Morgunblaðið - 24.10.1969, Blaðsíða 23

MQBGUNBLAÐIÐ, FÖSTUÖAGUR 24. OKTQBER 1016®
23
Helgi Guðmundsson
prentmyndasmíðameistari — Minning
Djúpavogi, er nú tregar ljúfan
vdn og lífsföriunaiut.
Sardheirut og marfcvíst byggðlu
þaiu sér og börnum símuim vist-
llegt beiimili að Hraunbæ 132 í
Reykj avík og var Jóni það
kappsmál a@ búa fjöiskyldu sinni
allt í hlaiginn og þá er hinzt var
afflur dagur úti, sá hainn vonir
rætast, en þá kom kallið.
I>ann 1. október barst fregnin
uim lát Jóns. Mér féllust orðtök,
hversu má slikt henda, huigsiaði
ég út í ómæMð, en það varð mín
huigigun að vita, að sé er kynrði
vliind og sjó varð sivar mitt: Fisfci
maður, fylg þú mér.
Þau Jón og Guðrún eigniuðust
tvær ellsfcul'egar dætur, Dögg,
sem nú er fjögurra ára oig Ás-
laugu, sem er á öðru ári. Jón
gefck í föðUr stað Jólhanni, sjö
ára, syni Guðrúnar.
Ég fæ ei orða bundizt, er mér
verður hugsað til fórnarliundar
eiginkonunnar, er annaðist
mann sinn af einstakri alúð, þá
hann háði sdtt sjúkdótmsstríð.
Vilkur sex vék hún vart frá beði
hans. Hún færðd ættingjum hans
og vinum aufcinn styrk að
standa á meðan þrautin þunga
leið hjá. Launist þér hugprýði
fónnfúsa unga kona.
Er hiinn þungtbærd sjúkdómur
smám saman lamaði þrek, komu
vel í ljós eðlislæigir kostir Jóns.
AMnei sá honium brugðið, hugar
ró og æðruil'eysi mótuðu lif hans,
afflit til lokadæglur's.
Sjúkum föður Jóns sendi ég
dýpstu samúðarkveðjur, svo og
móður og systkinum, börnunum
smáu, er nú sjá á bak ástrítoum
föður og eiginkonunni, í mikilili
sorg bennar.
Ég lýt höfði og bið, að alfaðir
himna lækni þau harmanna
mein, er buga hrjá. Leyf minm-
ingu bjartri um góðan dreng að
lækna þau sár, að þenra þau
tár, er áistvinum harma baka.
Viniur, friður Guðs þig þliessi.
RHj.
Harmanna hrönn,
hraðfSeyga mannilífs far,
dyn mikiinn daigs í önn
Diellinigs ómiur mér bar.
Morgun kól, lauf laut sverði að.
Farmannsins fley,
formanns án hvílir naiuist.
Reiði ei þiggur þey,
þögui hafboðans raust
Myrkt um hvel, stirnir stjörmu
af.
Geðhongar grand,
©uirna níistir sem fljóð.
Njörvi með brugðimn brand,
brámána slöklkti gdóð.
Hafalda, feidir fa.ld sævi.
Þrautafregn þunig,
þei margt nú lítur harm.
Hu.gprýðin, ásitin ung,
ein faðmar sér við barm,
börnin, — Alfaðir, athvarf veit.
Brimsfcafla braut.
Bnast ei Ránarkven þor?
Ungs liðin þegnis er þrauit,
þnek ber hand.an urn von.
Biirtir af nátt, fimn ómar fró.
Lögur lygnd,
l'ávarðu.r, meina bét
Blómstrin mörg foldar fögur,
fagna við krossins rót.
Heimanma Ijós, lýt þér í bæn,
RHj.
f dag er til moidar borinn
Helgi Guðmundsison pren.tmynda
smíðameistari Stóraigerði 38
Reyfcjavik.
Sumiir líta smátt á það að minn
ast látinna manna í blaðagrein-
um: telja dagblöð hafa öðru
hlutverki að ge.gn.a en að birta
gneinar um látið fólk, sem til-
■tölul'ega fáir af llesendum þeirra
þekkja. Þótt sumar slíkar grein
ar séu af vanefnium smíðaðar af
hiendi böfunda, svo sem þessi,
er þó því til að svara að slífcar
greinair þjón.a m.a. þeim tilganigi
að haMa tiiil haiga upplýisingum
um horfið fólk til hamda kom-
andi kynslóðum, sem munu
kuinna ve.1 að meta þá vitmesfcju
og upplýsiingar um löngu liðna
tíma, sem þar er að finna. Væri
visisulaga verr farið ef þessi sið-
ur yrði niður lagðlur, því að er-
lendiis mun þetta lítt tíðtoast
nema uim stórhöfðingja og tylli
menn.
