Morgunblaðið - 17.08.1967, Blaðsíða 15

Morgunblaðið - 17.08.1967, Blaðsíða 15
MORGUNIBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 17. ÁGÚST 1967 15 Vísindamenn í sumarönnum Vísindamenn í sumarönnum Vísindamenn í sumarönnum 30 tonna grænlenzkur gran- íthnullungur á Ströndum Rælt við Guðmund Kjurtunsson, mog. scient. Grænlenzki steinninn, „Silfursteinn", í Stóru-Ávík. Bærinn að baki er Litla-Ávík. Hamarsskaftið er 30 cm langt. AÐ þessu sinni fræðumst við um sumarannir Guðmundar Kjartanssonar, jarðfræðings. Guðmundur fæddist árið 1909 í Hruna í Árnessýslu, lauk stúdentsprófi frá Menntaskólanum í Reykja- vík, las náttúrufræði við Kaupmannahafnarháskóla og varð magister í jarðfræði ár- ið 1940. Hann hefur unnið að jarðfræðirannsóknum flest sumur frá 1930. Guðmundur var ráðinn að Náttúrufræði- stofnuninni í ársbyrjun 1956 og hefur starfað þar síðan. Það virðist því liggja vel við að spyrja hann fyrst um verk efnin þar. — Aðialstarf mitt (hér 'hjiá Nátt- úru'fræðistx>fniuninni er að gera jiarðfræðikort af íslandd. segir Guðinundur Kjartansson. Tii er fyxir aðeins eitt slíkt af öllu landinu. Þiað er kiort Þorvalds Thoroddsens, sem kom út árið 1901 á kostnað, Carlsbergssjóðs- ins danska. Það er vitanlega orð- ið allmikið úrelt, vegna þess að þekking manna á jarðfræði lands irus hefur aukizt stórum frá alda- miótum. Auk þess er það Iheldur ismátt, í mælikvarða 1:600.000. Jarðfræðikortið, sem ég viinn að núna, er í mælikvarðia 1:250. 000 og bemiur út á 9 Iblöðum, sem samanlögð ná yfir allt landið. Þiessi blöð falla sama.n við Aðal- ikort Uppdráttar íslands, sem eru í sama mælikvarða. Þegar eru komin út þrjú blöð jarðfræðibortsins, atf Suðvestur- landi, Miðsuðurlandi oig Mið- Islandi, en í undirbúnimgi eru kort af Miðvesturlandi og Norð- vesturlandi. Kortið er prentað í 12 litum og merkir hver þeirra sérsta-ka jarðmyndun eða í sumum tilvik- um sérstaka 'bergtegund. Auk litanna eru á kortimu um 30 mis- miunamdi tákn, sem sýna ýmis- leg jarðfræðileg fyrirbæri, svo s-em (hiveri, laugar, eldstöðvar, stefnu jökulráka, jökulöldur, strandLínur fornar, surtarbrand, fundarstaði steingervinga og fleira. Svo miá segja, að verk mitt við að semja þetta kort sé tví- þætt. í fyrsta lagi að vinna úr Iheimild’um annarra jiarðfræðimga og taka upp af eldri j.arðfræði- korbum, sem komið bafa út af ýmsum landsvæðum, og í öðru lagi að fylla í eyður með því að ’kanna sjálfur þá staði o.g þær jarðimyndanir, s.em hafa orðið út undan til þessa. Hið fyrra er stofuvinna og mest unnið að vetrinum, en hið síðara útivinna, sem krefst mikilla ferðad'agia um landið. Til þeirra er sumarið notað. í fyrrasumar lauk ég við að kanna það svæði, sem Mið'vesl- urlands'kortið nær yfir og er nú unnið að hreinteiknun þess hjá Landmælimgum fslands. Ætlazt .er til þess að það koimi út næsta vetur. Síðar í fyrras'Umar oig nú í sumar hef ég ferðazt um Vest- firði, en mér tótost þó ekki að iljúka við þá á þessu sumri. Ég er nú nýkominn úr mánaðarferð um Strandasýslu og Hornstrand- ir. Éig mun ferðast lítið meira Ihér á landi í sumar, þar eð ég er nú á förum til Noregs í boði OsLóa.rlháskóla. Á Veistfjörðum eru jarðmynd- anir fremur fáforeyttar. Berg- grunnurinn er allur hin svokaE- aða blágrýtismyndun, elzta ,,myndun“ landsins og verður hann því að mestu leyti einlitur (blágrænn) á korti miínu. Þar Ihafa engin eldsumbrot vierið og engin hraun runnið síðan löngu fyrir ísöld. Jaríðhitinn, sem þar finnst, er eingön.gu í líki basískra 'hvera og lauga. En hinn forni beriggrunnur blágrýtismyndunar- innar reyndist þó noikkru fjöl- skrúðu.gri en ég bjóst við að ó- reyndu. Innskot úr líparíti og j.alfnvel gabbrói vérða gulir og igrænir flekkir á kortimu og hef- >ur mér reynzt tafsamt að 'rekj a takmörk þeirra. Þessara