Morgunblaðið - 15.02.1973, Blaðsíða 22

22
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 15. FEBRÚAR 1973
Guðrún Elsa Helga-
dóttir — Minning
Fædd 24. janúar 1931.
Dáin 6. febrúar 1973.
í diag ler fram frá Fassvogs-
kapellu útför Guðrúnar EIsu
Heligadótitur er lézt I Landispíit-
alanuim 6. þessa má'naðar eftir
þumg og IaíTgvarandi veikindi.
Húm fæddilst í Reykjiavlik 24.
jamúar 1931. Foreldrar hennar
voru hjónín Helgi Jónsson og
Þorbjörg Rris'tjánsdóititir. Hún
var næsit yngst fjöiguirra systk-
ina. 9 áira götnul missti hún móð-
ur sína og ólst upp eftir það
hjá föður sínum og stjúpu þar
tiil hún 18 ára gömul giiftist eftir
lifandii mamni síinum Jóni Eirlks
syni málara hér í borg igóöum
dreng er sýndi sig beat í því
hvað hamn hugsaði vel um hana
í veikindum hennar og gerði
alit sem í hans valdi stóð til að
létta erfiðan sjúfcdóm hemmar,
hjónaband þeirra var alla tíð
mjög gott. Þau eignuðust þrjú
myndarleg oig vel gefitn börn
sem eru: ©lzt Þorbjörg Krisitin
sem er <gift og býr í Noregi. um
stundiarsakir, hún kom heim til
að vera Við útför móður sinn-
ar, næstur er Eirllkur sem varð
stúdent 17. júní siíðastliðimn og
yntgst er Sigurdís litia 12 ára
gömul. Hún Elsa systir mím var
dul kona og fámál, en trygig og
eimlæg í hviivetma og aldrei
heyrði ég hana hallmæla nokk-
uirri manneskju, húm var ein af
þeim kwnum sem voru mikið
heitna og hugsaðli fyirst og
fremst um heimili sitt og bömin
og það var ánægjulegt að hún
gat verið heima i vor og sumar
og verið viðstödd er Kiödy dótt
ir bennar gifti sig og eins er
sonur hennar varð stúdent 17.
júní. Þá gat hún glaðzt með
skyldfóliki og vinum. Siðast er
fjölskyidan kom saman á beim-
ili hennar var á 42 ára afmælis
degi hennar 24. janúar síðasöið-
inn en þá var Elsa min orði'n
Tniki'ð veik aftur og viku sáðar
fór hún á spítalann og á'tti það-
an ekki aflturkvæmt.
E3sa min gicfltisít inn í stóra og
góða fjölskyldu og mig langar
til að þakfca öllum mágkomum
hennar fyrir ómetanlega hjálp
og aðsitoð sem þær veittu EIsu
affl'a tíð og sérstaklega eftir að
heilsan var flarih. Á hinztu
kveðjustumd í dag er Elsu sárt
saknað af nánustu s'kyldmenn-
um og vinum, en sárastur er
söiknuður Jóns og bairmanna og
bið ég góðan Guð að blessa þau
og sityrkja í sorg þeiirra. Ég veit
að Elsa mín fær góða heimkomu
og það verða margir sem taka
á móti henni hinum megin. Bless
uð sé mimning hennar.
Elín Helgadóttir.
Orð eru fátæk þegar stað-
næmzt er við dyr dauðans, þar
sem einn fær imn að ganga en
aðrir bíða; bíða þess að
ihið óþekkta lögmál Itísims opni
ihverjum og einum þessar sömu
dyr að loknum starfsdegi, hvort
heldur hamn reynist lamgur eða
skammur.
Er við fyl'gjum Els-u mágkonu
mi-nni að þessum dyrum í daig,
gerist áleitin hin stóra spurning,
hvers vegna mannlegum starfs-
degi er svo misdeilt. Hvers
vegma er starfi þessarar elsku-
legu kon-u lokið svo fl-jótt? Eða
er því kann-ski ekki lokið? Erum
Við, sem bíðuim við dyrnar að-
eins svo skaimmsýn að álíta að
starfi hennar sé lokið við þessi
t
Móðursystlir min,
Guðbjörg Jónsdóttir,
amidaðist að heimili sdmu,
Öldu-götu 2, hinn 13. þ. m.
