Morgunblaðið - 24.08.1975, Side 34

34
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 24. AGUST 1975
Ljós 75 á
Kjarvals-
stöðum
Flennistórar
litmyndastækkanir
gestsins
Ljósmyndaklúbburinn LJÓS held-
ur þriðju Ijósmyndasýningu sína I
byrjun næsta mánaðar með sýning-
unni Ljós 75 á Kjarvalsstöðum. Þrir
félagar eru nú aðilar að klúbbnum
og munu þeir sýna myndir sínar auk
gests. Félagarnir eru Gunnar S.
Guðmundsson, Kjartan B Kristjáns-
son og Pjetur Þ. Maack. Gestur
sýningarinnar að þessu sinni er
Mats Wibe Lund, en á siðustu sýn-
ingu var Gunnar Hannesson gestur.
Á sýningunni verður farið vítt og
breitt um myndefni jarðarinnar.
Mats verður með myndir m.a frá
Thailandi og Grænlandi auk íslands
en allar myndir hans eru litmyndir
mikið stækkaðar á pappír
Gunnar S. Guðmundsson heldur
áfram að spreyta sig á íslenzkri nátt-
úru auk þess sem hann sýnir nokkr-
ar myndir frá heimsókn sinni til
Parisar
Stór hluti mynda Kjartans B.
Kristjánssonar er frá erlendri grund,
sérkennilegar og um leið skemmti-
legar mannlifsmyndir frá Mið- og
Suður Evrópu, en hann hefur dvalizt
erlendis i tæpt ár frá síðustu sýn-
ingu
Pjetur Þ. Maack heldur sig við
fósturjörðina Hann bindur sig við
ákveðið „þema" og sýnir myndir af
einni stúlku, Helgu Eldon, bæði ut-
an starfs og innan, en Helga starfar I
islenzka dansflokknum og má þar
sjá margar skemmtilegar ballet-
myndir.
Sýningin verður sem fyrr segir á
Kjarvalsstöðum, verður opnuð 3.
sept. og stendur til 1 6. sept.
lis 1 .tasprang
í A Eftír < V Arna Johnsen
1.
Ein mynda Gunnars S. Guðmunds-
sonar
2. Helga dansar — Pjetur Þ.
Maack
3.
Þátttakendur f LJÓS 75. Frí
vinstri Kjartan B. Krístjánsson,
Gcnnar S. Guðmundsson, Mats
Wibe Lund og Pjetur Þ. Maack.
4.
Ein mynda Gunnars S. Guðmunds-
sonar.
5.
Mynd eftir Mats Wibe Lund frá
Grænlandi.
Cœsar Mar:
Þegar heimskur
maður fer að hugsa
Ég fór að hugsa um lækninn.
Hann er menntaður læknir, hann
er líka formaður Hundavina-
félagsins og vill hunda f þéttbýlið.
Eitthvað fannst mér þetta skrítið.
Að sjálfsögðu hefur hann skyld-
ur gagnvart sínum félagsskap.
Hefur hann ekki líka skyldur
gagnvart okkur, sem hann vill að
búum með hundunum?
Svo er annað. Er hann, læknir-
inn, viss um, að hundarnir vilji
búa með okkur f þéttbýli. Þá til-
högun sækir hann svo fast að
manni liggur við að halda, að
hundarnir sjálfir hafi sótt til
félagsins bréflega um að fá að
búa í þéttbýlinu.
Hundurinn er upphaflega villt
dýr, og varla er það líklegt að
hann, sem einu sinni rápaði um
sléttuna frjáls, vilji nú vera lokað-
ur inni í þröngu herbergi. Jafnvel
þó að sæng væri breidd yfir hann
og falleg húsmóðir, sem hann af
og til fengi að sleikja um nef og
munn væri f rúminu.
Svo er hinn hundurinn, sem
ekki hefur það eins gott. Hann er
kallaður inn klukkan 10—12. Þá
er hann rekinn út eða niður í
þvottahús. Þar má hann dúsa
innilokaður til klukkan 9—10 að
morgni. Þá er hann búinn að gelta
sig hálfhásan, kannski af löngun
til að komast út, kannski af þörf
til að leggja af sér, hland og saur.
Hafi hann ekki gert það um nótt-
ina inni, er honum sleppt stund á
lóðina, meðan húsbóndinn fær sér
morgurikaffið. Næst er hann
bundinn í snúrustóipann, með
eins metra eða kannski eins og
hálfs metra snæri, sem oft er of
þröngt um hálsinn. Nú er klukk-
an orðin 10, börnin koma út og
fara að leika sér á lóðinni, lfka
þar sem hundurinn meig og skeit,
þegar hann kom út fyrr um
morguninn. Ég heyrði um tík
nábúans, hún var látin hvolpafull
í skáp. Ekki var þess getið hvort
það var fataskápur eða náttborð,
en þetta hundahús eða fæðinga-
stofnun hundsins var f svefnher-
berginu.
Það skiptir kannski ekki máli
hvort tíkin átti sína fjóra hvolpa f
skápnum eða úti f svefnherberg-
inu, en mér finnst skipta máli
hvort það er svona þróun, sem
hundavinir vilja í þéttbýlið.
1. júlí var lesið f enska útvarp-
ið: 1975 eru f London 6.000.000
(sex milljón) hundar. Þeir leggja
frá sér 500.000 (fimm hundruð
þúsund) lítra af hlandi á sólar-
hring, 6.000 (sex þúsund) kíló af
hundaskít á sólarhring eða sex
tonn.
