Morgunblaðið - 11.03.1972, Blaðsíða 28

28
MORGUiVBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 11. MARZ 1972
TVITUGB
| .STULKA
OSKASTJ
1 þýðingu Huldu Valtýsdóttur.
isvagn. Strætisvagninn var töiu
vert beyglaður én ekkert sá á
Okkar bil. Hin þrjú voru
óaneidd. Höfðu sjálfsagt séð
áreksturinn fyrir. Gilbert teygði
sig út um gluggann. Roy var far
inn út sín megin. Penny hló eins
og hún ætti Mfið að leysa. Veg-
farendur námai staðar og horfðu
á okkur. Við vorum stödd
á horni Conduit-götu. Klukkan
var kortér yfir tólf. Ofar í göt-
unni sá ég hilla undir lögreglu-
þjón.
Ég sagði Roy, að ég mundi
tala við hann síðar, sté út úr
Gamla krónan
i fullu verðgildi
BÚKA-
MARKADURINN
SILLA OG VALDA*
HÚSINU ÁLFHEIMUM
bílnum og upp á gangstéttina.
Bílaumferðin hafði stöövazt al-
veg upp að Oxford-Cirous. Ég
hljóp við fót, þó ekki of hratt.
Að vísu var ég orðinn allt of
seinn, en ekkert var unnið við
að koma nokkrum minútium fyrr
eins og undin tuska. Ég ruddi
mér braut innan um hæggenga
fjölskyldluhópa gamlar konur
með hunda í margra metra
löngu bandi, skólabörn í skipu
legum röðum, tinandi öldunga
og stúlkur í djúpum samræðum.
Verst fannst mér, að ég gat ekki
fundið neina dýpri túlkun á
hlátri Pennyar núna, en gæti
það kannski á morgun. Að upp
tökunni lokinni, ætlaði ég
að fara á Georges Bar og fá mér
háifpott af öli, brauð með osti
og súrum agúrfeum og svínafejöts
sneið með of miMu sinnepi. Svo
heim að hlusta á Walter Klien
K 415 og K 467. Ég var kominn
yfir Oxford-stræti þegar ég
heyrði að einhver kalaði nafn
mitt að baki mér, og það reynd-
ist engin önnur en Penny með
hattinn í hendinni. Ég nam stað-
ar. Allir sem hún mætti, sneru
sér við til að horfa á eftir henni.
Skyndilega fann ég til þess með
sárum þreytiuverkjum, að óg
hafði verið á iferli frá því kiiukk
an 6 um morguninn, ég hugsaði
með söknuði um gölfmottuna,
sem hafði orðið íyrir slysi og
fannst, að þjóðfélagslegt viðrini
eins og ég œtti að ganga með
spjald um hálsinn, þar sem á
stæði sferifað: Er ekki skuld-
bundinn til að taka öllu með
þegjandi þolinmæði. Þar að auki
var mér ailt of heitt og mig
verkjaði í höfuðið.
Hún var efeki eins móð og við
mátti búast af feyrrsetumann-
eskju eins og henni. Þó nóg til
þess að mér varð starsýnt á
fllegma hátemálið. Hún hlýtur að
lyfta þeim með einhverjum ráð-
um. Treður einhverju undir
þau. Kannski bréflþurrkum.
„Bíddiu auignablik," sagði hún.
„Ég má ekki vera að þvi. Ég
er orðinn aldlt of seinn."
„Nei, nei. Þeir bíða eftir þér.“
„Penny, ég verð að flýta mér.“
Maður í vinnuf ötum, sem kom
aftan að mér, rakst á hana svo
hún snerist í hálfhring, en hún
lét enga gremju í Ijós, eins og
ég og Vivienne hefðum gert.
„Ætlarðu ekki að feoma á laugar
daginn?"
„Ég get það því miður ekki."
„Þvi segirðu það? Þú sagðist
efeki vera upptekimn."
„Ég get það efefei, vil það ekki
og geri það ekki.“
„Heyrðu, ertu sextugur eða
hvað? Þú lætur eins og þú sért
helmingi eldri en hann. Þú ert
þverhaus."
Ég beygði mig yfir hana.
