Morgunblaðið - 07.05.1972, Side 12

12
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 7. MAÍ 1972
Fór
fótgangandi
kringum
landið
Joan Cosla.
aði ég til, að ég æt.laði aö dvel’j-
Joan Costa. ung bandarísk stúlka
fór héðan í morgnn, og :t það
ekki meira eða minna en mörg
þústind Bandaríkjamenn á ferða-
lagi gera árlega — að öðru leyti
en þvi, að hún er búin að dveljast
hér í ár, g-anga í kringum landið
og vinna um skeið í kjötbúðinni
í Borgarnesi.
Er blaðamaður Mogunblaðsins
náði í hana augnablik í gær, var
hún treg til að segja nokkuð, en
iét þó til'eiðast, þrátt fyrir mikla
hlédrægni.
— Ég er frá smábæ norðarlega
í New York-fylki, sern Oneonta
heitir.
— Ég var eitt sinn að leita á
korti og sá ísland og kom í hug,
að þangað þyrfti ég að fara, svo
!as ég einhverja smágrein um
landið og hingað fór ég, eins og
þú veizt, á skipi, sem var átta
daga á leiðinni, og þegar ég hafði
verið þessa átta daga að komast
hingað, vissi ég, að mér myndi
falia ailt hér í geð.
— Það var tímabært að yfir-
gefa föðurhúsin um sinn. Ég var
búin í skólanum, og vildi ekki
fara að binda mig í vininu heima
strax, svo að þetta virtist vera
hið eina rétta.
— Ég fór í kringum landið. I
raun réttri ættuð þið ekki að
vera að skrifa um mig. Ég er
ósköp venjuleg og vil helzí vera
í skugganium. Ef þið viljið skrifa
bækur um einhven, er réttara að
skrifa um fólk eins og hjónin,
sem ég er hjá núnia, hann Sigur
jón Sveinsson og konuna hans.
Þau eru foreldrar mínir hér —
Hann fann mig uppi í Árbæ þeg
ar ég var að skoða mig um þar
og talaði ekki nema fimm orð í
tsleinzku. Ég tala því miður vist
ekki mikið fleiri orð í málinu nú,
svo að þú sérð, að ég hef staðið
mig lHa, og á ekki skilið, að um
miig sé skrifað.
Hann bauð mér heim, og sagði
frúnni, að ég væri dóttirin, sem
hann hefði gleymt að segja henni
frá. Hún tók mér mjög vel. Þeg-
ar ég kom úr ferðinni og frá
Borigarnesi núna, þá buðu þau
mér að búa hjá sér, bláókunmugri
manneskjunni. Þetta er nú fólk!
Og það eru reyndar margir
fleiri, sem ég hef hitt og þegið
af meðan ég hef verið hér, og
úr því að ég er nú komin í blöðin
þá langar mig svo mikið að biðja
þig fyrir þakklæti mitt til aðilra
þeirra mörgu, sem veittu mér,
og það ekki af lítilli rausn eða
góðhug. Ég vissi ekki, að svona
fólk væri til.
— Ég hefði gjarnan villjað
vinna fyrir mat minum og uppi-
haldi en fólkið vildi ekki heyra
það nefnt. Þið eruð svo gestrisin
þjóð.
— En segðu mér, hvað segir
fólkið þitt um rápið í þér?
— Mamma og yngri systir mín
halda, að ég sé gemigin af göflun
um og bræðrum minum geri ég
ráð fyrir, að sé alveg sama. Þú
skilur, þau vita ekkert um ísland
en halda bara eins og flestir út-
lendingar, að hér þeysi hvítabirn
ir og hreindýr um villt.
— Og hvað finmst þér sjálfri
að lokinni ferð þinmi?
— Mér finnst fólkið óvenju'legt
og einkennifegt, og á svo vel við
minn smekk. Kímnigáfa þess er
mér vel skiljanleg. Ég skii það.
Við hlæjum að sömu fyndni,
sem kannski enginn skilur
heima, en fólkið hér vel.