Kristbjörg Einarsdótttr.
t
Eigimmaður mámm,
Árni Sigurgeirsson,
Hraunbæ 48,
amdaðist að heimili sárnu,
mánudaigimm 12. fe-brúar.
Anna Hjálmarsdóttir.
t
Ingibjörg Eiríksdóttir,
Grænumýri, Seltjarnamesi,
lézt að Hrafnóistu aðfareumótt
14. febrúar.
Vandamcnn.
t
Útför föður okkar,
Ársæls Einarssonar,
Steinum við Lágholtsveg,
sem lézt í Landspítalam um
11. febrúar, fer fram frá Foss-
vogskirkju miánudagimm 19.
fobrú&r kL 13.30. Þeiim, sem
vildu miinnast hans, er bemt
á iíkinarstoifnamir.
Rúnar Ársælsson,
Erla E. Ársælsdóttir.
t
Kveðjuathöfn
RAIMNVEIGAR GUÐMUNDSDÓTTUR,
Erpsstöðum Miðdölum,
fet fram frá Fossvogskirkju föstudaginn 16. þ.m. kl. 10.30.
Ágúst Sigurjónsson, böm og tengdasynir.
t
Útför móður okkar, tengdamóður og ömmu,
KRISTiNAR J. ÞORLEIFSDÓTTUR,
Kleppsvegi 6,
íer fram frá Fossvog-skirkju föstudaginn 16. febrúar kl. 13.30.
Þorleif Asmundsdóttir.
Helga Ásmundsdóttir, Ingibjörg Ásmundsdóttir,
Jarþrúður Asmundsdóttir, Jóhann Ásmundsson,
Hanna Helgadóttir, Ásmundur J. Ásmundsson,
og bamaböm.
ve-ga-mót, þar sem yfirsýn okkar
þrýtiur?
Og þótt e-kki sé a-nnað gert em
að 14ta til baka yfir þann veg,
sem farinn er, getur en-ginm ef-
azt um að það lifsstarf, sem hún
hóf ung að árum, heldur áfram.
Með ást og um-hyggju laigði hún,
ásamt manmi sínium, grunmi'nn að
Mftshamin-gj-u barnamna sinna
þriiggja. Á þeim grunmi studdi
hún þau til að byggja u-pp fram
táð sína á meðan -kraftar he-nmar
og 'tími entus't. S-á tímni er l'ið-
imm en s-tarf h-ennax held-ur áfram
-um ókomin ár.
Þegar við hi-ttumst fyrst var
ég um-g að árum og reynslu, hún
urag húsmóðir, ei’ginkona og móð
ir. É-g veit að þes-su þriþœtta
hliutverki gaf hún allt sitt 1-íf, og
af þvi þáði hún einnig alla sína
lifshamin-gju. Á heilmili s-lnu
naut hún simna dýrmæt-u-stu
stunda í návi-st fjöilskyldu siarn-
ar, bæði m-eðan henmi entist
heilsa og einnig eftir að hún
þurfti að dvel'jast lan gdvölum á
sjúkrahúsi. Af aðdáanlegri íjúf-
menmsku og glaðværð gekk húm
' um heimil-i sitt, þar sem böm
hennar og an-narra söfnuðust sam
am. 1 krimigum hana voru aldrei
of mar-gir, ekki sízt áitti það við
uan böm og ungliniga. Oig ógleym
an-legar voru þær hamingju-
stundir, þegar hún gat komið
heim af sjúkrahúsi til að vera
viðstödd brúðkaup dótrtur sinn-
ar og aftur nokkru siðar þegar
son-ur hennar varð stúdenrt.
Þanmi-g ei-nkenndist lSf hennar
bæði af því að gefa og þiggja.
Hún kummi þá fögru li'st öðrum
fre-miur að gefa þeima sem voru
henni kærir, gleði, yl og uppörv-
un, en hún kunni eimnig
að þiggja ást og umhyggju
þeirra, sem elskuðu hana. Og um
hyggju fjölskyldu sinnar, ætt-
im-gja og tengdafólks naut hún
m-eð þakklæti ekki -hvað sízt þeg
ar mest á reyndi.
