Morgunblaðið - 12.04.1972, Qupperneq 7

MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 12. APRÍ'L 1972
7
ni!iiiiiii!iiiii]iiii!i]i!i!!iiiii!iiiiii!ii)ininniniii!niiiiii!inniiiniiiiiiiniiiiiiii]iiiiiiiiiii]iiiini]{||
| jCRNAÐ HEILLA
i lllllll|[lllllfllllilllllllllllllll]lll]lllllilillllll!l!llllll)llllilllj|||]|]ilil!l]tlllll!l]|]|]|]|inill)lll!lll
La'Uigardagiim 25. marz voru
gefin saman í ihjóaiaiband í Rú-
staðakirkju af sr. Jónasi Gisda-
syn-i ungfrú Auðbj'öng Eriings-
dótitir og Halldór B. Kristjáns-
son. Hejmili þeirra verður að
Irabakka 22 R.
Ljósm. Studio Guðmundiar.
í styttingi
„Segðu mér annars, hvað or-
sakaði sprenginguna í katl
inum?“
„Ja, það get ég svo sem. Vél-
stjórinn var fuEur, en ketillinn
tómur.“
Sýning Schmidt
í Bremen
Alfred Sdhm’.dt, listamaður
íná Þýzkalamdi er vel kunnug-
ur íslendingum. Hann hefur
haidið sýnimgu á grafiskum
verkum sínum á Moikika 1971.
Hann h'aut í verðlaun 1954 ferð
með -flogara hringinn kr nigum ís
dand, og hefur siðan tekið ást-
fóstri við landið, og margar
mymda hans eru af is’enzku
iandslagi. Aiifred Sohimidt sýnir
um hessar mundir í Galerie
Sdhnoor í Bremen graif'ik frá Is
landi, oig ber sýningin nafn ís-
lands. Að neðan birtist mynd af
auglýsingu um sýninguna og
mynd af Aifred Sohm dt, ssm
tókin er af Agili Sigurðssyni í
Reykjavik.
Ðlátter der Serigrafien-Serie
„lsland“
Galerie Schnoor, Bremen
April 1972
DAGBÓK
MRMNM..
BANGSIMON
og vinir hans
„Auðvitað.“
„Það er gott,“ sagði
Bangsímon.
„Já, því ekki væri gam-
an ef það væri alltaf
áhyggjufullt og óttaslegið,“
sagði Grislingurinn. Hon-
um leizt ekki á blikuna.
„Tígrisdýr eru aldrei
áhyggjufull og óttaslegin
lengi í einu,“ sagði Kan-
inka. „Þau komast furðu
fljótt yfir það. Til að vera
alveg viss, spurði ég Ugl-
una að því, og hún sagði,
að það væri alveg rétt. En
ef við getum látið Tígris-
dýrinu finnast það vera
lítið og áhyggjufullt — þó
ekki sé nema fimm mínút-
ur — þá höfum við gert
góðverk.“
„Mundi Jakobi finnast
það líka?“ spurði Grisling-
urinn.
„Já,“ sagði Kaninka.
„Hann mundi segja: „Þú
hefur unnið þarft verk,
Grislingur. Ég mundi sjálf-
ur hafa gert þetta, en ég
er bara svo önnum kafinn
við annað. Þakka þér fyr-
ir, Grislingur,“ og það
sama mundi hann segja við
Bangsímon.“
Þá létti Grislingnum og
hann skildi nú, að Tígris-
dýrið hefði bara gott af
þessu, og þar sem Bang-
símon og Kaninka tækju
þátt í þessu líka, þá gæti
hann vaknað glaður og
öruggur um sig á morgn-
ana, jafnvel þótt hann
væri mjög lítið dýr. Nú
var bara spurningin sú:
Hvar átti að láta Tígris-
dýrið villast?
