Morgunblaðið - 23.09.1975, Side 30

30
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 23. SEPTEMBER 1975
t
Maðurinn minn og faðir okkar,
ERLENDUR SIGUROSSON.
skipstjðri,
Hverfisgötu 98,
lézt þann 21. sept
Guðrún Hálfdánardóttir og dœtur.
t
Móðir mín,
UNNUR MAGNÚSDÓTTIR,
er látin.
Magnús Kolbeinsson.
t
Móðir okkar,
KRISTlN JÓNSDÓTTIR.
Kvisthaga 14,
andaðist 20. september, Jarðarförin fer fram frá Dómkirkjunni,
miðvikudaginn 24. sept. kl. 10.30 Jarðsett verður í gamla kirkju-
garðinum. Blóm afbeðin, en þeir, sem vildu minnast hinnar látnu,
vinsamlegast láti Ifknarstofnanir njóta þess.
Andrea Þorleifsdóttir,
Málfrfður Þorleifsdóttir.
t
Elsku litli drengurinn okkar og bróðir,
STEINN HERMANN,
Álfaskeiði 76,
sem lést af slysförum 19. september sl. verður jarðsunginn frá
Þjóðkirkjunni í Hafnarfirði fimmtudaginn 25. september kl 2 e.h.
Jóhann Þórðarson, Marfa Jóhannesdóttir
og systkini.
Fóstri minn. +
TORFI HERMANNSSON
trésmiSur,
Flókagötu 3,
andaðist að heimili sinu sunnudaginn 21 september.
Halldór Tjörvi Einarsson.
Minning:
Þórdís Ósk
Björnsson Bilger
Þú ert yndið mitt yngsta og bezta,
þú ert ástarhnossið mitt nýtt,
þú ert sólrún á suðurhæðum,
þú ert sumarblómið mitt frítt,
Þú ert Ijósið, sem lifnaði sfðast,
þú ert löngunar minnar Hlfn,
þú ert allt, sem ég áður þráði,
þú ert ósk — þú ert óskin mfn.
(Guðm Björnsson).
„Sumarblómið frítt" var mey-
barn, borin í þennan heim 6. dag
júnfmánaðar árið 1922, hlaut í
skírninni nafnið Þórdís Ósk, en
alla jafnan var hún kölluð Lída.
Hún var þrettánda og yngsta barn
Guðmundar Björnssonar land-
læknis, en sjötta barn hans með
seinni konu sinni, Margréti, dótt-
ur Magnúsar Stephensen lands-
höfðingja. Áttu þau hjónin fimm
syni fyrir, en ástarjátning föður-
ins, þegar hann yrkir til nýfæddr-
ar dóttur sinnar, segir sfna sögu.
Skyldu mörg börn hafa fengið
fallegri vöggugjöf?
Við Lída kynntumst í Gagn-
fræðaskólanum við Tjörnina,
vorum bekkjarsystur þar í þriðja
bekk, en það var ekki fyrr en
ákveða skyldi eftir gagnfræða-
próf, hvort setjast ætti í stærð-
fræði- eða máladeild, að raun-
veruleg vinátta tókst með okkur.
Bræður okkar tveir, þá ný-
stúdentar eggjuðu okkur mjög að
fara í stærðfræðideild, en það var
þá fátftt að stúlkur veldu þá deild.
Rök þeirra voru þau, að „við lærð-
um þá a.m.k. að hugsa.“ Frá þvf
skólaganga okkar f M.R. hófst,
vorum við saman flesta daga að
segja má frá morgni til miðnættis.
Við sátum saman f skólanum, lás-
um saman á daginn til skiptis
hvor heima hjá annarri og flest-
um kvöldum eyddum við saman,
ýmist tvær eða í hópi skólafélaga.
Ég held, að möguleikinn til mynd-
unar órofa vináttu sé mestur á
þessum þroskaárum, þegar ungl-
ingurinn er að breytast f
fullorðna manneskju og vinátta
frá þessu skeiði æfinnar sé fjár-
sjóður, sem aldrei glatast, hvað
margar vikur, sem ber milli vina
síðar á æfinni.
