Morgunblaðið - 21.03.1970, Qupperneq 8

8
MOBGUISrBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 21. MARZ 1970
STEÉI HALLDtiRSSON
á slódum oeskumar
Háskólastúdentar efndu til
nýstárlegs fundar í Sigtúni
sl. mánudagskvöld. Fulltrúar
stúdenta og liðsmenn hljóm-
sveitanna Trúbrots og Nátt-
úru ræddu ýmis dægurmál,
svo sem notkun fíkniefna, sér
í lagi marijuana og hasshis,
hið svonefnda „kommúnu-
líf“ eða bópfjölskyldulíf og
fleira. Fjölmargir stúdentar
sóttu samkomuna og sýndu
umræðunum mikinn áhuga,
þó að þær hafi ekki heppnazt
sem skyldi. Munaði þar
mestu, að fulltrúar stúdent-
anna höfðu undirbúið sig
vandlega fyrir umræðumar
og gátu óspart vitnað i alls
konar skýrslur og heimildir,
en liðsmenn hljómsveitanna
gátu í fátt annað vitnað en
sína eigin reynslu, og henni
vildu þeir alls ekki lýsa. En
þrátt fyrir þetta voro umræð-
urnar skemmtilegar og margt
fróðlegt kom fram. Mikla
kátínu vöktu hnyttin tilsvör
Karls Sighvatssonar, Trú-
brjóts, og einnig voru athygl-
Lsverðar umræður um fíkni-
efnin frá læknis- og lögfræði-
legum sjónarhólum, en það
voru þeir Pálmi Frímannsson,
læknanemi og Baldur Guð-
laugsson, laganemi, sem sáu
um þessar hliðar málanna. A
undan og eftir umræðunum
léku hljómsveitimar Trúbrot
og Náttúra og var það fram-
lag hljómlistarmannanna til
fundarins mun athyglisverð-
ara og betra en hitt, sem að
umræðunum snerL
VARÚÐ
Þetta er nýja hljómsveit-
in VARÚÐ, sem kom fyrst
fram í Tjamarbúð í gær-
kvöldi. Hún lætur aftur í sér
heyra þar í kvöld, en þangað
til verða menn að láta sér
nægja að skoða myndina af
hljómsveitinni. Hljómsveitina
skipa: Erlingur H. Garðars-
son (bassi), Hreiðar Sigur-
jónsson (saxófónn, klarinett),
Pétur S. Hallgrímsson (tromm
ur), Asgeir Valdimarsson
(gítar), Smári Haraldsson
(orgel, flauta) og Sigrún Sig-
marsdóttir (söngkona).
Sam-festival, hið annað í
röðinni, fór fram í Glaumbæ
s.I. þriðjudagskvöld. Skráðir
þátttakendur voru alls átta,
en sjö mættu til leiks. Léku
þeir listir sínar við góðar und
irtektir áhorfenda, en mjög
háði þeim, að framkvæmd
festivalsins var fyrir neðan
flestar hellur.
SLÓÐAR
Ekki áttu forráðamenn
Samúels þó alla sök þar á.
I>að kom nefnilega enn einu
sinni greinilega í ljós, að ung
ir hljóðfæraleikarar hér á
landi eru langflestir voðaleg
ir slóðar, geta aldrei eða næst
um því aldrei byrjað á rétt-
um tíma, aldrei eða næstum
því aldrei geta þeir verið bún
ir að stilla upp og ganga frá
hljóðfærunum áður en ballið
byrjar, og aldrei eða næstum
aldrei geta þeir haft hljóðfær
in og magnarana fullkomlega
í lagi. Það er til lítils að vera
með biluð hljóðfæri fyrir
hundruð þúsunda króna. Það
er til lítils að vera að auglýsa
að skemmtun hefjist klukkan
níu, ef hljómsveitin er ekki
búin að stilla hljóðfærunum
upp fyrr en hálf tiu og byrj
ar að spila klukkan tiu. Ég
veit af eigin raun, að hljóð-
færaleikur er bæði erfið og
ótrygg atvinnugrein, að hljóð
færin bila bara þegar þeim
sjálfum sýnist svo, að oft og
tíðum virðist allt hjálpast að
til að gera hljómsveitunum
erfitt fyrir, en samt ætla ég
að vona, að hér eftir sjái sem
flestar eða allra hljómsveit-
irnar sóma sinn í því, að
byrja alltaf að spila á réttum
tíma með hljóðfærin í full-
komnu lagi.
