Morgunblaðið - 14.03.1976, Blaðsíða 44

44
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 14. MARZ 1976
Á hættu-
slóðum í
ísraelS:Kire
Sigurður
Gunnarsson þýddi
það þýddi greinilega, aó þau skyldu
þegja. Hún og Jesemel þekktu Míron og
vissu, hvað honum leið. Hann lá rólegur
nokkra stund, síðar reis hann upp, fór
ofurlítið hjá sér, stakk upp í sig ferskju
og hló. Því næst sagði hann:
„Ég get svo sem alveg eins sagt þér alla
söguna, Óskar, — ég verð hvort sem er
ekki rólegur fyrr en því er lokið. Og það
verður þú líklega ekki heldur.“
Síðan hóf Míron frásögn sína:
„Ég var fjórtán ára, þegar ég kom
hingað. Þú hefur heyrt um lestina, sem
ég ók með þvert yfir Evrópu, — það var
nokkru fyrr, eða þegar ég var þrettán
ára.“ Hann hló lengi, fremur kuldalega,
r COSPER
Mamma. Við erum að leika sjónvarps-
upptöku og litli bróðir er ofsa-
stjórnandi þáttarins.
og á sérstæðan hátt, fékk sér aðra
ferskju, en hélt svo áfram:
„Ég var, sem sagt, ungur maður, þegar
ég kom til ísraels. Við vorum eitt þúsund,
ungir Gyðingar, sem þá komum með
skipi til Haífa, og var smyglað í land. Við
áttum þá ekki þetta land, og okkur var
neitað um landgöngu með löglegum
hætti, en Englendingar réðu þá hér ríkj-
um. Um nóttina var okkur ekið á vöru-
flutningabílum norður til Galíleu. Við
lágum undir tjörguöum segldúkum, og
umsjónarmenn okkar sögðu, að farmur-
inn væri kindaskrokkar, sem koma ætti
sem fyrst á markað. Lögreglan stakk
öðru hverju í seglin með sverðum, en
yfirleitt meiddi það engan, við vorum í
svo traustum umbúðum. Og svo komum
við til Galíleu, — lands feðranna, eins og
Móses gamli mundi hafa sagt.
En aðkoma okkar hér var engan
veginn eins og okkur hafði dreymt um.
Þú veizt, að okkur unga fólkið dreymir
oft stóra drauma, dreymir um, að allt
fljóti í mjólk og hunangi. En veruleikinn
reynist oft annar, — og hér hlutum viö
fyrst hungur og malaríu. En við áttum
ofurlítinn jarðarskika hér, — og þegar ég
segi við, á ég við okkur, allmarga, unga
Gyðinga, en svo er mál með vexti, að
Gyðingar um allan heim hafa safnað tölu-
verðu fé til þess að kaupa land af araba
nokkrum hér í Galileu.
Og nú skal ég segja þér nokkur dæmi
um það, hvernig þessu fé var safnað. í
Tyrklandi bjó fátækur klæðasali, sem var
Gyðingur. Hann bjó í sæmilegri íbúð og
leið eftir atvikum vel, því að hann var
ekki ofsóttur og ekki tekinn af lífi. Og
honum var leyft að senda börn sín í skóla
Gyðinga, ef hann aðeins léti þau ganga
um hliðargötur, svo að þeim yrði veitt
sem minnst athygli. Og af því að hann
var svona heppinn — miðað við marga
aðra, — var hann innilega þakklátur.
Honum tókst á markvissan hátt að leggja
einn og einn pening til hliðar og saumaði
þá inn í vestið, sem hann gekk alltaf í, svo
að enginn gæti tekið það frá honum. Ekki
þorói hann að segja neinum frá því, sem í
vestinu var, nema konu sinni, og þau
voru oft andvaka á næturnar, vegna ótta
um það, að einhver kæmi og stæli því.
Þau áttu fjögur börn og voru svo heppin
að geta látið þau öll njóta skólavistar.
Það tókst árekstralaust meðan börnin
gengU um hliðargöturnar.
r ' "
MORÖdD-ípSS^.
kaff/no *\ r®
Upp með þig Viggð. — Ekkert kjaftæði um hvernig við getum
verið vissir um að ekki séu gabb að ræða.
Elsku vinur, vertu ekki svona
barnalegur: Auðvitað ert það
þú og enginn annar.
— Heyrðu, Sigurður, þú
verður að fara að giftast búðar-
stúlkunni þinni.
— Ertu frá þér, maður,
heldurðu að ég fari að giftast
stúlku, sem hefur óorð ásér?
X
— Hvers vegna heilsaðirðu
ekki útgerðarmanninum, sem
við mættum?
— Heilsa honum, hann er
óþokki.
— Svo-o? Hann er þð sagður
heiðursmaður.
— Sá er nú heiðursmaður.
Hefur einu sinni ábyrgzt fyrir
mig vfxil.
— Þá ættirðu að vera honum
þakklátur frekar en hitt.
— Ja, sei, sei, ég varð að
borga hann sjálfur.
Jói var vel sjálfbjarga og
hafði aldrei þurft að taka víxil.
Hann var þvl ófróður I þeim
sökum. Eitt sinn var hann send-
ur I bankatil þess að spyrja um
vfxil.
Jói: — Eg átti að spyrja,
hvort hér væri nokkur vlxill á
Jósep Jónsson.
— Er hann samþykkjandi.
— Nei.
— Er hann fallinn?
— Nei, hann er I vegavinnu.
X
Enskur vfsindamaður var
spurður að þvf, hvaða upp-
finning hann héldi, að yrði til
mest hugarléttis fyrir al-
menning.
— Hnappur, sem hægt er að
styðja á til þess að slökkva á
glymskr atta nágrannans.
