Morgunblaðið - 09.12.1973, Síða 28

MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 9. DESEMBER 1973
28
Þýtur í skóginum “““
5. kafli
ÆVINTÝRI FROSKS
— En nú gerum við langa sögu stutta. — Við rekjum
ekki viðskipti hans við konu nokkra, sem bjó á
húsabáti á ánni, né haldur þegar hann lenti í úti-
stöðumviðtataraflokk eðaenneinn bílaeiganda,sem
sigaði á hann tveimur fílelfdum lögregluþjónum.
Froskur átti fótum sínum fjör að launa í þeim
eltingaleik, sem lauk með því, að hann steyptist á
bólakaf út í straumharða á. Straumurinn bar hann
óðfluga langar leiðir niður ána og froskur átti fullt í
fangi með að halda hausnum upp úr vatninu. Loks
tókst honum að grípa traustataki í sefgresi, sem
slútti fram af bakkanum og stöðva ferðina. Þegar
hann hafði kastað mæðinni góða stund sá hann, að
hann var staddur framan við djúpa holu í árbakkan-
um og þegar hann gáði betur að, sá hann glampa á
Fleiri englar
Þessa tvo engla klippiS þið út á sama hátt og engilinn á
föstudaginn. Það er skemmtilegra að hafa fleiri tegundir af
englum. svo að e.t.v. getið þið líka búið til vkkar eigin engi 1 til að
festa á jölatréð.
eitthvað inni fyrir, sem þokaðist nær honum. Loks sá
hann móta fyrir andliti með löngum veiðihárum.
Kringluleitu andliti og alvörugefnu með lítil eyru
og silkimjúkt hár.
Það var vatnsrottan.
XI. KAFLI
Veður skipast í lofti.
Vatnsrottan teygði fram smágerða, brúna
framlöppina, greip í hnakkadrembið á froski og dró
hann fimlega upp. Froskur klöngraðist yfir brúnina
og inn í holuna og stóð þarna í anddyri'nu rennblaut-
ur og forugur upp fyrir haus. Vatnið rann af honum í
lækjum, en hann lét það ekki á sig fá. Nú var hann
kominn til vina og hann tók samstundis fyrri gleði
sína. Hann þurfti ekki lengur að villa á sér heimildir,
flóttanum var lokið. Hann gat afklæðst dular-
gervinu, sem var vissulega ekki samboðið stöðu
hans.
„Ó, rotturófa!“, hrópaði hann. ,,Ef þú bara vissir,
hvað ég hef átt erfiða daga, síðan ég sá þig síðast.
Hvílíkt óréttlæti ég hef mátt þola og hvílíkar þján-
ingar, sem ég hef brugðist við af stakri hreysti. Eða
flóttinn og kvænskubrögðin, hvert öðru frábærara.
Eg var settur í fangelsi, slapp þaðan, auðvitað! Ég
lék á alla, enginn sá við mér. Ó, ég er vissulega
stórkostlegur froskur. Á því er enginn vafi. í hverju
heldurðu að ég hafi lent síðast? Bíddu við, ég skal
segja þér ... “.
oJVonni ogcTWanni Jón Sveinsson
hafði? Veiztu ekki, aS hún kostar mikla peninga. Ætli
við verðum ekki að bíða með það? Við getum talað
um það seinna“.
„En heyrðu, pabbi. Ég gæti keypt aðra ódýrari. Mig
langar svo til að æfa mig á flautu“.
Faðir minn brosti og sagði:
„Jæja, drengur minn. Fyrst þig lángar svo mikið
til þess, þá geturðu farið í bæinn og keypt þér litla
málmflautu. Þú getur sagt þeim að skrifa hana hjá
mer .
Ég þakkaði hanum fyrir og hljóp niður í bæ í skyndi.
Skömmu seinna hafði ég eignazt ljómandi fallega töfra-
flautu úr málmi.
Ég æfði mig nú daglega af slíku kappi, að ekki leið
á löngu, áður en ég gat leikið öll lög, sem ég kunni.
Sérstaklega æfði ég mig í því að ná löngum og hvell-
um tónum.
Hefði mig grunað þá, að þessi töfraflauta mín ætti
eftir að valda mér og bróður mmum miklum þjan-
ingum innan fárra daga, myndi ég hafa fleygt henni
í eldinn lunsvifalaust.
En ég átti mér einskis ills von og anaði því ókvíðinn
út í hættuna, sem lá í leyni fyrir mér.
Á höfninni
Eitt vandamál var enn óleyst. Ég varð að fá leyfi
til þess að róa út á fjörðinn.
Fyrst fór ég til Ármanns, bróður míns, sem var
yngri en ég, til þess að fá hann til fylgdar.
„Heyrðu, Manni“, sagði ég. „Langar þig að koma
með mér í róður út á fjörð á morgun?“
„Já, en hvað ætlarðu að gera þangað?“
íTto&tnorgunkaffinu
— Ég veit, að ég er skftugur á
hundunum, en ég lofa að spila
aðeins á svörtu nóturnar ...
— Mamma, hefurðuséð Snata?
— Við ættum heldur að fá
okkur svona vél, sem býr til
orma, f stað þess að draga þá
upp úr jörðinni.. .
— Annað hvort er þetta kvik-
sandur eða þá að hann er að
slást við moldvörpu ...
— Ekki voruð þið svona sorg-
bitin, þegar ég var að fara í
viðskiptaferðirnar...