LÍTT SPENNANDI
Þessu Sam-festivali mátti
skipta í þrjá hluta: I. þrjár
meðalgóðar hljómsveitir
(Bólu-Hjálmar, Opus 4 og
Plantan), II. Kombó (Þórðar
Hall?) og III. þrjár góðar og
athyglisverðar hljómsveitir
(Acropolis, Nýtt Blues Comp
any og Nýju Tatarar).
Hljómsveitimar þrjár í I.
hluta vom alls ekki leiðin-
legar, en hins vegar vantaði
þær eitthvað spennandi í
flutning sinn. Bólu-hjálmar
fluttu ágæta tónlist, en eiga
þó eftir að ná mun betur sam
an. Opus 4 gerðu Bítlalaginu
„She‘s A Woman" mjög góð
Glaum-
bæjar-
gaman
Samúels
skil, en hins vegar var seinna
lagið þeirra, kortérslangt
frumsamið verk í frjálsu
formi, sjö eða átta mínútum
of langt. Þegar fóík er farið
að hugsa: Hvenær hætta þeir
eiginlega, þá er komið meira
en nóg. Ég er viss um, að
Opus 4 hefði hlotið mun betri
móttökur, ef þeir hefðu vand
að lagavalið meira. Plantan
gerði sömu skyssu og svo
margar aðrar af nýrri hljóm
sveitunum: Að reyna að flytja
lög, sem þeir ráða ekki al-
mennilega við.
KOMBÓIÐ SLÓ f GEGN
Kombóinu er erfitt að lýsa.
Hljóðfærin voru óvenjuleg í
hæsta máta, olíutunnur, teket
ill, trékassi með einhverjum
vírum á, bongó-trommur, ein
hver furðuleg málmgrind eða
statív, gítar, flauta og ýmis-
legt fleira. Tónlistin var
skemmtileg, sambland af
afríkönskum trommuslætti, ís
lenzkum rímnastefjum og all-
flestum öðrum tónlistarstefn-
um síðustu tuttugu alda.
Auk tónlistarinnar fengu
menn að heyra valda kafla úr
búnaðarblöðum og nokkrar
hestastökur. Undirtektir á-
horfenda voru einstaklega
góðar, enda átti Kombóið það
skilið. Ég geri enga tilraun
til að lýsa þessu kombói nán
ar,en vonandi fáum við að sjá
það í sjónvarpinu áður en
langt um líður.
ERFIÐLEIKAR
Hljómsveitirnar þrjár í III.
hluta áttu allar við erfiðleika
að stríða. Acropolis gekk illa
að komast af stað, og samstill
ing hljóðfæranna var ekki
góð. En eigi að síður gátu
menn auðveldlega heyrt að
hljómsveitin er bæði á réttri
og einstaklega skemmtilegri
leið. Blues-Company hið nýja
stillti magnarana óþægilega
hátt, svo hátt, að margir urðu
að halda fyrir eyrun, en flutn
ingur hljómsveitarinnar var
afbragðsgóður og skemmtileg
ur á að hlýða. Nýju-Tatarar
voru allt of lengi að stilla
hljóðfærin og gátu af þeim
sökum ekki leikið nema eitt
lag, en það var ágætt, og mjög
ánægjulegt er, að hljómsveit
in skuli vera komin af Stað
aftur.
Nýju-Óðmenn gátu . ekki
komið fram að þessu sinni
vegna ýmissa erfiðleika.
Ég vona, að Samúel karl-
inn haldi áfram með festivöl-
in sín, en hitt ætla ég líka að
vona, að hann stjómi þeim
betur en hann hefur gert
hingað til. Hljómsveitimar
mættu líka hafa það í huga,
að fólkið kemur til að heyra
góða tónlist, en ekki til að
horfa á alls konar tilfæring-
ar á hljóðfærum.