Morgunblaðið - 14.04.1971, Qupperneq 17

Morgunblaðið - 14.04.1971, Qupperneq 17
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 14. APRÍL 1971 17 Árni Matthíasson ísafirði - Minning Fæddur 1. októbor 1920 Dáinn 5. apríl 1971. Ótal sinnum undaníarna mánuði heifir mér verið hugsað til aiskuvinar mins Árna, sem llá veikur á sjúkrahúsi erl'endis. Mánudagsmorgun — mitt í dagsins önn — var eitt simtal- ið til mín t'ilkynminig um lát hans, er hafð'i skeð nóttina áð- ur. Mér varð mikið um þessa fregn, þótt ég vissi að hiverju stefndi., svo ég átt'i erfitt með að festa hugann við hin daglegu störf, það sem eftir var dagsins. Fyrir hálfu öðru ári fór fyrst verulega að bera á þeim sjúk- dómi, er varð honum að aldiur- tila. Leitaði hann þó strax til færustu lækna og sénfræðinga i Danmörku — og voru gerðir á honum þrír uppskurðir haust- ið 1969, hver eftir annan og hinn síðasti sá stærsti, er var lífshættjulegur. Eftir hálfs árs baráttu náði hann sér og fékk heimfararleyfi allir voru vonigóðir um áframhaldandi bata. Bkki þurfti hann að mæta á hinu erlenda sjúkrahúsi aftur, fyrr en að 6 mánuðum liðnum — til rannsótenar. Hanm hafði þjáðst mikið, verið haett kom- inn, en með einstökum vilja- krafti og þrautseigjiu hélt hann velld með aðstoð tækninnar á sviði læiknavisindanna. Eins og nærri má geta varð mikiM fögnuður hjá öldruðum foreldrum hans heima á ísafirði, er þau heimtu einkasom sinn aftuir. Hanin tók tiil við fyrri störf, rakaraiðnina o.fl. og hliifðd sér hvergi. Haustið kom og á til- settum tima mætti hann á hdmu erl. sjúkrahúsi í skoðun, en þvi miður kom í ljós, að mikil hætta var á ferðum, og ennþá einu sinni varð hann að fara i Ifs- hættulegan uppskurð og það á sjáMum fimimtugs-afmæ'lisdeigi sinum þ. 1. ökt. sl. Oft hðkk líf hans á bláþræði, en með hjálp nýrra lyfja og hetjulegrar baráttu hans sjáiifs, fór að rofa til og í desember fókk hann aftur heimfararleyfi, en aðeiins i þrjár vikur. 1 jamúar sikrifaði hanm mér tvö bréf, það síðara 20. jan. Hjatnin sagir þá: „Hægri höndim er ónotíhiasf, verð að halda und- ir hana með þeirri vinstri, til þess að geta skritfað. Kúrimn er erfiður, en ég skal aldrei getfast upp á rneðan ég dreg andann.“ Hann tök þvi æðrulaust er teama viidi. Árni var einn minmisstæðasti aKkufélagi mmn Harnn bar snemma einkenni þeirrar mótumar, er siðar kom fram. — Framkoma hans vakti smemma eftirtekt. Allra manna kurteisastur og eðliislæg fágum hans einstök svo að minnt gat á kynborinn aðalsmann. ÖUum viWi hann vel. Hann var hlé- drægur, en með sinmi sérstöku fyrirmennstou hélt hann fast á málum sínum og kom ftestu fram, því, er hann viidi. 1 engu mátti hann vamrn sitt vita og var allra manna fúsastur til þess að lieysa vanda annarra. Foreldrar Árna — Mattlhias Sveinsson kaupmaður á ísafirði og kona hans Bergþóra Árna- dóttir eru beilsteyptar persón- ur, unnendur fagurs mamnMfs, siðfágunar og manndóms, þiess bar uppeidi Árna sonar þeirra vitni. I>á minnist ég móðurföð- ur hans og nafna Árna Gdsla- sonar yifirfiskimatsmanns og Kristínar konu hans. Árni Gísla son var höfðinigleguir gam- all maður, hliýr og nængæitinn, en fyrrum mikill sjógarpur og framfiaramaður, sem fyrstur var til þess að setja véi í islenzikan árabát og varð þar með frum- fcvöðuM vélrvæðingar íslenzka fflskisikipaifl'otans. MMli heimila okkar ríkti sérstök vinátta og í húsi þeirra átti ég mitt anmað heimili. 