Morgunblaðið - 02.10.1976, Blaðsíða 23

MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 2. OKTÓBER 1976
23

raðauglýsingar - - raðauglýsingar - raðauglýsingar
Aðalfundur Foreldra- og
j styrktarfélags
heyrnardaufra
fundir — mannfagnaöir
A.S.B.
Allsherjaratkvæðagreiðsla
Ákveðið hefur verið að allsherjaratkvæðagreiðsla fari fram um
kjör fulltrúa Félags afgreiðslustúlkna í brauða- og mjólkurbúð-
um —ASB— til 33. þings Alþýðusambands íslands, sem
hefst 29. nóv. n.k.
J Kjörnir verða þrir fulltrúar og jafnmargir til vara. Framboðslist-
ar þurfa að hafa borist kjörstjórn á skrifstofu ASB að Kirkju-
torgi 4, Reykjavik, fyrir kl. 1 2 mánudaginn 4. október n.k.
Kjörstjórnin
verður haldinn, í dag kl. 2 í Kristalsal,
Hótel Loftleiða.
Stjórnin
EF ÞAÐ ER FRÉTT-
NÆMTÞÁERÞAÐÍ
MORGUNBLAÐINU
Framboðsfrestur
Ákveðið hefur verið að viðhafa allsherjar-
atkvæðagreiðslu um kjör fulltrúa Starf-
stúlknafélagsins Sóknar á 33. þing Al-
þýðusambands íslands, sem hefst 29.
nóv. n.k.
Kjörnir verða 1 2 fulltrúar og jafnmargir til
vara. Framboðslistar þurfa að hafa borist
kjörstjórn á skrifstofu Starfsstúlknafélags-
ins Sóknar Skólaförðustíg 16 fyrir kl. 12
mánudaginn 4. október n.k.
Kjörstjórn
firði glöddu hana, en hún hryggð-
ist ef eitthvað fór miður í hérað-
inu. Oft hugsaði hún heim að Hól-
um. Sá hún í anda Hólastað rísa
sem menningar- og biskupssetur
Norðurlands.
Fram á síðustu ár reyndi hún að
fylgjast með þvi sem var að gerast
með þjóðinni, en hún átti orðið
bágt með að lesa blöðin vegna
sjóndepru. Áhugi hennar fyrir
framförum og góðu máli var
óbreyttur, en hún hafði einnig
þungar áhyggjur. Margt fannst
henni miður fara í fslenzku þjóð-
lífi, rótleysi fólksins og alls konar
siðleysi olli henni hryggðar. Al-
varlegum augum leit hún á það,
ef ljóslestri og ljóóakunnáttu
væri orðið mjög ábótavant meðal
æskufólks. Hún trúði á gömlu
skáldin, taldi þau spámenn þjóð-
arinnar. „Þvi lifði þjóðin, að
þraut ei ljóðin," varð henni oft að
orði. Guðrún var næm á skáld-
skap og sjálf prýðilega hagmælt,
þó ekki væri haft orð á þvi.
I rúmt ár hefur Guðrún ekki
getað .sinnt sínum heimilisstörf-
um. Hefur hún öðru hvoru verið á
sjúrkahúsum, en þó lengst af ver-
ið heima. Sigurlaug systir hennar
hefur þó dyggilega hlaupið undir
bagga og hjálpað henni með mikl-
um sóma. Veit ég að Sigurlaug
hefur veitt þá hjálp með mikilli
gleði enda annáluð drengskapar-
og sómakona.
„Guðrún gekk mér í móður-
stað,“ segir Siguriaug, þegar ég
vaf barn og missti móður mina,
því er ég þakklát fyrir að hafa
fengið að liðsinna systur minni
síðustu stundirnar, þegar hún
þurfti þess með.“ Drengilega
mælt og henni líkt. Þorbjörg dótt-
ir Sigurlaugar hefur allt frá því
að hún kom fyrst lítið barn að
Knararbergi verið yndi Guðrúnar
og eftirlæti. Þorbjörg var frænku
sinni ávallt mikill gleðigjafi og
reyndist henni sem bezta dóttir.
Það er alltaf gott að eiga góða að,
ekki sízt er ellin sækir á, þá er
þörfin brýn.
