Morgunblaðið - 11.08.1976, Síða 24

24
MORCUNBLAÐIÐ. MIÐVIKUDAGUR 11. AGUST 1976
Ævintýrið um
móða Manga
eftir BEAU BLACKHAM
vagnarnir og farþegarvagnarnir, sem
auðvitað voru fastir aftan í Manga, urðu
vitaskuld að eltá, hvort sem þeim þótti
það gaman eða ekki. Farþegarnir æptu af
hræðslu, því þegar þeir fóru upp i loftið
héngu allir vagnarnir lóðrétt niður, líkt
og halinn á flugdreka. Og í stað þess að
sitja á sætunum, hentust farþegarnir til
eins og snjóboltar í vögnunum. I sumum
vagnanna voru kýr og kindur og svín og
hænsni, því á Stað var markaðsdagur, og
þú getur svo sem rétt gert þér í hugar-
lund hvort ekki hefir heyrzt baul og jarm
og hrín og gagg. Lestarvörðurinn varð
alveg óður og hékk út um gluggann og
kallaði: „Hjálp, hjálp!“ og hann veifaði
rauða merkiflagginu sínu svo„ ótt, að
hann missti það og það féll til jarðar.
Þegar hér var komið, var Mangi orðinn
dauðhræddur, og við lá að hann byrjaði
líka að æpa á hjálp, þvf loftvarnabelgur-
inn var að hækka flugið og allt, sem á
jörðinni var, minnkaði og minnkaði.
— Slepptu mér, kallaði hann. Nei, nei,
ekki gera það — því hann gerði sér allt í
einu ljóst, að ef belgurinn sleppti honum,
mundi hann falla til jarðar og mölbrotna.
— Flyttu mig niður, meina ég! Flyttu
mig niður!
— Ég held nú ekki, sagði Loftur loft-
varnabelgur. Það geri ég alls ekki. Þú
skalt fá að vera mér samferða. Ókurteis-
ar járnbrautarlestir veröa að læra
mannasiði — eins og ókurteis börn! Og
hann sveif áfram í loftinu.
Mangi sá nú, að ókurteisi hans hafði
komið honum í slæma klípu, og hann
vissi ekki, hvað hann átti að gera. Svo
honum datt í hug, að bezt væri að segja
barna alls ekki neitt og reyna að láta
sýnast svo sem hann væri i rauninni
ekkert hræddur.
Bráðlega sá hann heilan hóp af silfur-
gráum loftbelgjum bera við himininn
framundan, og þegar þeir nálguðust, sá
hann, að þetta voru loftvarnabelgir, sem
svifu yfir geysistórri borg.
— Hva-hvað ætlarðu að gera, loftbelg-
ur? spurði Móði Mangi lágri rödd og það
var nú ekki alveg eins mikill völlur á
honum og venjulega.
— Ah, sagði Loftur leyndardómsfullur,
bíddu bara hægur, karl minn! Þú sérð til!

7\&e>
COSPER
COSPER
Jú, ég skal
selja þér
fisk, —
hann kost-
ar 200 kall
stykkið.
-------------------------------\
M0RÖ<Jk-Km_
KArriNU \1
Maturinn er tilbúinn. Ég bjó lil Hvaða uppfinning er þetta hjá
nýja súpu: Iljólhestakjötsúpu. þér?
Flugfantur. Flugfantur.
Tveir reyndir sjóarar ra'ðast
við:
„Ég hefi nú siglt meira og
komið á fleiri staði en þú. Ég
sigldi eitt sinn svo langt norð-
ur, að ég sá norðurpólinn eins
og svart prik í f jarska."
„Hvenær var það?"
„Það var 1895."
„Það stendur heima, þú sást
alls ekki norðurpólinn, heldur
mig."
„Pabbi, þú sagðir, að „tattú-
ering" nú á tímum va'ri alveg
sársaukalaus.
„Já, er hún það kannski
ekki?“
„Nei, alls ekki. Þú hefðir átt
að heyra, hvað tannlæknirinn
öskraði hátt, þegar ég beit hann
í fingurinn."
Kona, sem á heima í kjallara-
fbúð, við lítinn dreng:
„Þú spýttir á gluggann minn,
óþokkinn þinn. Hvað heldurðu
að hún mamma þin segði, ef ég
spýtti á gluggana hjá henni?"
Snáðinn: „Hún myndi segja,
að það væri vel gert, því að við
eigum heima á fimmtu ha'ð."
Drykkjuhrúturinn: Konan
mín segir, að ég megi drekka
eitt glas af öli og læknirinn
segir að ég megi drekka tvö.
Það gerir víst samtals þrjú glös.
Sjúklingurinn: Er hendin
orðin það góð. að ég geti notað
hana til allra verka?
Læknirinn: Já.
Sjúklingurinn: Get ég leikið
á fiðlu með henni?
Læknirinn: Já.
Sjúklingurinn: Húrra, það
hef ég aldrei getað áður.
Höskadraumar
Framhaldssaga eftir Mariu Lang
Jóhanna Kristjónsdóttir þýddi
48
Það var.dimm rödd Cecilíu sem
lagði þetta til málsins.
— Hann sagði það væri voða-
lega hættulegl og maður mætti
aldrei koma nálægt þvl nema
vera með gúmmfhanska og ein-
hver föt sem það mætti slettast i,
því að annars eyðilegði það allt.
Þið hijótið að muna eftir þvf.
