Morgunblaðið - 11.07.1976, Síða 40

40
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 10. JULl 1976
Helgi kóngsson
og Álfdís
kóngsdóttir
mjog of> veitti honum allt eftirlæti, sem
kostur var ‘á, en þó f>af hann honum
aldrei tækifæri til að komast burt úr
hellinum; aldrei leyfði hann honum að
fylfíja sér til dyra, of> aldrei komst kón«s-
son að því, hvernig Vermundur komst út
eða inn um helli sinn; o« aldrei sa«ði
hann kónsssyni frá því, hver hann var
sjálfur né hver kóngsson var. Hann sauð
á hverjum dejíi o« matreiddi í framhell-
inum, or snæddu þeir þar, og brast aldrei
matur eður munnjíát. klr nú fljótt yfir
siijiu að fara, kónf>sson var þar vistum í
hellinum, svo að skipti misserum o^ ár-
um, og vissi hann ekki annað en að hann
væri sonur hellisbúans og héti Ásmund-
ur.
Nú víkur sögunni heim aftur í kóngs-
höllina. Þegar sveinninn var horfinn, var
hans þráleitað, svo sem áður er sagt, og
urðu þau kóngur og drottning úrvinda af
söknuði. km þegar vika var liðin frá
hvarfi kóngssonar, kemur ókenndur
maður að köngshöllinni og beiðist að tala
við kóng, og var honum veitt það. Hann
segir kóngi frá, að hann hafi frétt um
hvarf sonar hans, og spyr, hvort honum
þyki mikið undir að heimta son sinn
aftur, þó að seinna verði. Kóngur svarar
honum, að því fremur vilji hann heimta
son sinn aftur, sem hann vilji heita þeim
manni náð sinni og miklum verðlaunum,
er færi sér hann aftur. Þá segir komu-
maður, að þessa kunni kostur að verða,
en það krefji langan frest, og verði kóng-
ur að vera þolinmóður. En sjái hann ekki
son sinn hér um bil að átta árum liðnum,
þá skuli hann hætta að vona. Lætur
komumaður kóng skilja, að sonur hans
muni að einhverju leyti vera álögum
háður, sem þó muni valda gæfu hans á
endanum, ef rétt sé á haldið. „En þá er
þér, herra, heyriö bresti mikla og dunur,
er kveða við um allt yðar rfki, þá er
komið að takmarkinu, og þá skuluð þér
vænta sonar yöar næsta dag. Sama dag
munuð þér og frétta til hirðme.yjanna.“
Að svo mæltu kvaddi komumaöur kóng
og fór leiðar sinnar. Kóngur stóð eftir
hugsandi og undrunarfullur, en þó glað-
ari en áður, af því að fnega vænta sonar
síns aftur. Hann sagði drottningu sinni
frá hinni óljósu von, er hann hafði um
heimkomu sonar síns, og þótt þau að einu
leytinu ekki þættust vita, hverju væri
framar að trúa, eins og reyndar von var,
þótti þeim þó hins vegar þessi von betri
en engin.
Sögunni víkur nú til hellisins aftur.
Vermundur kom eitt sinn að máli við
kóngsson og sagði: „Það á nú að vera
ætlunarverk þitt, Ásmundur, að hæna að
þér þennan fugl og kenna honum að sitja
á öxl þér. Og svo er eitt enn, sem ég set
þér fyrir að kenna fuglinum, og það er að
nafna nafniö „Helgi kóngsson." f]kki
máttu hætta fyrr við en fuglinn hefur
lært að nefna nafn þetta, hverja fyrir-
höfn og hve langan tíma sem það kostar."
