Morgunblaðið - 10.01.1976, Page 24

24
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 10. JANUAR 1976
Ófríða
konungsdóttirin
„Er það ljót hetta? Þetta er fegursta
gullkóróna, sem nokkur brúður getur
borið,“ sagði hún, og jafnskjótt varð hett-
an að slíkri kórónu.
Enn riðu þau nokkurn spöl, og kon-
ungssonur var aftur þöguli og utan við
sig, en þá spurði konuefnið hans aftur,
hvers vegna hann segði ekki neitt, og
sagðist halda að hann gæri þá spurt sig
að því, hvers vegna hún væri svona ófríð
og grámygluleg í framan.
,,Já, hvers vegna ertu svona grá og
ljót?“ spurði konungssonur.
,,Er ég grá og ljót? Þér finnst systir
mín falleg, en ég er tíu sinnum fallegri,“
sagði brúðurin, og þegar konungssonur
leit á hana, var hún svo indæl, að hann
var viss um að fegurri mey væri ekki til í
heiminum. Og eftir það var konungsson-
ur ekki eins stúrinn og þegjandalegur,
heldur vel ræðinn og skrafhreyfur það af
leiðinni, sem eftir var til kirkjunnar.
Síðan var haldin feikna mikil veisla, og
svo fóru þeir báðir, konungur og kon-
ungssonur, hvor með sína brúði, að heim-
sækja foreldra þeirra systra. Og er þau
komu þar, hittist svo á, að drukkið var
brúðkaup fóstursystur þeirra og kon-
ungssonar eins, með mikilli viðhöfn. Var
þá veislan aukin um allan helming og
stóð æði lengi, meira að segja svo, að ef
þú legðir nú af stað þangað sem hún er
haldin, þá gæti vel verið að þú gætir setið
þó nokkuð í fagnaði, áður en henni lyki.
Friðrik fiðlungur
EINU sinni var fátækur maður, sem átti
einn son, og hann var táplítill og oft
lasinn, svo hann hafði ekki þrek til að
vinna erfiðisvinnu.
Friðrik hét hann og var smár vexti og
þroskaðist seint, og þess vegna kölluðu
margir hann Friðrik litla. Heima hjá
honum var lítið að bíta og brenna, og
faðir Friðriks lagði þess vegna af stað út
um sveitina, til þess að vita, hvort hann
gæti ekki komið pilti einhversstaðar fyr-
ir sem smala eða kúahirði. En enginn
vildi taka son hans, þangað til hann kom
til sýslumannsins; hann vildi fá Friðrik,
því hann var nýlega búinn að reka burtu
einn af vinnumönnum sínum, og fékk
engan í staðinn fyrir hann, því hann
hafði orð fyrir að vera ekki sem bestur
við hjú sín. En föður Friðriks fannst
vistin hjá sýslumanninum vera betri en
ekki fyrir son sinn — matinn fær hann
þó alltaf — hugsaði hann, og ekki átti
hann heldur að fá annað kaup, það var
ekki einu sinni minnst á föt né peninga.
En þegar piltur var búinn að vera hjá
sýslumanni í þrjú ár, vildi hann ekki vera
lengur, og borgaði þá sýslumaður honum
þrjá skildinga, einn fyrir hvert ár. — ,,Ég
verð að bæta þér upp þennan mat, sem
þú hefur haft, og þá getur þetta ekki
verið minna“, sagði sýslumaður.
Friðrik fannst þetta verá miklir
peningar, því hann hafði aldrei átt einn
einasta skilding fyrr, en samt spurði
hann, hvort hann fengi ekki meira.
,,Þú hefur fengið meira en þér bar“,
sagði sýslumaður. *
,,Á ég engin föt að fá?“ spurði Friðrik,
„það sem ég átti af fötum, þegar ég kom
hingað er löngu orðið ónýtt, og ég hef
ekkert fengið í staðinn“. Þetta var líka
orð að sönnu, því Friðrik var svo rifinn
og óhreinn að hörmung var á að horfa.
„Það er nú sama, sagði sýslumaðurinn,
„þú hefir fengið það sem samið var um
og peninga að auki, og meira færðu ekki
hjá mér, piltur minn“.
