Morgunblaðið - 04.09.1970, Blaðsíða 22

22
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 4. SEPTEMBER 1970
Guðrún Eiríks-
dóttir - Minning
Fædd 9. desember 1888
Dáin 9. ágúst 1970
„ÉG HEF barizt góðu barátt-
unni, hef fullnað skeiðið, hef
varðveitt trúna. Og nú er mér
geymdur sveigur réttlætisins“. —
Þessi ritningarorð urðu mér
efst í huga, er ég um langan veg
spurði andlát ömmu minnar, Guð
rúnar Eiríksdóttur frá Seyðis-
firði. Ekki þann veg að skilja,
að henni sjálfri nokkru sinni
hefði til hugar komið að taka
sér svo stór orð í múnn og gera
þau að sínum. En með lífi sínu
öllu bar hún vitni þeirri trú-
festi, er í örðugustu raun berst
góðu baráttunái og fullnar sitt
skeið, þó að óbyrlega blási um
hríð. Þess konar æviþráður flétt
ar af sjálfu sér þann sveig ár-
angursríkra athafna og verður æ
augljósari með hverri nýrri upp
skeru langrar ævi og þó skýrast
ur við verkalok.
Guðrún Eiríksdóttir var fædd
að Hnefilsdal á Jökuldal. Meðan
hún enn var á barnsaldri, flutt-
ust foreldrar hennar að Áslaug-
arstöðum í Vopnafirði, og þar
óx Guðrún upp. Ung að árum
fór hún heiman að, var meðal
annars um eins árs skeið við
saumanám á Seyðisfirði, en
hvarf aftur heim og giftist Ing
ólfi Hrólfssyni frá Vakursstöð-
um í Vopnafirði. Settu þau hjón
in bú saman að Vakursstöðum
og bjuggu þar í nokkur ár. Hér
fæddust eldri börn þeirra, Am-
þrúður, síðar gift Steini Stefáns
t
Eiginkona min,
Millý Eiríksdóttir,
Bjargi, Stokkseyri,
sem andaðist 27. ágúst, verð-
ur jarðsungin frá Stokkseyr-
arkirkju 5. sept. kl. 2 e. h.
Húskveðja hefst kl. 13.30.
Fyrir hönd vamdamamina.
Gísli Magnússon.
t
Móðir okkar, teogdamóðir og
amma,
Jóhanna Erlendsdóttir,
Asbyrgi, Vestmannaeyjum,
anda’ðist að morgni hins 3.
september.
Rögnvaldur Johnsen
systkin og aðrir.
aðstandendur.
t
Maðurinn minn og faðir
okkar,
Steini Guðmundsson,
Hólmgarði 39,
lézt í Landspítalamum 3. sept.
Fyrir mína hömd og bama
minna.
Jóhanna Jónsdóttir.
syni, skólastjóra á Seyðisfirði,
en nú látin fyrir nokkrum ár-
um, Hrólfur, síðar bæjarstjóri
Seyðisfjarðarkaupstaðar, Brynj-
ólfur, ráðuneytisstjóri í Sam-
göngumálaráðuneytinu og Berg-
ljót, gift Ágústi Jóhannessyni í
Keflavík. Enn áttu þau hjón eina
dóttur, meðan þau bjuggu að
Vakursstöðum, en hún andaðist
barn að aldri.
Búskapur þeirra Guðrúnar og
Ingólfs að Vakursstöðum var um
margt óhægur, enda efnin lítil
og fjölskyldan ört vaxandi. —
Kom svo, að þau brugðu búi og
fluttust til Seyðisfjarðar, en þar
var þá veruleg athafnasemi, og
naut staðurinn enn ávaxtanna af
því atvinnulífi, er þar blómgað
ist á síldarárunum fyrri.
Á Seyðisfirði bjó fjölskyldan
síðar um langt árabil. Hér uxu
eldri börn þeirra Guðrúnar og
Ingólfs upp, og hér fæddist
yngsti sonurinn, Kristján, nú
kennari á Hallormsstað. -— Seyð
isfjörður varð með tímanum eig-
inlegt heimkynni þeirra allra og
átthagar og til æviloka var hug-
ur Guðsrúnar þar, þó að hún færi
víða.
Kjör verkamanna á Seyðis-
firði hörðnuðu mjög um og eftir
1930, og gætti kreppunnar því
meir þar en víða annars staðar
sem velmegunin áður hafði ver
ið meiri og hrun hinna ýmsu fyr
irtækja varð því tilfinnanlegra.
Heimili þeirra Guðrúnar og Ing
ólfs hlaut að sæta þessum áföU
um sem önnur .Skuggi atvinnu
leysis og óáranar grúfði yfir lang
tímum saman. En á þessum ár-
um var það sjálfsbjargarvið-
leitni Guðrúnar og óbugað þrek,
sem ríkan þátt átti í að bera
fjölskylduna upp örðugasta hjall
ann og börnin ungu fram til full
orðinsára.
t
Beztu þakkir færum við öll-
um þeim, er sýndu föður-
systur okkar,
Krisíjönu Þorvarðardóttur
síðast til heimilis Bergstaða-
stræti 9, Reykjavík,
vináttu og hjálpsemi í lifanda
lífi og við útför hennar 22.
