Morgunblaðið - 30.03.1972, Page 2

2
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 30. MARZ 1972

.
■
■ ■ ■
Svig-braiitir fyrir alla
MEÐAL nágrannaþjóða okk
ar er það orðinn talsvert
algengur siður, að eyða stór-
■> hátíðum annars staðar en
heima hjá sér. Hér á landi
fer það ört vaxandi að menn
eyði páskunum fjarri sínu
heima, en það mun hins veg-
ar sjaldgæfara með jólin.
Mig hefir lengi langað til
að fara að heiman um jólin,
losna við allt jólaumstang og
jólaundirbúning, sem mér hefir
lengi fundizt keyra úr hófi.
Maður fær ekki varizt þeirri
hugsun, að jólin séu aðeins að
litlum hluta orðin hátíð trúar
og tilbeiðslu, hvíldar og hug-
styrkingar. Þau eru fremur
kapphlaup við Mammon og
veldi hans, falleg föt og fína
rétti, kapphlaup við tertur og
kökur, steikur og stórsteikur,
sósur og sætindi. Húsbóndinn
er þrúgaður af jrenmgaáhyggj-
um og húsmóðirin útþrælk-
uð af erfiði við allan undir-
búninginn. Og þegar loks bless
^ uð jólin koma er hún vakandi
og sofandi að strita við matar-
gerð seint og snemma. Og þeg-
ar loks jólin og áramótin eru
frá er hún uppgefin, heimilis-
fólkið hefir étið yfir sig,
drukkið yfir sig og vakað allt
of mikið. Ef rétt væri á haldið
þyrfti fóikið einmitt nú hvað
mest á góðri hvíid að halda.
Vera kaun að ég máli þetta
ofurlítið sterkum litum, en mér
býður í grun að margir munu
kannast við eitthvað af þess-
um lýsingum mínum.
Ég hygg því að mörg-
um manninum yrði iífið
léttbærara ef hann héldi
með fjölskyldu sína að heiman
nokkru fyrir jól og léti ekki
sjá sig fyrr en upp úr áramót-
unum en kæmi þá heim með
alla sína ánægða, endumærða
og hvilda. Mér er nær að halda,
að margur heimilisfaðirinn geti
vart fundið betri eða heppi-
legri jólagjöf handa sjálf-
um sér og fjölskyldu sinni en
notalegt frí þar sem allir
mega njóta bæði ánægju og
hvíldar. Svo er því við að
bæta, að á þessum árstíma er
skammdegið svartast hér á
norðurhveli og vetrarmyrkrið
þrúgandi. Upplyftingin hefir
því margfalt gildi.
Mér fannst það því tilvalið
að bregða mér, ásamt dóttur
minni, til útlanda um jólin og
þegar ég heyrði auglýs-
ingar Guðna, fyrrum kollega, í
Sunnu um Austunríkis- og
Ítalíuferðir var teningnum
kastað.
Það kann að þykja nokkuð
hjákátlegt að við Islendingar
skulum leita til suðlægari
landa um hávetur til að kom-
ast á skíði, en halda svo upp á
hálendi okkar eigin lands, þeg
ar sumra tekur, í hinum sama
tilgangi, sem sé þeim, að fara
á skíðum. En svo einkennilega
skipast veður í lofti á hinum
síðari árum, að þetta er ekki
einasta heppilegt fyrirkomulag,
heldur bráðnauðsynlegt. Allir
vita að hér heima á íslandi
hefði verið nær ómögulegt að
bregða sér á skíði í desember
siðastliðnum, en hins vegar var
frábært skíðafæri suður á
Ítalíu. Allir vita einnig, að fá-
gætt er skemmtilegra skíða-
land og heppilegra veðurfar
til skíðaiðkana en í Kerlingar-
f jöllum að sumri tii.
En ég ætlaði vfet að segja
ferðasögu frá Italíu og jafn-
framt að geta ástæðunnar til að
ég valdi þetta fornfrægasta
, land álfu okkar til jóladvalar.
Allt frá því ég las fyrst
mannkynssögu hefir Ítalía heill
að mig, raunar á annan
hátt en ég fékk notið að þessu
sinni. Mig hafði dreymt um Col-
osseum, katakomburnar og hin-
ar miklu hallir og kirkjur Róm
ar, dreymt um að vandra þar
um og lifa upp sögu Ágústusar
og Cæsars og hinna miklu her
keisara Rómaveldis, sjá Cato
gamla og heyra hann segja að
auk þess leggi hann til, að
Karþagó verði eydd, heyra
Nero leika á sítar og syngja
meðan Rómaborg brennur, setj
ast á bakka Tiber og sjá lík-
in fljóta niður ána og ef til
vill finna þarna mína Messa-
línu, og sjá skrílinn stara, sjá
skrílinn þegja.