Míp
MOBödK/
Mtpinu
Þú ættir að gefa mér hár-
þurrku?
Maðurinn minn er alveg
óhræddur við yfirverkstjórann
og talar við hann umbúðalaust,
ef því er að skipta.
Mér svnist LúIIa ekki lengur
sýna okkur fullan trúnað?
*
BANK
Fijótur inn aftur og hringdu
ábfl.
Þessi saga er sögð um Lloyd
George:
Arið 1915 var Lloyd George
fjármálaráðherra Bretlands.
Kvöld eitt var hann á leið
heim á búgarð sinn í Surrey f
bifreið. Á leiðinni bilaði bíll-
inn og bílstjórinn fór út til
þess að gera við vélarbilunina.
Að nokkrum tfma liðnum fór
Lloyd George einnig út úr
bflnum og gekk aftur fyrir
hann. Rétt á eftir hafði bfl-
stjóranum tekizt að gera við
bilunina, fór upp f bflinn og ók
af stað. Lloyd George hrópaði,
en bflstjórinn heyrði ekki f
honum og bíllinn hvarf út í
myrkrið. Ráðherrann varð því
að halda áfram fótgangandi.
Þegar hann hafði gengið
nokkurn spöl, sá hann stórt
hús uppljómað. Hann ákvað að
fara þangað og freista þess að
fá þar annað farartæki.
Hann barði að dvrum og út
kom stór og sterklegur maður.
Lioyd Georg sagði farir sfnar
ekki sléttar og bætti við: „Ég
er fjármálaráðherra Bret-
lands.“
„Alveg rétt, hárrétt," sagði
dyravörðurinn. „Hér eru þegar
fyrir sex aðrir. Viljið þér ekki
bfða stundarkorn."
Lloyd George horfði
undrandi á eftir manninum,
sem hvarf aftur inn f húsið. En
skyndilega skildi hann,
hvernig f öllu lá og hraðaði sér
á brott. Hann hafði séð sem
var, að hið uppljómaða hús var
geðveikrahæli.
X
— Ég hefi líklega eyðilagt
hattinn yðar með þvf að setjast
á hann, frú. En að sjálfsögðu
mun ég bæta yður það upp.
— Þetta sagði maðurinn
minn, þegar hann setti hattinn
á stólinn.
X
Dómarinn: — Hvernig gat
þér dottið í hug að stela hjól-
hesti f kirkjugarðinum.
— Ég hélt að eigandinn
væri dáinn.
Meö kveöju frö hvítum gesti Jóhanna Kristjóns
17
sagði okkur allt um bflana sem
hefðu verið við Tabard road á
þriðjudagseftirmiðdaginn. Ég
spurði hvort hún mvndi eftir ein-
hverjum ákveðnum númerum
eða tegundum og þá sagðist hún
muna eftir rauðum bfl með upp-
stoppuðu litlu tígrisdéri við
afturrúðuna. Hún hafði ekki séð
númerið.
— Hvað stóð hfllinn þarna
lengi?
— Það vissi frú Jones að vfsu
ekki, en hún segist fyrst hafa
veitt honum athvgii um þrjú levt-
ið og hann hafi verið á sama stað
þegar börnin hennar komu úr
skólanum. En auðvitað veit hún
ekki hvort hann var þar allan
tfmann.
— Ég ætla að spjaila við Inge
núna, á meðan frú Missal er í
hárgreiðslunni sagði Wexford. —
Ég segi nú bara eins og frú
Missal: Guði sé lof fvrir Inge.
Hún var önnum kafin að bóna
gólfið og hafði vafið upp ind-
versku mottunum. Það var að sjá
að skvldur Inge Wolf fælust ekki
aðeins f því að gæta barnanna
Dymphna og Priseillu.
— Allt sem ég veit mun ég
segja vður, sagði hún hátíðlegri
röddu. — Hvað gerir til þótt ég
verði rekin? 1 næstu viku fer ég
hvort eð er heim til Hannover.
