Morgunblaðið - 23.06.1970, Blaðsíða 21

MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 28. JÚNÍ 1S70
21
Fyrsta veiðisvæði:
KEFLAVÍKUR-
FLUGVÖLLUR
Skrifa, skrifa, skrifa. John
Bonham. Skrifa, skrifa, skrifa.
Jimmy Pag'e. Skrifa, skrifa,
skrifa. Robert Plant. Skrifa,
skrifa. John Paul Jones. Skrifa
skrifa, skrifa. Hljómsveitin Led
Zeppelin kom til landsins um
tvöleytið á sunnudaginn, lék á
hljómleikum í Laugardalshöll-
inni í gærkvöldi og fór aftur ut-
an um áttaleytið í morgun. Dvöl
in hér á landi var aðeins 42 stund
ir, en af þeim fór stór hfuti í
skriftir. Skriftir og meiri skriftir.
Hver einasti maður, sem komst
í námunda við liðsmenn hljóm-
sveitarinnar, reyndi að fá þá til
að skrifa nöfnin sín á einhvern
hlut: pappírsbleðil, mynd, veski,
skyrtu, peningaseðil, póstkort,
skó, liandlegg, maga, kinn, bók,
eða þá eitthvað annað, sem skrif
andi var á. Skrifa, skrifa og
skrifa. Og allir skrifuðu þeir eins
og þeir ættu lífið að leysa. John
Bonham, Jimmy Page, Robert
Plant, John Paul Jones.
En nú eru þeir farnir. Ekkert
fæst skrifað lengur. En eftir
sitja fjölmörg ungmenni, yfir sig
hrifin af minjagripunum sínum,
STEFÁN HMLDÚR»
á slóc5um œskunnar
Því miður skilud hvorki Led Zappelin né aðstoðarmefinini ir íslaazku og því gengu þeir
ók klipptir framhjá rakarstofunni.
um. Blaðamenn og ljósmyndar-
ar komu líka fljótlega, en engum
var hleypt inn í helgidóminn,
Eyjólfur Jónsson, sundkappi og
lögregluþjónn, sá fyrir því. Og
þó. Erlingur Björnsson, umboðs-
maður Trúbrots, birtist á staðn-
um. Hann hafði heyrt einhvern
ávæning af því, að Led Zeppe-
lin ætluðu í Glaumbæ eftir æfing
una, og hann vildi nota tæki-
færið fyrir hönd Trúbrots og
bjóða Led Zeppelin upp á allt
það bezta, sem Glaumbær gæti
veitt. Þeir þáðu boðið með þökk
um, skelltu sér upp í leigubíla,
og svo var haldið niður í Glaum"
bæ.
Kveðjudansleikur
I Glaumbæ stóð yfir kveðju-
dansleikur hljómsveitarinnar Trú
brots: Shady Owens og Karl Sig-
hvatsson voru að hætta, og allir
ges'tir staðiarins voru í miklu
stuði. Ekki minnkaði það, þegar
stjörnurnar birtust, en Erlingur
dreif þær að borði úti í horni,
og þar var þeim skellt niður til
að byrja með. Ekki leið á löngu
áður en forvitnir gestir fóru að
færast nær borðinu, og síðan
upphófst sama skriftavesenið og
alltaf áður. Allir vildu fá eigin-
handaáritanir, en Led Zeppelin
vildu fá frið. Var því einn af
dyravörðum hússins fenginn til
að stjórna umferðinni framhjá
borðinu og reyna að hlífa Zeppe
lin-mönnum við ásókn aðdáend-
A Zeppelin-veiðum
einhverjum hlutum með eigin-
handaráritunum liðsmanna Led
Zeppelin.
Hljómsveitin Led Zeppelin
kom til landsins með þotu Flug
félagsins, Gullfaxa, sem lenti á
Keflavíkurflugvelli um klukkan
tvö á sunnudaginn. Hópur aðdá
enda hafði safnazt saman við
flugstöðvarbygginguna, og annar
hópur, sízt minni, af ljósmynd-
urum og blaðamönnum, beið þar
hjá í ofvæni eftir hinum frægu
hljómlistarmönnum. Gullfaxi
renndi í hlað, stigi seig til jarð-
ar, hlaðfreyjur tóku sér stöðu:
Stóra stundin var runnin upp.