1 hinum mikla harmi sendi ég og fjölskyldam in foreldrum hans, systur og öðrum ættingjum ein- iiægustu samúðarkveðjur okkar. Samstarf ok’kar Áma í leik og félagsmáluim er mér minnisstætt, þær minningar eru tengd- ar birkiilmi og lœkjarnið í Tun.guskógi, ferðum um fjöll og firniiindi og að lokum síðustu samferð okkar er við 1 ágúst- mánuði 1969 fórum saman tM Hóla, en þanigað vorum við boðnir i bisteupsvígs'lu æsteufé- laga okkar Séra Péturs Sigur- geirssonar. Sú för rifjaði upp fyrir okteur trúariega leiðsögn föður séra Péturs: Sigurgeirs Sigiurðssonar bisiteU'ps, sem okik- ur var báðum jafn mikils virði í mótun okkar oig ilífsviðhorfum. Já, ógleymanleg ferð. —- Nú hafa orðið þáttaskil. Barnatrú okkar byggðist á þvi, að yfir ðltam væri vakað, lífið eilíft og ávallt steyldum við vera viðbúnir sjálíum dauðan- um. Við vitum e.t.v. lítið um hvað framundan er, en ein- hvem veginn finnst mér, að við Árni eiigum eftir að hittast í Tunigusikógi annarar tiliveru. Þötek fyrir alit, kæri vin- ur, friður Guðs þig blessi. Sveinn Klíasson. Á fyrstu stundum dymbilvik- unnar barst hingað til landis fréttin um andilát hans. Hann lézt á sjúkrahúsi í Kaupmanna- höfn aðfararnótt mánudagsins 5. þ.m. en útför hans er gerð i dag frá Isafjarðarkirkju. Andlátsfregnin kom ekiki á óvart. Áiemgdar höfðum við fylgzt með lokabaráttu hans við sjúkdóm þann er að lokum dró hann til dauða. Árni var sonur þeirra merkishjóna Matthiíasar Sveinssonar kaupmanns og rak- arameistara á ísafirði og konu hans Bergþóru Árnadóttur. í föðurætt átti Árni ætt sina að rekja til Önundarfjiarðar. Afi hans var hinn kunni skipstjórn armaður Sveinn Rósinkransson á Hvilift, Kjartanssonar bónda í Tröð. 1 móðurætt átti Ámi ætt sína að rekja til byggðanna við fsaf jarðardjúp, en móðurafi hans var Árni Gíslason, Jóns- sonar úr Ögurnesi. Báðir voru þeir feðgar kunnir formenn við tsafjarðardjúp og aflamenn. En eins og kunnugt er vann Ámi Gíslason sér það til frægðar að hann setti fyrstur manna á ís- landi vél í fiskibát. Það er áreiðanlega ekki ofmæilt, að Árni Matttoíasson var af milkilum og traustum stofnum teominn. Við ísafjarðardjúp og í Önund arfirði höfðu forfeður hans sett svip á þessi héruð sakir dangnað ar og ráðd'eildar i hvivetna. Og arfinn frá þeim ávaxtaði hann með prýði. Um það eru allir sam mála, þeir er til þekktu. Sér- staklega er mér í minni afi hans Árni Gíslason, sá svip- mikli maður, og það hve sam- rýndir þeir voru. Árni Matthiasson var fæddur í Bolunigarvík 1. október árið 1920 og ólst hann upp á heimiM foreldra sinna sem fljótlega satt ust að á ísafirði og hafa búið þar æ siðan. Hann óist þar upp í ástríki foreldra sinna, góðum siðum og reglusemi. Hann átti björt og fögur bernsku