Morgunblaðið - 04.01.1972, Síða 12

12
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 4. JANÚAR 1972
Líf mitt er að
hjálpa öðrum
Joan Reod. Málverkið er af Iiidíánahöfðingjanum.
(Ljósm.: Kr. Ben.).
Hér er stödd á vegum Sálar-
rannsóknarfélags Islands, frú
Jéian Réed. Er hún hér í
fjórða sinn og senn á förum.
Hún greiddi fúslega úr
nokkfum spurningum blaða-
marins á heimili Guðmundar Ein
arssonar, forseta félagsins.
Frúin hefur hjálpað mörgum
hér síðan hún kom hér fyrst.
Hún býr yfir hæfileikum til að
liðsinna sjúkum með æðri hjálp.
Frú Reed er aðlaðandi persónu-
leiki og mjög þægilegt að vera
í návist hennar.
★
— Þegar ég hjálpa fólki, fer
ég fyrst og tala við Guð á minn
hátt og spyr, hvort hann vilji
hjálpa mér með sjúklinginn.
Allt, sem gert verður, verði gert
í hans nafni. Þar með fæ ég að-
stoð frá Honum til að hjálpa
sjúklingnum.
— Hvenær lögðuð þér út á
þessa braut?
— Ég byrjaði að starfa að
lækningum árið 1957.
— Eruð þérskyggn?
— Ég sé í huganum hjálpar-
mann.
— Hvernig hófst ferill yðar?
— Frá þvi að ég var barn hef
ég alltaf haft áhuga á þessum
efnum, og ef einhver talaði um
annað lif, vildi ég alltaf hlusta.
— Af hverju fóruð þér að
hjálpa öðrum?
— Ég átti við erfiðleika að
Reykjavíkurmeistaramótið í
sveitakeppni í bridge 1972 hefst
í Domus Medica þriðjudaginn 11.
janúar. Spilað verður í einum
flokki, og mun hver sveit spila
leik við allar hinar sveitirnar.
Spilafjöldi i leik verður ákveðinn
með tilliti til fjölda þátttöku-
sveita. Öllum er heimil þátttaka.
Spilað verður annað hvert þriðju-
dagskvöld.
Þátttaka tilkynnist formönnum
bridgefélaganna eða Bernharði
Framhald af. bls. 5.
eins verið opnir morgundeildum,
en þær deildir sækja fremur
yngri bömin. Af u. þ. b. 500 böm-
um, sem sækja morgundeildir
hafa milli 40 og 50 böm sótt leik-
skóla á laugardögum fastan
ákveðin tíma eða kl. 8 eða 9—12.
Önnur böm, sem mætt hafa, u.
þ. b. 130 hafa mætt á óregluleg-
um tíma og aðeins öðru hverju.
Þegar þessar upplýsingar lágu
fyrir þótti rétt að kanna, hve
stór hópur þyrfti nauðsynlega á
leikskóladvöl að halda á laugar-
dögum og kom þá í ljós, að inn-
an við 20 böm urðu að dvelja á
bamaheimili vegna vinnu og
heimilisaðstöðu foreldra.
1 dag eru starfandi 10 leikskól-
ar í borginni á vegum Sumar-
gjafar og er því ljóst að tæplega
2 börn að jafnaði á leikskóla eru
í brýnni þörf fyrir þessa þjón-
ustu á laugardögum. Stjóm Sum
argjafar tók því þá ákvörðun að
loka leikskólum félagsins á laug-
ardögum, en bjóða þeim sem
nauðsynlega þyrftu, að senda
böm sín á dagheimili í hinum
ýmsu hverfum borgarlnnar.
Að sjálfsögðu var þessi um-
hverfisbrejding bamanna til um-
ræðu í stjóm Sumargjafar og er
ætlunin að starfskraftar leikskól-
anna dvelji á dagheimilum þess-
um laugardagsmorgna a. m. k.
fyrst um sinn, til að koma í veg
fyrir að bömin líði við þessi
skipti.
Stjórn Sumargjafar telur að
striða í einkalífinu, og vegna
þeirra leitað'i ég til Dr. Steabb-
en í Baker Street í London, sem
sá hjálparmátt minn. Hjá hon-
um starfaði ég i átta ár. Það eru
nú komin tvö ár síðan hann and
aðist. Starfi hans var þannig
háttað, að á mánudögum voru
lækningasamkomur, en á föstu-
dögum almennir fundir (circles).
- — Fólk kom viða að til lækn-
inga, og mörgum var veitt að-
stoð.
