. Síðan fór hann
út á Hvammstanga og þar
lá hann. Hann dó úr kratoba.
Ég fékk ekert að vita um það
meðan hann var veikur, en
læknirinn sagði Guðlaugi mín
um það. Það mátti ekki segja
mér það. Ég fékk svo að vita
þetfca siðar.
Já, það voru stundum ljótu
veðrin í gamla daga. Einu
sinni gekk Jóhann minn og
ætlaði til ísafjarðar að vetr-
artíma til sjóróðra, og hann
gekk alla firði og vötn á ísi.
En hann komst aldrei nema á
Snæfjallaströndina, því þar
kom hann að bæ, þar sem
konan hafði ný misst mann-
inn sinn og stóð bjargarlaus
*neð búpeninginn og börn og
hann hjálpaði henni til vors-
ins.
Einu sinni man ég að við
Vorum að fara i fjósið á Sönd
um. Þá lá við að ég yrði úti,
og hefði sjálfsagt orðið það,
ef ekki hefði verið ungur og
hraustur maður áð hjálpa mér
Stórhriðin var svo blind að
við sáum ekki handaskil og
svo var fönnin að við rákum
okkur í efri dyrakarminn 4
fjósinu. Það var bókstaflega
t
Hjartkær eiginkona mín og
dóttir ofckar,
Erla Victorsdóttir
Kreidler,
andaðist 7. þ. m. Jarðarförin
fer fram frá Fossvogskirkju
mánudaginn 14. þ. m. kl. 1,30
eftir hádegi.
Blóm eru vinsamlegast af-
þöktouð, en þeim, sem vilja
minnast hinnar látrnu, er bent
á Mknarstofnanir.
Helmout Kreidler,
Hulda Gestsson,
Victor Gestsson.
t
Eiginmaður minn,
Einar Ástráðsson,
Iæknir,
verður jarðsunginn frá Foss-
vogskirkju, mánudaginn 14.
þ. m. kl. 10,30 f. h.
Blóm vinsamlegast afþöfck-
uð.
Guðrún Guðmundsdóttir.
t
Þofckum innilega samúð og
vmarhug við fráfaU og jarð-
arför
Guðbjöms Ólafssonar,
Staðarhóli.
Guð bleasi yfckur öll.
Systkin og ættingjar.
t
Inndlegar þakkir flyt ég
öUum þeim, siem auðsýndu
mér og öðrum aðsrtandendum
samúð og vináttu í sambandi
við fráfall eiginmanns míns,
Sigurðar Péturssonar.
Sigríður Eysteinsdóttir.
fennt í kaf. Þá var ekki til
siðs á betri bæjum að hafa
innangengt í fjósið eða hafa
það mjög nærri bænum.
— 0 —
— Ég tek eftir því, Margrét
að þú segir margt frá mörg-
um og miklu meira en ég
get skrifað niður, en ég heyri
að þú hallmælir aldrei nokkr
um manni.
— Mér var kennt það á-
kveðið, þegar ég var barn, að
tala aldrei illa um fólk og
skrökva aldrei.
— Og þú tókst þátt í ung-
mennafélagsstoapnum, þegar
hann kom til, þótt fullorðin
værir orðin.
— Já. Það var fjörugur
félagsskapur og ágætur og
þar dansaði maður og söng.
Það er ekki langt síðan ein-
hver var að tala um dans við
mig. Ég var nú þá ekki orð-
in svona stirð. Ég sagði þá
að mér veitti ekki af að hafa
einhvern að styðja mig við og
sem vel gæti haldið utan um
mig.
— 0 —
— Hefirðu engan beyg af
því að deyja?
— Nei. Það hef ég ekki. En
mig hefir aldrei langað til að
deyja. Ég man að einu sinni
keypti húsmóðir okkar á Sönd
um handa okkur þremur
vinnukonunum þrjá höfuð-
klúta og spurði hvernig* við
vildum hafa þá lita. Þær vildu
hafa þá dökka, því þær sögð
ust ekki ætla að verða gaml-
ar, en ég bað hana blessða
að hafa hann Ijósan, því ekki
ætlaði ég að fara að deyja.
