Morgunblaðið - 17.11.1973, Side 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 17. NÓVEMBER 1973
4. kafli Froskur
og svo framvegis. En þetta er hættumerki-, rotta.
Þegar froskur þykist vera undirgefinn og er farinn
að leika hlutverk verðlaunahafa í sunnudagaskóla,
þá hefur hann eitthvað í bígerð. Ég er farinn að
þekkja kauða.“
I— ■■■■! I I I I
Hér fylgja átta or3. Geturðu raðað þeim í krossgátureitina
þannig, að öll orðin falli saman á viðeigandi stöðum.
Ranglar — larfana — apaspil — arninum — Akranes —
samtaka — nunnuna — pillina
„Hvemig líður í dag?“ spurði rottan glaðlega, um
leið og hún gekk að rúmstokknum.
Hún varð að bíða nokkrar mínútur eftir svari.
Loks kom það veikri röddu: „Þakka þér fyrir, kæra
vinkona. Mikið ertu vingjamleg aðspyrjast fyrir um
líðan mína. En segðu mér fyrst, hvernig þér líður
sjálfri og hinni ágætu moldvörpu."
„Jú, okkur líður prýðilega,“ sagði rottan. „Mold-
varpan ætlar að fá sér sprett með greifingjanum.
Þau koma aftur um hádegið, svo við_getum átt
ánægjulega morgunstund saman á meðan. Nú skaltu
rísa á fætur og sýna af þér gleði. Ekki dugar að liggja
stúrinn í bælinu, þegar veðrið er svona fagurt.“
„Elsku, góða rotta,“ muldraði froskur. „Skelfing
gerir þú þér litla grein fyrir ástandi mínu og hve
fráleitt það er, að ég rísi úr rekkju núna....ef ég
geri það nokkurn tíma. Mér leiðist að vera vinum
r/ ium til byrgði og býst heldur ekki við að vera það
miklu lengur. Satt að segja vina ég, að því sé brátt
lokið.“
„Sama segi ég,“ sagði rottan með áherzlu. „Þú
hefur vissulega verið okkur erfiður og ég er fegin ef
því er að Ijúka. Eins og veðrið er líka gott og
bátsferðirnar fara að hefjast. Ekki svo að skilja, að
við teljum eftir okkur fyrirhöfnina, en viðmissum af
óskaplega miklu þín vegna, froskur.“
„Ég óttast þó, að fyrirhöfnin verði ykkur um
megn,“ svaraði froskur með uppgjöf í rómnum. „Ég
skil það líka vel. Það er eðlilegt. Ég fer ekki að fram
á neitt meira af ykkar hálfu. Ég veit, að ég er ykkur
þung byrði.“
„Já, það ertu,“ sagði rottan. „En þó skal ég leggja á
mig hvað, sem er fyrir þig, ef þú lætur þér segjast."
0, blómkálsm aðurinn mikli,
hví hafið þér yfirgefið mig?
Hve lengi, ó,
maður, æflið
mér?
mikli blómkáls-
þér að leynast
Óvinir mfnir ásaka míg allan
daginn! Lyftið mér upp úr
eymd minni!
Fjárinn!
HOldLONÓ, OH,öREAT
POMPKIN,Ll>ILTTHOU HIPE
MINE ENEMIE5 (?EPl?OACH
ME ALL THE OAk'! BRlNG
THOU ME OUT OF MY D&TRE55Í
c-unnLAUG^^AGA CRnuuunGu
sem Hákon jarl, faðir þinn.“
Jarl setti svo rauðan sem blóð,
og bað taka fól þetta skjótt. Þá
gekk Skúli fyrir jarl og mælti:
„Gerið fyrir mín orð, herra, og
gefið manninum grið, og fari
hann á brott sem skjótast." Jarl
mælti: „Verði hann á brottu
sem skjótast, ef hann við griðin
hafa og komi aldrei f mitt rfki
sfðan.“ Þá gekk Skúli út með
Gunnlaugi og ofan á bryggjur.
Þar var Englandsfar albúið til
útláts, og þá tók Skúli Gunn-
laugi far og Þorkatli, frænda
hans. En Gunnlaugur fékk
Auðuni skip sitt til varðveizlu
og fé sitt, það er hann hafði eigi
með sér. Nú sigla þeir Gunn-
laugur f Englandshaf og komu
um haustið suður við Lundúna-
bryggjur og réðu þar til hlunns
skipi sfnu.
VII. kapftuli.
Þá réð fyrir Englandi Aðal-
ráður konungur Játgeirsson
og var góður höfðingi. Hann sat
þennan vetur f Lundúnahorg.
Ein var þá tunga á Englandi
sem f Noregi og f Danmörku.
En þá skiptust tugur f
Englandi, er Vilhjálmur
bastarður vann England; gekk
þaðan af f Englandi valska, er
hann var þaðan ættaður. Gunn-
laugur gekk bráðlega fyrir
kongung og kvaddi hann vel og
virðuglega. Konungur spyr,
hvaðan af löndum hann væri.
Gunnlaugur segir sem var, —
„en þvf hefi ég sótt á yðar fund,
herra, að ég hefði kvæði orð um
yður, og vildi ég, að þér
hlýdduð á kvæðið." Konungur
kvað svo vera skyldu. Gunn-
laugur flutti fram kvæðið vel
og skörulega; en þetta er stefið
f:
Herr sésk allr enn örva
Englands sem goð þengil;
ætt lýtr grams ok gumna
gunnbráðs Aðalráði.
(Allur lýður óttast hinn örláta
Englands konung sem guð;
bæði ættingjar hins herskáa
konungs og alþýða manna lúta
Aðafráði.)
Konungur þakkaði honum
kvæðið og gaf honum að
bragarlaunum skartlatsskikkju
skinndregna hinum beztu
skinnum og hlaðbúna f skaut
niður og gerði hann hirðmann
sinn, og var Gunniaugur með
konungi um veturinn og virðist
vel. Og einn dag um morguninn
snemma, þá mætti Gunnlaugur
þrem mönnum á stræti einu, og
nefndist sá Þórormur, er fyrir
þeim var; hann var mikill og
sterkur og furðu torvellegur.
Hann mælti: „Norðmaður,"
segir hann, „sel mér fé nokkuð
að láni.“ Gunnlaugur svarar:
„Ekki mun það ráðlegt að selja
fé sitt ókunnugum mönnum."
Hann svarar: „Ég skal gjalda
þér að nefndum degi.“ „Þá skal
á það hætta," segir Gunn-
laugur. Sfðan seldi hann hon-
um féð. Og fitlu síðar fann
Gunnlaugur konunginn og
segir honum fjárlánið.
Konungur svarar: „Nú hefur
Iftt til tekizt; þessi er hinn
mesti ránsmaður og víkingur,
og eig ekki við hann, en ég skal
fá þér jafnmikið fé.“ Gunn-
laugur svarar: „IHa er oss þá
farið,“ segir hann, „hirðmönn-
um yðar, göngum upp á sak-
lausa menn, en láta slfka sitja
yfir voru, og skal það aldrei
verða-“ Og litlu sfðar hitti hann
Þórorm og heimti féð af hon-
um, en hann kvaðst eigi gjalda
mcÖthof9unkciffinu
— Allt í lagi. Við hittumst svo
hérna hjá Gomcz frænda
næsta föstudag.
— Nú hlýtur tönnin aðfara.
— Heyrðu... Emma... ég var
næstum kominn f það heilaga
með þessari herfu, áður en ég
kynntist þér.
— Maðurinn hennar er sótari.
41
— Er þetta nú ekki fulllangt
gengið, sonur sæll?