Einkasonurinn Björn verkfræð-
ingur, augasteinn móður sinnar,
og kona hans, Guðlaug Björns-
dóttir, sem jafnan hefur verið
tengdamóður sinni hlý og skiln-
ingsrík, voru henni kaflega mikils
virði, og þvi meir sem ellin færð-
ist yfir. Sonarbörnin fimm veittu
ömmu sinni oft mikla gleöi, enda
voru þau henni mjög hjartfólgin,
en þau eru: Nanna Dýrunn,
búsett í London, gift erlendum
manni, Ölöf Guðriður, hjúkrunar-
kona, gift Vigfúsi Árnasyni, end-
urskoðanda, Sveinbjörn Egill
tæknifræðingur, giftur norskri
konu, Ase Gunn, Helga Liija,
garðyrkjukona, og Guðrún Þor-
björg, nemanda I M.H. Lang-
ömmubörnin lýstu Guðrúnu sem
sólargeisla í dimmu skammdegi.
Vona ég að öll þessi börn minnist
bæna ömmu sinnar og hollráða og
þvi betur sem stundir líða.
Fyrir skömmu kölluðu þau hjón
nánustu ættingja heim á Háteigs-
veg 14 og héldu þeim veizlu. Lifn-
aði frænka öll við og var hrókur
fagnaðar, eins og hún hafði svo
oft veið. Veitt var af mikilli rausn
og allir glaðir. Hygg ég að þessi
veizludagur hafi verið hennar síð-
asti sólskinsdagur. Ég þakka Guði
fyrir að Sveinbjörn fékk að halda
heilsu og hjúkra frænku minni af
sérstakri alúð meðan á striðinu
stóð. Og nú er hún öll. Ég votta
Sveinbirni og ölium nánum ætt-
ingjum innilega samúð mina og
mér er hugsað til systra hennar,
Bjargar og Heiðbjartar, sem I
fjarlægð búa.
Ég sakna Guðrúnar frænku.
Enginn var eins og hún og þvl
getur enginn fyllt hennar skarð.
Hulda Á. Stefánsdóttir.
Eitt af öðru hverfa Veðramóts-
systkinin eldri af þessum heimi I
timans fleyga straumi. Nú hefir
Guðrún Þorbjargardóttir Björns-
dóttir, hin elsta systranna fjög-
urra, gengið hið dimma fet á eftir
bræðrum sínum, sem allir eru
þegar horfnir sjónum okkar.
það er með tæp 90 ár á herðum
sem Guðrún er borin til grafar i
dag og þegar svo háum aldri er
náð er taliö óþarft að barma sér á
kveðjustundinni. Það skal heldur
ekki gert hér. Við ættfólk hennar
og vanir erum glöð og stolt yfir
hennar samfylgd en við kveðjum
hana með söknuði. Gerð hennar
var af mörgum þáttum, sem óvlða
finnast saman ofnir, persónuleik-
inn var sterkur og mjúkur I senn,
strangur og mildur i fögru sam-
ræmi. Minning hennar er okkur
kær og djúpstæð, hvort sem við
hugsum til hennar sem sterkrar
og röggsamrar konu á miðjum
aldri eða á slðustu árum þar sem
hún sat hvlthærð og sviphrein á
friðarstóli ellinnar. Dökku augun
tindruðu alla ævina I spurn um
hið sanna og réttláta I hverju efni
og slógu lítt af kröfunum til hins
síðasta. Kærleikur til fóstur-
jarðarinnar var rikur þáttur i eðli
Guðrúnar og ást hennar á nátt-
úrunni var raunveruleg og lifandi
enda sýndi hún hana I verki alla
stund. Hún var einnig mikil
frjálshuggjukona, sem átti Iétt
með að skilja börn og ungt fólk og
bar hag þeirra ætíð fyrir brjósti
og veitti þeim af auðlegð hjart-
ans.
Guðrún Þ. Björnsdóttir stóð á
föstum grunni uppeldis og arf-
leifðar, þakklát foreldrum sinum
fyrir dýrmæta innrætingu guðs-
trúar og fornra dyggða. En jafn-
framt mikil nútlmakona, frelsis-
og framfaraunnandi, sem horfði
vítt yfir og átti framtíðarsýn.
Frelsisþráin, eða fremur frelsið
sjálft, ljómaði I augum þessa af-
dalabarns. Það er guðsgjöf.
Guðrúnar sakna nú eiginmaður
hennar, einkasonur og fjölskylda
hans. Þau mega þó gleðjast yfir
hversu frábæra þjónustu þau
veittu henni síðustu vikurnar
ásamt elskaðri systur hennar og
annarri góðri konu, sem þar lagði
hönd að.
Blessuð sé minning Guðrúnar
frænku.
Guðrún B. Sigurðardóttir.
Það eitt vitum við skammsýnir
menn með öruggri vissu, að eitt
sinn eigum við öll að deyja. Samt
fer það jafnan svo, að kall dauð-
ans kemur okkur I opna skjöldu,
fyllir okkur sorg og söknuði eftir
þeim sem okkur þótíá vænt um og
vorum orðin vön að eiga að á
hverju sem gekk.
