Morgunblaðið - 24.07.1973, Síða 23

MORGUNBLAÐIÐ — ÞRIÐJUDAGUR 24. JÚUl 1973
23
flest siin beroskubrek að bakii.
Hún var ábenandi styrk og hóg-
vær í allri skaphöfn. Trúverð-
ug gagnvart sjálfri sér og öðrum
og virtist sem hún hefði sérstakt
£ag á þvi, að flytja með sér birtu
og mildi, hvar sem hún fór. Ég
tel mig því hafa ríka ástæðu til
þess, að þakka þessum ungu
hjónum fyrir kynniinguna og
samveruna á þeinira hamingju-
dögum. — Þau áttu ekki böm
saman, en hún átti son frá sínum
fyrri hjúskap, sem þau önnuð-
ust bæði af mikilli umhyggju og
fegurð. Nú á þessi litli drengur
athvarf og skjól hjá sínum móð-
urforeldrum, Halldóru Sveins-
dóttur og Guðmundi Siigurjóns-
syni, eins og svo oft áður, þegar
þess var þörf. En nú má gera
ráð fyrir að þau fái til fulls það
hiutskipti að strjúka þeimvanga
blíðlega, sem áður gerði móður-
hönd. Enginn efast um að þeim
farist það á annan veg en þainn,
sem bezt má verða. Enginn harm
ur er svo mikill eða stór, að ekki
fylgi honum vonin. Nú er þessi
ungi sveinn von og styrkur þess-
ara foreldra, sem ekki komast
hjá því að standa af sér þá raun,
að þeirra eigið bam er lagt að
moldu á blómaskeiði þess. Þau
finna það og skiija, að þau hafa
enmþá því mikiivæga hilUitverki að
sinna að ljúka því foreildraihiliuit-
verki, sem hinum ungu hjón-
um vannst ekki tími til. — Ég
voma og bið, að hin nýja vegferð
þeirra verki farsæl og sem
áfallaminnst. Ég vona einnig og
bið að hinn ungi sonur þessar-
ar hugljúfu frændkonu minnar,
beri gæfu til þes*s að fylla að
nokkru það skarð, sem nú hefir
verið rofið í frændgarð svo alltof
margra, að mannlegu mati.
KVEÐJUORÐ
Sigurður Már Davíðsson
Jórunn Rannveig Elíasdóttir
AUGLYSINGA Nk:
TEIKNI- >
STOFA
MYNDAMOT
.SÍMI 2-58-10
MORGUNBLADSHUSINU
Signrður Már Davíðsson
Fæddur 5. sept. 1944
Dáinn 15. júli 1973
Jórunn Rannveig Elíasdóttir
Faedd 29. okt. 1947
Dáin 15. júlí 1973
Fyriir röskum hálflum mánuði
komium við hjón heim eftir tæp-
lega ársdvöl ertendfc. Fiugvéliin
sló af hreyfliunium og tók að
feekka fliugið. Við brottfor i Osló
haflði veriö tæplegia 30° hiti og
sól. Gamla larndið btestii nú við
ökkur, naikið og kuldaiegt og ég
hugjieiddi þaiu undariagu örlög,
að vera fæddur og rótfaistuir á
sliku útskeri við nyrztu höf eða
hvað réttlætti heimkomu manns
ag byggð á þassum auðnum eftir
að hafa kynnzt igiudli ag grænxim
skógium suiðlægari liainda? Við
vorum varla komin iinm í íbúðina
okkar heimia í Kópavogi er sím-
inin hringdi og gliaölieg kven-
mianmisrödd heilsaði: „Hæ, þið er-
uð komin, ég býð ykfcuir hjartan
leiga velkomiin.“ Það var hún Jór
unn hans Siigga. Hún miundi þá
hvenær v'ð ætluðium að koma ag
var ekkert að bíða með hlutiina.
