Morgunblaðið - 30.06.1974, Page 34

34
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 30. JUNl 197,4

Rekstrarferð
Smásaga
eftir Líneyju
Jóhannesdóttur
Rétt á eftir stóðum við sjálf á hárri brún. Sú
sýn, sem blasti við okkur, var eins og nýtt ævintýri
eftir grjótið og gráan mosann. Á sölnuðu túni gat að
líta lágvaxinn bæ og eins langt og augað eygði víð-
lendar mýrar með grænum dýjamosa.
Systir mín fór að hlæja. „Sérðu bæinn? Nú hljót-
um við þó að vera komin.“ Reksturinn rann niður
bratta troðningana og við urðum að hlaupa á eftir
honum, hvort sem okkur líkaði betur eða verr.
Unglingspiltur kom frá bænum og bauð okkur að
ganga heim. Nú var of seint að dusta sig og laga. Við
vorum komin alla leið í fyrsta skipti einsömul á
v 29 ''O&y'
rj 18
11
15 14•
*13
12
Með blýanti áttu að draga strik á milli tölustaf-
anna — frá númer 1 til 2 og síðan halda áfram að
draga strik milli talnanna alveg upp að tölunni 30.
ókunnan bæ. Tvær konur tóku á móti okkur eins og
langþráðum gestum. Hátíðleg fylgdum við þeim inn
dimm göng og komum inn I rökkvaða stofu. önnur
konan fór strax fram aftur, en hin fór að leggja á
borð. Okkur var starsýnt á hana. Hárið var snjóhvítt,
en þó sýndist hún ung. Þykkir fléttingar sfvöfðust
um höfuðið, en héngu samt niður á bak. Aldrei á ævi
okkar höfðum við séð konu með svona mikið og
einkennilegt hár.
Aftur og aftur þakkaði hún okkur fyrir reksturinn
og spurði frétta, en í hvert skipti, sem hún fór fram,
heyrðum við hana endurtaka allt sem við höfðum
sagt, svo hin konan missti ekki af neinu. Á gamalli
kommóðu stóðu einkennilegir hlutir, skornir úr tré.
Við gátum ómögulega satt forvitnina, því konan var
alltaf að koma og fara. „Gjörið þið svo vel,“ sagði
hún og setti fyrir okkur kúffulla diska af skyri með
rjóma út á.
Við byrjuðum strax að háma I okkur, þreytan
hvarf og einhvers konar hamingjutilfinning kom I
staðinn. Enn fór konan fram og nú glamraði í
bollum. „Ef við fengjum nú kaffi á eftir,“ varð mér
að orði og leit upp frá diskinum. Þá sá ég manninn.
Hvorugt okkar hafði heyrt I neinum. Við heilsuðum
vandræðaleg og ég skammaðist mín bæði yfir því,
sem ég sagði, og græðginni I okkur. Maðurinn tók
ekki undir kveðjuna heldur starði fram fyrir sig og
mér sýndust augun I honum glóa. Þetta var auðvitað
Sigurður með kutann, sá, sem gaf mömmu litla,
fallega kistilinn og hlutirnir á kommóðunni voru
gerðir af honum.
DRATTHAGI BLYANTURENN
cfionni ogcTVIanni
eftir
Jón Sveinsson
Freysteinn
Gunnarsson
þýddi
Síðan lét hann Manna fara í hana úthverfa, en peys-
an var fóðruð með svörtu. Og skrítið var það, að nú
skeytti boli ekkert um okkur. Hann leit varla við
okkur.
Þegar svo langt var komið, að við sáum vel heim til
bæjar, stöðvaði Haraldur hest sinn. Víð fórum af baki
og settumst í grasið.
Haraldur mælti:
„Héðan getið þið vel ratað heim einir“.
„Já, það er enginn vandi“, sögðum við. „En nú
kemur þú heim með okkur, Haraldur“.
„Nei, drengir. Nú fer ég ekki lengra. Hérna verðum
við nú að skilja“.
Þetta þótti okkur Manna mjög leiðinlegt. Okkur
vöknaði um augu.
Eftir stundarkorn sagði Haraldur:
„Áður en við skiljum, ætla ég að trúa ykkur fynr
leyndarmáli“.
Við urðum báðir forvitnir og færðum okkur nær
Haraldi.
En hann tók til orða og sagði:
„Fram að þessu hef ég kallað mig Harald. En nú
vona ég, að þið verðið ekki hræddir, þó að ég segi
ykkur það. Ég heiti réttu nafni — Halldór frá Borg“.
Við Manni hrukkum við. Og nú gláptum við á Hall-
dór eins og tröll á heiðríkju.
En hann hélt áfram á þessa leið:
„Þegar ég kom til Möðruvalla um daginn, hafði ég
ætlað mér að framselja sjálfan mig. En mér snerist
hugur á síðustu stundu, og þá sagði ég ykkur, að ég
héti Haraldur, en ekki Halldór.
Ég var hissa á því, hvað mér reyndist auðvelt að
vera gestur í heila nótt á sama bænum sem yfirvöldin
bjuggu á.
Daginn eftir fór ég svo aftur upp í helli minn.
Síðan hefur mér tekizt með aðstoð vina minna að
ráða mig í skiprúm til útlanda.
ffteÖÍmorgunkciffinu
=yj|
— Af hverju getur hann ekki
bara komið með inniskóna
mfna eins og aðrir hundar???
— Hvernig get ég sannfært þig
um, að mér finnst þetta mjög
leiðinlegt....

— Reyndu aftur og mundu að
hreyfa vængina upp og
niður....