Morgunblaðið - 05.12.1975, Side 36

36
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 5. DESEMBER 1975
Gullhöllin sem
sveif í loftinu
krakkann á bakið og flaug beint heim til
bergþursans.
Þegar þursinn sá krakkann sinn aftur,
varð hann mjög glaður svo glaður, að
hann gleymdi sér alveg og sagði við
piltinn: „Þú getur komið með mér inn og
tekið hvað sem þú vilt af eignum mínum,
fyrst þú bjargaðir syni mínum. Gull á ég
og silfur, sem þú mátt fá, hjá mér er allt
til reiðu fyrir þig“.
Piitur sagði, að hann vildi helst fá hest.
„Já, þú skalt fá hest“, sagði risinn og
fór með pilti í hesthús sitt og þar gaf nú
á að líta, hver gæðingurinn öðrum
fallegri, fjörugri og feitari, en pilti
fannst þetta allt vera of stórir hestar
handa sér. Svo gægðist hann bak við
hesthúsdyrnar og þar stóð lítið grátt
folald. „Þetta folald vil ég fá“, sagði
piltur, „það hæfir mér, ekki meiði ég
mig, þótt ég detti af baki af því“.
----------------------- v
Þe(ta er eitt hæsta minnismerki f heiminum.
Gateway Arc heitir það og er f St. Louis f
Bandarfkjunum. Þetta er stálbogi, sem er
191 m breiður og hæsti punkturinn f honum
> r f 192ja metra hæð frá jörðu. Þar er út-
sýuisturn fyrir gesti sem komast þangað upp
með lyftum sem ganga eftir bogunum.
Boginn er gerður úr ryðfrfu stáli.
Trölli vildi helst ekki missa folaldið, en
úr því hann hafði lofað pilti hverju sem
var, varð hann að standa við það. Svo
fékk hann folaldið með öllum reiðtýgjum
og lagði af stað. Hann fór yfir víðar
heiðar, fjöll og gegnum skóga. Þegar
lengi hafði verið farið, spurði folaldið
piltinn, hvort hann sæi nokkuð.
„Nei, ég sé ekki annað en hátt, blátt
f jall“, sagði piltur.
„Já, gegnum þetta fjall þurfum við að
fara“, sagði folaldið.
„Einmitt það, það kæmi mér svo sem
ekki á óvart“, sagði piltur.
Þegar þeir komu að fjallinu, kom ein-
hyrningur þjótandi að þeim, eins og hann
ætlaði að éta þá lifandi. „Nú finnst mér
helst ég verða hræddur", sagði piltur.
„Æ, láttu ekki svona“, sagði folaldið.
„Látfu hann hafa nokkra grísaskrokka og
biddu^hann að bora gat á fjallið með
horninu sínu“. Þetta gerði nú piltur, og
þegar einhyrningurinn var mettur orð-
inn, tók hann til að bora með stóra stál-
horninu sínu, og þegar gat var komið á
fjallið, sem piltur og folaldið komust í
gegnum, fékk sá einhyrndi tuttugu grísa-
skrokka í viðbót.
Síðan héldu þau ferðinni áfram, gegn-
um ótal lönd og allskonar landslag, uns
aftur kom að eyðiheiðum og stórum skóg-
um. „Sérðu nokkuð núna?“ spurði folald-
iðþá.
„Nei, nú sé ég ekki annað en himininn
og fjöll og heiðar“, sagði piltur. Svo
héldu þau enn lengi áfram, og er þau
komu hærra, varð hásléttan flatari og
jafnari, svo þau sáu lengra frá sér.
„Sérðu nokkuð nú?“ sagði folaldið“.
„Já, ég sé eitthvað, sem glampar eins
og stjarna langt, langt burtu“, sagði pilt-
ur. „Það er ósköp lítað“.
„O, ekki er það nú svo mjög lítið“, sagði
folaldið.
Þegar þau höfðu farið lengi enn, spurði
folaldið: „Hvað sérðu núna?“
„Ég sé eitthvað langt í burtu og
glampar á það, eins og tungl“.
„Það er ekkerrt tungl“, sagði folaldið,
„það er silfurhöllin, sem við ætlum til.
Þegar við komum þangað, liggja þrír
drekar á verði fyrir hallarhliðinu. Þeir
hafa sofið í hundrað ár, svo að augun í
þeim eru orðin mosavaxin“.
