Morgunblaðið - 24.07.1973, Qupperneq 28

28
MORGUNBLAÐIÐ — ÞRIÐJUDAGUR 24. JÚLl 1973
SAGABM
— Hvernig komstu hingað inn ?
sj^irði ég önug.
Jack svaraði ísmeygilega:
—- Sumu kvenfólki lízt vel L mi'g,
og meðal þeirra eru frönsku
gangastúlkumar, sem betur fer.
— Jaeja, en nú verðurðu samt
að fara, af fví að maðurinn
minn er alveg að koma.
— Þar eð ég veit ekki, hvern-
ig hann er í laginu, þá er mér
líklega betra að trúa þér, en ég
fér þv: aðeins, að ég megi koma
annað kvöld í staðinn.
— Þú mátt vera hér alHa aðra
nótt, ef þú bara ferð núna. Hann
hallaði sér að hurðinni og leit
skritilega á mig.
— Komdu héma, Jenny.
Ég kom með ánægju og hall-
aði mér upp að öxlimni á honum.
— Elskarðu mig?
— Ég elska þig að minnsta
kosti meira en þú mig, sr ^ði ég.
— En farðu nú. Hann kyssti
mig itnnilega og fór.
— Og það sarna gerðum við,
næsta morgun. Hr. Jones leigði
bíl og við ókum í honum alla
ieíð tid Parísarborgar.
8. kafli.
TAN—Y—VOEL.
Ég varð ástfangim að Tan-y
Voel um leið og ég gekk upp
eftir garðstígnum. Hr. Jones hafði
látið hvítkalkaða þilið á bónda-
bænum ósnert, en bætt við tveim-
ur áimum bakatil, til þess að
iykja um húsagarð. Stór L—lög-
uð setustofa lá út frá forsalnum.
Þetta var nú fremur tónlistar-
stofa' en setustofa, og stór flyg-
iil og þrjár hörpur stóðu þar úti
við gafl.
— Þú hefur aldrei sagt mér,
að þú lékir á hörpu.
Hr. Jones htó. — Þú spurðir
mig aldrei að því. Ég sagði þér,
að ég væri tónlistarmaður. Ég
leiik líka á slaghörpu. Og feg-
inn er ég að hitta hana aftur.
Hann settist niður og tók að
leifca lágt, eitthvert lag, sem ég
fékk seirnna að vita, að hét:
„Stúlkan með hörgula hárið“.
— Æ, góði hr. Jones! Feit og
vimgjamleg kona kom imn laf-
móð.
— Ég var lengst niðri í garði.
Við bjuggumst ekki svona fljótt
við yður, en þá heyrði ég tón-
listina. Mikið var gaman að sjá
yður aftur.
— Sama segi ég, frú Griffiths.
Má ég kynna konuna mína?
— Ja héma! Mikið er hún
vélvakandi
Anne Piper:
Snemma í hátíínn
faUeg! Verst, að þér skylduð
ekki geta beðið og gift ykkur
hérna í kapeliunni.
— Ég vona, að yður þyki
ekki verra að þurfa nú að elda
handa tveimur í staðinn fyriæ
handa einum, frú Griffiths,
sagði ég.
— Hjálp mér, nei! Það er ekki
nema ánægja. Hr. Jones er bú-
inn að vera of lengi eimm. Gift
dóttir min kemur himgað á morgn
ana, til þess að hjálpa mér við
verkin.
— Maðurinn henmar frú
Griffiths rekur búið fyrir mig.
Þau eiga heima í stóra húsimu,
sem við fórum framhjá.
— Og drengurimm minn, hann
Davy sér um garðimn — svo að
við sjáum um hr. Jones í fé-
lagi. En hr. Jones, ég vissi ekki,
hvermig ég ætti að fara að með
rúmim, svo að ég tók till bæði
í yðar herbergi og gestaherberg-
inu, en við getum flutt rúmim
þegar hann Davy kemur í kvöld.
