Morgunblaðið - 29.12.1967, Síða 24

MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 29. DES. 1967
24
MARY ROBERTS RINEHART:
SKYSSAN MIKLA
legt, svona í sjálfu húsi eigin-
manns hennar? Hún er hér inn-
an wn — látum oss segja —
kæra fjölskyldu. Han.n brosti
háðslega. — En frúin er hrædd.
Hafið þér nokkra skýringu á
því, hr. Wainwriglht?
— Ég hef aldrei lggt í það að
skilja konuna mína eða útskýra,
svaraði Tony önuglega.
Auðvitað tóku þeir hann ekki
fastan .Þessi fundur — ef fund
skyldi kalla— var úti klukfkan
tvö og Dwight Elliott gisti þarna
það sem eftir var nætur. En úti
í forsbofunni, og áðux en Hopp-
í forstofunni, og áður en Hopper
kvaddi, snéri hann sér að Tony.
— Hvert er yðar álit á hvarfi
þessa manns, hans Evans? spurði
hann, næstum blíðlega. — Hald-
ið þér, að hann hafi vitað eitt-
hvað?
— Vitað um hvað? sagði Tony
hryssingslega.
— Það er einmitt það, sem
mig langar að vita.
— Sjáið þér nú til: Ef þér
haldið að ég hafi dröslað Evans
út úr spítalanum og kálað hon-
um.
— Það hefur enginn dregið
hann neitt, sagði Hopper, og var
enn rólegur. — Ég held, að hann
hafi farið þaðan af frjálsum
vilja með einíhverjum, sem hann
þekkti. Og treysti baetti hann
46
við og horfði á reykinn úr vindl
inum sínum.
— Og hvað svo. Ég bef
kannski lamið hann í hausinn
og dregið hann síðan burt? Og
það hefur verið rækilega gert,
því að engum hefur enn tekizt
að finna hann!
— Það þarf nú ekki endilega
að vera, sagði Hopper og gekk
á eftir Jim út í bílinn.
Morgunblöðin voru með frétt
um árásina á Bessie. Hún hafði
átt sér stað á krappri beygju,
og þegar sprakk á afturhjólinu,
hafði hún misst stjorn á bílnum.
Það var meira að segja mynd af
bílnum, þar sem björgunarmenn
voru að stumra yfir honum og
Jim hjá þeim. Þetta kom illa
við Maud. Þegar hún heyrði, að
Dwight Elliott væri þarna á
staðnum, sendi hún eftir honum.
Þau áttu langt samtal saman
og þegar hann kom út frá henni,
var hann ekki líkt því eins
snyrtilegur og hressilegur og
han átti vanda til. Hann stöðvaði
mig í forstofunni og bað mig að
leita að byssu Tonys í húsinu um
daginn.
— Það er mikilvægt, ungfrú
Abbott, sagði hann. — Ég þarf
ekki að taka fram, hve mikil-
vægt það er.
Bessie var orðin skái*ri um
morguninn, en í fjandalegu
skapi. Hún hélt því fram, að ein-
hver hefði verið að sýna henni
banatilræði, að hún vissi vel,
hver það væri og lögreglan
þyrfti ekki langt að leita. Þetta
var yfirleitt hræðilegur dagur.
Ég leitaði í öllu húsinu, allt frá
geymslunni á þriðju hæð og nið-
ur í kjallara, en fann enga byssu.
Og seint síðdegis — eins og ég
var vön, þegar öll sund virtust
lokuð — fór ég að heimsækja
Lydiu. Og þar þurfti þá einmitt
ungfrú Mattie að vera gest-
komandi, í svarta kjólnum, sem
hún var oftast í í dansskólanum,
og sat þarna nú með tærnar út
til hliðanna.
— Ég var að segja við hana
Lydiu, sagði hún, — að ég veit
ekki almennilega, nvort ég á að
fara til lögreglunnar eða ekki.