En einhverntíman kemur að
endadeginum og ég kvíði hon
um ekki. Maður á nú líklega
ekki annan betri verndara en
Guð. Fyrir benjar Hans sonar
urðum við heilbrigð. Hann
ræ‘ður því nær hann ætlar
mér að deyja.
— Hefirðu oft grátið?
— Nei, ansatoornið. Maður
verður bara að gera eitthvað.
Það er engu bjargað með því
að gefast upp. Trúin, vinnan,
lífið, vonin og gleðin hafa
haldið mér uppi. Ég held ég
hafi bara aldrei haft tíma til
að gráta.
— 0 —
í þessu litla húsi á Litla-
Bakka fannst mér ég finna
stóra sál og sterka, heil-
steypta og heillandi, þótt bak
iS væri farið að bogna. Síð-
an í fyrra hefir hún ekki get-
að séð stóru stafina i blöð-
unum hvað þá litlu. Það er
búið að lækka fyrir hana sím
ann gvo hún geti ögn fylgst
með því sem gerist í sveitinni
og útvarpið hlustar hún alltaf
á.
— Ég hélt um daginn að
þeir ætluðu að fara að opna
Súez-skurðinn en það er víst
eittfhvað að hjá þeim ennþá
þar.
Nú er mér ekki kalt leng-
ur. Það er nú eina forstandið
mitt, aS ég fékk mér mið-
t
Hjartanlega þökkum við
öllum fjær og nær auðsýnda
samúð og vinarhug við andlát
og jarðarför föður, tengda-
föður, afa og langafa okkar,
Sigurjóns Baldvinssonar,
frá Böggvisstöðum.
Sömuleiðis þökkum við
læknum og hjúkrunarliði
Kristneshælis og Fjórðungs-
sjúkrahúsB Atoureyrar fyrir
góða hjúkrun og alla umönn-
un í veikindum hans.
Guðlaug Sigurjónsdóttir,
Inga Sigurjónsdóttir,
Baldvina Hjörleifsdóttir,
Anton Sigurjónsson,
Brimar Sigurjónsson,
Sigurgeir Guðmundsson,
bamabörn og bamabarna-
böm.
GEIGVÆNLEG GRÓÐUR-
EYDING Á fSLANDI
— segir bandarískur prófessor, Ceorge
M. Van Dyne, frá Coloradoháskóla
FYRIR skömmu dvaldi hér á
Iandi bandarískur prófessor
dr. George M. Van Dyne, en
hann er sérfræðingur í hag-
nýtingu og meðferð gróður-
lands og annarra skyldra
náttúmauðlinda og kennir
við háskólann í Fort Collins
í Colorado. Var hann hér á
vegum Rannsóknarstofnunar
landbúnaðarins, en ferð hans
var kostuð af fé, sem visinda
deild NATO veitti á sl. vetri
til rannsókna á íslenzkum
beitilöndum.
Dr. Van Dyne hefur ferð-
azt víða um ísland undan-
farnar vikur, bæði á hálendi
og láglendi, í þeim tilgangi
að kynna sér notkun og með-
ferð landsins og þá sérstak-
lega beitilanda og áhrif beit
ar á þau. Hann hefur eink-
um kynnt sér þær gróður-
rannsóknir, sem unnið hefur
verið að undanfarin ár við
Rannsóknarstofnun landbún-
aðarins. Þau atriði, sem pró-
fessorinn kynnti sér sérstak-
lega hér, voru:
1. Kortlagning gróðurs á
afréttum, sem unnið er að í
þeim tilgangi að ákveða beit
arþol þeirra.
2. Rannsóknir á beitargæð
um íslenzkrar úthagaplantna.
3. Rannsóknir á áhrifum
áburðar, sáningar, lyfja og
friðunar á gróðurfar.