Með þessum fátæMegiu kveðju
orðum vil ég þakka öll okkar
kynni og það sem óg gat af
henni' lært á samleið o-kkar. Hún
feen-ndi mér að við lifum ekki
eingöngu fyri-r okkur sjéif, held
ur miklu fremur fyrir aðra.
Fyrsta spuming h-enmar var æv-
inlega um líðan annarra, jafnvel
þegar þjáningar ásótt-u hana
sjálla. Viðimót hennar einkennd
ist af þvi látJeysi og alúð, sem
fá-um eimum er gefi'ð. Hún mimnti
á stillt Ijós, sem slær birtu og
yl á umhverfi si-tt, þanni-g var
persómuleiki henmar. Hún var
eih af þeirn, sem ei-ga það í eðli
sinu að hryggjast með hrygig-
um og gleðjast með glöð-
u-m. Margar gleðis-tundir ártrtum
við saman sem verða okfcur öll
um dýrmæt minning. Ein þessara
ógteymanleg'U stunda vor-u bjart
ir s-umardagar ves-tur í Haukia-
dal, fyrir um það bil hálfu öðr-u
ári. Ég er þakklát fyrir þá gleði
daga og mimningu henmar vil ég
geyma eins og hún var þá, hjart
anflega glöð yfir sumrinu og sam
fundu-m okkar, eins og engimm
skiuggi væri' nálægur.
En nú heflur s-kuig-gimn náð til
okkar, skuggi saknaðar og sorg
ar. Em sjálf æðraðist húm ékki
og með brosi leyndl hún þján-
imigum sim-um til þess að hlífa ást
vi-nu«n sinum við sársauka. Ég
get ekki beðið börnum hennar
neins befcra en þess að þeim tak
i'st að fara að vil-ja hennar og
hafa h-ana sjálfa að fyrirmynd.
Drottinn gaf, Drotitinn tók. Lif
hennar og starf var gjöf tii okk
ar allra, sem þekktum hana en
stærst var sú gjöf til eigim-
man-ns he-nnar og bama. Sú gjöf
verð-ur aldrei frá þeim tekin.
Sjálf er hún farin til meiri
s-tarfia — Guðs um geim.
Ástvimum hennar sendi ég
inmilegusrt-u samúðarkveðj-ur og
bið þeirn Guðs bless-unar.
Erna Hemiannsdöttir.
í dag verður borin til hinztu
hvildar Guðrún Elsa Helgadótt-
ir, sem lézt 6. þ.m. þá nýlega
orðin 42ja ára göm-ul. Þó á orð-
ið hvíld sínia sérstöku merkingu,
hvað hina ungu konu snertir, því
að á hana voru lagðar þungar
þnau-tir síðustiu árin. Em þær bar
hún með slikri hugprýði til
hinzta dags, að sá hetjuskapur
eyk-ur enm á l'jóimanm af minn-
ingunni um ævi hennar, þegar
hún var heilbrigð og hraus-t, kárt
og giöð. Megi það verða þeim
styrkur, sem nú bera þymgstu og
sárustu songina við fráfall henn
ar.
Elsa, eins og hún var jafnan
kölluð, fæd-dist í Reykjavík 24.
jamúar 1931. Foneldrar henn-ar
voru hjónin Þorbjörg Krdstjáns-
dót-tir og Helgi Jónsson, sitýri-
maðiur, en a-uk Elsu eigmuöus-t
Minning:
Halldóra
Fædd 18. septeanber 1886.
Dáin 7. feíbrúar 1973.
Hallidóra fæddist í Nesi við Se*l
tjöm. Móðir hennar var Sólborg
Jónsdóttir og faðir hemn-ar hét
Jón Ámi Gíislason. HalHdóru var
kornið í fóstuir hjá þeim hjómum
í Bollagörðum, Önm-u Jómsdótitur
og Eina-ri Einairssyni. Þar kynmt-
is-t hún manni sím-um, Ertemdi
Eyjólfs'syndi, er lézt árið 1929.
Þa-u -eigmuðust fimm börm, setn
öli eru á lífi og búsett í Reykja-
Vilk. Þau eru: Einar, Jómíma, Loift-
ur, Aðlalheiðfur og Anma.
Pölnar rós og blikncir blað
á birkigreinum.
Húmar ein® og ha-ustiar að,
í hjartams leynuim.
Kr. Jónsson.
