Morgunblaðið - 30.03.1972, Síða 6

6
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 30. MARZ 1972
fburðiir í konungsliollinni er g ífiirlognr.
I eymd
og volæði
Kaspa-
hverfanna
Nokkrir punktar úr Marokkóferð
Maraklkó er eHaust efcki það
land, sem Islendánigar kysu sér
helzt að búa í utan heiimalands
ins. Á ferð minni þangað fyrir
tveimur árum, sem nauimast var
annað en stkotferð ytfir Gibralt
arsund, sá ég mannlegar verur
búa við þá eymd, sem ég gœti
ímynflað méar að væri hivað
verst án áíhrifa styrjalda eða
annarra sLikra hörmunga. 1
þessu landi má einnig sjá glæsi
legar hallir ag ríkmannlega bú
in hús — en mumurinn á lifn-
aðarháttum fó’.ks i sama landi
er eins mikill ag frekast er
unnt að hugsa sér.
Ferðin til Maroíkkó, þessa
næsta nágmnna Evrópu í
Afrílku hófst í spönsku hafin-
arborginni Algedras. Þaðan fer
ferja daglega yfir tii Tanigier,
nyrztu borgar Afríku, sem
stofniuð var á 12. öld fyrir
Krists burð. Ferjan er rúmar
twær klukkustundir á leiðinni
og er siglingin nánast skemmtí-
sigling um þetta sögufræga
sund, sem svo mikilvægt hefur
verið í hemaðarsögunni.
Algedras er rétt vestan
við Gibraltarkietfinn, sem trón
ar hvítur i Miðjarðarha fssól-
inni. Fyrir Spánwerja er klett-
ur þessi iokaöur og kemst þang
að enginn, Framoo sér íyrir því.
Það var ekki eims heitt í
Tamgier þennan dag og verið
hafði á sólarströmd Spánar. Loft
ið var ekká eiins rakt og því
var það ekki eins molliulegt.
Það virtist verða uppi fótur og
fit meðal skikkjiuklæddira karí-
anna í hötfninmi, er evirópsiku
ferðamennimir komu og nokkr-
ir ruddiust um borð. Sölumenn
aHs konar létu sig hieldiur ekki
vanta. Á hafnarbakkanum beið
gamal'l áætlunarbíll, sem aka
skyidi með íslendingana, sem
þama komiu saman í hó'p, og
síðan var haldið inm i borgina.
Ökumaðurinn ók greitt um
þröntgar göbur borgarinnar.
Hann virtist ekki hiægja á sér,
þótt böm eða gamáknenni
stauluðust yfir í veg fyrir bíl-
inn. Hins vegar notaði hann
flautu bílsins viðstöðulaust —
og gat svo hver sem var forð-
að sér. Það var rétt eims og
hann áliti sig firra siig ábyrgð
m TJÖLD Kaupið vönduð tjöld, sem þola •. 1-A íslenzka veðráttu. Það fáið þið hjá okkur, — skoðið sjált og dœmið.

il "‘TffffT jéSr? >- MfPi i Æ&f . /P'ffizjt •;> Sólskýli Picnic Svefnpokar Töskur j0Pppj|>llll Vindsœngur Cassuðutœki Bakpokar Ferðaprímusar — flðeins úrvnls vörur —
GEíSIPf
Vesturgötu.
af slysi með flautunni —
Ferðinni var heitið á eitt
af betri hótelum borg-
arinnar, Hóitel Lnteroontinen
tal, sem svo sannariega var af
betra taginu.
Hótel þetta var okkur sagt
að væri hið bezita og nýjasta í
Tamgier. Fyrsti starfsmaður
þess, sem á vegi okkar varð,
hafði þamn starfa að beina betl
urum frá gestum þess og gekk
hann í sífeillu krimgum hótel-
ið með mikið prik i hendi. Rétt
í þamn mund, sem viö komum
að htátelinu tók þessi starfsmað
ur hiótelsins undlir sig stökk og
hljóp á eftir liitium dxeng-
hmokka með reiddam staf-
inm. Sá litli var þó fótfrárri en
karíinn og átti sannarlega fót-
um fjör að launa, a.m.k. var
karíinn illilegur mjöig á svip.
Nokkurrar hmeytkslunar varð
vart meðal Islendimgamna —
„Guð minm góður, ætiar maður
inm að berja bamið“ — en sjiálf
sagt er slík þjónusta nauðsyn-
leg hverju hóteli sem tryggja
vill gestum sínum næði og ró.
Á tröppum Hótel Intercontin-
ental gerðist atburður, sem
að nokkru skyggði á gleði
Islendinigamna. Einn úr hópn-
um fékk skymdiiega aðkenn
imigu að kransæðastiiflu. Till ailr
ar hamimigjiu voru læknar með
í ferðinmi og með þeinra aðstoð
tóks* að koma sjúiklingnum á
einbvers komar slysavarðstofu,
hvar hann lá þar til flugferð
var til Lomdon næsta dag. Við
þennan atburð ranm upp fyrir
mér ijós, hve í raun er mikii
áhætta að fara til siiiks lamds
sem Marokkó, þvi að í ýmsu
tffliti er þetta 20. aldar land
enm i miðöldtum og hef.ur lítt
þróazt sáðan. öryggis-
leyisi sjúikra hlýtur að vera
óendanlegt. Islemzku læknarn-
ir fjónu með sjúkiiniginn í tivö
sjúkrahiis, en fundust þau svo
viðbjóðsleg, að þeir gátiu ekki
hu.gsað sér að skilja hann eft-
ir þar. Loks hðfnuðu þeir á
slyisavarðstofunni og þar
var hann loks sfciilinm eftir.
Eklki veit ég fyrir vist, hvort
hamm fékk þar næga umönnun,
en erfiðiega gekk að út-
vega lyif, sem nota þurfti.
Aðeins spölkom frá þessu
'glæsta hóteli er eitt af hinum
óhugmanlegu fáitækrahvenfium,
þar sem eymd og volæði virð-
ast hafa tekið sér bólfestu og
marka sín spor í andlit
fólksins. Þetta er svokall-
að Kaspa-hverfi, sem einlkenn
ir þjóðtfélög Múhameðstrúar-
manma. Þar lifa saman Gyðing-
ar oig Arabar i eymd og vod-
æði fremur en sáitt ag sam-