— Móðir mín spurði mig, er ég
fegði af stað, hvað ég ætlaði að
vera lengi í ferðinni, og því svar
aisit á Islandi svoma í sex mánuði
tii ár.
Þá datt nú alveg ofam yfir hana
og hún sagði að hún tryði því
ekki, að ég yrði hér neina sex
mánuði.
En hér er ég nú samt. Á mprg
un fer ég til Grikklands, en þar
hef ég verið í ár áður. Núna ætla
ég að heimsækja vini mína þar,
og skoða mig betur um.
— Hvaða leið fórstu um land-
ið?
— Ég fór norður um, fyrst
liandveg til ísafjarðar, en siðan
sjófeiðima til Norðurfjarðair
vegna þess, að ég sá enga leið til
að fá neina gistingu á þessari
leið. Síðam fór ég fótgangandi
(fékk þó að sitja oft i) suður um
og suður á Breiðamerkursand,
en þar komst ég ekki lengra. Þá
hélt ég til baka tii Hornafjarðar
og þaðan til Vestmannaeyja með
skipi og til Reykjavikur.
— Og loksins fór ég frá Rvik
um Suðurlaindsundirlendið must
ur í Mýrdail og ilengra. Sums stað
ar hef ég farið hringferðir in.n í
liamdið, ef ég hef fengið tækifæri
til þess, svo að þetta er þegar
orðið dálítið flakk.
Á morgun held óg sem sagt
flakkinu áfram tiil Grikklands, en
mér hefur iiðið vel hérna, og ef
ég liíi, kem ég hingað aiftur. Mér
finnst Ís'.iand og íslendinigar heill
andi og ég gleymii seint dvöi
minni hérna.
Ætlar að selja
okkur seglbáta
BREZKA blaðið Coventry
Evening Telegraph skýrði ný-
lega frá því að ungiir Breti,
David Jarvis að nafni, ætlaði
í vor að koma með lítinn
seglbát til íslands í söíuferð.
David þessi Jarvis var að
sögn blaðsins staddur hér á
Islandi fyrir nokkru, og starf-
aði sem togarasjómaður. Þar
komst hann meðal annars að
þeirri niðurstöðu að áhugi á
seglbátum væri takmarkaður
vegna kulda sjávarins, því ef
seglbát hvolfdi væri viðbúið
að áhöfnin króknaði í sjónum.
Þegar svo David eftir heim-
komuna til Englands fór að
skoða bátasýningu, sem hald-
in var í Earls Court, sá hann
þar lítinn seglbát, sem hon-
um leizt sérlega vel á. Bátur
þessi var smíðaður hjá Hur-
ley Marine smíðastöðinni, og
þangað hélt David til að fá
nánari upplýsingar. Niður-
staðan varð sú að hann ætl-
ar að leggja upp í þessa Is-
landsferð sina með bát af
gerðinni Hurley 20, með það
fyrir augum að kynna Is-
lendingum kosti bátsins og
reyna að selja nokkra þeirra
hér.
David Jarvís segir i viðtali
við brezka blaðið að bátar af
þessari gerð séu þeim kost-
um búnir, að svo til útilokað
er að hvolfa þeim. Segist
hann ætla að sanna þetta
með íslandsferðinni, því eft-
ir komuna hingað ætlar
hann að sigla umhverfis land,
koma við á 18 stöðum og
gefa íslendingum kost á að
reyna bátinn — og leggja inn
pantanir ef þeir óska.
Þótt David njóti aðstoðar
smiðastöðvarinnar við ferðina
hingað, áætlar hann að eigin
kostnaður hans verði um 600
sterlingspund, enda býst hann
við að verða hér í eina þrjá
mánuði.
Brezka blaðið segir að bát-
urinn, sem David ætlar að
koma með til Islands, bíði nú
útskipunar hjá Dartmouth
flotaskólanum. Verður bátur-
inn fluttur með skipi til
Reykjavíkur og þar búinn
undir siglinguna umhverfis
land.
David Jarvis undirbýr siglinguna nnihverfis ísland