Þannig fór okkur fjölmennu
frændliði, þegar lát okkar elsku-
legu Guðrúnar frænku bar að á
björtum og mildum siðsumardegi,
mitt I sibreytilegu litskrúði
haustsins, þegar gróður sumars-
ins drúpir höfði og býr sig undir
svefn hins langa Islenzka vetrar.
Okkur fannst svo annarleg til-
hugsunin um, að hún væri ekki
lengur á meðal okkar — svo ógnar
mikið tóm, sem varð allt I einu við
fráfall hennar, sem alltaf vildi
vera okkur öllum skjól og skjöld-
ur. Kannski erum við dálitið
eigingjörn I eftirsjá okkar. Við
vissum auðvitað, að hverju dró og
það lika, að sjálf þráði hún að fá
að deyja, er hún fann, að kraftar
hennar voru á þrotum. Henni féll
illa að finna sig ósjálfbjarga,
hafði alla tið verið meir að skapi
að veita en þiggja. Og gott var, að
hún fékk að deyja á heimili sinu,
umvafin ást og umhyggju sinna
nánustu.
Greypt I huga mér er siðasta
heimsóknin til hennar á Háteigs-
veginn, er ég dvaldi um stund ein
hjá henni og vissi fullvel, að þau
fáu orð, sem fóru á milli okkar
yrðu okkar slðasta samtal i þessu
lífi. Röddin var brostin en dugði
þó til að flytja nokkur hnyttin
tilsvör og skemmtilega kímni-
glampanum brá enn fyrir I augun-
um. Mér sýndist henni liða vel
þarna I gamla horninu sínu, sem
var alþakið myndum af þeim, sem
henni þótti vænst um — fallegum
ástvinahópi. Þar var llka stór
Kristsmynd og önnur af séra
Matthlasi og íslenzka þjóðsöngn-
um — að ógleymdum Hólastað,
sem hún hafði ávallt I miklum
hávegum sem kórónu norðlenzkr-
ar menningar, er sýna bæri fullan
sóma,. Ættrækni hennar var I
senn þjóðrækni, traust og fölskva-
laus, nátengd hugsjóninni um
aukna rækt við landið og hvers
konar gróðurstarf, sem hún
helgaði krafta sina mikinn hluta
ævinnar.
En þær eru svo ótal margar
fleira heimsóknirnar á heimili
Guðrúnar frænku og bónda
hennar, öðlingsmannsins Svein-
bjarnar Jónssonar, sem geymast I
minningu okkar frá liðnum árum.
Á hátíðum og tyllidögum i Veðra-
mótsfjölskyldunni hafa heimili
þeirra systra, Guðrúnar og nöfnu
minnar, Sigurlaugar, verið eins
og sjálfsagðir samkomustaðir, þar
sem frændsemi og vinskapur
þessa stóra hóps hefir átt ómetan-
legan griðastað. Þar hefir gleði
mikil, gestrisni og hlýja yljað okk-
ur um hjartarætur svo oft og svo
innilega, að ekki verður fullþakk-
að.
Það er haft fyrir satt, að þetta
ættfólk okkar sé með háværara
móti, þegar komið er saman á
góðri sund. Hvað sem því líður er
hitt þó vist, að það var ekki slður
skemmtilegt að fá að ræða við
Guðrúnu frænku undir fjögur
augu i ró og næði. Hún hafði frá
svo óendalega mörgu að segja frá
liðinni tíð, frá langri og auðugri
lifsreynslu. Var að auki víðlesin
og hafði til hins síðasta vakandi
áhuga á viðburðum og viðhorfum
líðandi stundar. Hún fór ekki
alltaf alfaraleiðir I afstöðu sinni
til manna og málefna og sumum
þótti hún óþarflega hörð á
meiningunni. Mér fannst hins
vegar áberandi I fari hennar, sér-
staklega á seinni árum, hve
skilningsrík og umburðarlynd
hún var gagnvart ýmsu i nútiman-
um, sem margt fólk af hennar
kynslóð á bágt með að skilja og
sætta sig við. Þar kom til I senn
þroski hennar og vitsmunir. Hún
hafði gaman af að velta fyrir sér
rökum — og rökleysum tilverunn-
ar en fór sér hægt i að slá neinu
endanlega föstu. Þessi skemmti-
legi hæfileiki að geta blandað al-
vöruna kímni og kímnina alvöru
án þess, að úr yrði markleysa, var
henni eðlislægur. Líklega myndi
orðið ,,alvörukona“ eaga við um
þessa góðu frænku mína, en mik-
ið gat hún þó hlegið hjartanlega
og leikið við hvern sinn fingur
þegar sá gállinn var á henni og
óspart gerði hún grín að hvers
konar uppskafningshætti og
sýndarmennsku. Sllkt var henni
fjarri skapi.
