Morgunblaðið - 20.02.1976, Qupperneq 24

24
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 20. FEBRUAR 1976
Á hættu-
slóðum í
ÍsraelnóíKSre
Sigurður
Gunnarsson þýddi
hann væri að átta sig en síðan hóf hann
frásögn sína:
„Ég strauk af norsku skipi, sem var
statt í Akabaflóa, — ástæðan var fyrst og
fremst sú að ég var ósáttur við brytann.
Skipið heitir Fálkinn. Ég komst f land án
þess að eftir mér yrði tekið og tókst að
fela mig í vöruflutningabíl í myrkrinu.
Svo ók hann norður eftir — yfir Sínaí-
fjöllinn og inn í eyðimörkina. Við lentum
í sandstormi, bíllinn festist, ég stökk af
honum og villtist. Og svo fann ég þetta
tjald hérna. . .
Því næst sagði hann Maríu að hann
væri frá norskum bóndabæ og ætti mörg
systkin. Strax að lokinni fermingu þegar
hann var f jórtán ára, hefði hann ráðið sig
sem léttadrengur á flutningaskip. Þar
var hann látinn þvo upp frá morgni til
kvölds og hlaut fyrir það harla iitlar
þakkir frá brytanum, sem reyndist
honum vægast sagt illa. Annar létta-
drengur, sem Andrés hét, var þar á skip-
inu og voru þeir Óskar ágætir vinir. En
brytinn hafði allt illt á hornum sér og lét
þá aldrei i friði.
„Já, brytinn á Fálkanum var alveg
óþolandi og lítið betri en sandstormur í
eyðimörkinni,“ hélt Óskar áfram. „Hann
nuddaði þvottadufti í andlitið á þeim, ef
það kom fyrir að þeir gleymdu að setja
það í uppþvottavatnið. Og hann gekk á
stórum tréskóm, sem hann fór stundum
úr og þeytti i bakið á þeim, sem honum
mislíkaði eitthvað við. Hann er feitur og
andstuttur og þegar hann var að rífast,
fnæsti hann oft i andlitið á mótstöðu-
manni sinum. Hár hans var hvítt og stóð
alltaf beint út i loftið, og hann var svo
heimskur, að hann hélt, að Norðurpóll-
inn væri einhvers staðar nærri Þránd-
heimi. Þú hlýtur að skilja það María, að
ég gat ekki unnið hjá þessum manni...“
Og svo urðu báðir léttadrengirnir á
skipinu, þeir Óskar og Andrés, sammála
um að strjúka þegar þeir kæmu í næstu
höfn. óg þegar Fálkinn lagðist að hafnar-
garðinum í Elat, litla ísraelska bænum
við Akabaflóann, yar brytinn venju
fremur erfiður og illur viðureignar.
Hann stóð við borðstokkinn og skammaði
til skiptis Gyðinga í landi og léttadreng-
ina á skipinu. Þá hafði Óskar sagt við
Andrés: „Nú strjúkum við í nótt.. .“
Og Andrés hafði verið honum alveg
sammála.
„Hlustaður bara á, hvernig hann
skammar Gyðingana, Andrés. Ég get
hreint ekki þolað það. Ég átti einu sinni
góðan vin, sem var Gyðingur.“
En nú vildi einmitt svo til, þennan dag,
að Andrés fékk bréf að heiman, og í
bréfinu stóð, að pabbi hans hefði veikzt
alvarlega. Þá sagði Andrés, að eins og ég
vissi, ætti hann engin systkin, og ef pabbi
hans frétti, að hann. .. Já, Óskar var
honum alveg sammála. Og þessa nótt
strauk hann einn af skipinu.
DRÁTTHAGI BLÝANTURINN
vUP
MORöJKí
KAFFINli
IVIeðan ég stóð í því að ræna
bankann hevrðist hvorki hósti
né stuna en um leið og ég kem
hingað heim, er ég tekinn í
bakarfið.
— Og þarftu ekki að hafa
áhvggjur af vinnunni. Við tefj-
um sanngjarnt að þú verðir frá
f vikutfma og fáir þitt kaup
eftir sem áður.