„Við skulum fara með
Tígrisdýrið á Norðurpól-
inn, því þangað er langur
leiðangur og því verður
langur leiðangur fyrir
Tígrisdýrið að komast
heim aftur.“
Bangsímon varð glaður,
þegar hann heyrði þetta,
því að það var hann, sem
hafði fundið Norðurpólinn
og þegar þangað kæmi,
mundi Tígrisdýrið sjá
skiltið, þar sem á stóð
skrifað: „Norðurpóllinn.
Bangsímon fann hann,“ og
þá mundi Tígrisdýrinu
verða ljóst, hvers konar
bangsi hann Bangsímon
var, ef hann vissi það þá
ekki nú þegar.
Nú var ákveðið, að þau
skyldu leggja af stað næsta
morgun. Kaninka átti
heima rétt hjá Kengúru og
Kengúrubarninu og Tígris-
dýrinu og hún átti því að
fara og spyrja Tígrisdýrið,
hvað það ætlaði að gera
næsta dag, og ef það ætl-
aði ekki að gera neitt sér-
stakt, hvort það langaði þá
ekki til að koma með í
leiðangur. Ef Tígrisdýrið
segði: „Jú,“ þá væri það
ágætt, og ef það segði:
„Nei,“ þá
„En það segir ekki nei,“
sagði Kaninka. „Látið þið
mig um það,“ og með það
fór hún.
Næsti dagur var allt öðru
vísi. Það var ekki sólskin
og gott veður, heldur kalt
og svo var þoka. Bangsím-
on var svo sem sama sjálfs
sín vegna, en þegar hann
hugsaði um allt hunangið,
sem bíflugurnar mundu
ekki búa til þegar veðrið
var svona, þá tók hann
alltaf sárt til þeirra. Hann
sagði það við Grislinginn,
þegar Grislingurinn kom
að sækja hann, en Grisl-
ingurinn sagði að sér stæði
á sama um býflugurnar.
Hins vegar hugsaði hann
mikið um það, hve óhugn-
anlegt væri að eiga að vill-
ast allan daginn og nóttina
með úti í skóginum. En
þegar hann og Bangsímon
komu til Kaninku, sagði
Kaninka að þetta veðurlag
hentaði þeim einmitt lang
bezt, því að Tígrisdýrið
þyti alltaf á undan öllum
öðrum og um leið og það
væri komið úr augsýn, þá
gætu þau snúið við og þá
mundi Tígrisdýrið aldrei
sjá þau framar.
„Aldrei framar?“ spurði
Grislinngurinn.
„Jú — auðvitað, jú, jú,
en ekki fyrr en við finnum
það aftur. Á morgun eða
.... eða hvenær það nú
verður. Við skulum koma.
Það bíður eftir okkur.“
Þegar þau komu heim til
Kengúru, kom í ljós, að
Kengúrubarnið, sem var
einn nánasti vinur Tígris-
dýrsins, beið líka. Það
gerði málið nokkuð flókn-
ara, en Kaninka hvíslaði
og hélt löppinni fyrir
munninum: „Látið þið mig
um þetta,“ og svo fór hún
til Kengúru: „Ég held, að
það sé ekki ráðlegt, að
Kengúrubarnið komi með
okkur,“ sagði hún. „Ekki í
dag.“
„Hvers vegna ekki?“
spurði Kengúrubarnið,
sem reyndar átti ekki að
heyra, það sem Kaninka
sagði.
„Það er svo hráslagalegt
úti í dag,“ sagði Kaninka
og hristi höfuðið. „Og þú
varst að hósta í morgun.“
„Hvernig veizt þú það?“
spurði Kengúrubarnið.
„Ó, barnið mitt, þú hef-
ur ekki sagt mér frá því,“
sagði Kengúra ávítandi.
„Ég var bara að ræskja
mig,“ sagði Kengúrubarn-
eg
frá
ið, „svo mér fannst
ekki þurfa að segja
því.“
„Þá er betra að þú sért
heima 1 dag og farir held-
ur með seinna.“
„Á morgun?“ sagði
Kengúrubarnið með eftir-
væntingu.
PRflMHRLÐS
Sfl&fl
BflRNflNNfl
DRATTHAGI BLYANTURINN
FERDINAND
rliiiill