Morgunblaðið - 19.09.1972, Qupperneq 17

16
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 19, SEPTEMBER 1972
Olgafandi
Pramkveam da stjóri
Rítotíórar
AðstoSarrkstáóri
RKstjórnarfulltrú i
Fréttastjóri
Auglýsin-gastjóri
Rítstjórn og afgreiðsla
Augilysingar
Áskrrftargja-td 225,00 kr
I íausasöTu 15,00 Ikr eintakið
hf. Árvaik'ur, Réykjavfk
Harafd-ur Sveinsaon,
Motllhías Johannessen, /
Eyjólifur KonráO Jónsson.
Styrmir Gurmarsson.
Þiorbjörn Guðmundsson.
Björn JöhanriS'Son.
Ami Garöar Kriatirvsson
Aðaistrseti 6, sfmi 1Ö-100.
Aðalstrseti S, sámi 22-4-80
á ménuði irmanlands
■jt/Iargur hlaut að undrast fá-
læti og skilningsskort
ríkisstjórnarinnar á því að
efla og hlú að Landhelgis-
gæzlunni, þegar að því dró að
framfylgja markaðri stefnu
að stækka stórlega íslenzka
fiskveiðilögsögu.,Minna verð-
ur á það, að þann 7. apríl 1971
ályktaði Aiþingi, að tillögu
fyrrverandi ríkisstjórnar, að
fiskveiðilandhelgin skyldi
hvergi vera þrengri en 50
mílur frá grunnlínum, en þar
fyrir utan miðast við 400
metra jafndýpislínu, þar til
landgrunnsmörkin yrðu end-
anlega ákvörðuð. Á þýðingar-
miklum miðum þýddi þetta
sums staðar um 70 mílur frá
grunnlínu. í samræmi við
þessa mörkuðu stefnu lögðu
formenn stjórnarandstöðu-
flokkanna fram á síðasta Al-
þingi mjög ítarlegt frumvarp
til laga um landgrunn íslands
og hafið yfir því, fiskveiði-
landhelgi, vísindalega vernd-
un fiskimiða landgrunnsins
og mengunarlögsögu.
Sjálfstæðismenn fluttu á
þinginu tillögu til þingsálykt-
unar um byggingu nýs varð-
skips og áætlunargerð um al-
hliða eflingu Landhelgisgæzl-
unnar. Einnig lögðu sjálf-
stæðismenn fram á þinginu
frumvarp til laga um eflingu
Landhelgissjóðs, og fólst m.a.
í því, að ríkissjóður legði
sjóðnum árlega til 50 milljón-
ir króna í fyrsta sinn á þessu
ári. Enda þótt sú upphæð
næmi ekki nema um einum
hundraðasta hluta af því, sem
fjárlögin hækkuðu á þessu
ári frá fjárlögum fyrra árs,
eða um eitt prósent hækkun-
arinnar, og lítið brot úr
hundraðshluta heildarút-
gjalda fjárlaga þessa árs, þá
hlaut þetta frumvarp ekki
náð fyrir augum stjórnarliðs-
ins, fremur en hinar tillög-
urnar, sem vitnað var til.
Öllu kastaði stjórnarliðið í
bréfakörfuna.
Þess í stað úthýsti ríkis-
stjórnin Landhelgisgæzlunni
úr fyrirhuguðu húsnæði
hennar í hinni nýju lögreglu-
stöð í Reykjavík, þar sem um
lengri tíma hafði verið gert
ráð fyrir sambýli löggæzlu
til sjós og lands, auk öryggis-
stöðvar almannavarna. Slíkt
skilningsleysi á hinu mikil-
væga og vaxandi hlutverki
Landhelgisgæzlunnar er ó-
verjandi. Úr því sem komið
er, er ekki nema ein leið til
þess að bæta úr þessu. Það
ber umsvifalaust að ákveða
Landhelgisgæzlunni ríflega
fjárhæð á fjárlögum, til þess
að hún geti án tafar byggt
upp fullkomna aðstöðu fyrir
starfsemi sína í landi. Land-
helgisgæzlan á hentuga lóð
til þessa.