og æsteu ár. Hann lauk gagnfræðaprófi vorið 1937. Hóf síðan nám hjá föður sinum í rakaraiðn og öðl- aðist réttindi sem hársberameist ari. Tók hann síðar við stofunni af föður sín'U'm. En hann hafði fleiri jiárn í eldinum. Hann rak utmboðsve,rz:liuin uim lamgt árabil og átti þannig margháttuð við- skipti við allan þorra verzlunar fyrirtækja á Vestfjörðum. Þá Skal komið að þeim þætti í Mfs- starfi Árna, sem hann helgaði sig ekki hvað sízt og var hon- um mjög hugleilkið viðfangsefni. Það var fyrirgreiðsla við ferða- menn. Hátt á annan áratug var hann umboðsmaður flu«gfélaigs- ins Loftleiða fyrir Vestfirði. Þeir hljóta að vera orðnir marg ir Vestfírðingarnir, sem nutu leiðsagnar Árna i sambandi við ferðalög, hvert svo sem ferðinni var heitið. Til þess að geta ráð ið heilt í þeirn efnum þarf mikla reynslu og kunnáttu. Sjálfur fór hann utan og kynnti sér af eig- in raun ýmis atriði er að ferða- málum lúta almennt. Skipulags- gáfu átti Árni í riikum mæli og jarna naut hann sín. Með fráfalli hans hafa Vestfirðingar misst mikið og þar verður sæti hans vandfyllt. Snemma gerðist Ámi Matthíasson einn af hliuthöfum Loftleiða. Efast ég um að það fé lag haffl nokkru sinni haft traustari starfsmann og tals- mann innan sinna vébanda. Hann bar hag Loftlleiða fyrir brjósti sér og fagnaði innMega hverjum sigri og áfanga sem náS ist á siigurgöngu félagsins und anfarin ár. Þá skal þess loks get ið að Árni var ljósmyndari mjög góður og átti hann mikil og vönduð tæki til þeirra hlu'ta. Myndir hans birtust oft hér í blaðinu og átti hann orðið mik- ið safn mynda sem hann tók vestra og eiga óefað eftir að verða góðar seinnitíma heimitidir. Eins og sjiá má af framan- skráðu kom Árni víða við og því Mklegt að starfsdagarnir hafí oft verið langir. Og það voru þeir liika. Þar kemur að því sem mér fannst mest ein- kennandi fyrir hann. Það að starfa var honum bæði Allfa og Omega. Hann naut þess að vera tiil og starfa. Og samfara starf- inu fór alveg einstök reglusemi, samvizkiusemi og snyTtimennska t hvívetna. En hinir kappsfuliu verða oftast ebld langiíifir. í október 1969, á sjúkrahúsi úti í Kaupmannahöfn getók Árni und ir stóra og erfiða skurðaðlgerð Hann kom síðan heim og dvald ist all't hið næsta sumar vestur á ísafirði. Það var þá í j.úlímán uði sem 6g, tóonan min og tveir syni.r ötókar förum í tilefni af fimmtugsafmaúi mánu þangað vestur, notekurs konar pílagrims ferð fyrir mig eftir langa fjar- veru frá æsfcustöðvunum. Aldrei munu otókur líða úr minni þær samverustundir sem við þá átt- um á hetmili Arna og foreldra hans. Svo leið að hausti og Árni fór til efíirlits á sjúkrahúsinu ytra. Aftur syrti i álinn. Á fimm tugsafmæli hans, 1. október lá leiðin aftur upp á skurðborðið og getók hann undir mikla að- gerð upp á Mf og dauða. Hún tókst sem sliik en fram undan voru sex kvaiafullir mánuðir, þar till yfir lauk i upphafi dymb iiviku eins og fyrr segir. Þeir sem heimsóttu hann þá viitna um karlmennsfcu hans og æðruleysi. Hann hafði í Kaupmannahöfn kynnzt hjónunum Halldóru og Peder Haugaard og taldi