Og nú brosti þessi drauma-
Italía við mér, þótt ég gerði
mér grein fyrir að ég myndi
dveljast í fjöllunum norðan við
Pó-dalinn þeirra Don Camillo
og Peppone. Vist yrði þetta æv
intýri, og það varð ævintýri.
Það var komið jólaskap í
mannfólkið hér heima, þegar
við feðginin lögðum af stað.
Menn voru sem óðast að eyða
peningunum sínum, kaupa
kram og jólagjafir. Það var
kominn 19. desember. Ég hafði
dólað fram á nóttina við að
ljúka einhverju verki, svaf þvi
stutt og vaknaði snemma, þvi
nú skyldi haldið til Keflavík-
ur og þaðan með Loftleiðavél til
kóngsins Kaupmannahafnar.
Ferðaskrifstofan Sunna sá um
þetta allt fyrir okkur. Við
þurftum ekki fyrir neinu að
hugsa, hvorki fæði né fiðr-
aðri sæng né farkostinum
góða. Og þegar Loftleiðir og
Sunna slepptu af okkur hend-
inni í Kaupmannahöfn tók
blessaður Tjæreborgarprestur-
inn við okkur, eða öllu heldur
starfsfólk hans, og bar okkur
á höndum sér og Sterling-
vængjum suður til hinnar sól-
ríku ítalíu.
Kaupmannahöfn er alltaf
jafn heillandi, enda þótt vetur
sé og suddarigning eða slydda.
Vetur jafnt sem sumar á borg-
in við sundið sirin sjarma, sína
heillandi staði og sínar hvik-
lyndu konur. Jamm og jæja.
Annars þótti mér nóg um pom
óið þarna í henni Kaupinhafn.
Líklega hefir það verið öiiu
meira en á dögum Áma
Magnússonar og þeirra Jóns
Hreggviðssonar og nafna hans
Grindvíkings. En hvað sem um
það er þá finnst mér þetta ekki
beinlínis fyrir ungar stúlkur.
Ég er enn svo gamaldags. En
ég er svo skolli forvitinn, að
ég verð að fara út i sollinn. Ég
bað því dóttur mína um aura
og hélt á fund gleðikvenna og
næturlífs. Ég veit að háttvirt-
ir lesendur trúa engu, sem ég
kann að skrifa um þetta næt-
urlíf og þvi læt ég það vera.
Vil aðeins segja, að þótt ég hafi
allvíða farið, hef ég aldrei séð
neitt jafn krassandi, eins og
við sögðum svo hressilega hér
á sokkabandsárum minum.
En sú mikla Sódóma pomós-
ins, sem vor elskulega Kaup-
mannahöfn er orðin, var ekki
áfangastaður okkar, heldur að
eins áningarstaður á leið-
inni til hinnar heillandi Italíu.
Við getum látið okkur
dreyma nokkur hundruð ár aft
ur í tímann og hugsað okkur
forfeður okkar halda héð-
an frá Kaupmannahöfn í Róm-
argöngu. Vísast var þetta anzi
nærri því að vera Rómarganga
hjá okkur, en við notuðum
okkur nútímatækni og fórum
með Caravelle-þotu Sterling-
flugfélagsins í þessa miklu
göngu, ef við me-gum voga okk
ur að nefna það svo, þegar hest
ar postulanna eru hvíldir und
ir næsta sæti fyrir framan okk
ur. Við áttum að lenda í þeirri
fögru borg Veróna, en þar var
þá þoka og suddi, svo ekki sá
út úr auga, enda var kvæðinu
vent í kross og haldið til Mil-
anó og tókst lending þar við
illan leik, því einnig var þoka
þar, þó minni. Jafnvel var gert
ráð fyrir að við þyrftum að
lenda í Genúa og haida síðan
með bíl yfir þvera Italíu að því
draumfagra Gardavatni, en
þangað var ferðinni heitið. Ég
hafði heyrt að ítalir ækju bíl-
um eins og vitlausir menn, en
þeirra ágætu rútubílstjórar
gera það ekki. Það ©r semsé
ails ekki mjög frábrugðið því
að hossast í ítalskri rútu og
hossast í íslenzkri rútu á ný-
lega hefluðum vegi hér heima.
Frá Mílanó þumlunguðumst við
áfram austur að Gardavatni og
sú leið hefði vissulega orðið
löng og ströng, ef ágæj sænsk
systkin hefðu ekki gefið mér
góðan rauðvínssopa úr iegli
sínum.
f hópnum var nú ýmissa
þjóða fóilk, flest Amerikanar,