— Nokkrum árum fyrir frá-
fall dr. Steabbens þurfti að rifa
húsið, sem hann starfaði í. Það
var honum mikið áfall. Hann
flutti þá til Brighton, þar sem
hann hjálpaði fólki enn um sinn,
sendi bæði fjárstöddum hjálp og
hjálpaði heima hjá sér. Eigin-
kona hans heldur áfram starfi
hans.
Rétt fyrir andlátið sagði
hann við mig: „Þú verður þekkt
fyrir lækningar þinar.“ Nokkru
síðar var ég beðin að koma til
íslands. Hér er ég nú í fjórða
sinn.
Hvernig starfið þér ?
Ég starfa með Guðs hjálp.
Af kærleik. Sjúklingarnir sjálf
ir treysta mér og það styrkir
mig líka ómetanlega. Það er
Indíánahöfðingi, læknir, sem
starfar í gegnum mig. Ég vinn
mikið með höndunum. Lagfæri
bein, sem úr skorðum hafa geng
Guðmundssyni, sími 3-69-56 (fyr-
ir 8. janúar).
Reykjavíkurmeisitari í sveita-
keppni 1971 varð sveit Stefáns J.
Guðjohnsen frá Bridgefólagi
Reykjavíkur. Auk hans voru í
sveitinni Hallur Símonarson,
Hörður Þórðarson, Kristinn
Bergþórsson, Símon Símonarson
og Þórir Sigurðsson.
Þess skal getið, að mótið veitir
rétt til þátttöku i íslandsmóti í
bridge 1972.
komið sé tíl móts við þennan fá-
menna hóp svo mildilega sem
frekast er unnt.
Nýárskveðja þeirra Jónasar
Finnbogasonar, Sigurgeirs Stein-
grímssonar og Sverris Tómasson-
ar skal hér ekki efnislega tekin
til umræðu. Þær upplýsingar,
sem hér hefur lauslega verið sagf
frá, voru fyrirliggjandi fyrir ára-
mótin, ef óskað hefði verið eftir,
og væru þá væntanlega einhver
orð óskrifuð.
Orð og orðasambönd eins og
„— og með fullu tillitsleysi við
neytendur sína“. Að vísu sting-
ur Sumargjöf þeirru dúsu upp i
neytenduma". „Er þessi lausn
samboðin barnavinafélaginu. —“
„Er hægt að bjóða litlum bömum
þetta“. „Að hrekja böm á milli
bamaheimila". „Það er ekki verj-
andi — “ „að þessir aðilar taki
málið strax upp til endurskoðun-
ar og leysi það sem sannir bama-
vinir“, — skulu hér ekki gerð að
umtalsefni, en þau verða ekki
aftur tekin og eru höfundum
ekki til mikils sóma.
Vissulega svíður undan slikum
orðum, sérlega þar sem borið er
á borð fyrir lesendur, að við sé-
um með aðgerðum okkar að ráð-
ast að bömunum og því litlir
bamavinir. Það er þó von olckar,
að þetta sé ekki hin almenna
skoðun borgarbúa um starfsemi
þá, sem Sumargjöf rekur og hef-
ur nú rekið um nær 50 ára skeið.
V irðingar fy llst,
f. h. Sumargjafar,
Ásgeir Guðmundsson.
ið. Nudda dálítið, ef með þarf.
Fer um fólkið höndum til að
lækna það. Sumir skyggnir, sem
hafa séð mig vinna, segja, að ég
vinnl með þrennum höndum.
Þegar fólkið segir við mig, að
lækningu lokinni: „Lif mitt er
gjörbreytt frá þvi að ég heim-
sótti yður,“ er það mér mikill
styrkur. En það er rétt að hafa
það hugfast, að ekki er öl)
reynsla í þessum efnum jafn
mikils virði. Það er ekki óeðli
legt.
— Rétt er að hafa í huga, að
allar góðar hugsanir, sem mað-
ur sendir öðrum, ná til þeirra,
eins og sveiflur, og því verður
gott af þeim, en þar með er ekki
öll sagan sögð. Nefnilega: Þær
endurvarpast til okkar og gera
okkur gott um leið. Af þessu er
auðsætt, að illvilji í garð ann-
arra er óæskilegur. Um hann
gilda sömu reglur, og hann hefn-
ir sín á upptökunum. Með illu
hugarfari eitrast líkaminn og
veikindi skapast.
— Er ekki erfitt að starfa á
dulrænum grundvelli ? Var það
yður feimnismál i upphafi?