„Ég kem ekki, vegna þess að
önnur stúlkan er nákvæm eftir-
mynd þín og þú ert hin. Ég
þyrfti hálftíma tiil að telja allit
upp, sem mér finnst ógeðfellt
við þig, svo ég læt mér nægja
að segja þér, að mér finnst efeki
réttlátt gagnvart Kitty að
hjálpa honum við þetta og
rieyndu ekki að telja þér trú um,
að hún viti þetta og henni sé
sama. Hún hefur tekið þig að
sór, hún sýnir þér umburðar-
lyndi og ég vil ekki hafa neitt
saman við það fólk að sælda,
sem finnst það skemmtilegt eða
fyndið eða móðins að haga sér
á þemnan hátt. Og Játtiu mig svo
í friði.“
Klutokuna í anddyrinu vant-
aðl tuttugu mínútur í eitt, þegar
ég gekk inn um hverfidyrnar.
Stjórnandi þáttarins stóð við af-
greiðsluborðið og kom í áttina
til min um lieið og hann sá mig.
„Fyrirgefðu, Philip. Ég tafð-
ist.“
„Og lentir í slagsmálium, sýn-
ist mér.“ Hann leit á ennið á
mér. „Er allt í lagi með
þig ? Jæja, hafðu þá engar
áhyggjur. Við höfum upptöku-
herberigið til klufekan eitt. Ef
þú getur . ..“
Hann leit yfir öxlina á mér
með undrunarsvip. Þar var
Penny komin.
„Fyrirgefðu, að ég fór að
hlæja í bilnum.“
„Það gerir ekfeert, en ...“
„Þú verður að hjáílpa mér.“
Engin bón jafnast á við þessa.
Sl'Ikri bón gefa menn aBtaí
gaurn, en geta þó aldirei orðið
við henni að fluBu, vegna þess
hvernig hún er ifram sett.
„Jæja. Ég er búinn eftir tutt-
ugu og fimm minútur eða svo .,.
þú getur llíka hringt til mín.“
Við lufeum upptöfeunni á met-
tiima, en þegar ég kom aftur
niður í anddyrið, var Penny far
in.
GREIÐINN.
Þegar á daginn leið, fannst
mér það síður en svo skelfileg
tilhugsun að hjálpa Penny, sér-
staklega eftir að ég fór að teygja
og toga hugtakið „að hjálpa",
t.d. að hjálpa henni úr leður-
vestinu, hjálpa henni úr blúss-
unni o.s.frv. Vivienne olli mér
ekki miklu samvizkubiti vegna
tilveru hins náungans. Að því
er snerti Penny sjálfa, var allt
fremur óljóst. Þessi hjálp, sem
hún var að fara fram á, gat inni
falið allt frá þvi, að ég gengi
Dömur athugið
Höfum opið á sunnudögum
ytir fermingarnar
Hdrgreiðslustofan SÓLIN
Laufdsvegi 12 - Sími 22645
velvakandi
0 Listamannalaun til
umræðu í sjónvarpi
Tömas Einarsson skrifar:
„Kæri Velvakandi!
Mikið er ég þakMiátur Ólafi
Ragnari Grlmssyni fyrir síð-
asta þátt hans í sjónvarpinu,
sem var um Mammon og menn
inguna. í þeim þætti átti aldeil
is að knésetja úthliutunar-
nefnd listamannalauna, en
vopnin snerust gjörsamlega í
höndum andstæðinga henn-
ar, og nefndin kom sterkari út
úr umræðunum en hún hafði
verið áður.
Ég hafði haft óljósar hug-
myndir um, hvað væru lista-
menn og ekki listamenn, fyrir
þennan þátt. Ég hafði þó hald-
ið, að sannir listamenn reyndu
ekki að halda því fram, að þeir
væru listamenn, heldur létu öðr
um eftir að dæma um það. En
hér virtist hlutunum vera snú
ið við. Sem óbreyttum skatt-
borgara hafði mér verið talin
trú um, að vissir menn fengju
listamannalaun vegna eigin
verðleika, þótt djúpt væri á
þeim, en þegar maður sá hina
sömu reigja sig eins og hana á
haugi, eða sperra sig eins og
mannýga geithafra, hellandi
persónulegum svívirðingum yf-
ir einstaka nefndarmenn, opn-
uðust augu min, og fram á var
irnar kom spurningin: — Hver
er list þessara manna? Getur
sannur listamaður látið svona
dólgslega vegna nokkurra
króna, sem flestum á þessum
fundi virtust algjört aukaatr-
iði í málinu? En ég gat ekki
betur séð en þetta viðkvæma
mál leystist á þessum fundi.
Það er ekki vandasamara en
það að veita sönnum listamönn
um laun annað árið, en hitt ár-
ið þeim, sem efcki eru lista-
menn. (Okkur, mér og þér). Og
þessi fundur gerði meira. Hann
gaf okkur ótvíræðar bending-
ar um það, hvernig velja skal.