Þú skilur, ég held, að ég hafi séð
manninn, sem skaut á hana frú
Wainwright í gærkvöld.
— Sáuð þér hann? spurði ég
og greip andann á lofti.
— Hún stamaði eitthvað. —
Ég sá áreiðanlega einhvern. Ég
var á heimleið úr borginni. Ég
hafði verið að leita íð einhverri
gjöf handa þér, elskan. Hún leit
á Lydiu. Ég ók hægt, því að ég
er alltaf dálítið rög að aka bíl.
Og hérumbil þar sem slysið
varð, sá ég mann standa hjá
kyrrstæðum bíl.
— Hverskonar mann? Hvers-
konar bíl?
— Æ, það get ég ekki almenni
lega sagt um. Það var farið að
dimma. Þetta var rétt áður en
ég kom að beygjunni. Ég var
næstum búin að stanza og spyrja
hann, hvort hann þarfnaðist
hjálpar. Hugsið ykkur, ef ég
hefði gert það!
— Ég held ekki, að hann
hefði neitt farið að gera yður
mein, ungfrú Mattie, sagði ég.
— Hver sem þetta hefur verið,
var hann að elta hana Bessie en
ekki yður.
— Ég skil, sagði hún hóglega.
— Veslings Tony. Mér hefur
alltaf fundizt hún heldur óstöð-
ug i rásinni.
Ég horfði á eftir henni þegar
hún steig upp í bílinn sinn.
— Þarna sérðu, sagði ég með
beizkju. — Allir halda, að þetta
hafi verið hann Tony — jafn-
vel lögreglan.
— Sannleikurinn kemur
venjulega í ljós að lokum, sagði
Lydia lágt.
Ein'hverjir bátar voru að slæða
ána, eftir Evans, þennan dag. Þó
ekki lögreglan. Hún hafði hætt
öllum tökum fyrir nokkru. En
Tony hafði hinsvegar heitið
verðlaunum fyrir Evans, dauð-
an eða lifandi, með þeim árangri
að nokkrir bátar voru farnir að
slæða. Ég gat séð til þeirra það-
an sem ég sat. Það setti að mér
hroll, en Audrey og kunningjar
hennar, unglingarnir, virtust
hafa gaman af þessu. Þau höfðu
komið sér upp einskonar aðal-
stöðvum þarna við ána, og ég
gat heyrt til þeirra núna, það-
an sem ég sat.
— Sjáið þið! Þeir eru búnir að
finna eitthvað!
— Já, það eru þeir. Hver er
með kíkinn? Æ, mikið skratti,
þetta var þá bara trédrumbur.
Lydia sá á mér svipinn. —
Þetta eru nú bara unglingar,
Pat, sagði hún. — í þeirra aug-
um er dauðinn bara eins og
hvert annað orð.
Hún var farin að lita betur út.
*
Aramóta- skoteldar
Tunglflaugar — eldflaugar, skrautflug-
eldar — skipaflugeldar — fallhlífaflugeld-
ar — Bengalblys — eldgos — snákar —
handblys, margar gerðir — stjörnuljós —
stormeldspýtur.
Verzlið þar sem úrvalið er.
Verzlið þar sem hagkvæmast er.
Laugavegi 13.
FLIJGELDAR
ELDFLAUGA R
HAIMDBLYS
Rauð — Græn
JOKERBLYS
REGNBOGABLYS
RÓMÖNSK BLYS
F ALLHLÍF ARBLY S
BENGALBLYS
STJÖRNUGOS
TUNGLFLAUGAR
STJÖRNURAKETTUR
SKIPARAKETTUR
JÓKER STJÖRNUÞEYTIR
BENGAL ELDSPÝTUR
rauðar — grænar
STJÖRNULJÓS
SÓLIR
' vi
pil
m
VAX-ÚTIHANDBLYS, loga % tíma - VAX-GARÐBLYS, loga 2 tíma
— HENTUG FYRIR UNGLINGA —
VERZLUN 0. ELLINGSEN