Kannski og kannski ekki,
hugsaði Wexford með sér. Eins og
málin standa þessa stundina var
ekkert Ifklegra en nauðsvnlegt
vrði að hafa Inge Wolf í Énglandi
f nokkra mánuði til viðbótar.
— Á mánudaginn var frú
Missal heima allan daginn. Hún
skrapp aðeins í búðir fyrir
hádegi. A þriðjudaginn fór hún
líka í búðir fvrir hádegi vegna
þess að eftir hádegið á þriðjudög-
um eru aliar búðir lokaðar.
— Og á þriðjudagseftirmiðdag-
inn, ungfrú Wolf?
— A þriðjudagseftirmiðdaginn
var hún í burtu. Við borðuðum
klukkan eitt, frú Missal og ég og
börnin. Að hugsa sér — f næstu
viku verð ég farin og þarf ekki að
hugsa meira um börnin! Þegar
við höfðum lokið við að borða
þvoði ég upp og hún fór upp f
svefnherbergi og lagði sig. Þegar
hún kom niður aftur sagði hún
við mig: Inge, ég tek bflinn og fer
í burtu og svo tók hún bfllvklana
og fór.
— Ilvað var klukkan þá, ung-
frú Wolf?
— Þrjú eða kannski bara hálf
þrjú. Ég veit það ekki almenni-
lega.
Hún ypptí öxlum.
— Hún kom aftur um fimm-
levtið eða ef til vill aðeins seinna.
— Og á miðvikudaginn?
— Ég átti hálfan frfdag á mið-
vikudaginn. Það var ákaflega
notalegt. Dvmphna kom heim til
að borða og fór svo f skólann
aftur. Síðan fór ég að heiman.
Frú Missal var heima hjá
Priscillu. Um kvöldið fór hún út
um klukkan sjö eða hálf átta. Ég
get ekki sagt alveg nákvæmlega
til um það. Hér á þessu heimili er
fólk stöðugt að koma og fara svo
að maður verður öldungis
ruglaður á þvf öllu saman.
Wexford sýndi henni mvnd af
frú Parsons
— Hafið þér nokkurn tfma séð
þessa konu, ungfrú Wolf? Hefur
hún einhvern tíma komið hingað
svo að þér munið til?
— Mér sýnist hún nú ákaflega
venjuleg. Það er allt uppfullt af
svona kvenmönnum hér f Kings-
markham. Þær eru allar saman
eins kellingarnar hér, nema þær
sem eru rfkar. Og þær sem Ifta
svona út koma ekki á þetta heim-
ilí.
Hún hló eilftið hæðnislega.
— Nei, hvað hún er annars
spaugileg. Hingað kemur ekki
kona með svona útlit.
Þegar Wexford kom aftur á
stöðin, sat Helen Missal og beið
eftir honum. Hárið hafði verið
greitt í aðskiljanlegar krúsfdúll-
ur.
— Jæja, eruð þér búnar að
hugsa málið, frú Missal?
Hann bauð henni inn á skrif-
stofu sína.
— Hvað viðvíkur miðvikudags-
kvöldinu...
. — Satt bezt að segja hef ég
ósköp takmarkaðan áhuga á mið-
vikudagskvöldinu frú Missal. En
síðdegis á þriðjudag.
— Hvers vegna eruð þér alltaf
að tala um þriðjudaginn?
Wexford lagði myndina á skrif-
borðið svo að hún gæti séð hana.
Svo setti hann varalitinn ofan á
myndina.
— Frú Parsons var myrt sfðdeg-
is á þriðjudag, sagði hann þolin-
móður — Og við fundum varalit-
inn yðar fáeina metra frá Ifkinu.
Svo að þér hljótið að skilja að það
er ekki miðvikudagskvöldið sem
við höfum áhuga á að vita ...
— Þér ætlið þó ekki að halda
þvf fram að ég ... Ó, guð minn
góður. Já, en ég var hér f bænum
þriðjudagseftirmiðdag. Ég var f
bfó.
— Þér hljótið að vera ákaflega
vel séð af kvikmyndahúseigand-
anum. Það er afleitt að þér búið
ekki f Pomfret. Mér er sagt þeir
hafi þurft að loka kvikmyndahús-