Þegar komið er í óefni er
efnt til landssöfnunar í Land-
helgissjóð og skattfrelsi fram
laga heitið. Skattfrjálsu fram
lögin koma þá að meirihluta
úr ríkissjóði í raun og veru.
Landssöfnunin er því öðrum
þræði nauðvörn vegna fyrri
vanrækslu.
Nú eru teknir leigunámi
með bráðabirgðalögum hval-
veiðibátar til eflingar Land-
helgisgæzlunni. Vissulega
mátti með fyrirhyggju gera
viðeigandi ráðstafanir og hag
kvæmari. Eflaust er hægt að
fá leigð hentugri skip en
hvalveiðibáta til landhelgis-
gæzlu. Þeir eru taldir óheppi-
legir til slíks, t.d. bæði vegna
þess, hve lágir þeir eru á sjó
og ekki traust sjóskip í vetr-
arveðrum vegna hættu á
ísingu. í synjun fyrir-
svarsmanna Hvals h.f. á því
að leigja báta í byrjun sept-
ember felst ekkert um það,
að samkomulag um leiguna
gæti ekki auðveldlega tekizt
í vertíðarlok. Þegar á þetta
er litið er mjög óhönduglega
að farið.
Það er alvarlegur verknað-
ur að taka leigunámi eignir
manna með bráðabirgðalög-
um gegn vilja þeirra. Sú eira
afsökun gæti verið fyrir
hendi, að hér standi svo sér-
staklega á, að með engu móti
geti slík bráðabirgðalöggjöf
skoðast sem fordæmi í öðr-
um tilvilkum.
Augljóst er, að hvajveiði-
skipin henta ekki til land-
helgisgæzlu að vetrarlagi.
En sú staðreynd, að
ríkisstjórnin telur nauð-
synlegt að grípa til slíkra
ráða á þessum tíma, sýnir
svo ekki verður um villzt, að
þessum þætti landhelgismáls-
ins hefur ekki verið nægi-
legur gaumur gefinn í tíma.
Annað dæmi um það er sú
furðulega ráðstöfun að haga
viðgerðum í varðskipinu Þór
á þann veg, að það er enn í
viðgerðarstöð í Danmörku,
þegar þörfin er brýnust fyrir
það á miðunum hér.
í því skyni að reyna að
breiða yfir þessar vanrækslu-
syndir ríkisstjórnarinnar
ræðst annað helzta málgagn
stjórnarflokkanna með svika-
brigzlum að forráðamönnum
hvalbátaútgerðarinnar, en
þar er fremstur í flokki lands
þekktur útgerðarmaður um
áratugaskeið, Loftur Bjarna-
son. Sú lúalega árás hittir
aðeins höfundana sjálfa en
með slíku háttalagi geta þeir
ekki falið fyrir almenningi
vanrækslu stjórnarflokkanna
í málefnum Landhelgisgæzl-
unnar.
REYNT AÐ BÆTA UR
YANRÆKSLU
MORGUNBLAÐTÐ, ÞRIÐJUÐAGUR 19. SEF*TBMBER 1972
17
Atlantshafsbandalagið
og’ vandamál þess
AtlanitshafsbandaTagið og við
horf manna til þess eru jafran
á dagskrá. Danski stjómmála-
maðurinin Frode Jakobsen hefur
nýlega l'átið prenita eftir sig rit
gerðasafn, sem fjallar að mestu
um Atlantshafsbaindalagið: Nej,
der skal ikke ties. Gyldendal
1972. R'ntgerðirnar eru frá tlima-
bilinu 1966—1971. Þær bera þess
merki, að vera s'krifaðar fyrir
dagblað (hafa flestar birst i
Politiken), en fara samit vel í
bók. Hið knappa form blaða-
greinarinnar gerir það að verk-
um, að höfundiurinn forðast
málaleingingar, snýr sér beint að
efninu. Það tel ég mikinn kost,
ekki sist þegar fjallað er um
stjórnmáll.
