Morgunblaðið - 17.08.1967, Blaðsíða 24

24
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 17. AGUST 1967
Alan Williams:
PLÁÍSKEGGUR
Hann starði niður í borðið í
heila mínútu, áður en hann leit
fast á Neil og sagði: — Hve mik-
ið borgar þessi Pol yður?
Neil hrökk við. — Ekki græn-
an eyri, nema hvað ég fékk hjá
honum farið hingað.
Broussard kipraði saman aug-
un. — Ef þér skylduð starfa sem
milligöngumaður milli okkar og
Arabanna, munduð þér leggja
yður í talsverða hættu. Það ger-
ið þér yður Ijóst, eða hvað? Og
þá býst ég við, að þér vilduð fá
eitthvað fyrir yðar snúð?
Neil þagði, og hafði ákafan
hjartslátt, því að hann vissi, hve
árangurslaust mundi að halda
því fram, að jafnvel heiðarlegir
menn geta ekki staðizt tilboð um
greiðslu — og hann vissi ekki,
hve háa upphæð hann skyldi
nefna. Hann var í þann veginn
að spyrja Broussard um það, er
hann sagði: — Við gætum verið
til í að greiða hátt verð fyrir
þetta, og í hvaða gjaldeyri, sem
þér óskið.
— Þýðir það sama sem, að þér
gangið að tilboði Boussids?
— Það voru ekki mín orð. Ég
spurði bara, hvort þér hefðuð
áhuga á peningum?
Eitthvað í raddblænum og orða
valinu gaf Neil til kynna, að
Broussard hefði ekki neinn sér-
legan áhuga á að bjóða honum
gjald, heldur væri verið að prófa
hann. Hann svaraði því djarf-
lega: Ég hef engan áhuga á pen-
ingum, heldur aðeins á því að
bjarga lífi saklauss fólks.
Andlitið á Broussard róaðist
eins og ofurlítið, hann leit til
Le Hir og kinkaði síðan kolli. —
Hr. Ingleby, ég verð að ræða
þetta mál við félaga mína, áð-
ur en við getum tekið ákvörð-
un. Það er vitanlega hugsanlegt,
að Boussid, Ali La Joconde og
þessi Pol, allir í félagi, séu að
leggja fyrir okkur heldur klaufa
lega gildru. Og þeir hljóta að
vera býsna einfaldir, ef þeir
halda, að við göngum í hana.
Han leit á úrið sitt. En ef
þeim er alvara, gæti komið til
mála, að við ræddum að minnsta
kosti roálið við þá. Þér hafið um-
boð mitt til að fá Pol til að koma
til Cabash á morgun, og þá seg-
ið þér Boussid og þeim félögum,
að byltingunni verði haldið
áfram, en við gætum engu að
síður — undir sérstökum kring-
umstæðum og með sérstökum
skilyrðum verið reiðubúnir til að
kalla árásarsveitir okkar til
baka, ef þeir vilja gera slíkt hið
sama með sínar. Hann sneri sér
að Le Hir:' — Hr. Ingleby fer
ekki aftur í hótelið sitt, ofursti,
Þér sjáið um, að honum verði
fengið þægilegt húsnæði. Le Hir
kinkaði kolli. Broussard leit aft
ur á Neil: — Ég bið yður afsök-
unar á þessum óþægindum, en
eins og stendur er heppilegra,
að þér farið ekki út fyrir víg-
girðingarnar. Hann stóð upp
þegjandi, en bætti síðan við: —
Það gleður mig að hitta einn
mann, sem er fús til að veita
þjónustu sína, jafnvel þótt ekki
séu peningar í boði. Hann kink-
aði svo kolli til allra við borðið
og gekk út úr stofunni.
Fundinum sleit snögglega. Her
mennirnir tveir komu til Neils
og reyndu að koma honum burt
í snatri, en nú var ekki bundið
fyrir augun á honum. Þegar þeir
komu út að dyrunum, straukst
hann sem snöggvast við Anne-
Marie. Hann ætlaði eitthvað að
segja við hana, en hún leit und-
an og reyndi að sleppa burt.
Hann hvíslaði: — Anne-Marie,
hvað ert þú að gera hér? Segðu
mér það.
