Morgunblaðið - 22.05.1976, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 22. MAl 1976
Alvöru-
borgin
eftir Hugrúnu
Það lá þykkur hvítur snjór yfir öllu,
svo langt sem augað eygði. Þó gægðust
einstaka klettaborgir upp úr mjallar-
breiðunni í fjallshlíðinni eins og stór skip
eða brimsorfin sker.
Börnin á Grund og Hamri léku sér
venjulega saman, þegar þau þurftu ekki
að læra. Það var stutt á milli bæjanna, og
gott samkomulag, eins og vera ber. Hús-
mæðurnar voru náskyldar. Sveitafólkið
var orðlagt fyrir frændrækni, og ná-
grannakritur þekktist ekki.
Systkinin á grund voru fjögur. Elstur
var Björn, venjulega kallaður Bjössi.
Hann var ellefu ára þegar þessi saga
gerðist. Inga systir hans var tíu ára, og
tvíburarnir Valur og Hrafn sex ára.
Frændsystkinin þeirra voru fimm. Jón
var elstur, kallaður Jonni. Hann var 12
ára. Næst var Rebekka ellefu ára. Krist-
inn níu og Anna sex. Yngstur var Knútur
litli, venjulega kallaður Kútur. Hann
var þriggja ára. Stærri börnunum var
falið að gæta þeirra yngri, enda var þeim
vel trúandi fyrir þeim. Þetta var þá
hópurinn, sem lagði af stað uppá efri
hluta túnsins á Grund, til þess að byggja
snjóhús. Það var mikil tilbreyting frá
dögunum á undan, en frítímum sínum
höfðu þau þá varið til skíða og sleðaferða
uppi í brúninni. Það hafði nú reyndar
verið mjög skemmtilegt, en það var alltaf
gaman að breyta til. Fullorðna fólkið
bjóst við því að snjórinn myndi haldast
blautur í nokkra daga, eftir veður-
spánni að dæma, og þá var ekki til einskis
barist að byggja hús úr snjónum. Þaö var
lítið skemmtilegt þegar þau bráðnuðu
niður sama daginn. „Þetta verður
gaman,“ sögðu þau minnstu, og hlupu í
sprettinum á undan eldri krökkunum.
„Nú ætlum við að byggja mörg hús, svo
stór að hægt sé að búa í þeim. Svo búum
við til snjókarla og kerlingar," sögðu þau
hvort upp í annað. „Ég ætla að vera
foringinn,“ sagði Bjössi af því pabbi
minn á landið." „Nei ég verð foringinn,"
sagði Jonni, „ég er elstur, svo er þetta nú
ekkert land, þetta er bara snjór.“ „Bjáni
ertu,“ sagði Bjössi Heldurðu að það sé
ekki land undir snjónum? Meira að segja
tún. Ef það væri ekki land gæti snjórinn
ekki sest fastur, snjókornin myndu bara
halda áfram aö svífa niður alveg enda-
laust en þannig er það ekki. Það er jörð
undir honum og pabbi minn á jörðina svo
það er ég sem á að vera foringinn".
„Nei góði sá elsti á að ráða. Hann hefur
mest vit. Ég man svo vel þegar ég var
ellefu ára, hvað ég gat lítið. Það er nú
annað að vera tólf, skal ég segja þér. Það
er eins og maður komist uppá háan hól og
sjái vítt yfir.“ „Ég er nú bráðum orðinn
12 ára,“ sagði Bjössi. „Það eru aðeins sjö
dagar þangað til. Heldur þú að það muni
mikið um sjö daga? Nei góði! Ég á að
vera foringinn! Þú getur verið foringinn
þegar við leikum okkur heima hjá þér“.
DRÁTTHAGIBLÝANTURINN
M0R6ÓN-|%Ry_
kafp/nu w r*
Spegill, spegill hermdu mér,
hver mér fremri í kökubakstri
er?
Hvaða máli skiptir stærð sval-
anna þegar allt er meira og
minna mengað.
Hún: — A meðan við vorum
trúlofuð sagðir þú oft, að þú
vildir láta Iffið fyrir mig.
Hann: — Gúða mfn, nú væri
það fjarstæða. Þá yrðirðú
ekkja.
X
— Þegar ég kom til Vestur-
heims átti ég ekki annað en
fötin, sem ég stóð f. En nú á ég
milljún.
— Til hvers notarðu öll þessi
föt?
X
Hann (f brúðkaupsferð): —
Það er ljúmandi fallegt hérna,
finnst þér ekki?
Hún: — Jú, dásamlegt. Hingað
ætla ég að fara f allar mfnar
brúðkaupsferðir.
X
Guðrún: — Maðurinn minn er
alveg útækur. Ilann veit ná-
kvæmlega ekki neitt.
Meðan þeir ekki velta þér úr
herforingjast júrninni þarftu
engar áhyggjur að hafa.
Pabbi! Ég skal hætta að reykja
og vona að þér Ifði þá betur.
Elsa: — Maðurinn minn er
úþofandi. Hann veit allt.
X
Kennarinn: — Hve mörg epli
fengirðu, ef þú og systir þfn
skiptuð 18 eplum á milli
ykkar?
Palii: — Það færi eftir þvf,
hvort okkar skipti.
X
Hann: — Ég þyrði að veðja, að
þú myndir giftast jafnvel
þeim nautheimskasta af öllum
nautheimskum.
Roskin ungfrú: — Ertu að
biðja mfn?
X
Húsmúðirin: — Eldastúlkan
hcfur verið úheppin með mat-
inn í þetta sinn. Ég vona að þú
gerir þig ánægðan með koss í
upphút.
Eiginmaðurinn: — Svo
sannarlega. Náðu strax í stúlk-
una.