Um kvöldið komtu þau hjón með
börnin sín í heimsókn og það var
setið og spj alliað á kössuim ag
ferðatöskum. Við áttum þó eftir
að endurnýja akkar gömtu kynni
betur næstu daga. Gliaðværð ag
iiífsigteði þessara iglæsilegu hjóma
smitaði fljótt út frá sér. Ég hafði
ekki farið á fimileikaæfirtigu sið-
an á meistaramótinu í fyrra er
Siigurður endurheimti íslamds-
meistaratitii sinn oig taldi máig
reyndar aiflskriifiaðan á þeim vett-
vaingi. En fyrr en varði var Siglgi
kominn á Fíatinium simiuim ag
dreif miig meö sér á æf rnigu á-
samt Þóri Kjartanssyni keppi-
mauit sínum úr Ármianni sem átt
hefir við meiðsli að striða. Þetta
mimmt. á gamila daga. Siigga var
ekki eiiginileigt að sitja eiinm að
kökumni, hainm hreif kunniinigja
súna og félaga með sér á æfinigar
ag mót, enda ekki ofsagt að hann
Kveðjuorð
frá Akureyri
haifi verið lífið og sálin í fim-
leikadeitd KR á undaniförnum ár
um.
Að lokinni hressandi æfiingu,
var ekki um anrniað að ræða en
koma heim að Öskurhóld eða Hlíð
arendakoti, e'ns og Jórunn kali-
aði stundum hús þeirra í gamni.
Þetta yfirlætislausa rauða timb
urhús að Hiíðarvegi 61 lætur
ekki miikið yfir sér iminan við
steimblokkiirmar utar í hlíðinnii,
en hvergi hefd ég kamið er gilað
værð, gestrisini og óþvingað fas
húsráðenda hefir tekið mianrni
svo opmum örmum. Eldhúsið,
vettivianiguir Jórunnar, var ekki
búið filísum og harðviðairininrétt
inigum, þótt fjárhagur hefði váfa
laust ieyflt það, en þar gat að líta
h'ð m-esta úrval af kryddi og
bauikum er kitiia braigðlauka
vora. Á vaggjum var letmuð
miminimig um að gefa sér góðan
tíma til snæðings. Enda er það
miália sannast, að þótt Siigurður
hafi li'fað og hrærzt í ammasömuim
„bisness“ á undamförmum árum
flyri'rfundust ekki magasjúkdóm
ar á því he.im li. Umræddan eftir
miðdaig útbjó nú Jórunn vi'ð söng
og gamanyrði, einhverj'a dýrð-
ieigiustu rmáitíð er við hjón höf
uem snætt. Að máitíð iokinini var
gerngið til stofu. Sig'urður settist
með gítariinn og tók laigið. Áður
em varði vair stofain fulll aí vin-
um ag kunininigjum, enda gátu adll
ir litið :mi á Hliðairvagiinum án
þess að gera boð á uindan sér.
Hafi nokkuir verið í vafa um,
að gott sé aö búa á ístaindi hvarf
sá efi nú sem dögg fyrir sólu.
En veður eru skjót að skipast
í lofti. Maðuirinn með ljá'nn ger
ir helduir ekki aillta.f boð á uindan
sér og víst miunu vinir þeiimra
hjóna ekki koma oftar til gileði-
fiuinda að Hlíðarvegi 61.
S'gurður var sonur Davíðs Sig
uirðssonar umboðsim'anns Fíats á
ísiiandi ag fyrri kanu hans Jónu
G. Ingiimarsdóttur og vann hann
nú sem sölustjóri við fyrirtæki
flöðuir sinis. Fareidrar Jórunnar
eiru Ellías Arnliaiuigsson ag kona
hams Gyða Guðnadóttir Reykja-
vik, en þau hjón bjuggu til
sfcamrms tíma auistur á Rauðailæk
í Rainigárvalilasýsliu.