— Nei, það er ágætt eins og
það er. Ég sef illa, síðam ég var
veikur og ég mundi gera frú
Jones of miteið ónæði ef við vær-
um í sama herbergi. Komdu upp,
elskan og ég steal sýna þér,
hvar þú átt að sofa. Við brölt-
um upp hálar eikartröppurnar.
Herbergið mitt var uppi yfir
stofunni, með sama útsýni yfir
dalinn. En annar glugginm vissi
út að húsagarði með gosbrunni
í miðju.
Rúmið var fornlegt stólparúm,
en ég var fegim, að ekki skyldi
vera sængurhiminm yfir þvi. Á
gljáfægðu gólfimu voru marglit
smáteppi.
— Og þarna er ruggustóll!
Hér skal mér líða vel!
— Þú mátt breyta hverju sem
þú vilt, Jenmy ef þér líkar það
ekki og ég skal eteki móðgast.
Þetta á að vera þitt heimili ekká
síður en mitt.
— Kvöldmaturinn er tilbúinn
hvenær sem þið viljið, sagði frú
Griffiths. — En þið viiljið sjálf-
sagt fara I bað, eftir þetta lamga
ferðalag og hitann, sem hefur
verið. Dai segir, að þeir fari að
skera kornið í næstu viku.
Ég þvoði á mér hárið og svo
mig alla, og vatnið varð svart
af sótinu í lestinni. Ég hristi
hárið út um gluggamn í svefn-
herbergimu, í kvöldsólimni og
það var orðið þurrt eftir
stundarfjórðumg. Ég fór í bláam
bómullarslopp og fór síðam miður.
Eldhúsdymar voru opnar, svo
að ég gægðist imn. Frú Griiffiths
var önnum kafin við eldavélima.
— Við slátruðum fallegum
kjúkl'ingi handa yður í kvöld,
og tóteum fyrstu baunimar í
garðinum. Ég var eimmitt við
baumimar þegar ég heyrði, að
hamrn hr. Jones var farinm að
spila. Sætur steikarilmur fylgdi
mér imn í stofuna. Hr. Jones var
aftur setztur við hljóðfærið.
Hann hætti þegar ég köm inm
— Haltu áfram, sagði ég. — Ég
hef gajmam af þessu. Ég kraup
á gluggasætimu og stakk nefinu
í rósimar úti fyrir.
— Hvaða yndislegi ilmur er
þetta ammar en af rósunum?
—- Líklega tóbak eða eitthvað
anmað. Hefurðu aldrei átt heima
í sveit, Jenmy?
— Etetei nema á vetuma í
Ohipworth. Og það var
amdstyggilegt.
— Það er nú heldur ektei sér-
lega Mflegt hérna á vetuma, en
kanmski gætum við þá farið til
útlamda.
— Þetta er svo indælt hús og
all.s ólíkt Ohdpwortlh, og auk
þess sýnist mér þú hafa mið-
stöðvarhitun héma.
— Já — og hana ágæta. Dai
Griffit'hs heldur henmi alltaf fum-
heiitri.
— Hvað er þetta, sem þú ert
alltaf að spila ?
— Það eru Chopin-æfingar.
— Þú verður að kenna mér
á slaghörpu.
í þýáingu
Páls Skúlasonar.
— Nei, ekki ég, en ég skal
finna góðan kenmara handa þér,
ef þér er alvara að vilja læra.
— Kvöldverðurimn er tilbú -
inn. Frú Griffiths birtist hátigm-
arlega í dyrumum með brúmam
kjúkling á fati sem sönnunar-
gagn máli sínu. Húm gekk á und-
an okkur imn í borðstofuna.
Hr. Jones skar fyrir og fyllti
glasið mitt af hvítvími.
Svo komu ber með rjóma og
svampkaka á eftir kjúklimgn-
um. Við drukkum kaffið okkar
úti í garðinum, rétt hjá gosbrunm
inum.