„Af mOldiu ertu kominn — að
moldu skaltu aifibur verða!“. Þetta
er hinzta kveðjan sem við að
jafnaði fáum, e.r við söfnumst til
feðra oklkar. Þetta vitu.m við og
gildir þá einu hvort líkamsleif-
ar okkar verða að diufti eða
östou. Prestuirmm sagir gjarna
BERGLJÓT Þnáiiinisdlóltltir var
fædld í Reyikjiavík 28. nióveimlber
11986, en lézt í Lamdspítailainlum
10. ofct. sl.
Aldlt finá barmæaklu var Beng-
Ijöit Þnáinisdlóttir hvars miamns
'huigflljúifii. Húm var tirygglynid,
þýð í vJðmióti og viddd öifliuim vefl.
Á síniu dtíultlta æwiiskeiði eigniaðist
'hiún naiumigó'ða vinii, stem igerðlu
íhieninii sljiúkralaguinta láttlbærari
'fnam til (hámztu stumidiar.
Bengllijlót uinind fagulrð og
(hnieigðdst að stoáíl'dislkaip ag tón-
list. Húm Ihaiflði góða sönigrödld,
iðlkaðli lljóða- og smiásaignagerð
sér tdfl ániæigj'U, ©n ©nltiat éklki
lika, að andinn fari til Guðs,
sem gaf hann. Þessu vilja möng
ofckar Mka gj'artma tnúa, ©n um
það vitum við ekki eins vel.
Þótt höf. þessarar grein.ar
þektoti Helga náið um laingt ár.a
bill, var honum e'klki kunnulgt um
trúarskoðanir hamis. Um það var
afldnei spurt, endia ekki lífcleigt
að Hefligi léti niedtt uppi um þœr,
jafn d'ulur maður og hann var.
En ef hugarþel mannsins til með
bræðma sinna ræður einihverju
um dvalarstað hanis eftir dauð-
ann þarf Belgi ek'ki að kvíða
þeim stað, nú eftir að lílkami
hans hverfur aftur ti)l moldar.
f uppbafi var sagt að minn-
ingargreinar þjón.uðú vissum til
ganigi öðnum em þeim sem er tenigd
ur til.finnin.gum vina og vandia-
mianmia. Verður því ævifeæflii Heflga
lýst í fáum orðum hér á eftir:
Hantn fæddist 29. júní 1908 í
Reýkjavífc og voru foreldrar
hans hjónin Ingibjörg Jónsdótt-
ir frá Útverkum á Skeið'um og
Guðlmiuinidur Hiellgaisiom tré- og
járnismiður frá Miðfle'lli í Hruna
m'anniahreppi. Þegar Helgi var
fiimm ána fliuittuist floreMnar hamis
að Reykjum í Mosflellss'veilt og
hófu þar búskap. Fjórum árum
síðar fluttust þau aftur til
Reytojiavítour og bjuigglu í Estoilhilíð
sem þá var bújörð. Helgi vann
því við landbúnaðarstörf á upp
vaxtairáruim sínum, en er hann
komst á l'egg, stundiaðd hann
ednmig sjómieninjsibu á togiunum
um vetur. En hvoruigt þessara
starfa áttu eftir að verða lifs-
starf hains.
Faðir Helga var mjög góður
smiður og hafði Heflgi erflt hand
lagni bans. Mun hutguir foreldra
hans hafa staðið til þess að
Helgi legði fyrir sig iðn nokkra
en ekki var um auðugan garð
að gresja á þeim sviðum í þá
dagæ
Á þeaaum árum var ýmiisis kon
ar verkmien-ning að færast inn í
landið þóbt hægt færi. fslenzk-
ar hendur vor-u smátt og smátt
að leysa af hólmi erflenda iðju,
sem ffluitit hafði verið inn við ær-
ið fé og fyrirhöfn. Ísíland hafði
nýlega fengið fullveMd sdtt og
ekki var stæbt á því, að landið
lafldlur tifl að þróa liislílfianigd sínia
tifl MJtiar. Uinig að ialdri gilfitist
bún ©ftirílifiandli eiginmiaranii sín-
'Uim, Stefiánd Jónssymá, og ©iigin-
'Uðuat þau tvo syind. Var Ihjóna-
band þeirra mljög flarsæfllt og flná-
flálfl 'Bangfljólbar ©igiinmiaininá hsnn,-
ar þuinigbær rauin.