Robert Plant, söngvarinn, gekk
fyrstur út, en síðan komu þeir
einn af öðrum, John Bonham,
Jimmy Page og John Paul Jon-
es, eltir af umboðsmönnum og
burðarkörlum. Móttökunefnditi,
Signý Sen, gekk nú fram, og af-
henti gítarleikaranum Jimmy
Page, risastóran blómvönd, ljós-
myndararnir smelltu af, og síð-
an hélt hersingin inn í flugstöðv
arbygginguna. Þar gafst blaða-
mönnum gott færi á að ræða við
stjörnurnar, og við svifum á
Jimmy Page, sem stóð þarna,
lítill og vandræðalegur með blóm
vöndinn í annarri hendi, en gítar
í hinni.
Jimmy Page
Hvernig var ferðin?
Prýðileg, alveg prýðileg.
Hvers vegna vilduð þið koma
til íslands.
Við viljum ferðast til sem
flestra landa, gefa sem flestum
aðdáendum tækifæri til að hlusta
á okkur spila. Við notum tæki-
færin til ferðalaga, þegar þau
gefast.
Hafið þið ferðiazt víða?
Já, við höfum komið viða við,
en satt bezt að segja, þá eru
þessi ferðalög farin að verða dá-
lítið þreytandi, sérstaklega þó í
Bandaríkjunum.
Ætlið þið að koima ísilenzku
áheyrendunum á hljómleikunum
á óvart með einhverju nýju?
Ég veit það nú ekki, sagði
Jimmy og brosti. Við verðum að
bíða og sjá hvað setur. Þetta
verðiur þriggja tíima konsert, oig
það getur margt gerzt á þeim
tíma.
Hafið þið lokið við að taka
upp þriðju stóru plötuna ýkkar?
Nei, við eigum tvö lög eftir.
En þetta hefur gengið alveg prýði
lega hingað til.
Ætlið þið að koma með ein-
hverja nýjung á þessari plötu?
Ja, nýjung og nýjung ekki. Við
höfum verið að taka upp með
venjulegum kassagítörum, engum
mögnurum eða neinu slíku, og
við ætlum að gefa áheyrendum
forsmekkinn af þessu á hljóm-
leikunum annað kvöld.
Og nú mátti Jimmy ekki vera
að þvi að tala við okkur lengur.
Hann var að fara í gegnum vega
bréfasikoðiun, og við fserð'um
okkur því frá. Úr vegabréfa-
skoðuninni héldu liðsmenn Led
Zeppelin inn í tollskoðunina, en
þar stóðu þeir ekki lengi, því
tollverðirnir afgreiddu þá bæði
fljótt og vel.
Tveir svartir Benzar
Fyrir utan flugstöðvarbygging
una biðu tveir svartgljáandi
Benzar frá ieiigiuibUastöð í Reýkja
vík. Þangað héldu liðsmenn Led
Zeppelin í snarhasti, en ung-
mennahópur umkringdi þá sam-
stundis. Gekk Led Zeppelin erfið
lega að komast í bílana, en þeg-
ar það hafði tekizt, var haldið
af stað til Reykjavíkur.
Við vallarhliðið stóð annar ungl
ingahópur, en Benzarnir hægðu
varla á sér, heldur var ekið greitt
til Reykjavikur. Lögreglumenn í
gulum lögreglubíl óku á undan
bílnum, en á eftir komu bílar
æstra aðdáenda.
Við vegatollskýlið í Straumi
beið enn annar hópur aðdáenda,
en þessi hópur hafði bifreiðar
til umráða. Bættust bílarnir í
lestina, sem hélt áfram til Reykja
víkur.
Hjá Hótel Sögu var svo síðasti
hópurinn í bili. Inn komust
stjörnurnar þó, en ennþá var ein
raunin eftir:
Að reyna að svara fróðleiks-
þorsta blaðamanna og mynda-
porsta ljósmyndaranna. Umboðs
maðurinn, síðhærður og skeggj-
aður maður að nafni Cole, tók
málið í sínar hendur. Enginn
blaðamannafundur í bili, en hins
vegar fengu sjónvarpsmenn að
leggja nokkrar spurningar fyrir
söngvarann, Robert Plant. Hann
sat í hægindastól með koníaks-
flösku hjá sér, sem hann þó
mátti ekki smakka á. „Læknir-
inn bannar það“, sagði hann, og
var ðhneisis. Blaðiaimieniniriniir voru
félaga seinni hluta sunnudagsins,
héldu Led Zeppelin af stað inn
í Laugardalshöll til að taka rösk
lega í hljóðfærin og kanna hljóm
burð hússins. Hópur aðdáenda
fylgdi þeim eftir, og allir reyndu
að komast inn til að hlusta á
stjörnurnar. í fyrstu var það
alls ekki svo erfitt, en svo tók
Zeppelin-mönnum að leiðast
glápið, svo að þeir létu reka
alla út, og fengu lögregluvörð
við dyrnar. Raunar skipti þetta
Robei't Plant gefur eiginhaindar áritun.