Mig langaði bara að sýna vkkur
að vasapeningarnir mínir hafa
ekki farið f tóma vitlevsu.
Gjörið svo vel frú léttið þungri
byrði af fótum vðar — fáið vð-
ur sæti.
Það var um nótt. Svertingi
átti leið frá brautarstöðinni á
45. götu í New York til gisti-
húss þar alliangt frá. Hann
hafði meðferðis tvær stórar og
þungar töskur. Allt i einu varð
hann var við að hönd tók um
handfangið á stærri töskunni
um leið og hann heyrði sagt
viðfelldinni röddu:
— Þær eru vel þungar, bróð-
ir. Ég skal bera aðra þeirra, við
eigum hvort sem er samleið.
Sá svarti mótma'lti í fvrstu
en um síðir lét hann undan
þessum hvíta manni og þáði
hjálp hans. A leiðinni ræddust
þeir við í mesta bróðerni.
— Og það, sagði Bokker T.
VV ashington, hinn kunni svarti
menntafrömuður, nokkrum ár-
um síðar, var í fvrsta skiptið,
sem ég sá Theodore Roosevelt.
Theodore Roosevelt var þá
orðinn forséti Bandaríkjanna,
einn af þeim dugmestu f því
embætti.
Móðirin: — Frá hvoru okkar
skyldi Hans litli nú hafa fengið
gáfurnar?
Faðirinn: — Areiðanlega frá
þér. Ég hefi mínar ennþá.
X
Frændi: — En hvað þú ert
orðinn stór, Siggi minn. Ég
man vel eftir því, þegar þú
fæddist. Það var á mánudags-
kvöldi. ..
Siggi: — Nei, frændi, það get-
ur ekki verið, því að á mánu-
dagskvöldum er ég alltaf í leik-
fimi.
X
— I dag gafst mér loksins
tækifæri til þess að komast í
betri stöðu.
— En hvað ég er glöð, sagði
konan. Hvenær fékkstu að vita
það?
— 1 morgun, þegar forstjór-
inn sagði mér upp.
gMM—lllMfWIW.....
Arfurinn í Frokkloncli zzzzxzzrjz
2
fataskipti og farið f bað. Hitinn
slævði hann svo að áhuginn á
umhverfinu var ekki jafn mikill
og f upphafi ferðar. Hann rak
augun f nunnu sem var að háma f
sig rjómafs við borð rétt hjá og
horfði heillaður á þessa sjón:
kona f búningi sem mátti nánast
kalla aftan úr grárri forneskju
sem var að borða fs — eitt af
fyrirbærum nútfmaþjóðfélagsins
— af augljósri veiþóknun og
gleði.
Öunur nunna var honum klefa-
nautur þegar ferðinni var haldið
áfram. Þegar hann kom inn f lest-
ina hafði hún setztút f horn og sat
álút yfir bænabók og mikilfeng-
legur búningur hennar huldi
hana frá hvirfli til ilja. Hún var
eldri og virðulegri en nunnan
sem hafði verið að borða fsinn
hugsaði hann, en átti erfitt með
að gera sér grein fyrir útliti henn-
ar að öðru leyti þar sem höfuð-
búnaðurinn skýldi að mestu
vangasvip hennar og hún leit
aldrei upp.
Hann hafðl hugsað sér að bjóð-
ast til að hjálpa henni að stfga
niður úr klefanum, en hitinn og
þreytan hafði þau áhrif á hann,
að hann féll í væran svefn og
þegar á áfangastaðinn kom var
hún fyrri til að smcygja sér út úr
kiefanum.
David tók leigubfl frá stöðinni
að gistihúsi sem stóð við aðaitorg
bæjarins. Éögfræðingurinn
Gautier hafði pantað herbergi
fyrir hann.
— Það eru aðeins tvö sæmileg
hótel f bænum hafði hann
skrifað.
— Ég mun panta á þvf sem
hefur veitingastofu.