ágúst sl.
Fyrir hönd ættingja.
Ólafur Þorsteinsson.
t
Ininilegar þakkir fyrir sýnda
samúð og vinarhug við andlát
móð-ur okkar, tengdamóður
og ömmu,
Valgerðar Kristjánsdóttur,
Stykkishólmi.
Sérstaklega þökkum við fé-
lagsrkomium Hrinigsins, Stykkis
hólmi.
Sigurborg Magnúsdóttir,
Bjöm Jónsson,
Ólafur Magnússon,
Sigríður Jafetsdóttir,
Sigríður Bjarnadóttir
og bamaböm.
Árið 1947 lézt Ingólfur Hrólfs-
son. Var Guðrún eftir það til
heimilis hjá börnum sínum, eink
um á Seyðisfirði, í Vestmanna-
eyjum og Keflavík. Framan af
þessum árum stillti hún svo
til að hún ætíð var þar stödd
er hennar helzt var þörf, og
nutu börn hennar og barnabörn
atorku hennar og umhyggju svo
lengi sem hún fékk verki valdið.
Síðustu æviárin tók heilsu
Guðrúnar mjög að hraka. Var
hún þá heimilisföst hjá dóttur
sinini og tengdasyni í Keflavík
og önnuðust þau hana af mikl-
um drengskap, unz yfir lauk.
Ævi Guðrúnar Eiríksdóttur ©r
þannig um margt dæmigerð saga
þeirrar kynslóðar, er lagði
grundvöllinn að því íslenzka
samfélagi, sem við búum við í
dag. Ytri arfleifð þessarar kyn-
slóðar var fátækt liðinnar ald-
ar, innri arfur hennar hins vegar
íslenzkt þolgæði, trúmennska og
baráttuþrek, er aldrei lét undan
síga né á sig ganga, hversu mjög
sem harðnaði á dalnum. Og upp
skera þessa fólks, gleði þess og
hamingja, fólst í því að mega
á gamals aldri sjá börn og barna
böm fagna þeirri velgengni, er
það sjálft aldrei hafði orðið að-
njótandi, meðan það var í blóma
aldurs.
Hugurinn hvarflar til liðinna
ára í djúpri þökk. Sjálfur sendi
ég um haf þakkir fyriir bernsku-
dagana í skjóli afa og ömmu. Og
ásamt fjölskyldu minnd þakka
ég ástúð og athygli allt til þessa,
hvar sem leiðir okkar lágu. —
Sérstaka þökk fljrt ég frá syni
mínum ungum, en einnig hann
naut í ríkum mæli elskusemi
langömmu sinnar, þó að ævi-
degi hennar mjög væri tekið að
halla, er hann kom til sögu.
Þegar þessar línur eru ritaðar,
veit ég, að verið er að flytja
Guðrúnu Eiríksdóttur austur yf
ir fjöll. Hún verður lögð til
hinztu hvíldar í Seyðisfjarðar-
kirkjugarði, við hlið hans, sem
hún syrgði í tæpan aldarfjórð-
ung.
t
Þökkum hjartanlega sýnda
saimúð og hlýhuig við andlát
og jarðarför elsku litla
drenigsins okkar,
..■'riðriks.
Margrét Friðriksdóttir,
Sigurður Jóhannsson,
Ingibjörg Hjartardóttir,
Hulda Jóhannesdóttir,
Jóhann Samsonarson.
t
t
Eiginmaður mirun,
Hannes Erlendsson,
klæðskerameistari,
amdaðist miðvikudaginn 2.
september sl.
Fanney Halldórsdóttir.
Faðir okkar, tengdafaðir og afi,
ÞORSTEINN JÓNSSON,
verður jarðsunginn frá Dómkirkjunni laugardaginn 5. sept.
kl. 10.30 f. h.
Einar Þorsteinsson, Dóra Halldórsdóttir,
Ingólfur Þorsteinsson, Vilborg Vilhjálmsdóttir,
Magnús Þorsteinsson, Guðrún Guðmundsdóttir,
Margrét Þorsteinsdóttir, Torben Friðriksson
og barnabörn.
Hún er komin heim, — al-
komin. Fj allahringurinn óhagg-
aði mun vefja barnið sitt örm-
um. Kyrrð hins austfirzka síð-
sumarkvölds mun signa gröf
hennar.
En andinn hverfur aftur til
Guðs, sem gaf hann.
Lögumkloster, 12. ágúst.
Heimir Steinsson.
HÚN amma mín er horfin sjón-
um mínuim fyrir fullt og allt.
Aldrei oftar mun mjúka, milda
höndin hennar þerra burtu tárin
af rjóðu drengsandliti. Hún var
mér sem önnur móðir og hjá
henni átti ég alltaf öruggt skjól.
Henni mátti ungur hugur ætíð
treysta fyrir sínum innstu hugs-
unum, því alltaf reyndi amma
að greiða úr, bæ'ta og miðla af
sinni miklu lífsreynslu.
Síðustu æviárin var hún hjá
mér, foreldrum og systkinum
mínum suður með sjó, en ann-
ars var hún að austan.