„Ég held ég sé hræddur við þessa
dreka“ sagði piltur. „Æ, ósköp ertu
huglaus, þú verður að vekja þann yngsta
MORödK
WAFFÍNO
Júlla — verði ég einhverntlma Blessaður hafðu ekki áhyggjur
þjóðfiöfðingi, vilt þú verða af kvenlegheitum hans — með
þjóðhöfðingjafrú? silkisokk fyrir andlitinu er
hann eins og við hinir.
Skipstjórinn má gifta fólk og Hann virðist aldrei ætla að
nú er aðeins fyrir mig að finna gleyma tvfliðaleiknum sem
hinn rétta! hann vann á árunum!
Sú saga er sögð, að auðkýf-
ingurinn J.P. Morgan hafi eitt
sinn komið inn í veitingahús
með nokkrum kunningjum
sfnum. Morgan settist við bar-
inn, bað um einn bjór og sagði
um leið:
— Þegar Morgan drekkur —
drekka allir.
— Þeir, sem með honum voru
þustu að barnum, héldu að
hann ætiaði að „blæða“. En
þegar hann hafði Iokið úr krús
sinni, kastaði hann andvirði
drykksins á borðið og sagði:
— Þegar Morgan borgar —
borga aliir.
X
Iphicrates, sem var frægur
grfskur hershöfðingi, var sonur
fátæks skósmiðs. Öfundar-
maður hans einn gerði gys að
því, að hann væri af ómenntuðu
og lftilsigldu fóiki kominn.
Iphicrates lét þetta ekkert á sig
fá og svaraði hinn rólegasti:
— Já, það er satt, frami ættar
minnar hefst með mér, alveg á
sama hátt og frami ættar yðar
endar með yður.
X
Gamall aurapúki hafði verið
jarðaður. Það var grafarþögn,
eins og aliir biðu eftir að ein-
hver segði eitthvað frá eigin
brjósti um hinn látna. Enginn
virtist ætla að gera það fyrr en
maður nokkur gekk fram og
mæiti á þessa leið:
— Ja, ég get þó sagt það um
Vilhjálm gamla, hann var ekki
alltaf jafn nfzkur og hann var
stundum.
X
Þegar Augustus var keisari í
Róm kom eitt sinn til borg-
arinnar ungur maður, sem var
svo Ifkur keisaranum að um
annað var ekki meira talað.
Keisaranum barst þetta til
eyrna og Iét hann koma með
manninn til sfn.
— Hefur móðir þín nokkurn
tfma verið f Róm? spyr keis-
arinn.
— Nei, svaraði ungi maður-
inn, en faðir minn hefur verið
þar.
X
Dyrabjöllunni var hringt.
— Er það hér, sem auglýst
var eftir týndu peningaveski og
iofað háum fundarlaunum?
spurði maðurinn, sem stóð fyr-
ir utan.
— Já, já, hefurðu fundið
veskið?
— Nei, en ég hafði hugsað
mér að leita að þvf og ætlaði að
vita hvort ég gæti ekki fengið
hluta af fundarlaununum
greiddan fyrirfram.
48
fara yfir ra-ðuna mfna á morgun
og belrumba-ta hana.
Meira gat Christer ekki fengið
að vita um athafnir Barböru þetta
örlagarfka gamlaárskvöld. Eng-
inn annar kannaðist við að hafa
svo mikið sem séð henni bregða
fyrir. Af öllu mátti ráða að hún
hcfði farið rakleitt frá Tord og
niður f gröffna til Arnes.
Ghrister vék þá að annarri hlið
málsins.
— Hvað voruð þið öll að gera
úti i kirkjugarðinum um nfu
lcytið? Ilvorki staður né stund
virðist mér sérfega laðandi, ef
maður hefur í hyggju að fá sér
hressandi kvöldgöngu... Puek
(il da-mis, þú sem ert svo mvrk-
fa-lin, hvað varst þú að gera?
— Eg sagði frá þvf að ég hefði
komið auga á Lottu arka af stað í
áttina að kirkjugarðinum og ég
hefði þotið af stað á cftir henni.
Christer andvarpaði við til-
hugsunina um væntanlcga yíir-
heyrslu á litla vitninu
með fmyndunaraflið sffrjótt og
sfslarfandi út og suður.
— Hvar er Lotta núna?