Kóngsson hlýddi þessu og tók nú æ
meiru og meiru dálæti við fuglinn og
reyndi að hæna hann að sér, og tókst
honum það nokkuð eftir margar tilraunir
og langan tíma. Euglinn tók þá að fljúga
niður til kóngssonar, og þar kom, að hann
þurfti ekki annað en segja: '.Komdu
hingað, fuglinn minn fríði,“ þá kom fugl-
inn niður af klettasnösinni og settist hjá
kóngssyni, og söng þá fuglinn óvenjulega
fagurt með köflum; en alltaf bar þessi
rödd hinn undarlega keim, sem kóngsson
gat ekki fellt sig við eða gert sér grein
fyrir.
vtw
MORÖ-dKl
KAFFINU
Hugsa sér að þú skulir nú Vinna, þð erfið sé, hefur
vera minn. aldrei drepið neinn, — en hugs-
unin ein um það gerir út af við
mig.
Við ætlum aðeins að skoða Myndin er ekki slæm, ef þú
það við dagsbirtu. sleppir boðskap hennar.
Clyde Fitch segir eftirfar-
andi sögu af Whistler:
Listamaðurinn var staddur í
París um það leyti, þegar krýn-
ing Edwards konungs fór fram.
Þá hitti hann eitt sinn hertoga-
frú, sem sagði við hann:
„Ég geri ráð fyrir, að þér
þekkið Edward konung, hr.
Whistler.“
„Nei, frú,“ svaraði Whistler.
„Nú, það er einkennilegt,"
muldraði hún. „Ég var einu
sinni með konunginum í mið-
degisverðarboði og þá sagði
hann, að hann þekkti yður.“
„Einmitt það,“ svaraði málar-
inn. „Hann hefur aðeins verið
að gorta.“
Bernhard Shaw fékk eitt sinn
boðsspjald með eftirfarandi
klausu:
„Lady X verður heima næst-
komandi þriðjudag frá kl. 4 til
6.“
Rithöfundurinn skrifaði hin-
um megin á spjaldið:
„Hr. Bernhard Shaw einnig."
Þegar dr. Creighton var
biskup f London, ferðaðist
hann eitt sinn f járnbraut f
fylgd með ákaflega hógværum
aðstoðarpresti. Dr. Creighton
var mikill reykingamaður og
dró brátt upp vindlingaveski,
rétti það að aðstoðarprestinum
og sagði:
» „Þér þiggið vindling, vona
ég.“
Hógværi aðstoðarpresturinn
svaraði mjög auðmjúklega:
„Ekki nema yðar heilagleiki
æski þess, að ég verði sjúkur.“
Höskadraumar
Framhaldssaga eftir Mariu Lang
Jóhanna Kristjónsdóttir þýddi
24
vera þótt fólk fái eitthvað út úr
þvf að stara eins og naut á nývirki
á Ingrid Bergman. Eða prissess-
urnar og kærastana þeirra og allt
það. En rithöfundur — og það
meira að segja svona ffnn og
virðulegur rithöfundur.
— A hlýjum sumardögum gat
Selma Lagerlöf ekki rekið nefið
út f garðinn sinn, sagði Christer
stillilega. — Hún sat eins og fangi
fnni f húsinu sfnu, meðan ferða-
mennirnir léku lausum hala um-
hverfis Marbakka. Hallmann hef-
ur að vfsu látið hyggja múr sér til
verndar umhverfis heimili sitt.
En þvf áfjáðari sem hann verður f
að vernda einkalíf sitt, því tryllt-
ari verður hann þegar hann upp-
götvar að þetta dugir ekki nema
að vissu marki. Hann veit að hann
er. hundeltur — og það er í sjálfu
sér miskunnarlaust ef honum er
alvara í því að hann vill forðast
mannamót. En við grfpum fram f
fyrir Petrusi...
— Ékkjan, sagði ungi lögreglu-
maðurinn — var rauðhærð og
glæsileg... í háhæluðum skóm og
svörtum pels. Hún grét — en þó
ekki svo að það misklæddi hana.
Hér greip Swennung á ný inn f
með illkvittnislegri athugasemd.
— Ja, það er sumt fólk sem
kann að pota sér áfram í heimín-
um — án verulegrar áreynslu.
Hugsa sér nú þennan kvenmann
til dæmis...
— Hver er hún? spurði Christer
forvitinn.