Frode Jakobsen er hlynmtur
AitlantshafsbandaJaginu, gerir
sér grein fyrir mikilivægi þess á
tímum öryggisleysis. En hann
gagnrýnir samt einstaka þættj
vestræns samstarfs. Við höfum
áður kynnst þeim skoðumum,
sem fram koma hjá Frodie Jakob
sen. Eii það er nýjung, að jafn
eindreginn and'kommúnisti og
Frode Jakobsen virðist vera,
skuli beina skeytium sinum af
slíkum ákafa gegn því, sem hon
uim virðist miður fara i starfi Atl
antshafsbandailiagsins og um
leið gegn utanríkisstefnu Banda
ríkijanna.
Að dómi Frode Jakobsens °r
það h’iutverk Atlantshaifsbanda-
lagsins að standa vörð um frels-
ið. Þess vegna á bandalagið áð
snúast gegn rlkjum eins og
Grikklandi og Portúgal. Ef við
föllumst ekki á það, segir Frode
Jakobsen, þá erum við uppvis
að því að vera ekki á móti ein-
ræði nema það sé kommúniskt.
Bn afstaðan til Grikklands og
Portúgals skiptir þó ékki mestu
máli, beldur fordæminig striðsins
í Vietnam. Ekkert hefur gert
Atilantshafsbandalaginu melra
ógagn en Víetnamstríðið, segir
Frode Jakobsen. Hann brýnir
menn til að taka höndum saman
við þá Bandaríkjamenn, sem
krefjast þess að Bamdarík'n
hætti þátttö'ku i- Vietniamistríð-
inu. Hann hrósar Lippmann, Ful
brig'ht, Mansfield og fleiri, en
skjpar i ystu myrkur mönnum
eins og Johnson, McNamara,
Rusk, Nixon og Goldwater.
Hann telur að Goldwater hafi í
rauninni ráðið stefnutnnii þrátt
fyrir þann hroll, sem skoðanir
hans hafi vakið.
Frode Jakobsen.
Frode Jakobsen hefur þær
fréttir að færa, að einu. sinni
hafi verið til heinislkoimmúnismi,
sem ógn stóð af, en nú sé eng-
inti heimskomimúnismi til lengur.
Það, sem setji mark sitt á komim
únisma nút'imans, sé hverskyns
sundurþykkja og rin.gu’ire'ð. Á-
nægjuleg þróiun hafi átt sér stað
með þeim klofningi, sem varð á
milii Kina og Sovétríkjanna og
nauðsynlegt sé að sættir takist
ekki. Það auki líkurnar á við-
ræðum milli vesturs og austurs.
Ekkert megi gera til að komm-
únistarík'n verði ein heild.
Frode Jakobsen trúir þvi ekki
að Kína standi á bak við Víet-
namstríðið. Hann liætur sig
dreyma um sjálfstæð kamanún-
istaríki eins og Júgóslavíu Tit-
ós til þess að S'undrungin dragi
úr hættunni á nýjum heiins
komimúinismia. Um Vietnam segir
hann, að besta lausnin væri ef
til vill sameinað komimúniskt Ví
etnam án sterkra tengsla við
Kína.
Víða kemur fram hræðsla
Frode Jakobsens við Þýzkaland,
enda skiijanlegt að gamall and-
spyrnuhreyf'ngarmaður skuli
vantreysta Þjóðverjum En hanin
telur Atlan'tshafsbandalaginu
það til ágætis að halda Þjóðverj
um í skefjuim því án aðhalds
annarra þjóða gætu þeir fijót-
lega orðið nágrönnum sinum
hættulegir.
Eftir þvi, sem á líður bók
Frode Jakobsen, verða von-
brigði hans Ijósari. Hann játar
að Atlantshafsbandalagið sé
ekki jafn áhrifamikið og áður.