Fyrir ui. þ. ib. þremluir árulm fór
feún að fcenna þess sjiútodlómis,
sam varð faenmi að aMlurtilla, ©n
jiaiflniam ibar Ihiún sjúlkfliaika slinm
mieð faetjlulhug og reyndd að gera
sem minmst úr "vamllíðan. sdmmi.
Leið því mioklkuir tómd þair til
eigiinmiaðiuir ifaannar átítiaði .sáig á,
að ifavarijiu steflmdli. Síðasba áriiruu
seim faún liiflði eydldli Ifaúm að
mias'tu í srj'úkralhúsi, þar sam faún
'gelklksit uirudir áramigursliauisiar að-
gerðir m'eð þaldinmiæði oig ólhifl-
andd kjarfci. Húm .edskiaði llítfii® og
virtist isltiaðlrtáðliin í að llába elklki
uindan slíga.
Þrátt flyrir eigin þjániimigar oig
álfayggjluir vegnia eigdmmianns oig
barna, bar faún lliðam mieðsjúlkl-
inlga simrnia enigu síður fyrir
brjiósbi og var aflflltaf viðbúiin að
irátltía fajlálpiairfaönd þar stem m/eð
þurfti. Em að lotouim Æór þó svo,
að faún var farifin burt í ibflómia
Iffsinis — diauðlinm bar siiguir úr
býbuim.
Viið, ættingjar faemmiar og vin-
ir, aem uirðuim að homfast í aiulgu
við vonflausa bairáttu l'ífls og
dlaulða, muinium aldired iglieymia
því naar óisfliölklkvamidli llífsvdflja
BerigOijóltiar og fauigprýði.
Verbu sælfl, Biergflljót mlín. Hkiig-
ljúf er mimmdinig þin.
Gréta Si|gfúsdóttir.
Kveðja frá foreldrum og systkinum.
Á björtíu mianmdómsskeiði þú kyeðtur, soniur kæri,
©n fclofck við ©ftir stönduim og biessumi lilðma tíð.
Og minminigairnar 'gleðja, þótt sorgin djúpa særi,
um sammam dreng og 'góðan þær viltmia fyrr og síð.
Þig uingam faafið seyddi og sóttir þar til flamigia,
■rnieð sæmd var starfið umindð og igæflam fylgdi þér.
Þú varst hin prúða hefj'a umz 'l'amlk þín flífsimis ganiga,
og lff þitt fatgram dremigskap að aðaflsmierki ber.
Og elsku'liegur sonur og ástfcær bróðir Varstu,
otokur blessun vedfti þín frjálsa og trau'sta lumd.
Og ætíð fljós og gleðd á leiðir oktoar barstu,
þú flézt þær perflur skírua að hinz'tu ævistumd.
Við biðjum Guð að hulgga og láta ljósið bjairtia,
lýsa konu og börmium, er heitaist unmir þú.
Qg aillt, sem okkur vairstu, við þökkum þér aí hjairta,
og þíma mlinniinig geymuim í fcærleilk, vom og trú.
Bergljót Þráinsdóttir
þyrfti allt að sækjia tifl útilanda
og útlendinga. Erlendir memn
komiu, eða voru fengndr inn í
landið til að kenna lanidsmömn-
uim ný vinn.ubrögð og íslenzkir
fóru erlendis tifl að nema nýja
tætoni.
Einn þeirra var ungur Borg-
firðingur, Ólaflur Hv.a'ninda.1. Þótlt
iangt væri síðan baetour voru
fyrst prentaðar á íslandi og
prentiðn og bókagerð væri furð
anlega gróskumitoil hér á landi
á fyrstu tugum aldar'inmar, vant
a'ði þó einn þáttinn í þá grein,
en það var gerð my-nda í blöð
og bæfcur. Það hiáði mjög bl'aða-
útgáflu hér á lanidi, að étoki var
hægt að gera myndamót hér-
liendiis.
Ólaflur tók sér fyrir hendur
að nema þessa iðn og fly tj.a* hana
inn í landið.
Þrátt fyrir að hér væri einni
sboð skotið uindir þá starfsemi,
sem einna drýgst hefir reynzt
Isilendin.gU'm í viðleitni sinrnd við
þessi starflsemii heldur enfiltt
uppdráttar. Markaðlur var lít-
ifll og vélar Ólafls voru fremur
Iflátæikflleigar, ©ndia kieyptar atf lliit-
ilii getu. Hér þurfti því meira
að reyna á þolinmæðd og getiu
hulgar og handiar, en eflflia.
Erlenddr menn vonu hingað
femgnir með fiuillkomnar vélar
á þeirrar tíðar mædikvarða, en
markaðurir.m var of smár og
þraulbsei.gj.a Óliaifis of mikil, svo
að það fyr'irtæk.i lag'ðli upp fliaiup
ana. Og svo liðu nofckur ár.
