Morgunblaðið - 05.02.1976, Qupperneq 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 5. FEBRUAR 1976
Björninn og refurínn
inn bæði í eyru, nef og víða annars
staðar. Og hann hafði svo mikið að gera
við það að ná þeim af sér, að hann gat
ekkert hugsað um refinn í bráð.
Og síðan er björninn alltaf dauðhrædd-
ur við vespur.
★
Nokkru seinna samdist svo með refn-
um og birninum, að þeir skyldu rækta
akur saman. Var það lítið svæði úti í
skóginum og fyrsta árið sáðu þeir rúgi.
“Nú verðum við að skipta rétt á milli
okkar“, sagði refurinn, ef þú vilt hafa
ræturnar, þá get ég tekið stönglana“. Já,
þetta vildi bangsi gjarnan, en þegar til
kastanna kom, fékk refurinn auðvitað
kornið allt, en björninn ekkert nýtilegt.
Þetta fannst bangsa ekki sem best, en
rebbi sagði, að svona hefðu nú samning-
arnir verið. ,,Og ég fæ nú kornið í ár, en
svo ferð þú með allan gröðann næsta ár,
og svona gengur þetta, þá færð þú stöngl-
ana og ég læt mér nægja ræturnar“. —
En þegar þeir fóru að setja niður vorið
eftir, spurði refurinn, hvernig birninum
fyndist að setja nú niður næpur. Jú,
bangsi sagði þær betri en korn, og á
þeirri skoðun var rebbi líka. Þegar haust-
aði, tók refurinn næpurnar, en bangsi
fékk ekkert annað en kálið. — En þá
reiddist bangsi lika svo við refinn, að
hann skildi við hann félagsskap þegar í
stað.
★
Svo var það einu sinni nokkru seinna,
að bangsi lá og var að éta hest, sem hann
hafði slegið. Þá kom refurinn þar að, kom
aftan að bangsa og um leið og hann þaut
framhjá, náði hann sér í vænan bita. En
bangsi var heldur ekki seinn. Hann náði
með hramminum í skottið á refnum og
síðan er broddurinn á skottinu á refnum
hvítur.
,,Bíddu nú rebbi minn, og talaðu við
mig“, sagði björninn, ,,þá skal ég kenna
þér að veiða hesta“. Það vildi refurinn
gjarnan læra, en samt fór hann ekki nær
bangsa, en hann þorði. — „Þegar þú sérð
hest, sem liggur í sólskininu og sefur“,
sagði björninn, ,,þá skaltu binda skottið á
þér vel fast í taglið á hestinum og skella
svo tönnunum í lærið á honum“.
Það leið ekki á löngu áður en refurinn
fann hest, sem lá og svaf í sólskininu og
svo gerði hann alveg eins og björninn
.hafði sagt honum, hann batt sig vel
fastan í taglið og beit svo í lærið á
hestinum. Klárinn þaut upp með andfæl-
um, jós og prjónaði og tók svo sprettinn,
svo refurinn slóst við stokka og steina, og
varð allur marinn og lemstraður. — Allt í
einu fóru þeir framhjá héra.
„Hvert ertu aö fara, rebbi minn“, sagði
hérinn hlæjandi.
„í sendiferð, héri minn góður“, svaraði
refurinn. En síðan hefir refurinn ekki
reynt að veiða hesta. Og í þetta sinn var
það björninn, sem var slunginn, en
annars segja menn hann auðtrúa eins og
þursana.
Pilturínn sem gat
bregtt sér í fálka,
maur og Ijón
EINU SINNI VAR MAÐUR, sem átti
einn son, en maður þessi var mjög fátæk-
ur og lifði í vesaldómi og aumingjaskap,
og þegar hann lá banaleguna, sagði hann
syni sínum, að hann ætti ekki annað til,
en sverð, strigastakk og brauðskorpur
nokkrar, og það átti hann að fá í arf.
Þegar svo maðurinn var dáinn, fór piltur
út í heiminn að freista hamingjunnar.