Eisku amma mtn, þannig
er mér immambrjósite, er ég kveð
þi-g hinztu kveðju. Þú áitti'r það
rúm í hug-a mímumi, sem erfitt er
að fylfe. Ávallt man ég lijúfian
faðm, er stóð jafnt opiinn lítilli
stúlfeu sem flullvaxta. Þú ræddir
líitið u-m eigim hag, em hafði-r allt
af tima til að hlusta á van-damál
ag taka undir glens oig gtaman.
þau þrjú börn, sem n-ú fyltgja
systur sinmi sáðasta spölimm.
Elsa var bomung, er hún
missti móður sina, em síðari kona
Helga, Kristin Lárusdótrtir, gekk
þeim systkinum ölluam í móð-ur-
stað á þann hátt, að móðurmissr
irinn varð ekkd betur bætrtur. Og
sú g-æfa fyl'glr þvi ennfremur, að
böm þeirra systkina hafa alla
tið átrt ömmu, sem þau hafa elsk-
að og dáð.
18 ára gömul gekk Elsa að eiigia
ef-ti'rliifandi eiiginmann sinm, Jóm
Eiríksson, málarameista,ra. 21.
maí 1949 hóflBst hamingjuríkt
hjónaband þeirra, og þeim varð
þri-ggja barna aiuðið. Þa-u eru:
Þorbjörg Kris-tin, sem er gifit
Griimi Friðgeirs-syni, tæknifræð-
ingi. Eiríkur, sem varð 21 árs,
daginm sem móði-r hams dó, og
SigurdSs, 12 ára.
El'sa var einstakiega geðprúð
og glaðlynd og að eðli-sfari þakk
lát. Þanni-g er bezta fólkið á jörð
unni. Heimilið var henni heifegt,
og það bar og ber þess merid
og mun vafalaust halda áfram að
gera það. Sumt fólk skilur svo
mikið eftir af sjálfu sér, þegar
það hverfur héðan, að okkur
skilst betur en áður merking
þess, að það eru hinar jarðn-
esku leifar, sem eru bornar til
grafar.
Elsa var þakklát og glöð yfir
því að geta verið viðstödd brúð
kaup dóttur sinnar í fyrravetur
og mega fara heim af sjúkrahús
inu, þegar sonur hermar varð
stúdent s.l. vor. Þá naut hún í
nokkra mánuði frábærrar um-
hyggju eiginmanns síns og fjöl-
skyldu, unz hún þurfti að fara
aftur á sjúkrahúsið, eins og hún
vissi fyrir.
Ég er forsjóninni þakklát fyr
ir 18 ára kynni okkar Elsu. Þau
voru og verða mér dýrmæt.
Börnum hennar, eiginmanni og
foreldrum votta ég dýpstu samúð
mína.
Drottinn minn, gef dánum ró,
en hinum líkn, er lifa.
Kristín Hermannsdóttír.
Jónsdóttir
Ó hvað við átitium oft ánægju-
situndi-r s-ama-n. 1 huga mér geym
ist rnymd af lébtstligiri' og knálegri1
konu, með dökkt þykkit háir vaf-
ið -upp í flétrtu oig sávinnandi.
Ellsk-u amma mín, ég þakka af
aihug þá -geeifiu að hiafa fengið
að njófia saimvi'ste. við þiig. Ég
þakka góðum guði, að fiá að
vera hjá þér sið-ustu a-ugnabldk
seivi þiamar.
t Við þökkum mnilega semúð og vinarhug útför systur okkar. við andiét og
ÁSGERÐAR ÓLAFSDÓTTUR
frá Stóra-Skógi.
Sérstaklega þök'kum við læknum, hjúkrunarkonum og starfs-
tiði öllu að Reykjalu-ndi. Bræðurnir.
Vakitu -mi'nin J-esiú, vakrtu í mér,
vaka láititu mig eins í þér.
Sálin vaki, þá socfinar 1-íf,
sé hiún ærtíð i þinni hláf.
Hallgrím-ur Pétursson.
Ég trúi þvi, að dauðton sé að-
eims þrep í þrosikabraut okkar
og bið éig þvi Guð að blessa
þiig, elsikiu amtma mftn-.
Fyrir mÉna hönd og systkina
minmia.
K.G.