Allt í einu sagði ég: — Ég
held ég verði héma alveg eims
og heiima hjá mér, og fari að
ganga í kvemfélagið.
Hr. Jones hló. — Nei, gerðu
það ekki, það ætti alls ekki við
þig. Kannstei eftir svo sem tutt-
ugu ár. Nú vil ég, að þú haldir
veizlur og dansleiki og eignist
marga unga vimi.
Þegar ég var komin í rúmið
heyrði ég sambland af skvettun-
um í gosbrumminum og hörpu-
tónlist hr. Jones í stofunni miðri.
— Ég get ektei ráðið það Við
mig, sagði hr. Jones og dapur-
legu augum dökknuðu, Hvort
ég á að draga mig í hlé eða
halda áfram að vimma.
— Og hvað mælir með hvoru
fyrir sig?
— Læknirtmn mimn sagði mér
fyrir sex mánuðum, að ég ætti
að hætta öllum tökum, og þvl hef
ég vel efni á, en fyrir sex mámuð
um gat ég ekki hugsað mér að
eiga að fara að vera heima, alla
sjö daga Viteunmar. En nú mumdi
ég kunna vel við mig heima, en
er bara ekki viss um afkomuma
nú orðið.
— Em þú ættir þó nóg til
þess að geta haldið í húsið og
Frú Grlffiths, er það ekki ?
— Hjálpi mér! Auðvitað og
þú gætir meira að segja fengið
öll föt sem þig langar í.
— Eftir hverju erum við að
biða. Dragðu þig strax í hlé.
Ég yrði l'íka afskaplega eimmana,
ef þú værir að heiman allan dag-
imrn.
— Elsku bam — hvað þú get-
ur verið imdæl!
— Ekkd fyrst og fremst indæl,
reldur bara eigingjörn. Ég vil
vera hjá þér.
Hamm roðnaði ofurlítið, og
gekk að slaghörpunni. —
Korndu og sýndu mér, hvað þú
getuir sungið.
íbúð — herbergi til leigu
Fimm samliggjandi herbergi og eldhús
í nýrri blokk í Breiöholti (jarðhæð) leig-
ist sem íbúð eða sem einstaklingsher-
bergi.
Tilboð sendist Mbl. fyrir 1. ágúst,
merkt: „íbúð - 7790“.
Velvakandi svarar í síma
10100 frá mánudegi til
föstudags kl. 14—15.
0 Á móti erlenduin
ferðamönnum
.I.S. skrifar:
„Kæri Velvakandi.
Þú verður nú að fyrirgefa,
en ég er svo óþjóðernislega
simnuð, eða kannski þjóðernis-
lega, að ég veit svei mér
ekki hvort ég þoli
þessa erlendu ferðamenn, sem
hvergi er hægt að þverfóta fyr
ir frá því að veðrátta hér er
orðin nokkum vegimn sæmileg á
vortn og þangað til komið er
haust. Maður kemst varla leið-
ar sinnar um miðbæimn fyrir
þessu fólki og sama er að segja
um sveitir landsáns. Nú er ég
ekkert að áfellast þetta bless-
að fólte í sjálfu sér; það er
búið að segja því, að ísland sé
aldeiilis stórmerkilegt land og
þess vegna kemur það. Þeir,
sem ég er aftur á móti bálill
út i eru íslenzkir ferðafrömuð-
ir, sem sópa túristjumum himg-
að. Vita þeir kannski ekki, að
viða erlemdis er allt að þvl ó-
lift fyrir þessari plágu nema
fyrir þá, sem beinan hagnað
hafa af ferðamanmiastraumm-
um?
Mér ofbýður alltaf, þegar ver
ið er að tala um það, eem bet-
ui' má fara hér hjá okkur og
síðan sagt, mállmu til árétting-
ar: „Hvað ætli ferðamenmirnir
haldi?“ í svokölluðum ferða-
manmalöndum blómstrar alls
konar undirlægjuháttur gagm-
vart þessum ferðamönnum.