Hann girti sig sverðinu, vafði brauð-
skorpurnar inn í strigastakkinn og hélt
af stað. Brauðskorpurnar hafði hann í
nesti, því kotið, sem þeir feðgar bjuggu í,
var langt frá öðrum mannabústöðum. Til
þess að komast til byggða, varð pilturinn
að fara yfir heiði. Þegar hann var kom-
inn svo langt, að hann sá yfir heióina, sá
hann ljón, fálka og maur, sem voru að
þrátta um dauðan hest. Piltinum brá,
þegar hann sá ljónið, en það kallaði til
hans og bað hann að koma og jafna deil-
una um hestinn, svo hver fengi sitt, þann
skerf, sem honum bæri.
KAFF/NU U ]*
Ilvernig getur hann fetað í
fótspor þín, þegar þú hreyfir
þig aldrei.
Varstu að gefa barninu að
borða?
Hann bað ekki beint um
skilnað. Bað að athugað yrði
hvort refsingartíminn mvndi
ekki framlengdur.
stökkva gegnum bakarfisglugg-
ana, þó ég sé í stórmegrun.
— Ég las nýlega í blaði, að
Caruso hefði fengið 10 þúsund
dollara fvrir að svngja eitt
einasta lag.
— Hvað er það, þegar ég Var
endurskoðandi hjá Gold IVline
Gompanv, sem fór skvndilega á
hausinn fékk ég 25 þúsund
dollara fvrir að halda kjafti.
X
Skozk frú var á ferðalagi um
Island, og var fararstjórinn
orðinn þrevttur á sífelldum
spurningum hennar.
— Hvernig myndaðist þetta
jarðfall? spurði hún, þegar hún
sá Almannagjá.
— Það myndaðist þannig, var
svarið, að Skoti missti shilling
niður um músarholu.
X
Skoti hitti kunningja sinn.
— Hvers vegna ertu svona
súr á svipinn Jimmy?
— Við verðum að levsa upp
knattspvrnufélagið, sem hefur
starfað í 50 ár.
— Af hverju?
— Knötturinn sprakk.
X
— Agætt, sagði maðurinn um
leið og hann lagði frá sér dag-
blaðið, nú lækkar bensínið í
verði.
— Já, sagði kunningi hans,
það er gott fvrir vkkur bílaeig-
endur.
— Ég er nú ekki einn af
þeim, en ég á vindlakveikjara.
X
— Ég hef konuna mína aldrei
með, þegar ég ek hílnum. Ég
get ekki stjórnað báðum í einu.
Meö kveöiu frö hvítum gesti sru,
O J U dóttir þýddi
39
laus og þú virðist vera. Éða var
hún kannski ekki öll þar sem hún
var séð? Hann minntist óttans I
fari Quadrants og gat ekki fengið
dæmið til að ganga upp. Rödd
hennar, sem nú var ákveðnari og
hvassari, rauf hugsanir hans.
— Hann var alveg viti sfnu
fjær, þegar hún fluttist aftur til
London. Hún sagði að hann væri
voðalega æstur og hann sagði vfst,
að hann gæti ekki lifað án henn-
ar. Þér getið kannski fmyndað
yður hvernig þetta hefur verrð.
— En þau höfðu ekki þekkst
nema í nokkrar vikur.
— Eg endurtek aðeins það sem
hún sagði mér.
Hún brosti einkennilegu brosi
og þau heyrðu varfærnislegt fóta-
tak úti f forstofunni og Wexford
leit um öxl.
— Nú, þarna ertu, sagði Fabia
Quadrant.
— Lögregluforinginn og ég
höfum verið að tala um ástina...
— Það er eilt enn frú Quadrant,
sagði hann. — Mér sýnist eftir
öllum sólarmerkjum að dæma að
frú Parsons hafi sökkt sér niður f
lestur Ijóða frá nftjándu öld og
skáldsagna af svipuðum klassa.
Eg hef velt fyrir mér hvort þér
finnið einhverja skýringu á þvf
hvað í þessum skáldskap höfðaði
tíl hennar.