4. Rannsóknir á gróður- og
jarðvegseyðingu og aðgerð-
um til þess að koma í veg
fyrir hana.
Dr. Van Dyen ræddi þessi
mál við sérfræðinga við Rann
sóknarstofnun landbúnaðar-
ins, Búnaðarfélag íslands og
fleiri stofnanir.
Dr. Van Dyne kvaðst al-
mennt álít* íslenzkan land-
búnað vera í framför. Þróun
landbúnaðarins virtist mjög
hröð og mikill hluti þeirra
möguleika, sem fyrir hendi
væri, væri nýttur. Prófessor-
inn sagðist ekki hafa átt von
á því, að svo mikil, hröð og
ógeðfelld gróður- og jarðvegs
eyðing, ætti sér hér stað og
raun ber vitni. Uppblásturinn
væri að sjálfsögðu mestur á
hálendinu en einnig sæjust
Dr. George M. Van Dyne,
prófessor.
merki um vaxandi eyðingu
af völdum uppblásturs í beiti
löndum á láglendinu.
Á mörgum stöðum á há-
lendinu ætti að hætta allri
beit í því skyni að veita
gróðri möguleika á að ná sér
aftur og til þess að hindra
eða draga úr uppblæstri. Dr.
Van Dyne sagði, að í fjall-
lendi í vesturríkjum Banda-
ríkjanna hefði víða verið mik
il ofbeit, sem hefði orsakað
uppblástur og síðan vatnsflóð
og landeyðingu. Á þessum
svæðum var nauðsynlegt að
hafa nákvæmt eftirlit með
fjölda búfjárins til þess að
bæta beitilandið. Ef ekki yrði
gripið til svipaðra aðgerða
víða á hálendi íslands myndu
víðáttumikil svæði verða al-
gjörlega gróðurlaus og þá
gæti tekið hundruð ára að
bæta úr því. Þess vegna væri
mikilvægt að rækta beitilönd
á láglendi, þar sem unnt
væri að beita fleira sauðfé
á sumrin í því skyni að draga
úr beitarþunganum á hálend
inu.
íslendingar jafnt í þéttbýll
sem dreifbýli ættu að vera
hreyknir af þeirri fegurð og
þeim möguleikum, sem há-
lendið býr yfir og ættu að
gera allt, sean í þeirra valdi
stendur til þess að varðveita
og viðhalda þeim fyrir kom-
andi kynslóðir. Starf þeirra,
sem ynnu við Rannsóknar-
stöð landbúnaðarins og aðr-
ar skyldar stofnanir væri
með ágætum og mikið hefði
áunnizt, þegar tekið væri til-
lit til hins takmarkaða fjölda
tæknimenntaðs starfsliðs og
þess fjár, sem fyrir hendi
væri. Hins vegar þyrfti að
verja meiri hluta þjóðartekn
anna en gert er í rannsóknir
og viðhald náttúruauðæf-
anna.
Dr. Van Dyne prófessor
sagði ennfremur, að það virt
ust vera fyrir hendi ónotaðir
möguleikar á því að fram-
leiða nautakjöt á íslandi.
Ýms tæknileg vandamál
þyrfti þó að Leysa fyrst m.a.
val á tegundum holdanauta
til innflutnings og fram-
leiðslu innlends fóðurs til
þess að ala kálfana á í byrj-
un. Þar sem hér væri um
nýja búgrein að ræða, þyrfti
að finna hagkvæmar leiðir
til kjötframleiðslunnar, sem
hentuðu íslenzkum aðstæð-
um.
Yfirleitt er skoðun mín sú,
sagði Dr. Van Dyne prófess-
or að Lokum, að íslenzka þjóð
in geti auðveldlega leyst
framangreind vandamái. Mér
virðist fóik hér vera fram-
sækið, vei menntað og láta
sig varða ekki einungis inn-
anlandsatburði heldur einnig
atburði á aLþjóðavettvangi.