Af lyndiseinkunum Lfdu finnst
mér bera hæst, hvað hún var sönn
og sjálfri sér samkvæm. Hún var
mjög dul að eðlisfari, fremur sein-
tekin en traust eins og bjarg. Góð-
um gáfum var hún gædd eins og
hún átti ættir til og ekki vantaði
hana skopskyn. Hún var bein-
skeytt og orðheppin með afbrigð-
um og illa þótti borga sig að
sneiða að henni í orðræðum, hún
lét aldrei eiga neitt hjá sér.
Smekkvísi hennar var einstök svo
jaðraði við listfengi og snyrti-
mennskan var henni í blóð borin.
Hún var sá bezti félagi, sem
nokkur gat átt, skemmtileg og
alltaf mátti treysta henni á
hverju, sem gekk. En það, sem ég
held, að hafi einkennt Lfdu
framar öllu öðru var menningar-
bragurinn, mér liggur við að
segja, margra kynslóða
meðfæddur menningarbragur —
samofið látleysi og reisn.
Að stúdentsprófi loknu las Lida
við Háskóla íslands einn vetur,
lauk þaðan heimspekiprófi, en
vann svo á skrifstofu næstu árin.
Árið 1945 giftist hún eftirlifandi
manni sínum, Arthur S. Biiger
liðsforingja og fluttist með hon-
um til Bandaríkjanna sama ár.
Það var stórt spor að stíga þá,
þegar samgöngur voru ekki eins
auðveldar og nú að fiytjast til
Ameríku, en í þessu var vinkona
mín sjálfri sér samkvæm eins og
alltaf, hún gerði upp huga sinn,
tók sína ákvörðun og lifði síðan
lífi sínu heil og óskipt í nýja
föðurlandinu eftir það. Hafi hún
haft heimþrá fyrstu árin, lét hún
það aldrei I ljós, það var hennar
einkamál. Leið hennar lá víða
bæði um Bandaríkin, Japan og
Vestur-Evrópu, alls staðar sam-
lagaðist hún umhverfi sínu, án
þess að tapa nokkru af sjálfri sér,
heldur bætti hún stöðugt við sinn
þroska- og þekkingarsjóð. Árum
saman hitti hún aldrei Islending,
en hvorki sá ég mál- né stafvillu í
bréfunum hennar og veit ég, að
Björn okkar Guðfinnsson ís-
lenzkukennari hefði orðið bæði
hreykinn og glaður, ef hann hefði
séð og heyrt íslenzkuna hennar
eftir 30 ára dvöl fjarri ættland-
inu. Hún átti því láni að fagna að
eiga góðan eiginmann, sem kunni
að meta hana, enda hjónaband
þeirra farsælt mjög. Einn son,
Erik Gest, eignuðust þau hjón 1.
sept. 1948. Þessi sonur var eftir-
læti foreldra sinna, enda bæði
framúrskarandi vel gefinn og
+ Móðir min, GUÐRÚN JÓNÍNA KOLBEINSDÓTTIR, Þingholtsstræti 15, lézt aðfaranótt 17. þ.m í Landakotsspítalanum. Jarðsett verður frá Dómkirkjunni, fimmtudaginn 25. september kl. 1.30. Fyrir hönd aðstandenda Ólöf Svafa Indriðadóttir. + Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð, og vinarhug við andlát og útför mannsins míns, föður okkar, tengdaföður og afa, SIGMUNDAR INGVARSSONAR, Suðurgötu 115, Akranesi. Ásta Árnadóttir, böm, tengdabörn og afabörn.

Faðir okkar, ÞÓROUR ÁGÚST JÓNSSON, fyrrverandi varSstjóri, Skeggjagötu 7. er andaðist 14. september verður jarðsunginn frá Fríkirkjunni í Reykjavík miðvikudaginn 24 september kl. 1 3.30. Hulda ÞórSardóttir, Svana Þórðardóttir, Charlotta Þórðardóttir. + Útför eiginmanns mlns, föður okkar, tengdaföður og afa, SIGURJÓNS GUÐMUNDSSONAR, Grenimel 10, fer fram frá Fossvogskirkju, miðvikudaginn 24. september kl 1 3 30. Ása Jóhannsdóttir,
íris Sigurjónsdóttir, Hendrik Skúlason,
+ Þökkum af alhug auðsýnda samúð og einlægan vinarhug við andlát og útför. Nanna Sigurjónsdóttir, Sigurður Björnsson, og barnaböm.