Finnst ykkur haugurinn nógu
stór hundavinir? I sömu frétt stóð
að nýlega væri fundinn sýkill,
sem bærist með hundasaur frá
dýrunum. Sagt v'ár að sá sýkill
gæti smitað i alltað tvö ár. Það
mundi þýða það, að börn hunda-
eigandans, sem getið var hér að
framan, hefðu getað smitazt allan
tímann i tvö ár, eftir að þau komu
út um morguninn og léku sér þar
sem hundur pabba þeirrá skeit og
meig fyrir tveimur árum. Er það
þötta öryggi, sem hundavinafélag-
ar vilja fyrir börn sfn. Þess var
líka getið að fimmti hver hundur
væri smitberi.
Atviks úr lffinu vil ég geta hér.
Um 1930 leigði ég íbúð hér í
Reykjavfk. Eigandinn sat meðan
við sömdum í stól á móti mér. Ég
sá ekki annað en fullhraustan
mann á móti mér. Við nánari
kynni reyndist þó annað. Hann
var með hundasull f bakinu, hafði
tvisvar verið skorinn upp ósvæfð-
ur og beið nú eftir úrskurði lækna
varðandi mögulega þörf á þriðja
uppskurði við sömu aðstæður.
Hvernig haldið þið, hundavinir,
að manninum hafi liðið meðan
skorið var í tvö skipti í bakið á
honum ósvæfðum og svo að bíða
eftir þriðja skuröinum við sömu
aðstæður ósvæfður? Oft kenndi
ég f brjósti um þennan mann,
hann bað þó víst engan um neina
samúð. Er hann stóð, mynduðu
handleggurinn og stafurinn vítt
horn við fæturnar á gólfinu.
Hann stóð svo fattur að ef stafur-
inn rann á gólfinu lá honum við
falli eða datt. Hann gat ekki geng-
ið stiga hjálparlaust. Munduð þið
hundavinir vilja lenda í svona
sjúkdómi? Ég sigldi allt fyrra
stríðið, alltaf fyrir Bretann og var
því mjög oft f Englandi og oft á
enskum heimilum. Þar sá ég
ógeðslegt samneyti manns og
hunds, að vfsu bara einu sinni.
Hún drakk morgunteið og að sjálf
sögðu sat kjölturakkinn á hnjám
hennar á meðan og sleikti og
Cæsar Mar
hóstaði kringum bollann og teið
meðan hún drakk. Það var bara
hans eðli. Svo fannst henni víst
rakkinn orðinn of nærgöngull við
bollann. Hún tók undirskálina,
hellti þvi sem eftir var i bollanum
i hana og lét svo hundinn lepja úr
skálinni á hnjám sfnum. Þegar
seppi hafði lapið, setti hún boll-
ann og skálina á borðið. Er það
svona sambýli sem þið hundavinir
viljið að myndað sé við hundinn í
þrengslum þéttbýlisins.
Ég sá Ifka oft bæði á enskum og
frönskum bjórsjoppum kjöltu-
rakkann, sem ýmist var geymdur
á brjósti stúlkunnar eða í tösku,
sem hún bar, reka hausinn upp og
sleikja munn eigandans eftir að
hann hafði drukkið úr glasinu.
Kannski viljið þið hundavinir
svona hreinlætisvenjur við kaffi-
boðin, þegar þið fermið eða gift-
ið?
Kannski muna einhverjir stúlk-
una, sem gekk urrandi og geltandi
um götur Reykjavíkur (um eða
eftir 1920). Hún virtist bara
venjuleg stúlka, sem ekkert sér-
stakt sást við. Svo, án nokkurs
sjáanlegs tilefnis stökk hún upp
og byrjaði að gretta sig, urra og
gelta eins og hundur. Áður vakti
hún enga athygli. Nú horfðu allir
á hana. Einhver sagði mér að
þetta væri viss tegund hunda-
æðis. Mundi einhver ykkar vilja
vera í sporum stúlkunnar. Ég
heyrði að hún væri útlend.
I Morgunblaðinu 27. júlí 1975
er allftarleg grein um hundaæði.
Þar er líka getið um grein, sem
„The Observer" birti. Þar segir:
Af hverjum átta börnum, sem
leika sér f skemmtigörðum
Lundúnarborgar, sýkist eitt
vegna óþrifa, sem hundar bera
með sér í skemmtigarðana. Fyrir
heimilið er garðurinn fyrir húsið
eins og skemmtigarðurinn fyrir
borgina.
Ýmsir geta verið hundavinir án
þess að hafa hund. Ég tala hér
eingöngu til þeirra, sem hafa
hund.
Hundaeigendur, þið hafið
undanfarin ár brotið Iög á okkur,
sem ekki viljum hunda f þéttbýl-
ið. Þið hafið látið þá gelta og
gjamma hinumegin við þunna
girðingu, eða látið þá ganga Iausa
og lítið eða kannski ekkert hirt
hvar þeir fóru. Ykkar hugsun
hefur verið: Ég vil hafa hund.
Nábúinn getur þagað. Þetta virð-
ist þó ekki nægja ykkur. Nú viljið
þið láta allan héiminn hlæja að
okkur. Þið stefnið okkur fyrir út-
lendan dómstól, sem þið vonið að
dæmi okkar lög ógild og viljið þar
Framhald á bls. 37