Það sé of háð Bandarikj'unum,
sem hafi brugðist þeim hugsjón
um um lýðræði, sem banda'agið
grundvalliaðís't á. Siðari hiuti
bókarinnar samanstendur aí
bollaleggingum hans um Efna-
hagsbandaiag Evrópu og
evrópskt og alþjóðiiegt samstarf
yfirleitt. Það er ekki fjarri því,
að hinm nagandi efi um gildi
mannlegs samistarfs hafi setst að
honum.
Hvað sem sagt verð'ur um
ályktanir Frode Jakobsen
á hanm heiður skilinn fyrir að
hafa efnt til op'nskárrar um-
ræðu um mörg þeirra mála, sem
mönmum liggja hvað þyngst á
hjarta.
Fánarnir aftur
komnir að hún
Miinchen, sept. — Hvernig er
að sitja einn dag og horfa á
keppni i frjálsum iþróttum á
Olympiuleikum? Eiginlega er
það erfiðisvinna, svo margt fer
þar fram í einu. Og nú er svo
komið að íþróttamennirnir eru
vart lagðir af stað í úrslita-
hlaupumum, þegar þeir eru komn
ir í mark. Hver varð fyrstur? er
þá spurt. Jú, hann (eða hún) var
fyrstnr (fyrst), nei annars var
ekki númer þetta og þetta á
undan? Og svo er beðið eftir
þvi að úrslitin birtist á skerm-
unum. Biðin er aldrei löng, því
að allt gengur mjög fljótt íyrir
sig. Allt í röð og reglu, dóm-
arar í grænum jökkum ganga í
takt inn á völlinn, alltaf þegar
ný grein hefst og aftur í takt
út af vellinum að keppni l,ok
inni. Eri nú eru áhorfendur farn-
ir að klappa fyrir þeim líka, og
síðan eru þeir hættir að ganga í
takt.
Það er skrítin sjón að sjá
Þjóðverja sem ganga ekki í takt
Brautimar hér eru svo full-
komnar að engu lagi er líkt.
Þær eru gerðar úr einhyerju
gúmasfa'lti og enginn vafi á að
þær hjálpa þeim sem léttir eru
á annað borð. Við Finnbjörn
Þorvaldsson komuim okkur sam-
an um að unnt væri að hlaupa
100 metrana á 2—3 sekúndu-
brotum skemmri tíma en á mal-
arbrautunum í gaml'a daga. Ég
sagði víst um daginn að Finn-
björn hefði hlaupið 100 metr-
ana á 10,3 sek. Það er mér nú
sagt að sé rangt, hann
hafi hlaupið á 10,5 sek. Á braut-
unum hér hefði hann komizt nið-
ur í 10,2 sek. og Jesse Owens
ætti áreiðanlega emn heimsmet-
ið í 100 m hlaupi, ef hann hefði
haft svona góðar brautir. Þá
hefði hann hlaupið 100 metrana
á 9,7—9,8 sek. Nú situr hann hér
í heiðursstúkunni, fullitrúi lands
síns og íþróttahu'gsjónar. Aldirei
datt honum í hug að
kreppa sinn svarta hnefa, hvað
þá að snúa rassinum i fána þjóð-
ar sinnar. Þeir Finnbjöm hitt-
ust um daginn. Ég hefði viljað
vera viðstaddur það samtal.
Já, að sitja á Olympíuleikvang
inum einn dag, það er ævintýri
líkasit. Mesta^afrekið sem þar er
unnið held ég sé að hreinsa til
eftir 80 þús. isétandi áhorfend-
ur sem fleygja umbúðunum og
alls komar drasli um allt. Þeir
sem stjórna hreingemingunum
ættu að fá gullið til tilibreyt-
ingar.
Og ekki siður þeir sem stjóma
keppninni: það er afrek út af
fyrir sig. Allit gengur eins' og í
lygasögu. Ein greinin tekur við
af annarri, ög í undanrásun-
um, sem eru yfirleitt margar fyr-
ir hver úrsiit, eru nöfn kepp-
endanna í næsta riðli á eftir
komin á skermana áður en riðl-
inum á undan er lokið. Fagn-
aðarlæti skipta engu máli, því að
hér eru þeir hættir að nota kall
Túður eins og EÓP á Melaveil-
inum í gamla daga. E-n ósköp
var nú annars notalegt að sjá
Erlend með Túðurinn sinn. Og
alltaf skyldi hann kaTIa hærra.