— Nei, ekki var það, en þetta
er ekki auðvelt starf. Það verð
ur að berjast þindarlaust, og
margar eru torfærurnar, en ef
leitað er til Guðs, er hjálpin
ávallt nærri. Og við eigum að
muna það, að lífið er aðeins
skóli. Við villumst oft af leið og
rekum okkur á, aðeins til að
læra, og bænin er styrkur okk-
ar á þessari leið.
★
Laufey Jakobsdóttir er ein af
þeim, sem hjálp hafa sótt til frú
Reed, og hefur hún þetta að
segja af skiptum sínum við hana:
— Frú Reed er búin að gera
stórkostlega hluti fyrir mig. Ég
vil segja frá því.
— Hvað var að þér, þegar þú
leitaðir til hennar?
Ég var slæm í baki, og gat
mig ekki hreyft. Hún bað mig
að setjast fyrir framan sig, og
setja hendurnar aftur fyrir
hnakka. Svo tók hún i olnbog-
ana og setti hnéð í bakið á mér,
svo að small í. Þetta var ógur-
lega sárt. Síðan sagði hún mér
að beygja mig áfram. Mér fannst
fráleitt að ég gæti það. Sagði
henni, að börnin hefðu rétt mér
allt upp i hendurnar, og ég
hefði ekki getað beygt mig neitt
í lengri tíma. Hún bað mig enn
að reyna, aðeins mjög hægt. Og
viti menn, það gekk!
Síðan setti hún fingurna ein-
hvers staðar í bakið á mér, það
var mjög kvalafullt, svo slæmt,
að ég gat ekki hljóðað. Svitinn
bogaði af mér.
Hún bað mig skömmu síðar að
gera þetta á ný, en ég sagði
henni, að ég væri búin að finna
svo mikið til, að ég treysti mér
ekki í meira. Hún bað mig enn
að reyna, því að ég væri með
gröft í nýrnaskálinni, sem hún
vildi endilega reyna að ná út.
Þetta leyfði ég henni og fann
lítið sem ekkert til. Hún sagði
mér líka, að það, sem hefði gert
mig svona veika í bakinu, hefði
verið, að taug hefði klemmzt
milli hryggjarliða og sársauk-
inn hefði stafað frá því. Hún
var nú búin að kippa mér i lið-
inn og bjarga tauginni, og ég er
svo hress, að ég er búin að fá
mér fulla vinnu, og það gerir
ekki nema fuilfrísk manneskja.
Ég á henni margt fleira
að þakka.
Ég get sagt frá fleiru. Maður-
inn minn fékk líka mikla bót
hjá henni, og hann sagði, er
hann kom heim frá henni, að hjá
þessari konu þyrfti hann
helzt að vera einu sinni í viku.
Ég veit um mann, sem vínið
var búið að hrjá um langan tíma
og fór til hennar. Síðan er lang-
ur tími. Hann hefur ekki bragð-
að vín aftur. Heimili hans
og f jölskyldunnar var í rúst.
Núna lifir þetta fólk allt öðru
lífi, og er mjög hamingjusamt.
Það segir sína sögu. Það er ekki
auðvelt að hætta að drekka, og
vinið hrjáir fleiri en við gerum
okkur ljóst.
Ég þekki ungan mann, sem
orðið hafði fyrir slysi fyrir
löngu og læknarnir gátu ekki
liðsinnt. Hann var kvíðinn og ör
yggislaus. Honum gekk allt illa
og gleymskan háði honum mik-
ið.
Frú Reed fór höndum um höf-
uð mannsins, og sagði bein hafa
gengið úr skorðum bak við eyra
hans, sem hamlaði blóðrás til
heilans. Sömuleiðis sagði hún, að
lostið hefði verið svo mikið, sem
hann fékk í slysinu, að kvíðinn
hefði aldrei vikið frá honum
eftir það. Þetta fjarlægði hún
allt, og þessum manni gengur
vel. Hann er kominn í starf, þar
sem hann unir sér, ætlar að fara
að læra meira og er fullur bjart
sýni. Er ekki allt þetta nokkurs
virði ?
Ennfremur þetta:
Frú Reed er fyrst og fremst
góð og blátt áfram kona, sem
hægt er að tala við og opna sig
fyrir. Það er eins með manneskj
ur og hús, það er ekki hægt að
komast inn án þess að opna. Og
hún er enginn venjulegur gest-
ur að hleypa inn. Jlún er stór-
kostleg, og hún er^foð kona. Ég
vildi óska þess, að fólk fengi
sem flest tækifæri til að hitta
hana og hljóta hjálp hennar.
★
Ég fór til annarrar konu, sem
þegið hafði hjálp frú Reed, og
hafði áður átt við ýmiss konar
kvilla að stríða en hafði, var
mér sagt, fengið á þeim tals-
verða bót.