hann þau meðal sinna beztu vina. Þátt ur þeirra við sjúkrabeð hans er fagur vitnisburður um kærleika og sanna vináttu. Á tóveðjustund er Árna minnzt á heimili minu með miklum sökn uði. Við þötókum honum fyrir ánægjustundirnar þegar hann kom. Birtuna og gleðina sem hann flutti alltaf með sér. Ánsagjulegu samræðurnar um bernskustöðvarnar fyrir vest- an og fólkið sem þar býr. Árið 1917 var faðir minn vigð ur til prestsþjónustu á Isafirði. Búskap sinn þar hófiu foreldrar mínir i sambýli með foreldrum Árna í Geirdalshúsinu við Fjarð arstræti. Var það upphaf að langri vináttu mi'lli heimilanna. Á skilnaðarstund er því hugur- inn fullur' af ljúfum endurminn- iingum, sem ekki eiga erindi í blaðagrein. Ein er þó sú sem sækir fast á, frá fermingardegi okkar á hvítasunnu árið 1934. Það var fagur og bjartur dagur í fjiallasalnum fagra. Frá þeirri athöfn rakst ég nýlega á biöð sem tekin eru að gulna. Þar sem faðir minn skrifaði nöfn okkar fermingarbarnanna og orð þau sem við höfðum vaiið ofekur að ieiðarljósi. Þar stend- ur þetta: Árni Kjartan Matthías son „Ventu trúr aMt tiil dauð- ans, þá mun ég gefa þér lífsins kórónu.“ Ég veit að hann trúði því að þannig yrði það og með þá vissu er hann horfinn af sjón arsviðinu. Guð blessi minningu hans. Ég bið Guð að styrkja foreldra Árna, Matthías, sjúkan á ísa- fjarðarspítala, frú Bergþóru, systur hans Guðríði og hennar fjölskyldu, svo og alla þá er nú satóna góðs vinar. Sigurðiir Sigurgeirsson. Erfið var sjúkdómsgangan Árna vini minum, um dauðans dal. Þrátt fyrir stórkostlegar framfarir i vísindum og tækni, sem hann naut í svo ríkum mæli, tókst ektei að ryðja úr vegi ein- um helzta bölvaldi mannlegs l'ífs, sem vó svo harkalega að honum og leiddi hann til dauða. Það er jafnan hryggðar og saknaðarefni, þegar efnismenn falia frá á góðu æviskeiði. Árni bar þess giöggt vitni úr hvers konar jarðvegi hann var sprott inn. Hann var traustur og áreið anlegur viðskiptis, og allt í mjög góðri reglu, er að honum sneri, enda falinn ýmiiss konar trún- aður. Prúðmenni var hann og snyrtimenni í hvivetna og fág- aður í framkomu. I fari hans var eitthvaö það, sem gerði öll sam- skipti ánægjulegri við hann en ella. í eðli sínu var hann mjög aktarlegur. Hann fæddist í Bol- ungarvík og enda þótt hann lifði þar aðeins nokkur frum- bernskuár sin, þá varð ég þess oftlega var, hversu hlýjan hug hann bar jafnan til fæðingar staðar síns. Það var honum gleðiefni, þegar vel gekk hjá okkur. Þannig ætla ég og, að hans við'horf hafi verið yfirleitt til manna og málefna, er til heil'la horfðu. Það var þvi etóki að ófyrir- synjiu, að Bolvíltóingar vor-u tíð- ir gestir á rakarastofu hans á Isafirði. Um leið og ég kveð góðan vin hinztu tóveðju og þakka trausta vináttu og tryggð við mig og mína fjölskyldu, fylgja honum einlægar fyrirbænir okkar á nýju tilverusviði. Frú Bergþóra, móðir Árna, sú mæta kona, á nú enfiða daga. Samfara þvú nú að vera að sjá á bak einkasyni staum, horfir hún daglega á dvínandi krafta eiginmanns sins á sjúkrabeði. Megi minningarnar um ljúfar stundir, er