Björg og Ylva samsinntu henni,
en Kári sagði stuttlega:
— Ég var ekki heima f vor.
— Ér gróðurhúsið ólæst?
Christer beindi enn tali sínu til
Bjargar og hún beygði höfuðið til
samþykkis.
— Þið höfðuð því öll tækifæri
til að fara þangað, þrátt fyrir
aövaranir dr. Hallmanns og út-
vega ykkur dálftinn skammt af
þessum lífshættulega vökva.
Nú gat Gregor Isander ekki
lengur dulið óþolinmæði sína.
Hann henti frá sér hálfreyktri
sfgaréttunni með krampakenndri
hreyfingu og hrópaði æstur:
— Væri ekki tímabært,
lögregluforingi góður, að við
fengjum skýringu. Fyrst er mað-
ur dreginn burt af heimili sfnu
nánast með valdi eins og ódæðis-
maður og nú eru lagðar fram
fáránlegar og asnalegar spurn-
ingar um garðyrkju. Hvað I fjár-
anum kemur parathion þessu
við?
Dó Andreas ekki úr styrknin-
eitrun?
Christer veitti þvf eftirtekt og
var ánægður með það að auga-
steinar læknisins voru dökkír og
stærri en áður. Það þýddi að skýr-
ing Ahlgrens var rétt — að hann
hefði ekki fengið tíma til að taka
eiturlyf til að styfkja sig áður en
hann kom. Christer leit fast á
hann meöan hann undirstrikaði
rólega en af fullri festu.
— Tveir menn /Jiafa látist á
heimilinu.
Læknirinn brá 'við hart en full-
komlega eölilega.
— Fjárakornið. Þá hefur mér
skjátlast iaglega. Én þér verðiö að
vjðurkenna að það var nærtækt. ..
An þess að Malin gerði sér
grein fvrir þvf kom hún honum
til hjálpar er hún tautaöi stóreyg
af undrun.
— Þú sagðir að Ahlgren hafði
lýst því yfir að Jóni hefði ÉKKI
verið gefið eitur! Og þess vegna
dróstu I efa að einhver hefði ráð-
íst á mig.
— Góða frænka min, ég skulda
þér iíka afsökunarbeiðni.
Én þessar tvær atlogur sem
gerðar voru að þér hafa valdiö
mér beilmikium heilabrotum.
Fyrst og fremst fannsl mér þær
svo snögglegar og óundirbúnar.
Þér er hrint niður stigann. Satt er
það. Én á stiganum er mjúkt og
þykkt teppi og þegar allt kom til
alls snerirðu þig ekki um ökklann
hvað þá meira. Éinhver þrýsti
púða yfir andiitið : þér. þangað
til þú leiðst f ómegin, en sú hin
sama persóna tók koddann áður
en hún fór út og opnaói meira aó
segja gluggann í herherginu.
Hvers vegna? Ég fæ enga aðra
skvringu séð en að tilgangurinn
hafi veriö að ferskt loft strevmdi
irtn f herbergið svo að þú kæmíst
aftur til meövitiíndar.
Andiit Kára Hallmanns var
eins og eitt stórt spurningamerki.
— Hvað í ósköpunum á þetta að
þýða? Að drepa hana til hálfs!
Annaö hvort drepur maður mann
eða maður drepur hann ekki.
En Malin sagði hijóðlega.
— Eg geri mér Ijóst hvað þú ert
að hugsa, Christer. Enginn hefur
haft í huga að ryðja mér úr vegi,
en hins vegar hefur vakað fyrir
einhverjum að reyna að gera mig
svo hrædda að ég legði á snöggan
flótta. Og bætti hún frjálslega við
— hefðuð þið Petrus fengið að
ráða hefði ég líka gert það.
— Næsta vandamál, sagði
Christer og þagði síðan litla stund
— var að þú, eftir því sem þú
sjálf taldir, vissir í raun og veru
ekki neítt sem gæti komið öörum
beinlfnfs illa. En viðkomandi per-
sóna hélt þig vita eða gruna meira
en taunin var. Þú hafðir hugboð
um að ettthvað hefði verið bogið
við dauða Jóns, en það var allt og
sumt. Og að einhver ætti að vera
svo hræddur við þessi þoku-
kenndu hugboð þín að einhver
gerði sér það ómak að set ja á svið
tvær árásir á þig, var heldur
ósennilegt. Þess vegna hlýtur þú
að hafa sagt eitthvað eða gert
eitthvað sem hefur komið morð-
ingja f uppnám — moröingja sem
á hverri stundu óttaðist að upp
um hann kæmist. Hvað gerðist lil
dæmis daginn eftir dauða Jóns?
— Eg skrifaði bréf fvrir Andre-
as Hallmann, sagði Malin skiln-
ingssljó á svip. — Og svo fór ég
með Björgu inn til Kila og fór I
búðir ... og þar hitti ég Petrus.
Hún sagði þetta feimnislega. en
allt f einu leit hún beint á unga
lögreglumanninn og endurtók af-
dráttarlaust.
— Þar hitti ég . . . PÉTKUS
— Seni er I lögreglunni. t»g sem
allir hér f nágrenninu vita deili á.
Og þegar þú talaðir við hann á
kaffistofunni og trúöir honum
fvrir grunsemdum þínum ... sást
til ykkar.
— Já ... Björg sá okkur. Já.
.Vlalin dirfðist ekki að Ifta á