Þessi undirlægjuháttur á ekk-
ert skylt við sanma gestrismi,
sem við íslendimgar höfum þó
alltaf hrósað okkur af að búi
með okkur í ríkum mæld.
Ýmis'legt hefur líka þótt
meira áberandi í fari okkar en
þjónustulund, jafnvel þótt
gjald komi fyrir.
Hættum þessu bjánalega túr
istadekri. Bjóðum velkomna
þá, sem koma hingað af ein-
steærum áhuga á landi og/eða
þjóð, en lofurn þeim að hafa
fyrir þvi að afla sér sjáifir
þess áhuga.
Sem dæmi um þanm leiðin-
lega anda, sem hér rt'kir í sam-
bandi við móttöku erlendra
ferðamanna er, að jafnvel fól’k-
ið, sem hefur sitt lifibrauð af
því að teyma þá á asnaeyrun-
um gerir svo bara stólpagrin
að þeim á opinberum vett-
vangi, sbr. fyndnissögur af
„þýzkum kerlin'gum".
0 Um aðgöngumiöasölu
„Skenimtanafíkinn“ skrifar:
„Vélvakandi góður.
Lengi hef ég ætlað að skrifa
þér um mál, sem mér finmst
nauðsynlegt að leyst verði.
Svo er mál með vexti, að
mjög erfitt er að ná sér í að-
göngumiða að hinum ýmsu
steemmtunum og mannamótum,
sem völ er á hér í höfuðborg-
inni. Til dæmis er mikil fyrir-
höfn að ná sér í leitehús-
miða, ef mikil aðsókr. er að
viðkomandi leikriti. Þá þarf
helzt að gera eiinhvern út, sem
reiðubúinn er að stfunda í bið-
röð i nokkra klukkutíma.
Sama gildir um miða að kvik-
myndahúsum.
Hægt er að hriingja og fá
frátekna miða, en í flestum
kvikmyndahúsunum er ætlazt
til þess, að miðamir séu sóttir
alilöngu áður en sýning hefst,
þanná'g að oftast kostar þetta
tvær ferðir.
Víða erlendis er sá háttur
hafður á, að miða er hægt að
fá hjá sérstakri aðgöngumiða-
miðstöð. Þá er hrtngt í þessa
miðstöð, beðið um þá miða,
sem ósteað ©r eftir, oft með
allöngum fyrirvara, til dæmis
ef um leitehúsmiða er að ræða.
Hjá slíkum miðstöðvum er
einni'g hægt að panta miða 1
kvifcmyndahús og er þá nóg að
vitja miðanna í kvitemyndahús-
inu sjálfu um fimmtán mínút-
um fyrir sýningu.
Það er ekki vist að hér hjá
okkur henti nákvæmlega sama
fyrirkomul'ag og annars staðar,
en ég minndst aðeins á þetta til
umhugsunar fyrir þá, sem sjá
um aðgöngumdðasölu og ætla
má að hafi hag af því, að hún
gangi greiðlega fyrir sig
Skeinmlanal' í ldnn.“
0 Hráefnið
og Seðlabankinn
Einar Thoroddsen hafnsögu-
maður hafði samband við Vel-
vakanda. Sagðist hann hafa
verið að horfa út um glugg-
ann hjá sér og séð þá hvar
margir bátar biðu liöndunar.
Ástæðan hefði veríð sú, að
mi'kill steortur á vörubilum
væri nú í borgiinni. Á sama
tírna sagði Einar, að margir
vörubílar hefðu verið að aka
úr seðlabankagrunninum.
Einar sagði, að sér fyndtst
skjóta skökku við, ef fftskur
vært látinn li’ggja undir
skemmdum, af því vinna vdð
húsgrunn þennan væri svo að-
kalilandi.