gáfust, svo og hug- leiðingar um gang og hinztu rök lifsins verða ti'J að létta sporin þessa þungbæru daga. Við vottum þeim hjónum, Bergþóru og Matttoíasi, dóttur þeirra og öðru nánu skylduliði einlæga samúð. Benedikt. Bjarnason. Þór Sigþórsson Akureyri - Fæddur 11. apríl 1917. Dáinn 3. april 1971. í dag verður til moldar bor- inn Þór Sigþórsson frá Akur- eyri en hann lézt í Borgarspital anum laugardaginn 3. þ.m. eftir stutta legu þar. Hann var fædd ur 11. apríl 1917 og hefði þvi orðið 54 ára 11. þ.m., það er á páskadag. Þór var plötusmiður og starfaði hjá Vðlsmiðijunni Odda á Akureyri. Hann var fæddiur á Akureyri á þeim fagra stað og sleiit sitóónum á Akur- eyskri grund. Foreldrar hans voru Björg Jónedóttir og Siigþór Gunnarsson. Hann átti einn al- bróður Baldur að nafni, en hann drukiknaði fyrir mörgum árum, og þrjú hálifsystfcin, Gunnar, Eið Baldur og Sigurveiigu og eru þau öll á lífi. Þór var giftur Bryndísi Sigrúnu Karlsdóttur og er hún ættuð úr Eyjafirði. Er það yndisleg og elskuleg kona í alíla staði svo fáar á hún sér Mkar. Börn þeirra hjóna eru: Björg, gift Skildi Kristinssyni frá Akur eyri; Júlía, gift Hirti Unasyni frá Akureyri og Friðrik Baldur sem var að mér er óhaett að segja augasteinn pabba síns. Kæri Dúddi en svo var hann ætíð kal'l- aður, þessi fátæklögu orð mta, eiga að verða mér, minmi fjöl- skyldu og ættingjum m'ínum til minmingar um þig. Ég vona og veit að það eru fleiri sem eru færari en ég að skrifa um þig, kæri vinur, svo marga kunninigja áttir þú og konan þta, sem var þér ástkær Mfsförunautur og hygg ég að svo hafi verið jafnt á komið hjá ytótóur báðum með það. Persónuleiki þinn var öll- um til fyrirmyndar. Þú varst gæddiur mannJegu eðli. Atonka og áræði voru þér í blóð borim. Það er i sjálfu sér ekfci fyrir alla að taka hlutunum eins og þú þurftir að gera, en þar á ég við, þagar þú vairðst fyrir þvi á- fadíli að niiissa aðra hönditna á un.ga aldri. Þú gekikst til Minning starfa sem heill maður værir, og leystir af hendi hin ótrúlegustu verkefni og komu þar hin mikla karlmennska og þolinmæði í ljós, svo mjög varst þú slíkum hæfi- leitóum gæddur. Kæri Dúddi ég og konan mín viijum þakka þér fyrir alla þá góðu kynningu sem við urðum aðnjótandi Það eru eflaust margir og etóki sizt foreidrar mínir og systkini sem minnast þess hve gott það var að koma til þin og þimnar elsteulegfu tóonu. Það voru útbreiddir armar,. sem á móti manni tóku, eins og um ykkar eigin börn væri að ræða. Dúddi minn! það er erfitt að trúa því að þú sért horfinn, pú þessi stóri óg myndarlegi mað ur eins og þú varst. En dauðinn ei' nolckuð sem allir verða að mæta og sætta sig við, því sagt er að lögmál lifsins sé að lifna, lifa og deyja. Að endingu biðjum við guð að blessa þig og minningu þína og gefa þér góða heimkomu. Þinni ástkæriu konu og börn- um votta ég og konan min inni- lega samúð og öilum þínum að- standendum. Biðjum drottin að senda þeiim. styrk i þeirra m tólu sorg. V'iiiiir.

x

Morgunblaðið

Direct Links

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.