þegar KR vann. „Þeir hljóta að
hafa hljóðnema í rásblökk-
unurn," segir Finnbjörn og dá-
ist að skipulaginu. Og það kem-
ur á daginn. Hér er tæknin svo
fullikomin að engu er l'íikara en
ekkert sé að gerast. á vellinum,
samt verður maður að leggja sig
allan fram til að geta fyligzt með.
Við fyligjumst með keppni
daginn eftir sorgarathöfnina.
Leikunum hefur í fyrsta skipti
á síðari árum verið frestað og
fánar dregnir i hálifa stöng.
Ekkert nema styrjaldir hafa
komið í veg fyrir að leikarnir
væru haldnir, hvers vegna ættu
þá nokkrir hefndarverkamenn
að geta stöðvað þá. Fán arn i r
eru aftur komnir að húri, en
dálítill annar bragur er nú á
mannskapnum en fyrir harmleik
inn, það er ekki eins mikið
hrópað framan af. En svo fer
Eyjóiifur að hressast, jafnvel
púað á sigurvegarann í 400 m
hliaupinu, þegar hann talar kæru
leysislega við féliaga sinn á
verðlaunapallinum, meðan verið
er að leika bandariska þjóð-
sönginn. Það var heldur annar
bragur á tramkomu hans eða
Borzovs. Rússans sem vann
100 metrana og undirstrik-
aði svo þann sigur með því að
vinna 200 metrana gliæsilega á
20 sek. —■ og sannaði þá að
hann er alveg eins fljótur að
hlaupa og bandarísku blökku-
mennimir sem ýmist tognuðu
eða misstu af lestinni — og kom-
ust því ekki til keppni í tæka
fiíð. Aldrei hefur hvitur maður
sýnt annan eins l'éfitleika í
hiaupi. Borzov ar minn maður,
augsýnilega fastur fyrir, en sá
rétti iþróttaandi persónugerður.
Við Islendingarnir vorum allir
farn'r að haTda með hon-
um. Rússar eiga að senda fleiri
slíka fuMtrúa til annarra landa.
Að vísu sanna þeir enga yfir-
burði kommúnismans eins og
þeir i barnaskap sínum halda.
En hví mega þeir ekki halda
það?
Tugþrautin er i algleymimgi.
Þar eigast við miklar kempur.
Hautour Clausen segist veðja á
Aviliov frá Sovétri'kjunum eða
Austur-Þjóðverjann Joakim
Kirst, stórglæisilega menn,
sterka og fagurlimaða. „Þefita
eru ofsatypur," segir einhver. 1
sömu mund er rússneska konan
Nadezhda Chizhova að kasta
kúlu 21,03 metra við gífurleg
fagnaðariæti múgsins. Ég var
svo sem ekkert hrifinn. Ég hafði
séð hana fara úr æf ngabuxun-
um og það sem þá kom í ljós
var svo sannarlega engin land-
kynning. Mig skiortir orð til að
lýsa því kjöti og þeim vöðvum
sem voru á Tærum og kálfum
þessarar konu. Blöðin segja að
hún hafi kastað kúlunni yf-
ir takmörk þess mögulega, eitt-
hvað skáldlegar komust þau
jafnvel að orði: „drauma-
takmörk" eða eitthvað þvi-
umlíkt — en þá vildi ég í konu
sporum vera dálítið iögulegri og
kasta etoki nema 5,31 metra. En
auðvitað er rétt af henni að nota
vel það sem henni er gefið, fyrst
það getur hift Rauða fánann i
heila stöng þarna á vellinum og
látið þjóðsönginn hljóma í
kyrrðinni.