innskota gætir mest í Reykhólasveit og á utanverðum .skaganum milli Arn arfjarðar og Dýrafjiarða-r. Það sem ég hef orðið að verja mestum tíma til að athuga á Vestfjörðum er stefna jökulráka, hæð fornra sjávarmarka, út- breiðsla fovera og lauga og fund- arstaðir surtarbrands og stein- gervinga í blágrýtislögunum. í öðrum landslhlutum hafa tak- mörk móbergssvæða og þeirra 'hrauna, sem r.unnið Ihafa eftir ís- aldarlok, orðið mér einma t íma- frekast rannsóknarefni, en á Vest fjörðum er hvorugt til. Ekki get ég saigt, að ég Shafi ’fundið neitt á Vestfjörðum, sem mér hafur komið verulega á óvart eða talizt igeti til mikilla tíðinda. Það væri þá Ihelzt stefna jökullrákanma sums staðar á Strönduim. Jöikulrákir eru alg.engt fyrir- bæri um land allt og vantar t.d. hvorki á S’kólavörðuholti né Ösfcjuhlíð hér í höfuðborginni. Þær eru þráðbeinar rispur eða hivelfd gróp, sem .skriðjöklar rista í klappir í undirlagi sínu og marka skriðstefnu þess jökuts, er síðastur lá á staðnum. Þær eru því nær .allar frá síðasta jökul- skeiði ísaldar, því sem hófst fyr- ir eittlhvað 70 þúsundum ára og lauk fyrir aðeins um 10 þúsund árum. Eins og æflla má, stetfna rákirnar langviðast eins o.g land- inu Ihallar þar sem þær finnast, frá fjalli til sjáv.ar, sam'síða fjörð um og dölum. En út af þessu getur þó brugðið, þar sem jökull- inn var þykkur og siléttaði ytfir fjöll oig dali. Gg þannig var þessu farið á sunnanverðum Strönduim á mesta blómaskeiði síðasta ísaldarjökulsins. Á foinum háu og sæbröttiu andnesjum þar liggja jökulrákirna.r ekki í stefnu fjarðanna, Iheldur stiefna þær því setn næst í norður eða litlu austar og sýna með því, aó sá jöfcull, sem risti þær, kom að m.estu leyti sunnan að, ofan frá Miðhálendi fslands, en að litlu leyti vestan af Vestfjarðahá- lendinu. Slíkt kerfi jökulráika, t.d. 1 346 m Ihæð yfir sjó á kolli Bæjarfielllls upp af Drangsnesi, sannar okbur, að yfirborð þessa feifcnajöfculs, sem skreið út Húna flóa lá meira en 350 m yfir nú- v.erandi sjávarmáli og þyfckt hans þarna úti í djúpál flóans undan Drangsnesi nam 450 m að minnsta kosti. Þá miá ein.ni.g geta um skemmti legan og fróðlegan stein, sem ég frétti af og athugaði hjá bænum Stóru-Ávík í Árnesihreppi. Þetta er stórefilis bjarg, um það bil 30 tonn að þyngd. Steinninn er ávalur mjög og vaxinn skófum, rétt eins og aðrir steinar þar í kring, en stærstur þeirra allra. En ef kvarnað er úr honum kem- Guðmundur Kjartansson, jarðfræðingur. (Ljósm. K.B.) ur í Ijós, að bergtegundin er granít, af þeirri gerð, sem hvergi finnst ’í föstu bergi Ihér á landi. Steinninn hlýtur að 'ha.fa borizt hingað með hafís, væntanlega frá Austur-Grænilandi, þar s.em granit er algeng bergtegund. Stein.ninn er í 20 metra hæð yfir sjiávarmáli, svo að tvímælalaust hefiur hann foorizt hingað á því skeiði, er sjávarborð var mitolu hærra en nú. Efstu sjávarmörk frá ísa.ldanloku.m í Árneshreppi eru um 60 metra yfir sjó og Mk- legt er, að steinninn haifi komið um það leyti, er sj'ávarhæð var Framhald á bls. 20. Á Reykjarnesi í Árneshreppi. Reykjarneshyrna fyrir miðju. Þarna má greina tíu strandlínur (malarkamba) hverja yfir annarri frá hægri til vinstri. Efsti og elzti kamburinn er nú 47 m yfir sjó. (Ljósm. Guðm. Kj.) Vestfirzkt Iandslag; Staður viðmynni Súgandafjarðar. Handan fjarðarins rís fjallið Göltur, hlaðið upp úr blágrýtislögum, sem hvert um sig er hraunflóð að uppruna. Hamrabeltið í miðri hlíð er úr 8—10 hraunlögum, sem runnu fyrir milljónatugum ára. Þar yfir liggja set- lög ýmiskonar og geyma m.a. surtarbrand, sem eitt sinn var mór, myndaður af mýragróðri, en fergðist síðar — þó einnig fyrir milljónatugum ára — undir hraunlögunum, sem nú mynda fjallsbrúnina. (Ljósm. Guðm. Kj.)

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.