STEINBJÖRNS M. JÓNSSONAR Hafsteinsstöðum, Sérstakar þakkir færum við Lionsklúbb Sauðárkróks og hestamanna- félögunum Stíganda og Léttfeta fyrir virðingu sýnda minningu hans. Guð blessi ykkur öll. Ester Skaftadóttir, Jón Björnsson, Skafti Steinbjörnsson, Hildur Claessen, Ragnheiður Steinbjörnsdóttir. Þorsteinn Birgisson. Sigrlður Steinbjörnsdóttir Bjöm Steinbjömsson, Jón Steinbjörnsson. Lokað miðvikudag eftir hádegi, vegna jarðarfarar. Rörsteypan h.f. Kópavogi.
elskulegur, lauk háskólanámi
með láði á óvenju stuttum tíma og
er nú kvæntur og á eina dóttur
sem amman var fjarska hreykin
af.
Eftir að leiðir okkar Lidu skild-
ust, skrifuðumst við á, en í önn
dagsins strjáluðust bréfin, þar til
svo var komið, að aðeins fyrir
hver jól skrifuðum við „annál árs
ins“ hvor til annarar og héldum
þannig sambandi. Aðeins einu
sinni á 29 árum hittumst við f
2—3 klst á heimili Gunnlaugs,
bróður Lidu, hún var þá á leið til
Þýzkalands en ég til Ameríku. En
í fyrrasumar komu þau hjón, Lída
og Arthur, til Islands og dvöldu
hjá Gunnlaugi og Margréti konu
hans, sem nú er látin. Var sérlega
kært með þeim systkinunum og
hafði Lída mikið dálæti á bróður
sínum og mágkonu. Hjá okkur
hér á Akureyri voru þau Lída og
Arthur í 4 daga. Ég tók á móti
þeim á flugvellinum, hálf kvíðin
þvf hvort svona langur að-
skilnaður gerði ekki beztu
vinu að ókunnugum mann-
eskjum. Kvfði minn var
óþarfur. Um leið og við sáumst
var eins og árin 29 hefðu aldrei
verið — við hefðum kvaðst í gær.
Nú þakka ég forsjóninni fyrir að
gefa okkur þessa daga, þeir hefðu
ekki mátt dragast um eitt ár, því
nú hefur Lída kvatt þennan heim.
Hún lézt í Washington þ. 5. sept.
s.l. eftir hálfs árs baráttu við ban-
vænan sjúkdóm.
Ég vel enda þessi fátæklegu orð
mín á því að votta fjölskyldu og
þá sér i lagi bræðrum Lídu ein-
læga samúð mína og fjölskyldu
minnar. Hana sjálfa kveð ég með
erindi eftir föður hennar, ort til
hennar, þegar hann var staddur í
öðru landi en hún, eins og við
erum núna:
Dfsa mín góða, Dfsa mfn
dapur er hugurinn,
hann er að leita heim til þfn,
**n hittir þig ekki um sinn,
þvf þú ert handan við höfin blá,
handan við höfin blá,
og þungt er að muna en mega ekki sjá,
og sár er hjartans þrá.
Ég horfi út á æginn og hugsa til þfn,
til þfn, sem er dfsin mín,
Ég veit, að henni muni ekki
hafa verið síður fagnað við kom-
una í nýjan heim en henni var
fagnað við komuna f þennan
heim.
Akureyri 10. sept. 1975.
Bergljót Rafnar.
Afmælis- og
minningar-
greinar
ATHYGLI skal vakin á þvf, að
afmælis- og minningargreinar
verða að berast blaðinu með
góðum fyrirvara. Þannig verð-
ur grein, sem birtast á f mið-
vikudagsblaði, að berast f sfð-
asta lagi fyrir hádegi á mánu-
dag og hliðstætt með greinar
aðra daga. Greinar mega ekki
vera f sendibréfsformi eða
bundnu máli. Þær þurfa að
vera vélritaðar og með góðu
lfnubili.