— I rúminu sfnu, svaraði
Hjördfs áberandi reiðilega.
Christer ákvað að láta hana
vera þar um sinn og sneri sér þess
f stað að Márten Gustafsson.
— Og þér. .. hvað scgið þér?
Finnst yður enn ósköp ósvífið af
löggunni að hafa áhuga á einka-
málum yðar?
Enga kaldhæðni var að sjá á
andliti Mártens. Hann sogaði
djúpt að sér revkinn og sagði
seinlega:
— Ég hef hogðað mér eins og
bannsettur bjálfi. Og ég er reiðu-
búinn að leggja öll spil á borðið
— enda þótt þau séu ekki öll
heiðarleg... Hvað þessa nýárv
ferð til VásíJinge viðkemur þá er
skýringin einfaldlega sú að
Barbara króaði mig af þegar við
höfðum drukkið kaffi eftir útför-
ina. .. Hún virtíst ákaflega dular-
full og sagði: „Hittu mig í kirkju-
garðinum klukkan nfu.“ Og þá
náttúrlega gat ég ekki annað...
En nú var grpið fram f fyrir
honum þegar margraddað
undrunaróp var rekið upp.
—IIITTU MIG I KIRKJU-
GARÐINUM KLUKKAN NfU.
Friedeborg Jansson endurtók
orð Mártens æstri röddu:
— En þetta var einmitt
NAKVÆMLEGA það sama og
hún hvíslaði að mér, þegar ég var
að kveðja hana f dag og ég get
svarið að ég velti þvf fyrir mér
hvað þetta ætti eiginlega að þýða
og hvers vegna hún væri með
þetta levnipukur og mér fannst
satt að segja reglulega erfitt að
komasl af stað klukkan níu þvf
að mér hafði verið boðið til
Motandermæðgnanna og við vor-
um rétt að byrja að spila kasjón.
Og nú eldroðnaði Susann
Motander.
Og ég — ég var að óska Friede-
borg til andskotans. því að ég var
svo forvitin að vita hvers vegna
Barbara hefði sett mér stefnumót
á kirkjugarðinum, að ég var alveg
að springa.
— Sama hér, þrumaði Connie
Lundgren. Og hún sagði þetta
orðrétt við mig — nema bara f
kirkjunni. „Hitta mig f kirkju-
garðinum klukkan níu f kvöld,“
sagði hún og ég varð afskaplega
hissa þvf að þetta var f fyrsta
skipti sem Barbara Sandell hafði
látið f Ijós áhuga á að hitta mig.
Meira að segja Tekla Motander
gleymdi hroka sfnum og sagði
fjálglega:
— Hún kom einnig til mfn með
þessa undarlegu romsu. Ég fékk
það hins vegar sterklega á tilfinn-
inguna að hún meinti þetta ekki
alvarlega, hcldur væri hún að
gera einhvers konar tilraun og
auk þess hafði ég engan áhuga á
að fara út í kirkjugarðinn f
myrkri og snjó til að hitta
Barböru Sandell og því hvarflaði
ekki að mér að gera það.
— Ég sagði strax, upplýsti
Hjördís — að ég gæti ekki farið
að heiman klukkan nfu, af þvf að
þá ætti ég að bera fram kaffið. Og
þá sagði hún bara „jæja þá“ og
snerist á hæli og kom ekki með
neina frekari skýringu.
Af svipbrigðum Christers varð
ekki merkt hvaða skoðanir hann
hafði á hinni duiarfullu hegðan
Barböru Sandell. Hann kveikti í
pfpu sinni og sagði giaðlega:
— Þá er það bara presturinn
sjálfur. Gerði hún enga tflraun
með þig?
— Jú, það gerði hún nú reynd-
ar. Rétt áður en hún fór leit hún
allt f einu fast á mig og sagði:
„Hittu mig f kirkjugarðfnum
klukkan nfu.“ Þetta var satt bezt
að segja svo furðuleg uppástunga,
ekki hvað sfzt þar sem við höfðum
verið að reyna að útkljá mál alls
óskylt þessu og víð höfðum f raun
og veru ekki minnstu ástæðu til
að fara að hittast utandyra. Ég
verð að viðurkenna að hið sama
leitaði á minn hug og Tekla
Motander segir: að hún hafi ekki
meint þetta f alvöru, en hafi verið
að gera einhverja tilraun — eða
öllu heldur eins og hún væri að