Ég er viss um, að á næstu
tíu árum muni íslenzka þjóð-
in Leggja meiri áherzlu á
varðveizlu og viturlega notk
un Landgæða sinna en verið
hefur.
stöð í húsið fyrir þremur ár-
um.
— 0 —
Já, einhverjum hefði þótt
það seinfengin þægindi að fá
fyrst miðstöðvarhita 97 ára
gamall.
Hencburnar eru bólgnar og
knýttar og fingurnir eru
krepptir. Þær eru fast að því
eins og karlmannshendur að
stærð. Einhverntíma hefur
frostbólga komist í þær og
eihhverntíma hefir þeim verið
rösklega tekið til. Kroppur-
inn er að visna og falla sam-
an, en stöðugt brossvipur
leikur um andlit þessa fall-
ega gamalmennis.
vig.
ELZTI núlifandi Húnvetn-
in/gurinn, frú Margrét Jó-
hannsdóttir, Lilta-Bakka, Mið
firði, er 100 ára í dag.
Margrét er fædd að Síkára-
stöðum í sömu sveit 12. ágúsrt
1867, en foreldrar hennar
voru þá í húsmennsku á
Skárastöðum.
Margrét hefur dvalið allan
sinn aldur í Vesrtur-Húna-
vatnssýslu, 97 ár í Miðfirði,
þar af nærri 70 áir á Lilta-
Bakka. Margrért va-r með for-
eldrum sínum í æsku, en er
Ihún hafði aldur til fór hún í
vinnumennsku, sem algengt
var í þá daga. M.a. var hún
í 10 ár á Söndum og þar
kynntist hún Jóíhanni Guð-
laugssyni, sem sáðar varð
anaður hennar. Margrét og Jó-
hann gifbu sig og hófu bú-
skap á Þverá í Núpsdal vorið
1897. Ekki var búið srtórt í
fyrstu, 1 kýr, 3 hross og nokfcr
ar kindur, Þetta þætrti heldur
lítill bústofn í dag, en búið
var afurðagott, kröfurnar
minni þá en nú, og allrt bless-
aðist þetta vel. EJkiki bjuggu
þau nema 1 ár að Þverá, þvá
Pótur bróðir Jóhanns hafði
þá gefið ungu hjónunum jörð
ina Lilta-Baktoa og fluttu
þau þanigað vorið 1898 og
bjugigu þar meðan bæði liiðu
og Margrét þó nofckuð leng-
ur með sonum sínum og nú
öðrum þeirra. Mafgrét og Pét
ur eignuðust tvo syni, Guð-
laiug sem nú býr á Lirtla-
Bakka og Pértur, sem er bú-
settur í Reykjavik, auk þess
ólst upp hjá þeim Kristín,
dótrtir Jóihanns. Margrét ber
aldurinn sérstaklega vel, hef-
ur fótavist daglega og tefcur
þá til hendinni með ýmisliegt
eftir ástæðum, fylgist vel með
því sem er að gerast í kring-
um hana. Fyrir þremur árum
dvaldi Margrért í stuttan tíma
í sjúkrahúsi en hefur að öðru
leyti verið mjög heilsugóð og
er það enn þá, að öðru leyti
en því að sjónin er mjög tek-
in að dofna.
Minnið virðisrt mjög gotrt og
er ánægjulegt að heyra Mar-
gréti segja frá liðnum atburð-
um. Str.
Ég þatoka öllum skylduim
og vandalausum, sem sendu
mér stoeyrti, færðu mér gjafir
og hieimsórttu mig á 60 ára af-
mælS mínu 1. ágúst sL
Ágúst Þorvaldsson.
Hjarrtans þafcklæti færi ég
skyldfólki minu, sveitumgum
og öðrum vimum, sem glöddu
mig með heimsókmum, gjöf-
um og skeytum á 70 ára af-
mælimu 6. þ. m.
Guð blessi ykfcur öll.
Snæbjörn frá Kirkjubóli.