FERMING
Ferming Langholtskirkja kl. 11
árd. Séra Arelfus Níelsson.
Marfa Kristfn Hreinsdóttir
Hamarsbr. 11 Hafnarfirói.
GarðarSamúel Hreinsson
Hamarsbr. 11 Hafnarfirði.
Fermingarbörn I Langholts-
kirkju sunnudaginn 3. okt kl.
13:30.
Guðbjörf! Einarsdðtfir, Grýtubakka 4
Lára Brvndfs BJörnsdóttir,
Hlfðarenda ölfusl
Sigrlður Birna Thorarensen,
Langholtsvegi 94
Særún Reynisdóttir,
Skúlaskeiði 32, Hafn.
Elfar Rúnarsson, Glaðheimum 12
Jón Þér Einarsson. Grýtubakka 4.
Altarisganga miðvikudaginn
okt. kl. 20:30.
En þessar fáu línur áttu ekki að
verða skapgerðarlýsing og þvi sið-
ur ævisaga Guðrúnar frænku,
heldur bara lítil kveðja og innileg
hjartans þökk frá okkur Vigur-
fólki öllu fyrir trausta og elsku-
lega frændsemi og vináttu frá
fyrstu tió. Um leið — og alveg
sérstaklega — eiga þær að færa
kæra systurkveðju að vestan frá
Björgu móður okkar, sem vegna
aldurs og lasleika getur ekki verið
með okkur hér syðra, er Guðrún
systir hennar er kvödd hinztu
kveðju. Einlægar samúðarkveðj-
ur sendum við Sveinbirni, Birni,
Guðlaugu og barnahópnum öllum.
Við geymum öll minninguna um
heila og sanna manneskju, sem
var þeim kærust er þekktu hana
bezt. Mynd hennar mun lýsa okk-
ur, sem eftir lifum, fram á veg-
inn.
Guð blessi hana.
Ferming I Frfkirkjunni f
Reykjavfk, sunnudaginn 3. okt.
kl. 2. Prestur: Sr. Þorsteinn
Björnsson.
Anna Hansdóttir, Safamýri 56.
Asta Sveinina Aðalsteinsdóttir,
Sólvallagötu 27.
BrynjaDfs B jörnsdóttir,
Brekkusel 25.
Jóna Björg Jónsdóttir,
Þórisstöðum Grímsnesi.
Kristfn Asgeirsdóttir,
Miðtúni 34.
Sigurlaug Sigurðardóttir,
Rauðarárstfg 42
Vilborg Edda Jóhannsdóttir,
Þórsgötu 12.
Gunnar Sigurðsson,
Rauðarárstfg 42.
Hörður Jónsson,
Þórisstöðum Grlmsnesi.
Pétur Þórir Hugus,
Alftamýri 50.
5VAR MITT
EFTIR BILLY GRAHAM
Hvernig á að biðja að réttan hátt? Ég tel, þó að ég sé ekki
kristinn, að menn eigi að biðja.
Bæn eru sérstök forréttindi barna Guðs. Bænirnar
í Biblíunni eru flestar bænir manna, sem trúa þegar
á Drottin, hafa falið sig honum á vald. Sumar eru þó
bornar fram af mönnum, sem voru ekki trúaðir, eins
og bæn ræningjans á krossinum. Hann bað: „Herra
minnstu mín, þegar þú kemur í konungsdýrð þinni.“
Þar er einnig bæn tollheimtumannsins, sem bað
einfaldlega: „Guð, vertu mér syndugum líknsamur."
Ljóst er i Biblíunni að þeir sem biðja og eru ekki
kristnir, ákalla guð um miskunn og að hann veiti
þeim viðtöku. Þessarar bænar getið þér beðið í fullri
vissu um bænheyrslu.
Jesús sagði einu sinni: „Þann, sem til mín kemur,
mun ég alls ekki burtu reka.“ Þarna er trygging yðar
fyrir því að Guð vilji taka við yður og gera yður að
barni sínu, ef þér ákveðið að snúa yður til hans í
bæn. Nú kann það eitt að vaka fyrir yður að létta
áhyggjum af huga yður og tryggja yður sjálfum
einhver gæði. Sé svo, er ég ekki viss um, hvort bænin
veiti yður nokkurn tíma fullnægju eða finni svar.
Sigurlaug Bjarnadóttir