Arfurinn í Frakklandi
71
— Stúrffnt, sagði Lazenby. —
Við bfðum átekta og komum sfð-
an.
— Ef Marcel hefði grun um
hver þið tvö væruð og hvað þið
væruð að bralla, sagði David, —
væruð þið í meirí hættu en ég er
nokkurn tfma.
— Við gerum okkur mæta vel
grein fyrir þvf, M. Hurst, en það
er einmitt ástæðan fyrir þessum
ferðamannaleik okkar. Allt ann-
að hefði vakið mjög miklar grun-
semdir.
Anya gekk fram stigaganginn
og f áttina að múttökusalnum. Þar
vfirheyrði hún f þaula — og var
nú á ný f gervi fröken Lazenby —
múttökustjúrann um opnunar-
tíma allra safna sem fyrirfundust
í grenndinni. Hún beinlfnis
byrgði fyrir alla sýn úr stiganum
og breiddi úr sér svo að með úlfk-
indum var. Hún talaðí hárri
röddu og svo míkill völlur var á
henni að athygli mannanna hlaut
öll að beinast að henni og Miles
og David læddust niður stigann
og túkst að komast úséðir framhjá
þeim og út f portið bak við húsið.
Fáeinum mfnútum sfðar slúst
Anya I för með þeim. Hún kink-
aði kolli til Miles og síðan réðst
hún að eldhúsbakdyrunum og
barði að dyrum. Þeir sáu að ein-
hver kom til dyra og hún svipti
sér innfyrir og skellti á eftir sér.
Miles þaut eins og byssubrenndur
að bflnum sfnum og opnaði dyrn-
ar og David kastaði sér inn I aft-
ursætið og Miles henti vfir hann
frakka og teppi sem var f sætinu.
— Nú verðum við að vona að
Anyu hafi tekizt að sannfæra
þjúninn, því að ekki kann ég að
opna þetta hlið, sagði hann hugsi.
Og í sömu andrá birtist Anya
aftur og þjúnn í kjölfari hennar
sem fúr þegar að bardúsa við að
Ijúka upp fyrir þeim. Anya kom
að bflnum og rak höfuðið inn um
opinn gluggann.
— Ég lét I Ijús hæfilega van-
þúknun á að við hefðum verið
lokuð inni í portinu, sagði hún. —
Og þeir báðu hæfilega mikið af-
sökunar. Ég held ekki þeir muni
angra ungfrú Stewart á næstunni.
Ég fer aftur inn núna. Ég sagði
þeim að þú þyrftir að fara með
bflinn á bensfnstöð og til smá-
skoðunar. Gangi yður vel, M.
Hurst.
Hliðinu hafði nú verið lokið
upp og Miles sté fastar á bensfn-
gjöfina og hillinn brunaði af stað.
David ýtti ofan af sér fllkunum og
settist upp. Miles úk hringtorgið
og niður eftir aðalgötunní.
— Ég hef hugsað mér að ræða
Iftillega við kunningja minn I
lögreglunni hér, sagði hann. —
Anya mun sjá til þess að ungfrú
Stewart verði ekki gert mein.
Haldið þér að þér getið stýrt bfln-
um? Hann er með sjálfskiptingu.
David fullvissaði hann um að
honum yrði ekki skotaskuld úr
því.
— Byssan er I hanzkahúlfinu.
Þér ákveðið sjálfur hvað þér ger-
ið í þvf sambandi. Vifjið þér að
við komum fljútlega á eftir yður
ef þér skylduð ienda I erfiðleik-
vegi að þið skryppuð á staðinn og
kynntuð ykkur málið.
— Þá segjum við það.
— Ég undrast satt að segja,
mælti David — að þér skuluð
vera þvf hlynntur að ég fari til
hallarinnar. Ég hefði haldið að
þið væruð andsnúin þvf að ég
væri að bralla þetta upp á eigin
spýtur.
— Þvert á múti, sagði Miles. —
Þetta er alveg f samræmi við það
sem ég hef verið að gera frá byrj-
un. Ég hef notað yður M. Hufst.
Þér eruð beitan... Ef eitthvað
verður yður að meini væri það
vissulega hörmulegt. En ekki er
þvl að neita að þar með myndi
Marcel Carrier endanlega koma
upp um sig. Og ég tala nú ekki
um, hvað við myndum fagna þvf
ef yður tækist að afhjúpa hann án
þess að þurfa aö fúrna Iffinu
sjálfur, sagði Miles og brosti hlý-
lega til Davids f speglinum. —
Þér skuluð engar áhyggjur hafa.
Við verðum að minnsta kosti ekki
mjög langt undan. Þér getið reynt
að segja Carrier það. Ef þér hald-
ið það gæti hjálpað yður. Ég held
yður. Ekki nema hann hafi glatað
allri skynsemi sinni og dúm-
greind. Það gæti verfð hann
reyndi að flýja... Það væri Ifka
mjög ákjúsanlegt.
— Við skulum vona hann verði
sæmilega rúlegur.
Miles stöðvaði bflinn.
— Ég geng þennan spotta héð-
an. Ég úska yður gúðs gengis. Ef
þér skiptið um skoðun og hættið
víð að tala við hann látið þér mig
vita.
— Ég mun ekki skipta um skoð-
un, sagði David fastmæltur.
1 kvöldrökkrinu gnæfði höllin
víð himin eins og fjarlægur
úraunveruleiki. Þcgar hann nálg-
aðist sá hann að Ijúsin voru slökkt
eitt af öðru. Hann heyrði úm af
um.
— Ef ég lendi í erfiðleikum á
annað borð er of seint að ætla að
koma mér til hjálpar. En ef ég
kem alls ekki aftur væri ekki úr
ekki hann muni reyna að drepa