— Komdu, hundurinn þinn,
sagði stóri hermaðurinn og ýtti
honum fram að stiganum.
Snögglega hljóp hún af stað
á eftir honum og kallaði niður
stigann: — Ég hitti þig aftur. .
hjá Le Hir, ofursta! En þá kall-
aði einhver á hana og hún hvarf
aftur inn í stofuna.
4. kafli.
Næstu fjóra dagana fór Neil
fimm sendiferðir til Cabash. í
hvert skiptið var farið með hann
sömu leið og áður — stundum
var einhver af mönnum Le Hirs,
stundum ungi hermaðurinn frá
Dresden og stundum einhver
annar úr „Gamma árásarsveit-
unum“ með honum frá víggirð-
ingunum til einhvers mótsstaðar,
sem Pol hafði ákveðið fyrirfram,
gegn um síma. Þar tók bíll við
honum og ók honum framhjá
vegatálmunum CKS, og að litlu
járnhurðinni með hrökklásnum
á. Umræður hans við Arabaher-
inn voru nú næstum eingöngu
við Boussid. Hann hitti ekki aft
ur Marouf eða Ali La Joconde.
Þarna var endalaust drukkið te
með sætum smákökum, og raka
andlitið og stúturinn á vörun-
um, greip á lofti hvert smáat-
riði og þjarkaði um það, þangað
til Neil var orðinn bilaður á öll-
um taugum.
Neil hafði ekki annað en
ákveðna og stranga skilmála,
sem Le Hir hafði lesið fyrir,
35
til að semja um. Leyniherinn
vildi ekki ganga inn á neitt
vopnahlé í orði kveðnu — þeir
heimtuðu að tala persónulega við
foringja Arabahersins og ræða
ákveðnar sáttatillögur augliti til
auglitis. Þetta þýddi sama sem,
að samninganefndin yrði dr.
Marouf, Boussid og Ali La Jo-
conde.
Boussid teygði lopann og tafði
fyrir og drakk te, og setti það
á oddinn, að Arabaherinn vildi
ekki semja við neinn nema Gué-
rin hershöfðingja. Enginn vara-
foringi svo sem Broussard eða
Le Hir, mundi fullnægja þeim.
Þetta aftók Le Hir. Guérin
hershöfðingi mundi aldrei sam-
þykkja að hitta forustumenn
Arabahersins persónulega. Um-
ræðurnar fóru út um þúfur.
Á fjórða fundinum á hádegi
fjórða dagsins, virtist Boussid
hafa fyrirgert einbeittni sinni;
Hann var taugaóstyrkur og óá-
kveðinn, drakk meira te en
venjulega og öskraði á undir-
menn sína reiðilega á arabísku.
Getum nú afgreitt
af lager fáein stk af hinum sérstaklega
fallegu sænsku útihurðum.
ATH.: Greiðluskilmálar.
Hverfisgötu 76. — Sími 16462.
Hann sagði Neil, að ef Guérin
vildi ekki taka þátt í viðræðun-
um, mundi Arabaherinn ekki
senda til samninga aðra en ein-
hverja undirmenn.
Sama dag síðdegis tók Le Hir
einnig að linast. Paul Guérin
hers'höfðingi var reiðubúinn tii
að ræða formlegt vopnahlé, með
því skilyrði, að hann hitti hina
þrjá foringja Cabash og aðra
ekki, og á stað, 3em hann til
tæki.
Síðasti fundurinn, sem var sá
erfiðasti, ákvað staðinn þar sern
þeir skyldu hittast. Eftir margra
klukkutíma þref, gat Neil talið
Boussid á að samþykkja móts-
staðinn, sem Guérin stakk upp a.
Það var b'ndabær, átján mílur
frá borginn:, á sléttu nokkurri
milli fjalls og fjöru. Hann hafði
verið yfirgefinn siðan eigand-
inn, franskur brndi, hafði snú-
:ð til Frakkland? fyrir þremur
mánuðum. Ekki var hægt að
komast á staðinn nema eftir
tvrimur vsgum um opið svæði,
þar sem engri launsát varð við
komið, og höfuðkosíur staðarins