— Ég fékk inflúensu 1968, og
varð upp úr henni veik af astma,
svo veik, að ég gat ekki stund-
að leilrfimi eða sund, og fékk
voðalega höfuðverki (migraine),
sem mér var ómögulegt að fá
nokkra bót á. Ég var meira að
segja búin að fara til Banda-
ríkjanna til að reyna ofnæmis-
aðgerðir þar hjá þekktum
lækni, en allt kom fyrir ekki,
fékk meira að segja ofnæmi fyr-
ir meðulunum. Þá var mér vísað
á frú Reed, og hjá henni fékk
ég þá hjálp, sem mér hefur ver-
ið mest gagn í.
— Svo góð er ég orðin núna,
að ég er farin að stunda sund
þrisvar i viku, leikfimi tvisvar
í viku og til höfuðverks finn ég
ekki.
— Áður en ég fékk þessá bót,
var ég ekki manneskja til
að drífa mig í neitt. Ég var að
fást við að vinna, en það var
meira af vilja en mætti. Nú er
þetta allt öðru vísi.
— Varstu vör við nokkuð, þeg-
ar hún hjálpaði þér?
— Nei, ekkert svoleiðis, en ég
varð miklu þróttmeiri á eftir.
Hún leit á mig, og spurði, hvort
ég hefði ekkert fengið á augað,
eða hvort ég fyndi ekki til
gleymsku ?
Ég játaði því. Ég hélt satt að
segja, að það væri bara að
þorna upp á mér heilinn. Þáð
getur komið fyrir fóik. En svo
var nú víst ekki.
Frúin nuddaði á mér tauga-
hnútana, og það var auðvitað
sárt. Þetta gerði hún með laxer-
olíu. Hún sagði mér síðan
að gera þetta tvisvar heima hjá
mér, og það hefur allt hjálpað.
Auðvitað var ég stokkbölgin eft
ir alit saman, en það er nú lítil-
ræði hjá því sem var. Astminn
er að gefa sig, og hún er búin
að ráðleggja mér að fá kalk með
fosfór í til inntöku.
— Það er auðvitað ekki nóg
að leita að hjálpinni. Mað-
ur verður sjálfur að koma til
móts við hjálpandann og hjálpa
sér eitthvað sjálfur.
★
Til þriðju konunnar leitaði ég
til að fá upplýsingar. Hún er
Erla Beck. Sonur hennar tólf
ára varð fyrir slysi í ágústmán-
uði s.l., meiddist á höfði og lá
meðvitundarlaus í gjörgæzlu-
deild Borgarspítalans í háífan
mánuð.
Þetta var erfiður tími. Það
geta allar mæður sagt sér sjálf-
ar. Erfiður, meðan ég var að
bíða: Ég hef lengi unnið
á spítala, og veit þvi að um höf
uðmeiðsl er erfitt að segja nokk-
uð. Það gerðu læknarnir ekki
heldur. Ég fékk að vita, að það
hafði ekki blætt inn á heilann,
en mar var á heilabotninum.
Annað var ekki Ijóst. Nú er
það svo, að frumur skemmast
við mar, og ég þarf ekki að
reyna að lýsa hugarangri mínu.
Ég vissi sem sagt ekkert. Mér
var af vinum mínum komið í sam
band við frú Reed á þessum
tíma, en hún var þá stödd hér.
Ég leitaði ekki sjálf, því að ég
hef aldrei gert það.
— Hún kom með mér á spítal-
ann og sagði mér strax: Þú þarft
ekki að hafa áhyggjur af hon-
um, því að hann fær bata. Ég
var aldrei í neinum vafa eftir
það. — Hann er lamaður vinstra
megin, en það er ekkert til að
fást um. Hún leit inn til hans
nokkrum sinnum með mér, og að
lokum fékk ég hann heim. Hann
fer aftur i skólann eftir áramót
in. Ég hef verið með hann í æf-
ingum og hann er að ná valdi á
vinstri hendi, en hann er örv-
hentur, og því mikilvægt að það
gangi.
Ég hef farið með hann í skoð-
un, og kandídatinn, sem var á
vakt, þegar komið var með
hann, segir að það sé ótrúlegt
hvað vel hefur gengið með
drenginn.
Mér finnst frú Reed alveg
stórkostleg. Hún hafði svo góð
áhrif á mig og var svo traust-
vekjandi. Því gleymi ég aldrei.
M. Tliors.,
Rey k j a víkur-
mótið í bridge
— Sumargjöf