Morgunblaðið - 15.02.1975, Síða 32

32 MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 15. FEBRÚAR 1975
CL /\ . ca
iHss Kll mw
Piltur og stúlka Thóroddsen
Já, Ásbjörn minn, hún er undan henni Forustu-
hníflu hennar móður minnar; en hvað er orðið af
græna spottanum, sem var í eyranu á henni?
Á, heyrir þú nú, Jón góður! sagði Ásbjörn, þetta er
hún Kolla hennar Sigríðar litlu, heldur þú, að barnið
skrökvi? Og þarna hefur verið dregið í eyrað á
henni, en rifnað út úr, og er svo gróið saman aftur,
og því er þarna bríxlið á eyranu; ég vissi það líka, að
ég þekkti svipinn, þó ég kæmi honum ekki fyrir mig,
en nú kannast ég við það, að hún er af Hníflukyninu.
Það er eins og vant er fyrir þér, Ásbjörn sæll!
sagði Jón, þú dregur þeirra taum, sem þú heldur, að
geti slett í þig bita eða sopa, en í þetta sinn skaltu
ekki féfletta mig, því ég á kindina með öllum guðs-
rétti, eins og á eyrunum má sjá.
Það lýgur þú, sagði Ásbjörn og reiddist því, er Jón
sagði, að hann væri hlutdrægur.
Á, lýg ég það! sagði Jón og brá hendinni framan á
nasir Ásbirni, svo úr dreyrði; Ásbjörn sleppti þá
tvævetlunni og ætlar að rjúka í Jón, en hreppstjóri
Bjarni hljóp í fangið á honum og hélt honum, en
tveir aðrir tóku Jón og öftruðu honum að berja
Ásbjörn meira. Ásbirni þótti það illt, er hann náði
ekki að hlaupa að Jóni, og beiddi hreppstjóra grát-
andi að lofa sér að slá þrælinn dálítið —því ég er
óvanur því, að mér sé gefið á nasirnar fyrir ekkert,
eða þurfti hann að gefa mér á hann þó að ég kallaói
hann lygara, það er hann, og þetta var þá ekki það
stóryrði.
HÖGNI HREKKVÍSI
Heyrðu væna — viltu gjöra svo vel að hætta að keyra Högna í
dúkkuvagninum þeim arna.
Bjarni lét sem hann heyrði það ekki og reyndi á
allar lundir að stilla til friðar með þeim og tókst það
svo um síðir, að þeir kysstu hvor annan og beiddu
hvor annan fyrirgefningar; en tvævetluna skipaði
hann að leiða til fjár Jóns á Gili og kvað nóg illt af
henni hlotizt hafa og skyldi hún ekki oftar verða
þrætuefni. Þegar Sigríður litla sá, að Kolla var burtu
leidd, og heyrði, að Jón á Gili ætti að eiga hana, gat
hún ekki gjört að sér að fara að gráta, því henni
þótti svo vænt um hana og hafði hlakkað svo lengi til
að sjá hana aftur af fjallinu; hún settist þá undir
annan réttarvegginn og táraðist. Indriði litli frá Hóli
var staddur skammt þar frá og sá, að Sigríður fór að
gráta. Æ, ég get ekki séó hana Siggu litlu gráta,
sagði hann við sjálfan sig og gekk til hennar. Hvað
gengur að þér, Sigga mín? Mér er svo vel við þig, að
tárin koma fram í augun á mér, þegar ég sé þig
gráta, sagði hann og klappaði Sigríði á herðarnar
með hendinni; segðu mér, hvað gengur að þér?
Æ, mér þótti svo mikið fyrir að missa hana Kollu
mína; hún er svo falleg, en nú hefur hann faðir minn
látið óræstið hann Jón á Gili taka hana frá mér; þetta
var sú eina kindin, sem ég átti, og það er svo gaman
að eiga sjálf kind.
Vertu samt ekki að gráta út úr því, Sigga mín góð,
sagði Indriði, ég á tvö lömb hérna í réttinni, og mátt
þú eiga hvort þeirra, sem þú vilt; hún móðir mín
hefur sagt, að ég mætti gefa þér annað, og komdu nú
og skoðaðu þau.
Sigríður varð þessu ofur glöð og fór Indriði með
hana þangað, sem lömbin voru; það voru tvö gimbr-
arlömb ofur féleg, og bauð Indriði Sigríði að kjósa
sér hvort, sem hún vildi; sagði Sigriður föður sínum
frá gjöfinni, og sagði hann það fallega gjört af
Indriða og sagði Sigríði að þakka Indriða fyrir með
kossi. En þú, Indriði, skalt einhvern tíma koma yfir
að Tungu í vetur og finna hana Siggu litlu, því vera
má, að þið unga fólkið fellið meira huga saman en við
feður ykkar og vil ég ekki meina ykkur það.
Varð nú ekki fleira til tíðinda að því sinni. En um
veturinn voru frost mikil og ísalög, og lagði Fagurá
þar á milli bæjanna, og mínntist Indriði einhvern
sunnudag á, hvað Barni í Tungu hafóisagtvið hann,
og biður foreldra sína aö lofa sér yfir að Tungu að
finna Siggu, og játtu þauþvíen segja honum að vera
kominn aftur fyrir vökulok. Indriói kom aó Tungu
og fagnaði Bjarni honum vel ög svo Sigríður, en
Ingveldur lét sér fátt um finnast. Ormur Bjarnason
var þar fyrir, hafði hann fengið leyfi af kennara
sínum að finna foreldra sína unihelgina; urðu þeir
Indriði brátt góðir vinir.einsog ekkert hefði í skorizt
með þeim; voru þau öll að leikjum um daginn,
börnin og bjuggu sér snjókerlingar eða renndu sér; í
rökkrinu höfðu þau það að skemmtun að kveðast á;
voru þeir sveinarnir báðir á móti Sigríði og veitti þó
miður, því Sigríður kunni allar Úlfarsrímur spjald-
nteÍinor9unk(iííÍAu
Nígeríu-
handtakið
Fregnir frá höfuðborg
Afrlkurfkisins Careron herma
að þar í landi eða öllu heldur í
höfuðborginni hafi gripið um
sig mikill ótti meðal karl-
manna við Nígeríu-handtakið.
En sú saga gekk um borgina að
þangað væru komnir Nígeríu-
menn sem gerðu karlmenn
kyndaufa með því einu að taka
f hönd þeirra. Nígeríu-
handtakið óttuðust karimenn
borgarinnar svo, hermdi
fregnin að þar sást vart maður
öðru vísi á götu en með báðar
hendur keyrðar djúpt í vasa.
En fögregla borgarinnar fékk
upplýst að einhverjir náungar
þar í borg hefðu komið þessum
sögusögnum á kreik til þess að
örva sölu sína á heimatilbún-
um kynörvunarmiði.
Hver var að leika sér með hár-
lakkið?
Það var umburðarlyndi
Magnúsar sem réð úr-
slitunum um að ég gift-
ist honum.