Þeir, sem mest „reistu hávað-
ann“ þetta kvöld, virðist
skorta að sama skapi „guðs-
neistann", litillætið og hóg
værðina, sem er einkenni
þeirra, sem listgáfuna hafa og
auðfundin er hverjum, sem heil
briigða dómgreind hef-ur.
Ég vil mæf.ast til þess við út-
hlutunarnefnd listamanna-
launa, að hún hafi þessi atriði
til viðmiðunar við störf sín
næstu ár.
Tónias Einarsson".
0 Ellilífeyrir aldraðs fólks
í sjúkrahúsum og
á elliheimilum
Or Vestur-Húnavatnssýslu
berst eftirfarandi bréf, sem höf
undiur kallar „opið bréf“.
Mér datt i hug að minnast
svolítið á aðbúnað gamla fólks
ins, sem dvelst í sjúkrahúsum.
Oftast er það svo, þegar fólk
er orðið gamalt, að það getur
ekki unnið vegna heilsubrests
eða af öðrum ástæðum. Margt
af þessu fólki er orðið eitt sins
liðs og á engan að. Áður fyrr
var margt af þessu fóllki sagt
til sveitar, en eftir að trygg-
ingar komu til sögunnar, fór
að rofa til fyrir þvi.
Maður getur því nærri, hvern
ig því hefur liðið að fflækjast
bæ frá bæ, og það fór eftir
því, hvort húsbændur voru góð
ir, hvort þetta fólk mætti góðu
eða ekki.
Ég man þá tíð, að gamail mað
ur sagði mér, að hann hefði
grátið, þegar hann varð
að flytjast svona úr einum stað
í annan, og það var engin
furða.
Nú er þetta fóiik sett á elli-
heimilin sem betur fer, enda á
svo að vera, þar láður því vel
að mörgu leyti. Þar hefur það
góða umhugsun, eins og á að
vera. En hvað gera svo trygg-
ingamar fyrir þetta gamla
fölk? Það er gaman að
vita. Nú fer gamatl maður í
sjúkrahús. Hann hefur haft elli
styrkinn til að lifa á, áður en
hann fór í sjúkrahúsið, en þeg
ar þangað er komið, er hann
sviptur honum. Er þetta
réttmætt? Ég segi nei. Þessi
maður á ekki neina peninga til.
Fyrir hvað á hann að kaupa
föt? Á hann að ganga á milli
fólks og biðja um peninga, eða
á hann að ganga i sömu lepp-
unum alltaf? Efcki getur hann
ferðazt, t.d. til læknis. Af
hverju stafar þetta? Það er af
því, að ellilífeyririnn rennur til
sjúkrahússins, sem hann er í.
Eins er þetta með þá, sem hafa
haft örorkustyrk. Hann fer á
sömu ieið.
Það er von, að ríkisstjórnin
gumi af tryggingunum og haldi
því fram, að igamla fóttkið hafi
það voða gott. Hún ætti sjálf
að búa við svona kjör, þegar
hún er orðin gömul. Þá sæi
hún, hvernig aðbúnaður
gamla fólksins hefur verið.
Nei, þetta þarf að laga, og það
er hægt með því móti að borga
þessu fólki sem svarar tvö þús
und krónum á mánuði. Þá gæti
það kannski keypt sér ein föt
á ári og eins tóbak, sem marg-
ir gamlir menn verða að fá aí
gömlum vana. Það er einmitt
þessu fólki, sem er smalað sam
an til að kjósa rSkisstjórnina.
Svo sjást launin. Það er nóigu
erfitt fyrir þetta fólk að rífa
siig í burtu og í sjúkrahúsin,
þó að það hafi launin, hvað
þá til að missa þau.
Það á að hreyta þessu, þann
ig að fólk, sem fflytur í sjúkra-
hús, hafi þó vasapeninga, svo
að það geti keypt að minnsta
kosti fötin utan á sig. Það má
efcki minna vera.
Signrður M. Jónsson".

Skemmtanir á Hótel Sögu
fyrir alla fjölskylduna
Tvær síðustu skemmtanirnar verða sunnudaginn 12. marz ltl. 2 og 5
eftir hádegi.
FJÖLBREYTT DANSATRIÐI — ALMENNUR DANS.
Aðgöngumiðar verða seldir í anddyri Súlnasals Hótel Sögu — í dag
— laugardag kl. 4—6 e. h.
DANSKENNARASAMBAND ÍSLANDS