Herbergi Davids sneri út f
húsagarðinn og vertinn sagði hon-
um það væri til að hann gæti
verið f næði. Þegar David ieit út
um gluggann blasti við honum
húsagarðurinn bak við gistihúsið
og þar var ung kona að klappa
vingjarnlegum ketti og hvft-
klæddur maður með kokkahúfu
kom f dyrnar og horfði brosandi á
hana. Þegar lengra var horft sá
hann börn að leik með ópum og
fagnaðarhrópum og sfðan
hvarflaði hann augunum aftur að
kokknum og kettinum og sá að
konan var farin inn f húsið en
kom að vörmu spori aftur með
vfnglas í hendi sem hún rétti hon-
um og hann horfði fullur þakk-
lætis á hana. David hýrnaði ailur
við og fór að hugsa um að kannski
yrði þetta hið ágætasta leyfi og
allt yrði jákvæðara og lær-
dómsrfkara en hann hafði talið f
upphafi ferða/. Hann afklæddist,
fór f steipubað og fór sfðan f
hreina skyrtu.
Hann fann einhvern ókenni-
iegan fiðring innan um sig vfir
þvf að vera kominn aftur ti)
Frakklands, enda hafði honum
jafnan verið þannig innanbrjósts
er hann kom þangað að hann væri
ekki ferðamaður. Og allt f einu
varð hann gripinn ákafri löngun
að sjá þetta levndardómsfulla hús
sem móðir hans hafði arfleitt
hann að og honum fannst sú til-
hugsun óbærileg I meira lagi ef
hann þvrfti að bfða til morgnns.
Hann ákvað að hitta Gautier að
máli strax um kvöldið, fá lykilinn
að húsfnu, svo að hann gæti verið
húinn að skoða það þegar þeir
hittust tll viðræðna eins og bund-
ið hafði verið fastmælum,
morguninn eftir.
Hann spurðist fyrir um það
niðri, hvar skrifstofa lög-
fræðingsins væri að finna. Ungur
maður stóð á tali við vertinn.
Hann hopaði á hæl en augljós
móðgunarsvipur kom á andlit
hans, þegar David kom aðvifandi
og gaf sig á tal við vertinn. Þegar
David leit um öxl sá hann unga
manninn horfa fýlulega á eftir
honum.
Kannski var hann eínnig skjól-
stæðingur Gautiers hugsaði hann.
Eða kannski hafði húsmálið vakið
upp ákveðnar vangaveltur í bæn-
um. David hafði fengið þá til-
finningu eftir að hafa lesið bréf
Gautiers og hann skynjaði vissa
furðu lögfræðingsins vegna þeirr-
ar miklu dulúðar sem mððir hans,
Simone Hurst, hafði haft yfir þvf
máli. Hún hafði aldrei, öll þessi
ár, lað að þvf við son sinn að hún
ætti hús i litlum smábæ f Frakk-
landi og fengi reglulega senda
leigu fyrir það, fyrst fyrir meðal-
göngu fyrirrennara Gautiers hér
og sfðan frá Gautier sjálfum.
Gautier hafði lýst þvf f bréfi að
hann skfldi vel furðu og forvitni
Davids en á hinn bóginn væri alls
ekki nauðsynlegt að koma á stað-
inn, þar sem lögfræðingurinn
kvaðst án efa geta selt húsið fyrir-
hafnarlftið og bauðst til að annast
það mál án þess David þvrfti
nokkra fyrirhöfn að hafa af því.
David hafðl ósjálfrátt farið að
Ifka vel vlð Gautier eftir bréfa-
skiptí þeirra. Honum leizt hann
vera sá maður sem hann gæti
hugsað sér að komast f vinfengi
við.
David pantaði sér bjór og settist
við borð úti fyrir. Honum leið vel,
það var örlítið farið að kula og
hitinn bagaði hann ekki jafn mik-
ið og áður. Við gangstéttarbrún-
ina stóð rennilegur sportbfll og f
honum sat ung, Ijóshærð stúlka,
áberandi lagleg og glæsileg