Fædd var hún á Jökuldal en
fluttist þaðan á unga aldri til
Vopnafjarðar. Margar sögur
sagði hún mér af bernsku sinni,
um torfbæi, kalda vetur, leggi
og völur, sem við kaupstaðar-
börnin ekki þekkjum. En lengst
af ævi sinnar var hún húsmóð
ir á Seyðisfirði.
Lífið var oft á tíðum erfitt
fyrir verkamann, konu hans og
börn á kreppuárunum. En þrátt
fyrir allt átti amma til ánægju-
legar upprifjanir að segja okkur
bamabörnunum. — Hjónaband
hennar var einstaklega ham-
ingjuríkt og miklu barnaláni
átti hún að fagna; og eiga böm
hennar margar fagrar endur-
minniingar frá bernsku sinni.
Eftir að amma miissti mann
sinn, Ingólf Hrólfsson, árið 1947,
dvaldist hún til skiptis hjá böm
um sínum, sem þá vom flest upp
komin. Alltaf var hún hjálpin,
þar sem þörfin var mest, því
móðurástin var henni rík í
huga. Og því hef ég átt því láni
að fagna að hafa hana mér til
stuðnings frá fyrstu bemskudög
um í baráttu lífsins.
„Gefstu ekki upp“, var við-
kvæði hennar, ef illa gekk fyrir
ungum sveini í skóla eða annars
staðar. Ég og systkini mín feng
um okkar fyrstu hjálp hjá ömmu
við lestur og skrift og eigum við
henni margt að þakka í sam-
bandi við nám okkar. Hún
hvatti okkur til að lesa góðar
bækur, en ekki lét hún þar við
sitja heldur kenndi okkur góða
siði og reglur; og varast allt hið
illa sem veröldin hefur upp á að
bjóða. Sjálf var hún grandvör
og gætin og lét sér aldrei verk
úr hendi falla, meðan heilsan
leyfði. Fylgdist hún ætíð vel
með Öllu sem fram fór, bæði
heima og heiman. Umhyggja
hennar fyrir þeim lítilmagna
var sívakandi til hinztu stund-
ar.
Nú er hún komin á Guðs síns
fund, en hún var ævi sína alla
einlæg trúkona og treysti Kristi
í hvívetna. Ekki fórum við böm-
in varhluta af hinni miklu trú
hennar, því hún kenndi okkur
bænir og sálma, frá því við fynst
gátum mælt. Oft átti ég með
henni sameiginlegar bænastund
ir og var henni þá jafnan efst í
huga velferð barna sinna og
barn'abama.
Þegar ég nú kveð ömmu í
hinzta sinn, er margra ánægju-
legra stunda að minnast, sem
aldrei brugðust. Hlýhugar og
góðvildar í minn garð og sívak-
andi umhyggjusemi fyrir okkur
systkinunum. En sízt af öllu held
ég fyrnist yfir þau hvatningar-
orð hennar til okkar, um að gef
ast ekki upp þó að á móti blási.
Elsku amma mín, þegar ég
kveð þig nú í hinzta sinn er mér
þakklæti til þín fyrir allt er þú
hefur veitt mér, efst í huga.
Minningin um þig lifir okkar á
meðal; öll þín heilræði er þú
gafst í veganesi.
Hafðu þökk fyrir allt og Guð
veri með þér.
J. Á.
svar Mirr
EFTIR BILLY GRAHAM
LJÓT orð hrjóta af vörum mínum, þótt ég vilji ekki vera
orðljótur. Hvernig get ég forðazt formælingar?
Ljót orð koma frá ljótu hjarta. Biblían segir: „Frá
hjartanu koma vondar hugsanir, morð, hórdómur, þjófn-
aður, ljúgvitni, lastmæli". (Matt. 15,19).
Af gnægð hjartans mælir munnurinn lofgjörð eða guð-
last, lotningu eða svívirðingu. Þegar hjartað er breytt,
mun málið einnig breytast.
Þegar Pétur var ekki lengur í návist Jesú, tók hann
upp fyrri talshætti sína. Hann sór frammi fyrir þeim,
sem sakfelldu hann, að hann þekkti ekki Jesúm. En á
hvítasunnudag var hann fylltur andanum, og þá hljóm-
aði lofgjörð af vörum hans. Jesús sagði við lærisveina
sína: „Ég mun gefa yður talandi og vizku, sem allir mót-
stöðumenn yðar munu ekki megna að standa á móti eða
raótmæla.“ (Lúk. 21,15).
Shakespeare ritaði einu sinni: „Illræði magnast af ill-
um orðum.“ Við ættum öll að taka undir með Davíð: „Ó,
að orðin af munni mínum yrðu þér þóknanleg .... þú,
Drottinn, hellubjarg mitt og frelsari.“ (Sálm. 19,15).

Ölliuim þekn sem semdiu mér
gjafir, hlýjar kveðjur oig
heillasikeyti á 75 ára aldurs-
degi míniuim 30. ágúst, færi ég
imnilagiar þakkir.
Lifiið heiL
Finar Magnússon,
Bergstaðastræti 48.