— Hún er frá bláfátæku heim-
ili. Faðir hennar var forfallinn
drykkjumaður. En hún þótti dug-
leg að læra og vel greind, svo að
einhvern veginn kom hún sér
þaðan á burt og skóp sér aðra
tilveru.
— En hvernig kynntist Jón
Hallmann henni eiginlega?
— Geturðu ekki gizkað á það?
sagði Swennung stríðnislega.
— Ja, auðvitað ætti ég að geta
það. Þessi veslings maður hefur
vfst áreiðanlega ekki haft mörg
tækifæri til að komast í kynni við
stúlkur af hennar sauðahúsi. En
stundum fer hann af heimili sfnu
til læknismeðferðar. Var hún
næturhjúkrunarkona — eða öllu
heldur gangastúlka?
— Þar hitturðu aldeilis
naglann á höfuðið. sagði
Swennung með aðdáun í rómn-
um. — Það var á sjúkrahúsinu
hér í Vásterás og hann var þar
ekki lengí, en hún var heldur
ekki að tvfnóna við hlutina og
flýtti sér að grfpa gæsina.
— Þú gerir sem sagt ekki ráð
fyrir hún hafi í alvöru orðið ást-
fangin af honum?
Swennung rumdi við og Petrus
hélt áfram frásögn sinni.
— Yngsti sónurinn Kári, virtist
mjög snortinn, en Ylva Hallmann
stóð — það er jafn satt og ég heiti
Lars Petrus Tureson — þarna
eins og þvara og varð ekki merkt
á henni minnsta geðshræring.
Aftur á móti lýsti taugaveiklunin
af henni langar leiðir. Já, og svo
var frú Hallman ... hana hitti ég
oft, þegar ég fer inn til Kila og ef
ég man rétt hefur hún ekki svarta
hauga undir augunum og órólega
drætti f andlitinu ... en þannig
var hún útlits f dag. Og þó .. . þó
var ástandið með Isander lækni
enn ömurlegra, en hann Iftur
náttúrlega aldrei mjög hressilega
út fyrir hádegi á mánudegi, eins
og við vitum fullvel.
— Er hann alkóhólisti?
— Ég segi það nú kannski ekki
beinlfnis, en hann drekkur mikið.
Christer starði dreymandi upp f
loftið.
— Og vinkonan þín unga frá
kaffistofunni? Hvernig sýndist
þér henni Ifða?
Það dimmdi yfir svip Petrusar.
— Hún var ... gerbreytt. A
föstudaginn var hún að vísu bæði
smeyk og tortryggin, en þó frjáls-
leg og glaðleg. Nú var hún ...
IIRÆDD. Hún kom auga á mig,
jafnskjótt og hún kom út úr
kirkjunni og þegar allt var um
garð gengið stakk hún allt í einu
miða f lófann á mér.. . Hún hlýt-
ur að hafa skrifað það inni í
kirkjunni.
Hann dró bréfsnifsi upp úr vasa
sfnum, sem hafði verið rifið út úr
sálmabók. Þar var skrifað
skjálfandi rithönd: „Petrus — ég
er hrædd. Einhver reyndi að ýta
mér niður stigann."
Mennirnir þrfr voru allt f einu
orðnir grafalvarlegir.
Petrus leit biðjandi á Christer.
— Eg get ekki almennilega
skilið, sagði Christer seinlega —
hvað við gætum eiginlega gert. Ef
stúlkan hefur metið ástandið
réttilega og er ekki gædd of frjóu
ímyndunarafli, finnst mér hún
vissulega vera komin f vægast
sagt varhugaverðan félagsskap.
En Gregor Isander undirritaði
dánarvottorð Jóns Hallmanns, og
þar sem hann hefur annast Jón
árum saman og var sá sem þekkti
sjúkleika hans bezt, getur varla
verið neitt bogið við það. Svo að
við höfum engar sannanir fyrir
því að morð hafi verið framið ...
— En einhver hefur reynt að
ýta Malin niður stigann...