Arfurinn í Frakklandi
Framhaldssaga eftir Anne Stevenson
Jóhanna Kristjónsdóttir þýddi
18
ákaflega venjulegt enskt nafn. Er
það ekki. Ilurst?
— Og velskt nafn, sagði David.
— Svo að þér eruð velskur?
David gaut augunum lil Helen-
ar. Hún leil slriðnislega til hans.
— Nei, ég er ekki velskur. En
þetta er Ifka hversdagslegt skozkt
nafn, en ég er heldur ekki skozk-
ur. Eg er franskur í aðra ættina
og enskur í hina.
— Mamma þú veizt fullvel uni
a-ttir M. Ilurst. liættu að vera
með þessi látala‘li.
— Ekki hafa mannasiðirnir
þinir hatnað ískólanum, Nicole.
— I guðana ba'num, hættíð þið
þessu röfli, sagði Paul önuglega.
— Erum við ekki yndisleg fjöl-
skvlda? sagði Nieole. — Einnst
þér ekki ofsagaman að vera með
okkur? Er hann ána-gður Helen?
— Eg hef ekki hugmynd um það,
sagði Helen. — En ég get fmvnd-
að mér að hann hafi komið til að
tala um sina fjölskvldu ekki ykk-
ar.
Nicole hló. Paul sneri sé und-
an, og gaf David merki sem hann
gat ekki túlkaö. Síðan Marcel
hafði tekið utan um Helen og leitt
hana til borðs skömmu áður, var
David ekki viss um hvernig ætti
að túlka þetta, en einhvern veg-
inn vildi hann trúa að hún fvndi
til einhvers ámóta í hans garð og
minntist hann þó orða Gautiers
um hana.
Marcel ba>tti í glas Davids.
Ilann hafði f fvrstu horið honum
viskí án þess að spyrja hann hvað
hann vildi fá að drekka, en David
gerði engar athugasemdir. Sem
hann rétti honum glasið, dró
Marcel hann burt fráhinum.
— Eg er dálftið ringlaður, sagði
hann mjúklega. — Eg veit ekki
nákvæmlega hvað þér viljið
spvrja mig um fjölskyldu yðar.
Eg hést við það séu helzt götin
sem þér viljið fá mig til að fvlla
upp í — eða svo skildist mér á
Helen.
— Þér þekktuð móður mína?
spurði David.
— Auðvitað.
Hann gerði hlé á máli sfnu.
— Þér Ifkist henni f kringum
augun. Þar fer ekkert á milli
mála. Og ég verð að játa að það
lætur mig ekki ósnortinn.
David gat ekki varizt að líta
hissa á hann, en áður en hann
hafði áttað sig á hvað mikil við-
kvæmni fólst í orðum hans sagði
hann:
— Hún talaði aldrei um árin hér,
sagði hann. — Eg vissi ekkert um
húsið, ég vissi ekkert um tengsl
hennar við Herault-fjölskvlduna
og veitt ekkert hvort hún vann f
andspyrnuhrevfingunni. Eg veit
ekki heldur nákvæmlega hvernig
hún kvnntist föður mfnum. Þetta
eru nú helztu götin, sem svo má
kalla.
Marcel horfði rannsakandi á
hann og hlevpti svolítið í brýnn-
ar.
— Mér er ekki vel við að tala um
þessa daga, sagði hann að lokum.
— Þessi börn — frændi minn og
frænka hafa heldur ekki ýkja
mikinn áhuga á þessari fornöld
eins og þau kalla það. Enda hevr-
ir nú allt sögunni til. Við erum öll
bra-ður og svstur nú. Sameinuð
Evrópa. Hver hefur áhuga á göml-
um harmleikjum.
Hann brosti.
— Það mvndi vera eins og að tala
við Englending um Hundrað ára
striöið. Þér, Hurst, eruð hinn
ákjósanlcgasti maður í dag,
franskur í aðra ætt og enskur f
hina
— Það fvlgja þvf nú ákveðnir
ókostir, sagði David.
— Eg efa það ekki. Stundum
kannski ákveðin togstreita hverj-
um fylgja skuli. Ég hef verið í
slfkri stöðu.
Hann tók um úlnlið Davids og
þrýsti hlýlega.
— Eg mun veita vður alla þá
aðstoð sem ég má. Við skulum
ræðast við eftir hádegisverðinn.
Ég veit að vfsu ekki allt. En
kannski veit ég nóg.
Sem hann talaði hljóðlega og
stillilega og horfði fast á David
var hann ólíkur þeim hávaðasama
og glaðsinna gestgjafa sem fagn-
að hafði David við fyrstu komu.
Kannski var slík framkoma að-
eins grima sem hann setti upp.
Eða kannski var hitt grfma. Það
gæti orðið nógu fróðlegt að reyna
að komast að þvf hvort var honum
eiginlegra.
Við hádegisverðarborðið sat
David til hægri handar Marcel.
Monique sem sat hinum megin
við hann, fór samstundis að reyna
að setja bróður sinn inn f einhver
heimilisvandamál sem hann
hafði bersýnilega takmarkaðan
áhuga á. Við hlið Davids sat He-
len og hlið við hlið sátu síðan
systkinin Nicole og Paul og var
ekki veitt mikil ath.vgli af hinum
eldri ættingjum þeirra. David sá f
sjónhending hvernig staða þeirra
var hér á heimilinu og skildi að
hverju uppreist þeirra heindist.
Komið var fram við þau eins og
börn, en þau brugðust við á mis-
munandi hátt: Nicole á þann veg
að hún revndi stöðugt að láta á
sér bera með skvaldri og yfirlýs-
ingum, hraðaakstri og Paul með
því að draga sig fýlulega inn í
skel sfna. Þessa stundina voru
þau að pfskra saman, og mátti