Haukur er eitfihvað farinn að
veðja á annan Pólverjanna,
hann er búinn að stiöktova 20
sentímetrum yf.ir hæð sina — og
þar með rennt enn einni stoð-
inni undir sannfræði IsTendinga
sagna. Ef við ættum þó ekki
væri nema einn Gunnar á Hiíð-
arenda, vær: okkur borgið. Pól-
verjinn stökk vist 2,04 m í há-
stökkinu, en hann er sjálfur
vart yfir 1,80 m. Jóakim stökk
2,10 með fimm skrefa atrennu,
Avilov ett'hvað svipað eða
heldur hærra, ég man það ekki:
„Þetta er ekki normal't," segir
þá Haukur og Finnbjörn m nnl
á að sigurvegarinn í hástökki á
Oiympiuleikunum i London
1948 hefði stokkið 1,98 m. En
nú eru tugþrauitarmennirnir að
berjast um 2,10 m!
Sleggjukastið er að hefjast.
Sköllóttur Rússi kastar strax
yfir 75 metra, vel gert. Nú byrj
uðu Þjóðverjar að halda niðri i
sér andanum: Uppáhaldið þeirra
(og væntanlega einnig okkar Is
lend'inga) er að kasta, Uwe Bey
er, sá sem lék hetjuna í Rauðu
sikitokjunnd. En nú leikur hann
etoki hetjuna, hann hafnar í
fjórða sæti. í Rauðu skikkjunni
lék Isiand bezt eins og oft fyrr
og seinna. Þetta va<r hræðileg
mynd, en landið var fagurt og
fritt og stórbrotið álitum. Sjald
an hef ég séð fáránJegri sjón,
en þegar hetjurnar börðust i lok
myndarinnar og hin heittelstoaða
nýkomin úr sæmg unnusta síns
þvældist á miJ'li sverðanna ber-
stripiuð til að autoa aðsóknina.
En Time-nragazine hrósaði mynd
inni á hvert reipi, og siðan hef
ég etoki lesið kvikmyndagagn-
rýni þar. Hún er engu betri en
heima.
AU'taf þegar Avilov stekkur
i hástökki í tugþrautarkeppn-
inni klappar hann rauðu gúmas-
íaltinu með flötum lófum, hjá-
trúarfuilur augsýni'lega og von
andi dáiitið náttúrubarn. En
ektoi var náttúrunni fyrir að
fara, þegar maður horfði á
landa hans, konuna sem kastaði
yfir 21 metra í kúlukastinu. Von
andi verður aldrei slíkur kven-
maður sendur frá íslandi, hugs-
aði ég með mér, til að keppa fyr
iir fornaldarmenniniguna. Og yfir
'leibt var ég þakklátur þeim
heima fyrir það að haifa lágmark
ið til þátttöku í Olympíuleikun
um sæmilega hátt. Það var
hörmuleg sjón að sjá berfætta
svertingja vera að hlaupa 5 km
IV2 hring á eftir öðrum. Ef þeir
hefðu verið Islendingar, hefði
maður ekki lifað daginn af. En
alltaf skyldu þeir fiaka enda-
sprefit og þá var mikið klapp-
að.
1 5 kílómetra hlaupinu var
líka hörð undanrásakeppni. Bed
ford frá Bretlandi lét ekki
henda sig það sama og i 10 km.
Þá var hann öruggur að komast
i úrslitin í undanrásakeppninni,
slappaði af síðustu metrana og
hleypti Belganum Puttemans,
fram úr sér. Belginn setti olym-
píumet (13,31,64 mín.), en Bed-
ford spremgdi sig i úrslitahlaup
inu og sat eftir með sárt enni.
Svona má litlu muna. En hér
fjúka olympíuimetin og heimsmet
in, jafnvel i fortoeppn . Rétt í
þessu brakar í Bragina frá Rúss
landi, hún er að setja heimsmet
í undanrás i 1500 metra hlaupi
kvenna. Gerðarleg stúlk'a.