— Ég held það sé I hæsta máta
eðlilegt allt saman, sagði Fabia
Quadrant blíðlega og allt að þvf
elskulega. — Við lásum mikið af
nítjándu aldar verkum þennan
vetur — það var liður f námsefn-
inu, skiljið þér.
Kn nú gerði Quadrant alit í
einu dálítið sem var sérkennilegt
í meira lagi. Hann gekk þvert yfir
gólfið, staðnæmdist við bókaskáp-
inn og án þess að hika næstum
reif hann bók fram. Wexford
fannst með sjálfum sér að hann
hefði getað fundið þessa ákveðnu
bók þótt f myrkri hefði verið.
— O, Douglas, sagði Fabia.
— Ég skil ekki að lögreglufor-
inginn hafi áhuga á þessu.
— Sjáið þetta!
Wexford hlýddi og leit á það
sem skrifað var fremst í bókina.
„TIL FABIU ROGÉRS. VIÐUR-
KENNING FYRIR FRABÆRAN
ARANGUR 1 ENSKUM BOK-
MENNTUM 1951.“
Wexford átti ekki vanda til að
skorta orð, en f þessu tilviki vafð-
ist það meira en lítið fyrir honum
að túlka svipbrigðin á andliti
Douglas Quadrant og hann gat
heldur ekki annað en ályktað, að
svipurinn á andliti frúarinnar
stafaði af þvf að hún felldi sig
ekki við þessa framkomu eigin-
manns sins.
— Ég verð vfst að hypja mig,
sugði hann ioks.
Quadrant setti bókina aftur á
sinn stað og tók undir handlegg
konu sinnar. Hún hélt um hönd
hans og þau virtust standa hvort
öðru ákaflega nærri — á ein-
hvern systkinalegan og kvnlaus-
an máta, hugsaði Wexford
skyndilega.
— Góða nótt. frú Quadrant.
Þér hafið verið mjög hjálpsamar.
Eg bið vður að afsaka að ég trufla
yður svona seint, sagði hann og
leit hálf gremjulega á Quadrant.
— Það tekur þvf ekki að afsaka
það, sagði hún og hló við eins og
hún hefði litíð á þetta allt sem
ósköp ánægjulegt spjall.
Þau fylgdu honum bæði til
dyra. Kurteisin lak að nýju af
Douglas Quadrant, en Wexford sá
að hann kreppti hnefana svo fast
að hnúarnir voru skjannahvftir.
Wexford gekk inn á stöðina
og beint f flasið á þriflegum, Ijós-
hærðum kvenmanni f storm-
jakka.
— Afsakið.
— Ekkert að afsaka, sagði
hún. — Þetta var ekkert stórslys.
En ég vænti þess að þér séuð
þessi lögregluforingi.
— Ég heiti Wexford, sagði
hann. — Hvað get ég gert fyrir
yður?
Hún dró eitthvað upp úr hliðar-
töskunni sinni.
— Það er nú öllu heldur ég sem
er að gera heilmikið fyrir yður,
sagði hún. — Éinn af aðstoðar-
mönnum vðar kom heim til
mín....
— Viljið þér ekki kom inn í
skrifstofuna mfna, ingfrú
Clarke, sagði Wexford.
Skyndilega án nokkurrar
áþreífanlegrar ástæðu val.naði
von hans á ný. Það var sannarlega
kærkomin tilbreyting að einhver
skvldi að eigin frumkvæði koma
tii hans. En vonin dvfnaði þegar
hann sá hvað hún var með f
hendinni. Það var bara Ijósmynd.
— Ég fann þessa mynd f
gömlum myndabunka, sagði hún.
— Ef þér eruð enn að leita að
fólki, sem þekkti Margaret, getur
þetta kannski létt yður leitina
eitthvað.
Þetta er stækkuð bekkjarmynd.
A henni voru allmargar
skólastúlkur og myndin bar það
með sér að hún var ekki tekin af
æfðum Ijósmyndara.
— Di tók myndina, sagði Clara
Clarke. — Di Stevens hét hún þá.
A myndinni eru eiginlega allar
stelpurnar sem voru f bekknum.