(Ljósm. Mbl. >Sv. Þ.)
reyndar óhressir líka, en þeir
fengu enga bænheyrn. Allir út.
Og þannig lauk Led Zeppelin-
veiðunum í fyrstu lotu.
Annað veiðisvæði:
GLAUMBÆR
Á meðan íslenzku börnin sátu
stjörf fyrir framan sjónvarps-
tækin og horfðu á Hróa Hött og
ekki svo miklu máli fyrir að-
dáendurna, því þeir gátu auð-
veldlega hlustað á tónaflóðið frá
Led Zeppelin fyrir utan höllina,
hávaðinn var það mikill.
Fréttin um að Led Zeppelin
væru að spila inni í Laugardals
höll barst fljótt út, og innan tíð
ar fór áheyrendum utan við höll
ina að fjölga. Menn týndust að
úr öllum áttum, gangandi, hlaup
anidi, hjólanidi og í bíl-
Led Zappelin ásamt móttökunefndinni, Signýju 6<h
anna.
En Led Zeppelin vildu
skemmita sér. Hvað mátiti bjóða
herrunum? Bjór. Því miður,
ekki til. Jæja þá, kampavín. Al-
veg sjálfsagt, og síðar voru
kampavínsflöskur drifnar á borð
ið. Það er mikil og merkileg list
að opna slíkar flöskur, en John
Bonham, trommarinn, var alveg
eldklár í þeirri list eins og svo
mörgum öðrum. Og Led Zeppe-
lin skáluðu.
Franskbrauð með kæfu
Tíminn leið og fjölmargar
flöskur tæmdust. Söngvarinn, ‘
Robert Plant, varð svangur, svo
hann rauk fram í eldhús og fékk
þar eina franskbrauðssneið með
kæfu eða einhverju slíku ofan á.
Ungu stúlkurnar sýndu herr-
unum mikinn áhuga, að sjálf-
sögðu, svo mikinn, að þeir þurftu
ekki annað en að blikka þær,
og þá voru þær komnar og sátu
á hnjám þeirra það sem eftir
var kvöldsins. Og lætin í áhorf
endunum voru mikil. Enda fór
svo, að þeim Jimmy Paige og
Robert Plant tók að leiðast þóf
ið, og brugðu þeir sér því eitt-
hvað burt, svona rétt sem snöggv
ast. Þá var John Paul Jones far-
inn heim á hóteil að sofa, hafðii
orðið þreyttur á allri skriffinnsk
unni. En áfram var haldið. Fleiri
flöskur tæmdar, fleiri eiginhand
aráritanir gefnar, og fleiri stúlk
ur þyrptust að borðinu. Allt
gekk eins og í sögu, enda voru
umboðsmaðurinn og burðarkarl
arnir fljótlega komnir með sína
stúlkuna hver upp á arminn.
Partí
Kveðjudansleiknum lauk kl.
eitt, en Trúbrot hafði næstum
gleymzt í Zeppelin-æðinu. En nú
rönkuðu áhorfendur við sér,
klöppuðu Trúbrot upp vel og
lengi og hrópuðu tíu sinnum
húrra fyrir hljómsveitinni allri
og Shady og Kalla: Zeppelin-
menn klöppuðu líka, þeir voru
hrifnir af hljómsveitinni, það
var greinilegt. En nú vildu þeir
fara að komast í partí einhvers
staðar. Jimmy og Robert og allir
aðstoðarmennirnir fóru eitthvað
þiurt, en trcimmiariinin Jcnhin Bon-
ham varð eftir. Hamm var drifkim
upp á loft, þsr seim hainin rædidi
við niciklkra velvalda álheyrenidur
um stund, en síðan vildi hann
komast af stað í partí líka. Eftir
nokkurt þóf gafst hann upp á
að leita að félögum sínum og
smellti sér bara út á Sögu, þar
sem hann gat leitað skjóls frá
öllum æstum aðdáendum. Blm.
Mbl. gafst þá upp við Zeppelin-
veiðarnar í bili og kom sér í
háttinn. Klukkan var þá rúm-
lega tvö eftir miðnætti: Led
Zeppelin höfðu dvalið á íslandi
t tólf viðburðaríkar stundir.