Nú er al'lt í einu klappað á-
kaflega. Ég spyr hvað sé um að
vera. Mér er bent á mann í
hjódastól sem verið er að ýta út
af vellinum. Það er Bíkila, Eþióp
iumaðurinn sem vann maraþon-
hlaupið í Tókíó og Róm. Fyrir
honum er verið að tolappa. Hann
slasaðist alvarlega í bílslysi fyr
ir nokkrum árum. Og i stúkunni
situr Bob Mathias, sem á sínum
tíma var bæði olympíu- og
heimsmeistari i tugþraut, en
hætti aðeins rúmlega tvítugur,
án þess nokkur viti hvað í hon
um bjó. Einn mesti íþróttamað-
ur allra tíma, enn ungur að ár-
um.
Enn stökkva tugþrautarmenn
irnir: „Það er munur að lenda á
mjúkri dýnunni eða í sandinum í
gamla daga,“ segir Finnbjörn.
Þeir nota stíl Foshburys, hvíta
Bahdaríkjamannsins, sem kom
öllum á óvart i Mexikó 1968 með
þvi að vinna hástökkið glæsi-
lega með nýrri, áður óþekktri
aðferð. Nú er stilTinn við hann
kenndur. Hann er í því fólginn
að skvetta sér einhvern veginn á
bakinu yfir s’.ána. „Það er hægt
að gera þetta, þegar maður kem
ur niður á dúnmjúka dýnu,“ seg-
ir Haukur, „en maður hefði háts
brotið sig á þessu í gamla daga.“
Nú hálsbrýtur sig enginn.
Tugþrautarmennirnir hlaupa
400 metrana á allt niður i 46
sek., og þeim Hauk og Finnbirni
kemur saman um að allt sé þetta
með óllikinduim. Bezfiu tugþrautar
mennirnir væru í fremsbu röð
i öllum þeim íþróttagreimum
sem þeir keppa í. Kannski
að einni eða tveimur undan-
skildum. Avilov og Aust-
ur-Þjóðverjinn eru aðframkomn
ir eftir 400 m hlaupið. Ég hélt
Jóatoim mundi gefa upp öndina,
þegar hann kastaði sér í grasið.
En þeir jöfnuðu sig fljótt. Avi-
lov sigraði svo í tmgþrautar-
toeppninni daginn eftir á nýju
heimsmeti eins og kunnugt er
með 8454 stigum: Konumgur
frjálsra íþrótta, sögðu blöðin.
Það er komið kvöld. Rafeinda
heilarnir haifa kveikt á ljósun-
um. Hvert undrið öðru merki-
legra hafði gerzt þarna á vellin
um. Gleðihróp úr öl'lum áttum.
Harmleikurinn að gleymast.
Svona er nú þetta einu sinni.
„Ég veit etoki hvar við Þjóðverj
ar stæðum, ef alilt væri munað,“
sagði lestarstjórinn við mig á
leiðinni heim um kvöldið. Þá var
ég að hugsa um ísraelsmanninn
sem kom veifandi inn á Teikvang
inn við mikinn fögmuð áhorf-
enda í 50 km gömgunni nokkrum
dögum áður. Hann varð nr. 7
eða 11, ég man það ekki. En
honum var óvenjuvel fagn-
að. öll'um þótti hann svo gam-
ali. Hann var með gleraugu og
etokert nema skinin beinin.
Seinna kom í Ijós að hann var
innan við fertugt. Hann hafði
verið famgi í Belsen, nú slapp
hann vegna neyðarópa félaga
sinna naumlega út úr íbúð Gyð-
imganna, þegar Arabarnir komu
gríimuklæddir með byssur og
handsprengjur eins og i bófa-
myndum. Gott að hann stoyldi
sleppa, einhvern veginn fannst
okkur það bót i máli. Nú er hann
kominn heim til IsraeTs, nýslopp
inn öðru sinni úr klóm dauðans
hér í Þýzkalandi.
AW er þebta með eindæmuim.
Ævintýri og harmleikur stoiptast
á. E'nn bogmeistaranna segir í
einhverju blaðanna það sé eins
og að yrkja ljóð að skjóta af
boga. Ég skil hann að vísu ekki,
nema hann eigi við: að í Ijóðinu
sé nauðsymlegt að hitta í, mark.