Þau Siigurður og Jórunin áttu
tvö yndiisleg börn, Davið 8 ára
Oig Heigu Guðnýju 5 ára, l'fandi
eflUrmyndir foraldra sinna.
Kæra Jórunn betri lífsiförunaut
giait Siigurður varla funidið. Gáf
um þínuim og persónutöfruim
gleymum við seint. Að teiðarlok
um gazt þú saigt eins og Bertgþóra
forðum: „Ek var ung gefim Njáli
ok hefi ek því heitið homum at
eitt skyldi gainiga yfir okkur
bæði.“ Við eiigum báigt með að
skilja hvers vagna llíflsþyrst ag
giees leg uingmenni eru köL'luð
burt. Nokkur huggun er þó að
vita viini sina veirða samflerða yf
ir móðuna mi'klu. Þau hurfu X
blómia a'.durs síns og lit'a véli'n,
sem hvarf okkur norður við
Tröilak'rkju, bar þau á leiö upp
til Guös, e:ns og barnið saigði.
Börnum þeirra og aðstaindendum.
vottum við dýpstiu samúð.
Hörður og Birna.
Ingimar Örn Davíðs-
son — Minning
Undir heiðskírum júlíhimni
sátum við í góðum félagsskap
á bökkum silfurtærrar berg-
vatnsár vestur á landi og létum
hugann sv'ífa úr einum stað í
annan, ófjötraðan sem fugla
sumarsins. Ræddum óteljandi
hugðarefn'i okkar á þann óbeizi
aða og lífsglaða hátt, sem þér var
lagið, og af þér stafaði lífs-
orku og fjöri, sem var svo snar
og eiinlægur þáttur persónuleika
þíns. Þá dvaldist sumar í hugum
okkar, og draumlyndi æskunn-
ar verða seint takmörk sett.
Þú varst stórhuga og framsýnn,
er þú dróst upp framtiðaráform
þín, og bjartsýni þín og vilja-
kraftur hafði smitandi áhrif á
félagana. En umfram allt kunniir
þú tökin á lífinu sjálfu, að nema
hiinar spaugilegu og léttmætu
hliðar þess, og lyftir þeim til
vegs, en hirtir lítt um hinar
dekkri myndlr mannlifsins. Hjá
þér fór saman næm kimnigáfa
og dæmafá lífsgleði, er ósjaldan
verður þeirra veganesti, sem
ungir eru úr heirni kvaddir.
Láfið var þér auðvelt viðfangs
og þú nauzt þess í ríkum mæli
þann stutta tima, sem þér var
útíhfiutaður í þessari jarðvist.
Þú varst listamaður, sem auk
þess að kunna liistina að lifa
fórst næm'um höndum um eðal-
málma og gazt þér þannig góðan
orðstír. Þú fluttir mð þér fersk
an andblæ hvar sem þú fórst
og áttir auðvelt með að létta
hug beirra, sem þú hafðir sam-
.sk'pti við. Þú barst ætíð með
þér neistann sem kveikti eld
liífsgleðinnar.
Á örskammri stundu geta veð
ur skipazt í lofti. Þú hvarfst
úr hópi vina þinna fyrr en varði
og eftir stendur skarð fyrir
skildi. Tíminn, þetta afstæða
hugtak, leikur okkur grátt, sem
enn erum lífs og þreyjum þorra
og góu. Skyndilega slá örlögin
á dýpstu tóna tilverunnar. Við
höfum séð á bak vlni.
Við sendum aðstandendum
ykkar hjónanna og ungum syni
inni'legar samúðarkveðjur, og
kveðjum þig, kæri vimur og
starfsbróð'r, með þessum visu-
orðum Tómasar:
„í dimmum skugga af löngu
liðnum vetri
mitt 'ljóð til þín var árum
saman grafið
Svo ungur varstu, er hvarfstu
út á hafið,
hugljúfur, glæstur, öllum
drengjum betri.“
Vinir og- samstarfsfólk
að Laugavegi 35.