Markaðurinn stækkaði: fólkið
vifldi fá myndir í blöð og bæk-
ur og útgefendur ur.óu að láta
að vilja þess.
Ólafur tók nem-a, en þá skorti
þolinmiæði og liagni við þetta
vanda.verk og hættu. Ólaíur
hatfði kynnat Aorieflldrum Hélga
og veibt þessrnm hæglláta uiniglldmigli
atíhygli: ha-nn myndi ekkiflaustra
'að nieiiniu. Þar mieð var ldfissbairf
hamis ráðið..
Ólafur hafði ráðið rétt. Fleiri
nemendur komu í kjölflarið, en
Helgi var sá hæfasti og vand-
virkaisti og því hélt hann. til
dauðaidags, að öðrum stéttar-
bræðlrum hans ólösbuðum.
Helgi vamrn íhjá Ólatfi í mieir ©i»
áratug og voru þeir vimir og
félagar mieðan 1-ifðiu báð'ir. Helgi
stofnaði síðar mymdmúbagerð
Leifburs ásamt ffleirum ogkeypti
harna einn síðar og rafc til dauðá
dagis. Muniu viðskiptamenn og
samstarfsmenn Hel-ga margB
minn.ast frá samskiptunum við
hann en þó þess hielzt, að venk-
ið lofiar ætíð meistarann..
Er þá komið að síðasta þæt-ti
þesisara flátætolieigiu orðia, en
'hanm er sá að minnast mannsins
sem nú er gemginm. í verk'leiguim
og féLa.gsfle'gum efnum kemw
alllltaf maður í mamns sbað. Sam-
flóla.gið nær sér áv al.lt, þótt
skörð verði fyrir skildi við frá
falll manna og kvenna. En líf og
starf mannsins viitnar ávallit um
hans innri mann.
að vena memminigaæþjóð, átti
Framhald á bls. 24
Stefán Jónsson frá
Engey Vestmanna-
ey|um —
F. 15/8 1920. D. 27/8 1969.
KVEÐJA FRA MÓÐUR
Somur miinm. Guð þig mér gatf.
Sú tgjöf var m.ór heilög og dýr.
Sem bainn og sem vaximm þú
varisit
svo viðkvæimnr, tnauistur og hlýr.
Þitt lítf, flaininisit mér, Steflán, svo
sftutt,
og stöðivað ég giet ©i miín tár.
Þér fy'llgit ei tii graiflar ég gait,
það gerði minm aldurinm hár.
Þó reyri miig ©llli við núm,
sé aif reymslu og sjúkdómium
iþneytt,
stoeMli á mér hanmiammia ’haf,
í fajiarta mér éklkent er bneytt.
Ég tneystá á Guð mirnn, sem gaf
mér 'gjaifiinmar dýnri em gufll.
Við sólianlag sál mám á ró,
iþó songaninia drelkki mú fulll.
Soniur mirun, socf þú í ró.
Nú sj'útodóma Metotourirun br'as/t.
Systkin þím syngja þig ölll
og songþumgimm herðir mig flasit.
Viö .geymium öM miniruimiga miaign,
srvo miáittuigt, að -geð vort er rótt.
Milnin Guð sietji um gr'öf þínia
vörð
Minning
Þau vildu mega aiftur nú
sitja í fiaðrni þímum.
Þú vanst möngum kostum geeddur
og hafðir létta liurnd.
Þú hinigað vairst í heiminm fæddur
©n of stutta stund.
og gefi þér friðisæflia nótt.
Björk.
Þú sam afl'ltaf varst svo flimaustur
að 1-okuim þuirtftir lenigi að sbríða.
En ailtalf stóðstu stór og traustur
hvað sem þuinftir þú að líða.
Veæitu sæflll paiþbi minmi,
sómiakær vanst þú.
Hugsaðir vell um hópinm þinn,
en vegir Skiljaist nú.
Beztu þalkfcir fllytjum þér
þú vainst okflaur svo góðiur.
Minininlgu þína við geymum hér
þáð er okkur m-ilkill hiróður.
Þú lézt -aildiriei á þér bæria
hvermig seim að kvafldist þú.
Við meguim mikið af þvi læna
sem að efitir 1-itfum nú.
Vertu sæll minm eini kæri
styrfc þinin semdu mér.
Bez'tiu þalkir þér ég færi
sem á jör-ðu gafstu mér.
Litlu aflabörmiin þrjú
biðja að heillsa afla síruum.
Börn, barnaböm
og eiginkona.