HLUSTAVERND
- HEYRNASKJÓL
STURLAUGUR JONSSON & CO.
Vesturgötu 16, Reykjavík.
Simar: 13280 og 14680.
Til Sigurðar Más Davíðssonar,
Jórunnar Rannveigar Elíasd.,
Inginiars Arnar Davíðssonar,
og Sigríðar Guðmundsdóttur.
í llfi okkar gierast stumd'um at-
burðir, se-m okkur finmst vera
sivo ótrúlegir og vailda okkur silik
um hairmi og trega, að við vilj-
um naiumast fá okkur til að trúa
því að þeir halii gierzt.
Við reynium að fá sivefinimm til
að ieysia okkur frá harmimuim, í
þeiirri von, að mega vakina mieð
þeiirri vissu að þetta hafi aðeáms
veir'ð drauimiur en elkki veirufe'fci.
Svo vöknium við á ný og verðum
að láta okkur skiil'jaist að þetta
hefur gerzt í raun ag veru og er
staðreynd, sem við verðum að
sætta okkur við og að höndum
beflur borið harmsefmi, sem veld
ur okkur sárum tragia alilt tiil ævi
loka. Við sam væntum þesis að sjá
ykkuir bræðurnia og komur ykk-
ar, ÖLI ung, fríak ag Mfaglöð á
faginiaðarstund, urðum al'lt í e niu
að lúfla þeirrl staðreynd, að þið
hefðuð ölil á einu aiUig'ntabiliki beð
ið aldurtiila með svo svipleigiuim
og dapmrieig'uim hætti. Á slikri
stumid eru orð n Mti'isimiegmug fifl
að tjá það sem inmi'. fyriir býr og
táriin aðeins smár vattuir þess
trega, sem við erum gTÍpiIin. Þe-giar
frá ifiðiuir og vlð reymuim að sætta
okkur við þau dapuirlieigiu örlög,
sem akkuir hafa hlatmazt fiinmiuim
vlð, að jaifnframt þvi sem við
treigium ag hörmum, verð'um vlð
að gteöjast vegina þesis sem við
höfum áð'ur átt — miinmiimganina
'Uim samverusitUindir 11'ðiinna ára
og þá gtjeði og hiSýju, sem aill'taif
fyiigdi ykkur hvar seim þið fóruð.
TiTgigð ykkar og ræktarsiemi
við bem'skuistöðvarnar og ætt-
inigjama þar helma, veirðuir okkur
a'Ba daga minniiisstæð og dýr-
mæt.
Þó að ykkar saga og ykkar 3&f
ætti svo skamiman aldur, og okk
uir þættl sam væri hún aðainis að
hef jast, er hún þó miikifisvarðuir
þáttur í iífi okkar ailra og auð-
jeigð, seim við viildum ekki án
vera.
Að deyja umgiur — það er til
■eiflnii sárra harma, en við 'getuim
lí'ka spurt okkuir sjálif og sagt:
„Á meðan árln þreyta hjörtiu
hiinina,
sem horfðu eftiir þér í sárum
tregia,
þá b'iómigast enin og blómigaist
ævinijaga
þlitt bjarta var í hiuigium vina
þininia.
Og skín ei ijúfast ævi þeirra yfir
er ung á morigm'. lífsiinis s'taðair
nemur
og eiMfLaga óháð því sem kemur
i sesku siininar tiign'u flegurð lfiir.“
Þaminijg verður ykkar minmiimg,
á ókominum dögum, í huguim okk
ar, sam enm mætum okkar örlöig
uim ag þvi sem Mflð beifiuir okk-
uir að færa í gileði ag harm:.
Við k'veðjum ykkur með sáruim
traga, em mlmniiinigiin, sam við elig
um um ykkuir Mifár i bjartri hedð
irikju ag vekuir okkur hlýju og
þakklæti a'la daga.
Nói frændi.